Αγαπας και υποτασσεσαι ή υποτασσεσαι και αγαπας?

Υποτασσομαι γιατί αποφορτιζομαι. Γιατί δεν χρειάζεται να προσποιουμαι. Να βγάζω δόντια και να φουσκωνω στήθος για να επιβιώσω.
Υποτασσομαι γιατί μου αρέσει ο έλεγχος. Απολαμβάνω την αόρατη θηλιά, το αόρατο χέρι που σφίγγει το λαιμό μου.
Υποτασσομαι γιατί μου αρέσει να ταπεινωνομαι. Να νιώθω το σκληρό και φουσκωμένο εγώ μου να περιορίζεται, να συρρικνώνεται.
Υποτασσομαι γιατί απολαμβάνω το εγκεφαλικό παιχνίδι του εξευτελισμού. Με ανθίζει, μου δίνει οξυγόνο, με κάνει να νιώθω ζωντανή όταν ξεπερναω όλα αυτά που φοβάμαι. Κι ας τρεφω πάλι έναν μικρό για αυτά. Μειώνεται.
Υποτασσομαι γιατί ηδονιζομαι να ακολουθώ αυτό που στα μάτια μου ειναι ανώτερο μου. Με κάνει να νιώθω σαν παιδί, μου δίνει την ασφάλεια κι αυτοπεποίθηση που η καθημερινότητα κοίτα να μου ριμαξει.
Όταν όμως υποτασσομαι μετά ερωτεύομαι παράφορα. Είναι ένας αέναος μονόδρομος για μένα...

 

Στο D/s τα πράγματα ξεκινάνε με την επιθυμια, την ανάγκη να υποταχτείς στο Κ. Αμα στην πορεία της σχέσης αναπτυχθεί και αγάπη, τότε τα πράγματα εξελίσσονται ακόμη περισσότερο. Οπως και αν υπάρξει έρωτας, όλα βιώνονται πιο..έντονα.
Στην περίπτωση που το πράγμα πάει ανάποδα, δηλαδή να θέλεις να υποταχτείς, επειδή αγάπησες, μου κάνει λίγο σε "κάνω ο,τι θέλει, επειδή είμαι καψούρης/α" που ούτε σχέση με D/s έχει, ούτε δείχνει ευοίωνο γενικότερα.

 

Μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε και είδαμε τι θα πει υποταγή, έρωτας, αγάπη και στον καθένα δουλεύουν διαφορετικά μέσα του, υπό διαφορετικές συνθήκες και φέρουν διαφορετικά αποτελέσματα. Κανένας μας δεν είναι ίδιος με τον άλλον και κανένας μας δε μπορεί να επεξεργαστεί την όποια πληροφορία με τον ίδιο τρόπο.
Τώρα καταλαβαίνω τον λόγο που κάποιοι είναι απόλυτοι ως προς το ότι ιδανικό είναι το "πρώτα υποτάσσεσαι και μετά αγαπάς". Το καταλαβαίνω γιατί αντιλαμβάνομαι πως είναι πολλοί αυτοί στους οποίους η συνθήκη του έρωτα αποτελεί "αδυναμία" και υποτάσσονται ακριβώς για αυτό.
Σε μένα ο έρωτας δε λειτουργεί έτσι. Δε θεωρώ πως μπορώ να περιορίσω τα θέλω μου και τις ανάγκες μου από τη ζωή μόνο και μόνο επειδή είμαι ερωτευμένη. Αντιθέτως θεωρώ πως μοιράζομαι την ελευθερία μαζί με αυτόν. Όχι μισή δική μου μισή δική του. Ολοκληρη και στους δυο. Δε μπορώ να βιώσω ως έρωτα την καταπίεση των συναισθημάτων και την καταπίεσή μου για τα θέλω κάποιου άλλου και για όποιον τα υπομένει σίγουρα δεν αποτελεί υποταγή. Η αδυναμία κρίσης , καταστάσεων, συνθηκών, αναγκών δεν μπορει να περιέχουν συνειδητή υποταγή πουθενά και σε κανέναν.
Η άποψή μου για να μη μακρυγορώ είναι πως μπορεί να συμβεί ειτε έτσι είτε αλλιώς. Με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο. Ωστόσο για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους δε θα μπορούσα να μη συμφωνήσω απόλυτα με το παρακάτω :

 

Η αγάπη είναι τελείως άλλο από τον έρωτα ή τον ενθουσιασμό. Και, νομοτελειακά, όποια σχέση - ασύμμετρη ή μη - βασιστεί σε αυτά έχει πολυ κοντινή ημερομηνια λήξης.

Δεν υποτάσσεσαι επειδή αγαπάς ούτε, οπωσδήποτε, θα αγαπήσεις εκείνον στον οποίο θα υποταχτείς. Δε μπορώ να δω τί σχεση έχει η αγάπη με την υποταγή.

'Εχω παρατηρήσει, επίσης, ότι ο έρωτας είναι πολύ πολύ κακός σύμβουλος όταν προηγείται της υποταγής. Και δράμα, πολυ δράμα.

 

Έρωτας είναι η βιτρίνα που μας τραβάει, αγάπη είναι το περιεχόμενο που μας κρατάει.
Είναι αρκέτα απλοικό, διότι χρειαζομαστε και την διάσταση του χρόνου.

 
(*) The Happiness Hypothesis: Finding Modern Truth in Ancient Wisdom

Η υποταγή είναι μια αναγκή που περιμένει να ικανοποιείται στον χρόνο και όχι απλά να
ικανοποιηθεί σε κάποια φάση.

Κάνοντας έναν παραλληλισμό, ο/η Κυρίαρχος είναι ένας πειστικός πωλητής και ο/η
υποτακτικός είναι ένας υποψιασμένος αγοραστής, σε κάποιο βαθμό συνειδητά αλλά
σε μεγαλύτερο βαθμό υποσεινήδητα. Δεν έχουμε να κάνουμε με προιόν, αλλά με
διαρκή υπηρσεσία. Είναι μια δυναμική κατάσταση.

 

Τι σημαίνει δυναμική κατάσταση ανάμεσα σε έναν πειστικό πωλητή και έναν υποψιασμένο αγοραστή.

Δεν Μου είναι κατανοητό.