ΑΠΟΔΈΣΜΕΥΣΗ. ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ?

Τότε που μιλούσα με πιθανούς Κ για μένα, ανάμεσα στα άλλα και χωρίς να φαίνεται αν δίνω ειδική σημασία, ρωτούσα πώς αποδεσμεύουν. Αν μου έλεγαν ότι δεν έχει σημασία, ότι όπως να ναι κλπ, το σημείωνα. Η αντίληψη του Κ για την ευθύνη του στη σχέση εκεί φαίνεται, όχι όταν και οι δύο περνούν καλά  

 

Δεν θα γενικεύσω

Θα μιλήσω για το δικό Μου το M/s και μόνο.

Στο δικό μου το M/s υπάρχει πρωτόκολλο που τηρείται κατά γράμμα εδώ και πολλά χρόνια.

Σε αυτό λοιπόν το πρωτόκολλο ορίζεται με απόλυτη σαφήνεια πως η σκλάβα έχει το δικαίωμα να ζητήσει αποδέσμευση αλλά το αν θα δοθεί ή όχι είναι στην κρίση του Κυρίαρχου.

Στο τέλος του πρωτοκόλλου υπάρχουν οι υπογραφές δύο ανθρώπων που χωρίς παρόρμηση και με συνείδηση υπέγραψαν αυτή την συνθήκη.

Και επειδή με έχουν ρωτήσει "ναι ένταξη τώρα αλλά αν η σκλάβα θέλει να φύγει θα την κρατήσει ένα πρωτόκολλο και μια υπογραφή που έβαλε κάποια χρόνια πριν;" η απάντηση μου είναι απλή και ξεκάθαρη

Δεν θα το κάνει, την εμπιστεύομαι απόλυτα, γι αυτό και επέλεξα να συντάξω μαζί της ένα τέτοιο πρωτόκολλο.

Την εμπιστεύομαι περισσότερο απ ότι εμπιστεύομαι τον εαυτό μου τον ίδιο.

Και καθημερινά φροντίζει να αποδυκνείει το πόσο αξίζει αυτή την εμπιστοσύνη.

Τώρα το τι γίνεται στις επάνω ρούγες και πως το έχουνε εκεί δεν ξέρω.

Ξέρω τι γίνεται στο δικό μου μαχαλά. .....

 

Δεν εχω γνωση / εμπειρια M/s σχεσης. Παρολα αυτα μου φαινεται περιεργο να συζηταμε για το αν εχει δικαιομα το σ να φυγει και ταυτοχρονα να μιλαμε για SSC. Αν το σ ζητησει release ειναι προφανες οτι δεν υπαρχει πλεον συναινεση. οχι μονο για πρακτικες αλλα ουτε καν για να βλεπει το Μ μπροστα του.

Επισης δεν μπορω να φανταστω Μ που του ζηταει release το υ και αρνειται να το αποδεσμευσει. Στα ματια τα δικα μου τουλαχιστον θα ειχε αυτοακυρωθει επιτοπου.

 

Σε οποιαδήποτε σχέση το "τέλος" δεν έρχεται στιγμιαία. Δλδ, δεν ξυπνάω ενα πρωί και πίνωντας τον καφέ μου λέω, α σήμερα θα ζητήσω αποδέσμευση! Αυτό είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, ανεξάρτητα του αν είναι μέρες ή και παραπάνω. Κάποιοι λόγοι οδήγησαν το κάθε μέρος της σχέσης να ζητήσει αποδέσμευση ή να δώσει. Και σχεδόν πάντα, το αντιλαμβάνονται και οι δυο αυτό. Οτι κοινώς, κάτι δεν πάει καλά.
Αν δεν βρεθεί λύση στα προβλήματα και στους λόγους, τότε αν θα ζητήσει το υ αποδέσμευση, ποιό το νόημα να μην του δοθεί?
Με το ζόρι δουλειά δεν γίνεται που λένε.

 

Ποια εμπιστοσυνη, ποια πρωτοκολλα και ποιες υπογραφες; Υπαρχει μονο ενα αληθινο και δεδομενο πραγμα στην ζωη: ο θανατος. Μ αυτον και μονο υπογραφουμε συμβολαιο απο το πρωτο δευτερολεπτο της γεννησης μας.

 

Με τη ζωη, οχι;

 

Eμένα η ερώτηση που μου έρχεται απευθείας, στο μυαλό, είναι η εξής:
Mετά την αποδέσμευση, τι, πως διαχειρίζεται την απώλεια (χωρισμό), το υπό;

 

Αντιλαμβάνομαι την στρατηγική σου αλλά ένα ζήτημα που προκύπτει είναι αν ζητήσει αποδέσμευση και δεν δοθεί και συνεχίσει να υπηρετεί με κατήφεια και μούτρα μέχρι το πάτωμα. Τι να το κάνεις;

 

Είναι θέμα αυτοσεβασμού του Αυθέντη η αποδέσμευση να είναι ευθέως ανάλογη της δέσμευσης και της πορείας αυτής. Κυρίως, αλλά όχι μόνο, αισθητικά.

 

Εάν το κάνει όμως ή με κάποιο τρόπο για κάποιο λόγο αμφισβητήσει την αξία της σχέσης, πράγμα που δεν υπάρχει πρωτόκολλο που να δύναται να το απαγορεύσει στην πράξη, τι γίνεται?

 

Το bdsm - θεωρητικά πάντα - βασίζεται σε κάποιες ελάχιστες σταθερές.
Αυτές οι τελευταίες θα το διαχώριζαν απ' το vanilla ( αποφεύγω συνειδητά την χρήση των εισαγωγικών ).
Έλεγα, σταθερές, αν εκείνες εκλείψουν, το μόνο που θα ξεχώριζε το ένα απ' τ' άλλο, θα ήταν κάποιες ονομασίες/λέξεις, άντε και δυο τρεις μπούφλες.
Θα ήταν κακό αυτό η θα ίσχυε σίγουρα για όλους/ες? Για μένα τουλάχιστον δεν θα ήταν κακό το πρώτο, ούτε συμπαντικός κανόνας το δεύτερο. Αλλά, να, απ' τις απαντήσεις εγώ κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με το vanilla δεν το βλέπω. Εκτός κι αν κάποιος/α πιστεύει, ότι θα μπορούσε μ' έναν οποιονδήποτε τρόπο να εγκλωβίσει δίπλα του/της κάποιον/α άλλο/η.  

 

Τι συμβόλαιο νομίζεις ότι υπογράφουμε -εάν υπογραφουμε-με την ζωή;