Αγάπη είναι...

Ερυθριώ!  

 

Όσες φορές και να τη μαδήσει τη μαργαρίτα, πάντα "Σ' αγαπάω" θα Του βγάζει/λέει  

 

Άστα αυτά... 
Είσαι ανερυθρίαστος και σ´αγαπάμε έτσι... 

 

Αγάπη είναι ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά .. 

 

με τα λιγα μαθηματικα που ξερω
η αγαπη ειναι ημιευθεια
εχει αρχη, απειρο μηκος και δεν γνωριζει τελος

 

Nα το σοβαρέψω; Θα το σοβαρέψω!

Εγω που λες..είχα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα με τον ύπνο με άλλον άνθρωπο, πέρα απο ερωτικό σύντροφο κτλ ακόμα και με φίλες μου όταν έπρεπε να κοιμηθώ μαζί έβαζα διαχωριστικό μαξιλάρι στη μέση μην τυχόν και με ακουμπήσουν γιατι μου χαλούσαν τον ύπνο.
Με ερωτικούς συντρόφους λοιπόν, ναι μεν..κοιμόμουν αλλα ποτέ ήσυχη, στριφογύριζα ξύπνουσα ανα δυωρο και με το παραμικρό πεταγόμουν μην έγινε κάτι ή θέλουν κάτι κτλ κτλ Πραγματικό ύπνο, τύπου να ξεραθώ που λένε, ποτέ με άλλον ανθρωπο.

Και εκει που θα συμφωνούσα με τη φώτο σου βρίσκομαι να κάνω τον καλύτερο ύπνο έβερ κολλημένη πάνω του, να με έχει ακινητοποιημένη και με μουρίτσα ασφυκτικά κολημένη στο στήθος του, ανάσα ολόκληρη να μην μπορώ να πάρω.
ΚΑΙ..ΚΑΙ..μεσημέρι ακόμη! που δεν κοιμάμαι ΠΟΤΕ μεσημέρια ακόμα και όταν ήμουν 5 και η μαμά μου με έβαζε με το ζόρι, ξύπνια καθόμουν!

Οπότε, δεν ξέρω τι είναι αγάπη ( για να μην ξεφύγω απο το νήμα) συμφωνώ με κάποια προηγούμενα που υπόθηκαν και έδωσα λαικ, ξέρω οτι ο απόλυτος ύπνος θέλει ή α. απιστευτό κούμπωμα β. τρελή λύσσα να μην θες να χάσεις ούτε τα λεπτά που κοιμάσαι απο το να τον ακουμπάς ή γ. να σε έχει εξαντλήσει τόσο που απλά να ψοφάς όπως και να σε τοποθετήσει, ο,τι ώρα!

Υ.Γ εξαντλούμαι εξαιρετικά δύσκολα

 

Το απόλυτο τραγούδι αγάπης (για εμένα):

 

Η αγάπη είναι συναίσθημα βαθύ και σπάνιο. Είναι ανήφορος ο δρόμος της και αν τον περπατήσεις δεν έχει επιστροφή, ακόμα κι αν μείνεις μόνος.

 

Ο κολλητός μου ροχαλίζει σαν τρένο...
Τρίζει και τα δόντια του...
Τον αγαπώ, τον λατρεύω, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ μαζί του...
Πάντα τα μαζεύω, μία ανεβαίνω επάνω, μία κατεβαίνω κάτω, ανάλογα...
Ξέρω δηλαδή την δυσανεξία μου στο ροχαλητό...
Και μετά έρχεται εκείνος...
Πιο δυνατό ροχαλητό δεν έχω ακούσει...
Κι όμως, πως έμαθα να κουρνιάζω στο χέρι και την μασχάλη, κι από ινσομνιάκι ολκής να καταλήγω να κοιμάμαι δέκα ολόκληρες ώρες ΚΑΙ μεσημέρι, ακόμη δεν το έχω καταλάβει πως στο διάολο γίνεται...
Αλλά πάλι, δεν το αναγάγω σε αγάπη αυτό, μάλλον είναι μία ανεξήγητα ηρεμιστική επίδραση που έχει ο άλλος πάνω μου...
Με ανθρώπους που αγάπησα, δεν το ένιωσα αυτό, απαραίτητα...
Με αυτόν πάλι, το ένιωσα απόλυτα και μοναδικά, δεν το ορίζω όμως σαν αγάπη, μπορεί να είναι οι φερομόνες που μας κάνουν την δουλειά...
Ένας βιοχημικός, επειγόντως, να μας λύσει τη απορία...