Αβεβαιότητα, συστολή, παρόρμηση, απόφαση

Η αλήθεια είναι ότι έχω αυτήν την έκτη αίσθηση, τους νιώθω όταν τους βλέπω.
Φαίνονται συντηρητικοί και συγκροτημένοι μέσα στα επαγγελματικά κοστούμια τους,
αλλά βαθιά μέσα στο μυαλό τους υποβόσκει η υποτέλεια,
περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία για να εκδηλωθεί.
Και πιστέψτε με, είμαι η καταλληλότερη γι αυτή τη δουλειά.
Να τους ωθώ να εκλιπαρούν για τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση.
Αργά απόγευμα Παρασκευής, καθ΄ οδό από τη δουλειά προς την ασφάλεια του σπιτιού,
με χαλαρωμένη πλέον τη γραβάτα.
Διαβάζει αυτάρεσκα τα οικονομικά φύλλα καθισμένος διαγώνια απέναντί μου
στο τελευταίο βαγόνι του μετρό.

Δεν έχω πολύ χρόνο, το τραίνο ήδη κόβει ταχύτητα, η επόμενη στάση ίσως είναι η δική του.
Χέρια στη μέση, το πόδι να χτυπά ρυθμικά στο πάτωμα, προσποιητός εκνευρισμός,
σιωπηλή υπόνοια για το αδιανόητο του πράγματος εγώ όρθια, εκείνος καθιστός.

Η πρώτη πλάγια φευγαλέα ματιά αναπόφευκτη.

Στιγμιαία απώλεια ελέγχου, τα φρένα στριγκλίζουν, γρήγορη επαναφορά στην τάξη.
Ατάραχος σηκώνεται, πρόκειται να κατεβεί.
Όσο πιο απίθανη μοιάζει η επιδίωξή μου, τόσο εντονότερη η έξαψη που νιώθω.

Η απαλή ζακέτα γλιστρά επιδέξια, αέρινα, από τους ώμους προς το πάτωμα.
Δεν περιμένω καν να φτάσει στον προορισμό της, στρέφομαι ήδη προς το κάθισμα του,
ούτε βλέμμα πίσω μου, αισθάνομαι την εσωτερική του πάλη να μαίνεται αδυσώπητη.

Αβεβαιότητα, συστολή, παρόρμηση, απόφαση.

Το τραίνο ξεκινά και πάλι, σιωπηλός μάρτυρας χαμένων ευκαιριών διαφυγής.
Το αμήχανο προσποιητό καθάρισμα του λαιμού του, μελωδικός ήχος για τα αυτιά μου.
Η επιτηδευμένη αδιαφορία μου, η πόρτα του βαγονιού κλείνει.

Διστάζει ακόμα. Σειρά μου να κατευθυνθώ προς την έξοδο, τα τραίνα δεν αφήνουν πολύ χρόνο ελευθερίας.
Αγέρωχα, ατάραχα, η μονότονη αντήχηση των τακουνιών μου στην αποβάθρα, απομακρύνομαι γρήγορα,
σχεδόν αισθάνομαι το δίλημμα να αιωρείται στον αέρα πίσω μου.

Η στιγμή της αλήθειας.

Σχεδόν λαχανιασμένος, βηματίζει αδέξια στο πλάι μου, διστακτικός , η ζακέτα μου σφιχτά στο ιδρωμένο χέρι του.
Στο μυαλό του έτοιμη η δικαιολογία, δεν πειράζει που έχασε τη στάση του υπάρχει πάντα το επόμενο τραίνο.
Ένα ελαφρύ μειδίαμα μόλις ξεφεύγει από τα χείλη μου.
Όχι πάντα. Η συνέχεια είναι πλέον προδιαγεγραμμένη, πλήρως καθορισμένη.
Από μένα. Μου ανήκει πλέον, περισσότερο και από το ρούχο μου που ακόμα κρατά αβέβαιος.

Δύο ώρες αργότερα, αισθάνομαι πλέον ικανοποιημένη από τις σωστές αντιδράσεις του σε κάθε διαφορετικό τράβηγμα που εφαρμόζω στο λουράκι του κολάρου του.
Ακολουθεί η εκμάθηση του καθήκοντος του να γίνει ικανός να με εντοπίσει χωρίς να βλέπει, παρά μόνο ακούγοντας τον ήχο του μαστιγίου στη μπότα μου, ώστε να τρέχει γρήγορα στα πόδια μου,
αφήνοντας πάντα ένα μικρό γρύλλισμα ανακούφισης.

Μόνο ένα ζήτημα με απασχολεί ακόμα μαζί του:
Αναρωτιέμαι πως θα επιτύχω την απεξάρτησή του από το δόλωμα που τόσο αθώα όσο και επιδέξια τον παρέσυρε στο κατόπι μου.
Πώς να μην προκαλέσω αίσθημα απόλυτης στέρησης στο νέο μου κατοικίδιο, όταν το ίδιο κατέληξε πριν λίγο να με παρακαλεί -μετά από κατάλληλες υποδείξεις μου- για τον οριστικό περιορισμό των αισθήσεών του εντός των ορίων της παγίδας μου, έτσι ώστε να βλέπει, ακούει και οσφραίνεται μόνο ότι εγώ επιθυμώ;

Κρίμα γιατί μου ταίριαζε τόσο πολύ αυτή τη ζακέτα,
σχεδόν όσο ταιριάζει και στο πρόσωπό του.
1851]

 

Ωραίο κείμενο. Πολύ ερωτικό. Ίσως γιατί υπονοεί περισσότερα από ότι λέει... Αφήνει την φαντασία να συμπληρώσει τα κενά.

Υπέροχη εικόνα. "Ο ήχος του μαστιγίου στην μπότα μου"! Αναστατώθηκα πρωί πρωί!  

 

Πολύ όμορφο Lady Eva. Να γράφεις συχνότερα τέτοια κείμενα λογοτεχνικής χροιάς. Μπράβο. 

 

πάνω που μάρεσε το μετρό μάλλον θα αρχίσω να το αποφεύγω γιατί θα ψάχνω σαν μανιακός για ζακέτες που πρέπει να επιστραφουν.

 

Απάντηση: Αβεβαιότητα, συστολή, παρόρμηση, απόφαση

poso tha ithela na imouna sti thesi aytou toy anthropou...einai toso telio ayto poy toy sinevi