"Αγάπη" και "μίσος" πόσο κοντά είναι?

Με αφορμή μια συζήτηση που ξεκίνησε στο thread "Ανάγκη" και "θέλω"... έχει διαφορά? θεώρησα πως είναι αρκετά ενδιαφέρον το ερώτημα "Τελικά τι είναι αγάπη"?

- Πως δημιουργείται?
- Από πότε?
- Υπάρχουν διάφορα είδη και βαθμίδες αγάπης?
- Έχει σχέση με την ανθρώπινη φυσιολογία?
- Τι σχέση έχει με το μίσος?
- Πόσο μοιάζει η αγάπη με το μίσος?
- Μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα?
- Μαθαίνεται η αγάπη ή είναι κάτι που προϋπάρχει "γραμμένο" στο DNA μας?

M KOStas

 

Δεν μπορώ να συνδέσω την έννοια της αγάπης όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι με το μίσος. Επίσης μάλλον δεν θα μπορέσω να απαντήσω στα ερωτήματα μεμονωμένα 

Η αγάπη όπως την καταλαβαίνω, είναι συναίσθημα που ενδέχεται να αναπτυχθεί ανάμεσα σε άτομα που ζουν μαζί και έχουν κοινά ζητήματα να αντιμετωπίσουν, με την πάροδο του χρόνου και την τριβή. Noμίζω πως η αγάπη έχει σαν πρωταρχικό γνώρισμα το ενδιαφέρον και τη φροντίδα του ενός για την καλή κατάσταση του άλλου. Αν αναπτυχθεί αγάπη, πιθανολογώ ότι αυτό συνέβη επειδή είχαν από την αρχή συγγενή ψυχικά γνωρίσματα.

'Αλλα ερωτικά συναισθήματα και ιδιαίτερα εκείνα που εναλάσσονται ή μοιάζουν καμμιά φορά με μίσος, δεν μπορώ να τα αποκαλέσω αγάπη. Υποθέτω πως υπάγονται σε άλλες κατηγορίες και έχουν διαφορετικές ονομασίες.

 

Απάντηση: "Αγάπη" και "μίσος" πόσο κοντά είναι?

θα συμφωνήσω με την anchor.
Αδυνατώ να συνδέσω την Αγάπη όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι με το μίσος.

Με το μίσος μπορώ να συνδέσω τον χωρίς ανταπόκριση έρωτα, ή τον έρωτα που προδόθηκε είτε πραγματικά είτε στο μυαλό εκείνων που τον βιώνουν, μπορώ να συνδέσω με μίσος την απατημένη σύζυγο που του λέει χαράμισα τα χρόνια μου σου τα προσφερα ολα κι εσυ δεν με ειχες εικονισμα πανω απ το κεφαλι σου και λοιπα.

Αλλά ποτέ την Αγάπη.

 

Απάντηση: "Αγάπη" και "μίσος" πόσο κοντά είναι?

Εξαιρετικό το άρθρο thx @ MasterJp.

Ναι η αγάπη από φυσιολογικής απόψεως αντικατοπτρίζει την ανισορροπία κάποιων χημικών ουσιών που εκκρίνονται σε αφύσικες ποσότητες. Και παύει να υπάρχει όταν επέλθει η ισορροπία.

Πέραν της φυσιολογίας όμως που διέπει το συναίσθημα της αγάπης και τους μηχανισμούς που την κάνουν να υπάρχει, η ψυχολογική και κοινωνική διάσταση της είναι εξίσου σημαντική. Ενα μεγάλο πρόβλημα στον προσδιορισμό της αποτελεί ίσως, το ότι μάλλον, δεν υπάρχει ένα είδος από δαύτην.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν διάφορα ονόματα για να προσδιορίσουν τα διάφορα είδη της...

Ως αγάπη όριζαν την πνευματική χωρίς απαίτηση ανταλλάγματος παροχή των πάντων. Ως φιλία όριζαν την μη σεξουαλική σχεδόν αδερφική έλξη και αλληλοϋποστήριξη. Ως στοργή όριζαν την γονεϊκού τύπου παροχή προστασίας και θαλπωρής. Ως έρωτα όριζαν την γεμάτη πάθος, σωματική και πνευματική έλξη προς ένα πρόσωπο.

Στο BDSM ακούμε και διαβάζουμε για διάφορους τρόπους που κάποιοι/κάποιες εκφράζουν την αγάπη τους. Μήπως τελικά δεν φθάνει ο αξονικός τομογράφος και η μέτρηση ντοπαμίνης και τεστοστερόνης στο σώμα για να καθορίσει τι είναι αγάπη?

M KOstas

 

Απάντηση: "Αγάπη" και "μίσος" πόσο κοντά είναι?

Νομίζω πως όποιος ασχολείται ενεργά με την έννοια της αγάπης και τα συγγενή θέματα ή έχει γενικά ερωτήματα σχετικά με αυτό, καλό θα ήταν να διαβάσει κάποια από τα βιβλία αυτού του τύπου :

[ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Leo_Buscaglia]Leo Buscaglia - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]

Είναι σχετικά μικρά σε μέγεθος, οπότε διαβάζονται γρήγορα, και πολύ ανάλαφρα, οπότε άνετα στο διάβασμα. Τα νοήματα όμως που περικλείονται σε καθένα από αυτά είναι για μένα ανεκτίμητης αξίας.

Όσο για το δικό μου σχόλιο πανω στο ζήτημα, πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε ακόμα πολύ πίσω στην κατανόηση εννοιών όπως η αγάπη, ο έρωτας, το μίσος, κ.τ.λ.

Η έννοια της αγάπης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάποιο τρόπο με την έννοια του μίσους...Από προσωπική εμπειρία, πολύ έντονων συναισθημάτων σε καταστάσεις που μάλλον θα θυμάμαι για πάντα και που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις δύο ανθρώπων, έχω να παρατηρήσω πως η υπέρμετρη και άνευ όρων αγάπη απέχει κάτι μικροχιλιοστά από το ολοκληρωτικό και πραγματικό μίσος. Αρκεί να ενεργοποιηθεί το κατάλληλο σημείο στον εγκέφαλο μας και όλα να γίνουν μονομιάς σκόνη...

 

Απάντηση: "Αγάπη" και "μίσος" πόσο κοντά είναι?

αγαπη ομορφη λεξη....η αγαπη οταν γεννηθει ζει για παντα ητε εισαι μαζι με το ατομο που αγαπας ητε οχι...η πραγματικη αγαπη δεν εχει ουτε εγωισμο ουτε μισος..οταν καταφερουμε να να ξεχωρισουμε την ψυχη απ την σαρκα τοτε μπορουμε να αγαπησουμε

 

Αγάπη...συναίσθημα που μπορεί να νιώσει μόνο ένας γονιός για το παιδί του και τούμπαλιν...Αν και ούτε αυτό είναι σίγουρο...

Η ερωτική "αγάπη" κατ' εμέ δεν υπάρχει...Υπάρχει ο έρωτας, ο ενθουσιασμός, η καύλα πασπαλισμένη με περισσότερο η λιγότερο νοιάξιμο, συντροφικότητα...
Σε κάποιες περιπτώσεις το δέσιμο γίνεται βαθύτερο λόγω χρόνου, κοινών βιωμάτων/πορείας, αλλά η βάση του αισθήματος παραμένει άκρως εγωιστική...
Κάτι που με την μυθική έννοια της αγάπης δεν συνάδει...

Ερωτικό πάντα "μίσος"...η "προδοσία" των όποιων προσδοκιών μας ...η κατεδάφιση του "ανήκειν" εκ μέρους του ενός από τους δυο συντρόφους...Το σβήσιμο της έλξης...
Ένας ευκολότατος τρόπος για ν'απομακρύνουμε εκείνον/η, που πια δεν μας καλύπτει, εκλογικεύοντας την επιλογή μας με τρόπο τέτοιο, που να μην βαραίνει την συνείδηση μας...
Ένας τρόπος για ν' αποφύγουμε την αυτοκριτική...
Και κυρίως που να μην αμβλύνει τις όποιες ανασφάλειες μας...
Λες και το τέλος σε μια σχέση απαγορεύεται...Όπως και η αναζήτηση μας για το καλύτερο...
Το καλύτερο για εμάς...

"Αγάπη" και "μίσος" έννοιες αλληλένδετες που περιστρέφονται γύρω από την έλξη...
Σαν ένας βίαιος χορός που μπορεί να έχει μικρότερα η μεγαλύτερα διαλείμματα...
Που μπορεί να μείνει στην αρχή, στην μέση, σ' αιώνιο "πάγο" αλλά τέλος δεν έχει...
Αφού η "αγάπη" δοθείσες οι συγκυρίες και ο χρόνος μπορεί να "ξαναγεννηθεί" ( δηλαδή η έλξη να ξαναφουντώσει )...
Όπως και το "μίσος" να πάψει να υφίσταται...
Όλα εγωισμός και κτητικότητα είναι...Η "αγάπη" μια πιο γλυκιά μορφή...το "μίσος" μια πιο πικρή...Αλυσίδες είναι και τα δυο...
Και τα δυο είναι ακραία συναισθήματα που "τρέφουν"...Και των οποίων οι σκηνοθέτες είμαστε πάντα και μονάχα εμείς σαν μονάδες...
Το άλλο μέρος είναι ο/η ηθοποιός μας, στο "δράμα", την "κωμωδία", η την "περιπέτεια" που τον/την καλούμε να παίξει στο μυαλό και στην ζωή μας, για περισσότερο η λιγότερο χρόνο...τίποτ' άλλο...
"Αγάπη" και "μίσος" πίνουν απ' το ίδιο ποτήρι...Τόσο κοντά βρίσκονται...
Άποψη όπως πάντα...

 

Δεν ξέρω αν είναι κοντά, ξέρω μόνο πως η μία είναι επόμενη της άλλης με συγκεκριμένη σειρά.

 

Αγαπη και μισος ενα "μπουρλοτο" δρομος ειναι ,τοσο κοντα...
Αφου καταφερεις να κατακτησεις το πρωτο με ενα μαγικο τροπο θα ανεβασεις στο θρονο το δευτερο ευτυχως βεβαια που ειναι για εναν ο θρονος και δε μαζευεται μπουγιο εκει...
Σε καποιες περιπτωσεις συμβαινει μα για να σκεφτω ομως...χμμμ...ποσο κραταει;;;
Και μου απαντω ελαχιστα γιατι η αδιαφορια ηταν στο τελος το σεντουκι με το θηςαυρο και οχι ο εκαστοτε που επενδυσε καποιος και αγαπηςε ακομα και αν προδοθηκε γιατι περι αυτου προκειται το μισος
Για μενα παντα ενα ειναι σιγουρο πως καταφερνουμε να αγαπαμε και να μισουμε με παθος οποτε υπαρχει δυνατο συναισθημα τουλαχιστον στις ερωτικες σχεσεις!

 

- Μόνο εκείνοι που γνωρίζουν να μισούν, γνωρίζουν και να αγαπούν Χέρμαν

- Να είσαι αγαπητός είναι θέμα τύχης, αλλά για να σε μισούνε πρέπει να είσαι προσωπικότητα Έντριμ Μ.

- Παθιασμένο μίσος μπορεί να δώσει νόημα σε μια άδεια ζωή Άγνωστος

 

Άπειρα τα ερωτήματα, καθένα ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του   Αλλά εγώ σαν σιχαμένα ρομαντικογλυκοερωτοσαλιάρικο κατασκεύασμα που είμαι, μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω...
Θα έλεγα ότι η αγάπη είναι μια, απλά υπάρχουν και κάποιες προσμίξεις συναισθημάτων που τη συνοδεύουν.
Δεν μοιάζει καθόλου μα καθόλου με το μίσος.
Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα.
Και πως η αγάπη όχι, δεν είναι γραμμένη στο DNA μας, δεν είναι μια "φυσική" κατάσταση, είναι η πιο αφύσικη κατάσταση ίσως που έχουν γνωρίσει οι άνθρωποι