Αγάπη και έρωτας Vs. BDSM

Ο.Κ. θαλεγα καλυτερα να μεινει κανεις στην αναζητηση εχει πιο πολυ πλακα  

Στο προηγουμενο μηνυμα για το οποιο ευχαριστω οσους εκαναν τον κοπο να το διαβασουν και ακομα περισσοτερο να το σχολιασουν,ηθελα απλα να σχολιασω το εν επικεφαλιδει θεμα, οχι να πω οτι ψαχνω η δε ψαχνω, που ετσι κι αλλιως δεν ειναι γενικου ενδιαφεροντος, παροτι καθε καλη κουβεντα σαν αποκριση, αξιζει το αναλογο αντικρισμα.

Η αγαπη εχει πολυ εγωισμο με τον τροπο που θελουμε η πλειοψηφια των ανθρωπων να τη βιωσουμε. Οταν ο εγωισμος αυτος εκλειπει, τοτε μας αποκαλυπτεται η απλη αληθεια, και τοτε η παραμικρη ενεργεια στη ζωη μας ειναι αγαπη, συμπεριλαμβανομενων μιας εγκαταλειψης, ενος ξερου session, one night stand, ακομα και του να συνθλιβονται ζωυφια στο παρπριζ, κι ας ειμαστε εμεις καποιες φορες το ζωυφιο. Ειδικα τοτε θαλεγα μαλιστα..

 

Καποιος θα μπορουε να ισχυριστει το ακριβως αντιθετο. Εξαρταται σε ποια πλευρα στεκεσαι.Δηλ. η σαδομαζοχιτικη υποσυνολο της vanilla. Οι vanilla μπορουν να παιξουν S/M , μπορει ομως ο σαδομαζοχιστης να λειτουργησει vanilla?

Φαντασου ποσο εξωφρενικο ακουγεται αυτο σε καποιον που βλεπει το S/M σαν μια αρρωστημενη διαστροφη. Εννοω, και παλι παιζει η υποκειμενικοτητα.

Ισως τοτε θαπρεπε οι σαδομαζοχιστες να το σκεφτουν σοβαρα να γινουν vanilla?

Πολυ δεδομενο και βαρετο μου ακουγεται αυτο.

Εδω ειμαστε συμφωνοι, πολλες φορες μαλιστα βλεπουμε σαδομαζοχιστες να αποκαλυπτονται αν ακρως βανιλλα οταν ερωτευονται.

Κι εδω συμφωνω, και δυστυχως νομιζω εχει γινει ο κανονας το τελευταιο.

Πολυ ..vanilla μου ακουγεται αυτο  

 

Αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη να συνδυάσουμε, συγκρίνουμε, συνδέσουμε, εξομοιώσουμε κλπ το BDSM με το vanilla. Σκέτο νέτο είναι τόσο φοβερό και τρομερό?

Το σέξ δεν είναι βανίλλα, το χάδι δεν είναι βανίλλα, η αγάπη δεν είναι βανίλλα... πολλά πράγματα που κάνουν οι μεν και οι δε, δεν είναι βανίλλα αλλά δεν είναι και BDSM.

Είναι πράγματα χωρίς ταυτότητα και ταμπέλα, φτιαγμένα για όλους.

Η διαφορά είναι στο πως επιλέγουμε να τα εκδηλώσουμε.

 

Πες τα χρυσοστομη..

 

Η διαφορά είναι στο πως επιλέγουμε να τα εκδηλώσουμε. ...
φτανει η επιλογη να ειναι παντα δικη μας ......

 

στην περίπτωση μου, φτάνει να ικανοποιείται με τον τρόπο που Έχει επιλέξει Εκείνος να το εκδηλώσω...  

 

«Αλήθεια πόσοι από εδώ έχουν σκεφτεί αυτήν την τεχνική υποταγής;» … Πολύ θεωρητικοποίηση του θέματος πέφτει .. τόσο πολύ που θυμίζει ότι περισσότερο είναι στο μυαλό παρά στην πραγματικότητα. Αφέσου κάνε αυτό που θες και αν έρθει η αγάπη δεν έχει σχέση με το θέμα.

 

Η θεωρία καμιά φορά πρέπει να προηγείται της πράξης φίλε Μου, και καθώς δηλώνεις Master, θα έπρεπε να ξέρεις οτι η αγάπη και το BDSM είναι έννοιες που στις περισσότερες περιπτώσεις (όταν δηλ. δεν υπάρχει σχέση εφήμερη, αλλά μακροχρόνια) ενώνονται και παράγουν κάτι τόσο δυνατό και σοβαρό που δύσκολα μπορεί να διαλυθεί με τον χρόνο.

 

μα ακόμα και οι σκλάβοι/ες δεν διαλέγουν σε Πίον/α θα αφεθούν ;

 

ΝΑΙ, οι σκλάβες διαλέγουν σε Ποιόν θα υποταχθούν, μετά είναι στο χέρι Αυτουνού αν θα τις υποτάξει ή όχι.

 

A Dolmance, qui a face a la mer, encore ... ​

Αγάπη.. Έρωτας...BDSM...

Λέξεις που δεν γνωρίζουμε και δεν συμφωνούμε τί σημαίνουν κατά μόνας, και πρέπει τώρα να τις διατάξουμε με σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος; Με σχέσεις του περιέχεσθαι; Και περιμένουμε και να συνεννοηθούμε; Απελθέτω απ΄εμού...

Καλύτερα να μιμηθώ τους προλαλήσαντες και να πω κάποια γενικά πράγματα που ενδεχομένως να είναι άσχετα, αλλά μπορεί να είναι και ωφέλιμα, αν οδηγήσουν σε νέες σκέψεις. Ως συνήθως, οι γνώμες μου είναι κάπως "ανορθόδοξες", κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αν έχετε ζώνη ασφαλείας πάντως, βάλτε την, γιατί αυτό το roller coaster, ίσως είναι για μερικούς λίγο άγριο...

Τί ειν΄αυτό που το λένε αγάπη, τί 'ν' αυτό...
​

Η "αγάπη", όπως την περιγράφετε αρκετοί, το "ανιδιοτελές δίνω", είναι μια έννοια που μπήκε δυναμικά στον Δυτικό πολιτισμό στην "πρόσφατη" επανίδρυσή του μέσω της ιουδαϊκής θρησκείας (το σήκωσα το γάντι, αγαπητέ oops...). Ως τότε υπήρχε μόνον ο έρως, που παραδόθηκε από τους Ελληνες στους Ρωμαίους, επικεντρωμένος πάντα στη σάρκα (ναι, ακόμη και στο μιαρό Συμπόσιο).

Δεν είμαι ο πρώτος που παρατήρησε ότι η "μερική απάρνηση" ή έστω η "μερική αναστολή" της σαρκικής απόλαυσης, προς χάριν κάποιων άυλων, πνευματικο-συναισθηματικών ανταλλαγμάτων, ήταν αναπότρεπτο βήμα στην αλματώδη γιγάντωση του πολιτισμού.

Σε απλά ελληνικά: αν μπορείς να γαμείς και να γαμιέσαι ολημερίς, έχοντας κοντά σου σύκα και παγωμένο νερό για τα διαλλείματα, δεν έχεις καμμία όρεξη να πας να φτιάχνεις γέφυρες, πόσο μάλλον τρανζίστορ. Το πολύ-πολύ να κάνεις λίγο φιλοσοφία - με την καλή έννοια - μέχρι την επόμενη στύση.

Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα και από το ότι η "αγάπη" ως εντολή, δηλ. επιβεβλημένος νόμος, παρουσιάζεται επίσημα προς την ανθρωπότητα στην γνωστή λίστα των δέκα "απαγορεύσεων" / "αναστολών" της απόλαυσης. Γιατί να είναι εντολή αν πρόκειται για κάτι που είναι στην ανθρώπινη φύση; Δεν θέλει και πολύ προσεκτική ανάγνωση για να δει κανείς ότι και οι 10 αυτές εντολές είναι απολύτως παράλογες και ενάντια στην ανθρώπινη φύση (ευτυχώς, γλιτώσαμε τις άλλες *5* (thanks lara!) που ήταν στην πλάκα του Μωυσή που έπεσε και έσπασε, σύμφωνα με την κινηματογραφική παραλλαγή των Monty Pythons!).

Αλλά χωρίς αυτές τις καταπιεστικές συνθήκες, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στις Ρωμαϊκές ανάγκες οργάνωσης και διοίκησης της χαώδους αυτοκρατορίας (dura lex, και δεν εννοώ τα ποτήρια...) και εξαπλώθηκαν έτσι σε όλη τη Δύση, δεν θα είχαμε τον πολιτισμό που έχουμε σήμερα, και δεν θα 'μασταν εδώ να τα λέγαμε (ίσως είμασταν αλλού και λέγαμε άλλα!). Εξακολουθούν να παραβιάζονται συστηματικά όλες τους, για τον απλούστατο λόγο ότι τα άτομα είναι φύσει ανυπάκουα στις ανάγκες του συνόλου, όταν αυτές (οι ανάγκες του συνόλου) συγκρούονται με τις δικές τους ανάγκες.

Από τη στιγμή που η έννοια / το ιδεολόγημα μιας τέτοιας "αγάπης" γλίστρησε μέσα στον Δυτικό πολιτισμό, η αγάπη, ούσα μια ωδή στο ανικανοποίητο, δηλ. στο τίποτα, ένα πολιτιστικό σύμβολο κενό περιεχομένου, που ο καθένας το ερμήνευε όπως ήθελε, μπορούσε να τύχει της εκμετάλλευσης των κυρίαρχων ρευμάτων για την εγκατάσταση, διατήρηση και επέκταση της εξουσίας τους. "Ασε σε μένα τα υλικά αγαθά, δούλευε εσύ κολλίγας και αγάπα τον πλησίον σου - εσύ έχεις την αγάπη, βρε κουτό!"

Βλέπω δυο δρόμους ανοικτούς στην κουβέντα μου: το αν ο καπιταλισμός θα ήταν αυτό που είναι χωρίς τον χριστιανισμό και ιδίως τον μετουσιωτικό μηχανισμό της αγάπης, και το γιατί η "αγάπη" αντικαταστάθηκε τόσο εύκολα από το χρήμα (το άλλο μεγάλο Τίποτα) στην ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά δεν είναι του παρόντος. Αφήνονται ως άσκηση στον αναγνώστη και φυσικά προσφέρονται για πριβέ!

Συμπύκνωση της "συμπαντικής" αγάπης προς τον πλησίον είναι η αγάπη προς τον πλησιέστερο, δηλ. τον σύν-τροφο. Ιδανικά, όλες οι "αιμοβόρες" και "σαρκοβόρες" ερωτικές επιθυμίες προς τον Αλλον (μας λένε) θα 'πρεπε να μετουσιωθούν σε "αγάπη".

Δηλ. αυτό που μου 'ρχεται, να ορμήξω στην ερωμένη μου και να την κομματιάσω, να την βατέψω ανήκουστα ώσπου να γίνει άβουλο τσόλι των επιθυμιών μου, να εξαφανίσω τις αναμνήσεις της σάρκας της από την προ εμού ζωή της, κι αν μπορώ και τις αναμνήσεις άλλων από αυτήν, να κάνω την αντι-κείμενη αντικείμενο, να την εκμηδενίσω και να την εξαφανίσω ώστε να μην υπάρχει, για να βεβαιώσω ότι υπάρχει μόνο για μένα, στον ιδανικότερο κήπο των απολαύσεων - δηλ. στο νου μου -, όλο αυτό, μου λένε, χαλάρωσε παλικάρι, και κάντο "αγάπη".

Πάρτην και βάστα της το χεράκι στην Οία, με τους Γιαπωνέζους, στο ηλιοβασίλεμα, κοίτα την βαθιά στα μάτια, ακούγοντας στο iPod Leonard Cohen ή Πάριο, και θα σου περάσει.Τι διάολο, απολίτιστος είσαι; Σωστό κι αυτό...

Είναι όντως λυτρωτική η αγάπη... Ευτυχώς που υπάρχει, κι έτσι δεν κομματιάζω τις ερωμένες μου (θα είχα συλληφθεί τάχιστα, και -ωιμέ- θα είχα προλάβει να γνωρίσω μόλις μία ή δύο..). Μπορώ ευτυχώς να τις αγαπώ, σε κάποιο βαθμό. Να μετουσιώνω τις "άνομες" επιθυμίες μου σε αγάπη.

Επίκαιρο Παράδειγμα: Οταν η Τζίνα δηλώνει ότι "αγαπά" τον γόνο μεγάλης εφοπλιστικής οικογένειας που παντρεύτηκε, εγώ την πιστεύω. Μην φαντάζεστε πως το κάνει για το χρήμα (γι αυτό το κάνει, αλλά όχι όπως το φαντάζεστε). Οταν λέει "τον αγαπώ", εννοεί το απλό: μου επιτρέπει να κάνω όλες εκείνες τις μετουσιώσεις που χρειάζομαι - έτσι κι αλλιώς η σεξουαλικότητα μου θα έμενε ανικανοποίητη ακόμη κι αν πηδιόμουν ολημερίς με δέκα παιδαράδες! Εννοεί: αυτός είναι για μένα η πύλη της μετουσίωσης. Και προσέξτε τί λέει: λέει "τον αγαπώ". Δε λέει "σταματώ την καριέρα μου για να του γλείφω τα γόνατα", δε λέει "και μόνο που τον σκέφτομαι μουσκεύω", ούτε λέει "θα παράταγα τα παιδιά μου νηστικά να κλαίνε, και θα γονάτιζα να τον πάρω στο στόμα". Πρέπει να της αναγνωρίσουμε την ειλικρίνεια και όχι να την κατηγορούμε για υποκρισία.

Αλλά σε μια BDSM σχέση, ποιός χρειάζεται αυτή την μετουσίωση, και σε ποιό βαθμό;

Ας πάρουμε το αγαπημένο μου παράδειγμα: Κυρίαρχος άνδρας, υποτακτική γυναίκα.

Η διαφορετική γεννετήσια φύση των δύο φύλων (δηλ. η βιολογία του οργασμού) μας λέει ότι η γυναίκα θα βασανίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό από το ανικανοποίητο, ακόμη κι αν δεν υπήρχε η φριχτή καταπίεση της γυναικείας σεξουαλικότητας που υπάρχει στον πολιτισμό μας. Στην υποτακτική γυναίκα πολλαπλασιάστε αυτό το ανικανοποίητο της σεξουαλικότητας επί 1000, χάρη στην μη ρύθμιση ή την απορρύθμιση. Μπαίνει στη σκηνή ο "ρεγουλατόρος", ο Κυρίαρχος άνδρας. Ρόλος του, μεταξύ άλλων, είναι να "ρυθμίσει" αυτό το ανικανοποίητο της σεξουαλικότητας, είτε στο πρακτικό επίπεδο (έλεγχος οργασμών - S/M) είτε στο ψυχικό (διαχείριση μετουσιώσεων - D/s), είτε και στα δύο (M/s). Είναι πολύ φυσικό, αυτή η "απωθούμενη" μέσω της ρύθμισης σεξουαλικότητα να μετατρέπεται για την υποτακτική σε "αγάπη". Δηλ. να μετουσιώνεται σε άυλα ευγενή αισθήματα, προς τον Κύριο της και γενικότερα (λέμε τότε ότι η υποτακτική "ηρεμεί", βελτιώνει τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο κ.λπ., κ.λπ.)

Αλλά για Κείνον; Τί δουλειά έχει Εκείνος να μετουσιώνει την επιθυμία του σε αγάπη; Δεν την ικανοποιεί την επιθυμία του, στο μεγαλύτερο βαθμό - απ΄όλους τους θνητούς, ο πιο τυχερός;

Eλπίζω πως την ικανοποιεί, αλλιώς τζάμπα καίει η λάμπα. Αλλά (ιδού το θαύμα της αποκαλύψεως!) ο άνδρας δεν είναι τόσο απλό ζώο όσο δείχνει... Η επιθυμία του διατηρεί το δικαίωμα να είναι σύνθετη, αντιφατική (self-conflicting), ανικανοποίητη... Δικαιούται να "αγαπά", δηλ. να μετουσιώνει [εκτός αν είναι ήρωας λογοτεχνικού έργου ή ταινίας, οπότε μπορεί να βουλιάξει άνετα στο σκοτεινό (πάντα!) αντικείμενο του πόθου του!]

Ως πού μπορεί να φτάσει η αγάπη ενός Κυρίαρχου; Γράφετε κάποιοι, ότι μπορεί να συνυπάρχει και να εξελίσσεται με την Κυριαρχία του... Ας διαφωνήσω, έτσι για αλλαγή: η "αγάπη" ενός Κυρίαρχου για την υπό του, μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί που θα συγκρουστεί με την κυριαρχία του.

Με απλά λόγια: Κυριαρχείς για την κάλυψη των επιθυμιών και αναγκών σου. Συγχρόνως, την αγαπάς και θέλεις το καλύτερο γι αυτήν. Οταν έρχεται η (πουτάνα!) η στιγμή που διαπιστώνεις ότι συγκρούεται η κάλυψη των αναγκών και επιθυμιών σου με το καλύτερο γι αυτήν, τί κάνεις; Αναστέλλεις την Κυριαρχία ή την Αγάπη;

Και μη μου ζητήσετε παραδείγματα... Εχουν τριανταρίσει αρκετοί εδώ μέσα, ώστε να υποψιάζομαι δικαίως ότι μπορεί και να το έχουν ζήσει...

Επίσης, μην προσπαθήσετε να με καλύψετε με επιχειρήματα Αρλεκιν για το ότι το "καλύτερο" για την υπό είναι έτσι κι αλλιώς πάντα να βρίσκετε υπό την Κυριαρχία του και αυτός είναι που θα της δώσει το δρόμο κ.λπ. κ.λπ. Γνωστά αυτά και αναρτημένα στο μισό Web. Εννοώ, στην πράξη τί γίνεται, ακόμη κι όταν μιλάμε για βαθύ D/s ή M/s...

Αυτά περί "αγάπης"...

Οπωσδήποτε χρειαζόμαστε μια λέξη για να περιγράψουμε την οικειότητα που νιώθουμε με κάποια πρόσωπα, την συντροφικότητα, τη χαρά από τις ανάγκες που μας ικανοποιούν, τη χαρά από το ότι τους ικανοποιούμε τις ανάγκες, τους αυτοματισμούς επικοινωνίας που χτίζει η συνύπαρξη, τη γλύκα της αποδοχής, τη συνήθεια (!), την ανατροφή κοινών ή μη παιδιών, την παρηγορία της ανθρώπινης καταδίκης, δηλ. της μοναξιάς, και άλλα πολλά. Ας χρησιμοποιούμε την λέξη "αγάπη". Αλλά με λίγη προσοχή.

Δεν ξέρω αν κατάφερα με τις λέξεις να περιγράψω αυτό που έχω στο νου μου. Ισως θα έπρεπε να μπορώ να το ζωγραφίσω...

Σε ένα τραπέζι από φορμάικα σε πρώην milk-bar της Βαρσοβίας, σε έναν μαρμάρινο πάγκο σε tapas-bar της Κορούνια, σε τραπεζάκια έξω σε ένα μπιστρό της Αριστερής Οχθης, σ΄ένα πλαστικό τραπέζι γύφτων δίπλα στο κύμα σε νησί της άγονης, κάθεται ένας άνδρας.

Πίνει ντόπια παγωμένη βότκα σκληρή σαν Krepkaya, ορούχο, αψέντι, τσίπουρο ελεύθερο γλυκάνισου - ως after shave των σωθικών του, αφού ξύρισε τις "αλήθειες" του.

Κοιτάζει εμπρός του ψηλόκωλες πολωνέζες, μαριόλες εύστηθες σπανιόλες, γαλλιδούλες με λουλουδάτα φορέματα και γυριστή μύτη, ελληνίδες στον ήλιο, που σιγοκαίγονται απέξω μπας και σβήσουν από μέσα...

Στο βάθος ακούγονται οι βραχνές λέξεις:

E' un mondo difficile
e vita intensa
felicita' a momenti
e futuro incerto
.....
Porque voy a creer yo en el amor?

Είναι ο Tonino Carotone, που τραγουδά "Me cago en el amor"... (Χέζω την αγάπη...)

Ο άνδρας νιώθει την ακατανίκητη επιθυμία να σηκωθεί και να τις "αγγίξει", να τις "γευτεί", να τις "μυρίσει", να τις "απολαύσει", να τις "κυριαρχήσει" αυτές τις γυναίκες... Ανάλογα με το πόσο έχει ενσωματωθεί στον πολιτισμό του, θα επιδιώξει να σιγάσει την επιθυμία του "παίρνοντάς" τες με φαντασιώσεις, νεύματα, λόγια, δάχτυλα, γλώσσα, νύχια, δόντια, ζωστήρα, βελόνες, σκοινιά, πέος... 'Η με κάποιον συνδυασμό όλων αυτών, όχι πάντα με την "κοινώς" αποδεκτή σειρά...

Dream

ΥΓ. Γράφω μερικές φορές με πυκνό και σκληρό τρόπο, ίσως προσβλητικά (ποτέ σε προσωπικό επίπεδο όμως - με avatars και απόψεις συνδιαλέγομαι!), γιατί το φόρουμ έχει μέσο όρο ηλικίας τα 33 χρόνια. Παρακαλώ οι νεότεροι να αγνοούν αυτά τα ποστ μου. Τους είναι απολύτως άχρηστα.


---------------------------------------------------------------------

"When the truth is found to be lies
and all the joy within you dies,
don't you want somebody to FUCK?
don't you need somebody to FUCK?
You'd better find somebody to FUCK...",

Jefferson Airplane, "Somebody to Love", original lyrics.

Εχω δει την Grace Slick στο BBC να δηλώνει ότι αυτοί ήταν οι αρχικοί στίχοι, από την αηδία που ένιωθε ο τότε γαμπρός της που το 'γραψε, για την γλοιώδη επέλαση των Beatles που σάρωναν σαν "αγαπούλες" τις ΗΠΑ (She loves me, γιέ-γιέ-γιέ..). Το άλλαξαν, με απαίτηση της λογοκρισίας, για να δισκογραφηθεί με τους Jefferson Airplane. Ο ρυθμός και η μουσική, ελπίζω και στα δικά σας αυτιά, να προδίδουν τους αρχικούς στίχους.

 

ελπίζω στο Λεωφορειο ο ποθος..εκει με το φανελακι.. Αχχχ