Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

«Μόνο έτσι o άνθρωπος διαδραματίζει τον κατά φύση ρόλο του, έξω από την αλλοτριωτική διάβρωση της προσωπικότητας του.
Αντίθετα, όταν το πρόσωπο δεν είναι αυτό που είναι, ή απώλεια της ταυτότητας οδηγεί στην εγκατάλειψη της ανθρωπιάς και στην διάβρωση της αληθινής κοινωνικότητας, γιατί αυτή μετατρέπεται σε μια συμβατική και απρόσωπη συναρμογή ατόμων, εξουσιών και ιεραρχικών σχέσεων που βασίζονται στην υποκριτική αναγκαιότητα».

Γιάννης Βαφειάδης. (Η αλλοτρίωση και η κρίση της ταυτότητας)

 

"Ήθελα να είμαι οτιδήποτε, αρκεί να μη μου θυμίζω εμένα.
Στο τηλέφωνο άλλαζα τη φωνή μου, έμενα για νύχτες κρεμασμένη στο ακουστικό μέχρι να ξημερώσει. Δεν ερχόσουν πάντα.
Για την ακρίβεια δεν ήρθες ποτέ, παρά μόνο εκείνο το ξημέρωμα στο όνειρο. Τότε που γκρεμίστηκε ο κόσμος, τότε που έγινε ο μεγάλος πόλεμος.
Τα πόδια μου βάραιναν πολύ σαν ήταν να σε συναντήσω. Γι’ αυτό δεν ερχόμουν ούτε κι εγώ.
Ήμουν πληγωμένη -τραυματίας πολέμου.
Εκείνο το ξημέρωμα όμως με πήρες αγκαλιά και ακούμπησες τα χείλη σου στο λαιμό μου. Κοιμήθηκες εκεί για λίγες νύχτες ακόμα, μετά έπρεπε να κάνουμε τσεκ άουτ, πήρες τη βαλίτσα, το αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκες.
Έμεινα κάτω απ’ τον ήλιο μέχρι να λιώσω, έγινα νερό και ταξίδεψα στ’ άδυτα της ασφάλτου.
Δεν περίμενα να σε συναντήσω ξανά.
Φοράω πάντα τα ίδια ρούχα που φορούσα όταν με γνώρισες. Φοβάμαι μη γίνει κανένα λάθος.
Προσπαθώ μ’ αυτό το μαραφέτι εδώ και πόσο καιρό, γυρίζω τους δείκτες όλο και πιο πίσω, αλλά δε γίνεται τίποτα, οι μέρες ξεκινούν σα να μην προσπάθησα ποτέ, κι όμως τα μάτια μου δε βλέπουν πια το ίδιο καλά. Θα ήθελα να μη σε θέλω, θα ήθελα να μη θέλω τίποτα, να ζω ελεύθερη, χωρίς το ρολόι που με ξεκουφαίνει. Δε γίνεται αυτό. Αλλά καμιά φορά σε μισώ όπως το ρολόι.
Μέχρι που σκέφτηκα να αφήσω το διαμέρισμά μου. Θα πάω να μείνω κάτω από ένα αυτοκίνητο ή μέσα σε μια λακκούβα του δρόμου. Ή ακόμα μέσα σε μια μικρή τρύπα στο ξύλινο πάτωμα του σαλονιού σου, μέσα στο αυτί σου ή κάτω από το νύχι σου.
Δε θέλω να είμαι μαζί σου.
Εκτός κι αν με θέλεις όπως σε θέλω κι εγώ, στην πραγματικότητα θέλω να με θέλεις όπως με θέλω εγώ σ’ αυτές τις μικρές κουκίδες του μηδέν.
Δε θέλω να είμαι δίπλα σου, μόνο πάνω σου, ένας τόσος δα κόκκος σκόνη αόρατος.
Προχτές βρήκα στο δρόμο ένα στυλό. Έγραψα παντού πάνω μου για σένα.
Μετά περπάτησα πολύ, περίμενα κάποιος να με δει και σου τηλεφωνήσει. Δεν έγινε ποτέ αυτό.
Γύρισα ξανά με ματωμένα πόδια, ελαφρύτερα τώρα, κοιμήθηκα, βρέθηκα για μια στιγμή στην κοιλιά μιας γυναίκας άγνωστης κι έπειτα πάλι στο απέραντο σεντόνι.
Με τρομάζει αυτή η ζέστη, θέλω να μην υπάρχει ήλιος. Γίνεται;
Πώς να γίνει, αφού τίποτα δεν κάνεις για να με κερδίσεις.
Αρχίζω να μην είμαι εγώ, στο λέω.
Επιτέλους.
Κι εσύ ποιά θέλεις να είμαι;
Ζήτα το, και θα γίνω αυτή.
Ή αυτός.
Ή αυτό.
Το οτιδήποτε.
Το κάτι.
Ό,τι μου πεις θα γίνω.
Ήδη τώρα που σου γράφω έχω γίνει ένα μικρό χαλίκι κολλημένο στο παπούτσι ενός γελοίου τύπου που με πηγαινοφέρνει στους δρόμους όλη νύχτα. Η μουσική με ξεκούφανε, αυτός με γδέρνει. Θέλει να δει τι έχω από μέσα. Από μέσα είμαι μόνο αίμα, ας του το πει κάποιος. Ούτε κόκαλα έχω, ούτε δέρμα.
Είμαι μια πέτρα σκληρή, μια μικρή θρυμματισμένη πέτρα και μέσα μου κουβαλάω το αίμα απ’ τις χιλιάδες πληγές αυτού του κόσμου.
Όλες δικές μου.
Από σένα με χαμόγελο."

Σουργιαδάκη, Ε. Ποστ. (Αίτηση χάριτος)

 

The most merciful thing in the world, I think, is the inability of the human mind to correlate all its contents. We live on a placid island of ignorance in the midst of black seas of infinity, and it was not meant that we should voyage far. The sciences, each straining in its own direction, have hitherto harmed us little; but some day the piecing together of dissociated knowledge will open up such terrifying vistas of reality, and of our frightful position therein, that we shall either go mad from the revelation or flee from the light into the peace and safety of a new dark age.

Theosophists have guessed at the awesome grandeur of the cosmic cycle wherein our world and human race form transient incidents. They have hinted at strange survivals in terms which would freeze the blood if not masked by a bland optimism. But it is not from them that there came the single glimpse of forbidden eons which chills me when I think of it and maddens me when I dream of it. That glimpse, like all dread glimpses of truth, flashed out from an accidental piecing together of separated things -in this case an old newspaper item and the notes of a dead professor. I hope that no one else will accomplish this piecing out; certainly, if I live, I shall never knowingly supply a link in so hideous a chain. I think that the professor, too intented to keep silent regarding the part he knew, and that he would have destroyed his notes had not sudden death seized him.

Howard Phillips Lovecraft - The call of Cthulhu

 

"Ο Κορτέζ πια ξεζουμισμένος και ελεεινός δεν ωφελούσε σε τίποτα. Και μ' όλο που τούτος δω ο Κορτέζ είχε ευνοήσει τον Πιζάρο τότε που άσημος περιφερότανε και τον είχανε από κλώτσο κι από μπάτσο – αυτό γίνηκε στο πρώτο του ταξίδι τότε που του δώσανε και τα παράσημα – κανένας τώρα δεν βρισκότανε να βοηθήσει τον ήρωα του Μεξικού. Ο Κάρολος μάλιστα του κακομίλησε:

• Τί θέλεις και μ' ενοχλείς;
• Μεγαλειότατε, με συγχωρείτε, αλλά καταστράφηκα στο Αλγέρι.
• Και γιατί πήγες; Σου 'πα εγώ να πας;
• Για τη δόξα σας πήγα μεγαλειότατε!
• Κακώς. Δεν σου ανέθεσα αντιπροσωπεία της δόξας μου.
• Μεγαλειότατε, με συγχωρείτε, αλλά μου 'χετε δώσει παράσημα.
• Κορόιδο, είσαι Κορτέζ. Τα παράσημα παιδί μου τα 'χουμε επινοήσει για δύο λόγους. Πρώτον, για να γλυτώνουμε τις άλλες αμοιβές, γιατί τα παράσημα είναι πάμφθηνα. Δεύτερον, για να βλέπουνε οι άλλοι οτι διακρίνεσαι και να κάνουνε κι αυτοί ηρωικές πράξεις σαν κορόιδα ξεγυρισμένα. Εδώ κύριε στην Σοβιετική Ρωσία η μεγάλη αμοιβή είναι να σου κοτσάρουνε ενα παράσημο. Για κορόιδα τους έχεις τους Ρώσους που τα εφαρμόζουνε μέχρι στο κριθάρι της μεγάλης εσοδείας; Πήρες λοιπόν τα παράσημά σου, τί άλλο θέλεις. Άμε στο καλό.
• Και πώς θα ζήσω, μεγαλειότατε;
• Μη ζήσεις. Απαραίτητο δεν είναι. Κι ύστερα ξέρεις τι τιμή είναι να πεθάνεις παρασημοφορεμένος; Μεγάλη υπόθεση! Εδώ άλλοι πεθαίνουνε και δεν έχουνε που την κεφαλή κλίναι! Εσένα θα σε πάνε με μουζικές, θα σε πάνε με λουλουδικό. Άκου τι σου λέω εγώ. Πέθανε και θα δεις τι καλά θα περάσεις.

Τον χτύπησε και στον ώμο φιλικά

• Μη φοβάσαι. Δημοσία δαπάνη θα σε κηδέψουμε. Θα στείλω να σου βγάλουνε και πέντε λόγους να τους χαρεί η ψυχή σου. Κηδεία σου λέω να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Έννοια σου, δεν είμαι αχάριστος εγώ."

Τσιφόρος,Ν. Τα Ρεμάλια Ήρωες

 

Η νύχτα ήταν σκοτεινή και θυελλώδης.
Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός.
Η κοπέλα φώναξε.
Μια πόρτα χτύπησε με βρόντο.
Ξαφνικά, στον ορίζοντα εμφανίστηκε ένα πειρατικό πλοίο.
Όταν αυτός άγγιξε το χέρι της, η κοπέλα αναστέναξε.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Το τέλος.

Spoiler

 

Περισσότερα εδώ  

 

..-Κάποια μέρα Λο, θα καταλάβεις πολλά συναισθήματα και καταστάσεις, όπως παραδείγματος χάρη την αρμονία, την ομορφιά της πνευματικής σχέσης..
-Μπα;
Μικρή διακοπή στο διάλογο, που γέμισε με κάποιο τοπίο.
-Κοίταξε Λο, αυτές τις αγελάδες, σ' αυτή την πλαγιά.
-Μου φαίνεται πως θα ξεράσω αν ξαναδώ αγελάδα.
-Ξέρεις, μου έλειψες πολύ, Λο.
-Εμένα όχι. Είναι αλήθεια μάλιστα πως σου ήμουνα άπιστη μέχρι αηδίας, αλλά δεν πειράζει στάλα, γιατί έπαψες να νοιάζεσαι, πάντως, για μένα. Οδηγείς πολύ ταχύτερα απο τη μητέρα μου, κύριε.
-Γιατί νομίζεις πως έπαψα να ενδιαφέρομαι για σένα Λό;
-Μα αφου δε με φίλησες ακόμα. Με φίλησες;
..
-Δεν θέλεις να μου πεις γι αυτές τις μικροαταξίες σου στην κατασκήνωση;
-Σκανδαλίζεσαι εύκολα;
-Όχι, λέγε.
-Ας στρίψουμε σ' έναν απόμερο δρόμο και θα σου πω.
-Λο, θα σε παρακαλέσω σοβαρά να μην κάνεις το βλάκα. Λοιπόν;
-..Το σύνθημα των οδηγών είναι και δικό μου. Γεμίζω τη ζωή μου με αξιόλογες πράξεις όπως - ωχ, δεν πειράζει ποιες. Καθήκον μου είναι να είμαι χρήσιμη. Είμαι φίλη των αρσενικών ζώων. Υπακούω στις διαταγές. Είμαι χαρούμενη. Να κι ένα άλλο αστυνομικό αυτοκίνητο. Είμαι οικονόμα και βρώμικη πέρα για πέρα στις σκέψεις, στα λόγια και στις πράξεις.
-Τώρα ελπίζω να τα πες όλα εξυπνόπαιδο.
-Ναι. Αυτά είναι όλα. Όχι - περίμενε ένα δευτερόλεπτο. Ψήναμε το ψωμί σ' έναν αντανακλαστικό φούρνο. Δεν είναι καταπληκτικό;
..

Vladimir Nabokov,
Lolita

 

Η μοναξιά είναι από χώμα...
1. " Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.
Μάρω Βαμβουνάκη

 

..Εκεί πάνω στο ναό της Αφαίας τους βρήκε το σούρουπο. Τους τύλιξε μέσα στη μαγεία του χωρίς να υποψιαστούν. Οι σκιές τους επλησίαζαν από παντού κι έκαναν τις ομάδες των πεύκων να σμίγουν στ' απόμακρα.
Το νησιώτικο μούχρωμα έκανε τα χρώματα πιο τρυφερά. Τα χρώματα της θάλασσας και των ανάγλυφων βουνών.
Όλη αυτή η ειρηνική ατμόσφαιρα της ώρας και του τοπίου μέσα στην απόλυτη ησυχία έκανε τις καρδιές τους να συννενοούνται μ' ελάχιστα λόγια. Με ένα ναι, με ένα όχι, ένα "νομίζεις". Κουβέντιαζαν καθισμένοι πλάι-πλάι στο αρχαίο μάρμαρο, που κρατούσε ακόμα μιαν ευχάριστη, ελάχιστη θαλπωρή από το ολοήμερο χάδι του ήλιου..

Στρατής Μυριβήλης, Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, 1958

 

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα από το αυτοκίνητο, γνέφοντας στον οδηγό του φορτηγού πίσω μας, που ήταν καθισμένος στην ψηλή καμπίνα του. Έπειτα διέσχισα το κατάστρωμα και ανέβηκα τη μεταλλική σκάλα που οδηγούσε στο κατάστρωμα επιβατών. Κρύφτηκα σε μια γωνία, από την οποία δεν μπορούσα να δω το Mini Cooper. Έσκυψα από την κουπαστή, κοιτάζοντας βαθιά μέσα στη λίμνη. Ήταν παράξενο. Ξαφνικά ήθελα να φύγω μακριά της. Δηλαδή, ήθελα να φύγω μακριά από την αγάπη μου για εκείνη. Είχα ξεχάσει τη δίνη που δημιουργείται όταν αγαπάς ένα παιδί. Επειδή ήθελα να είμαι με την κόρη μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και ταυτόχρονα, όμως, ήθελα να απαλλαγώ από αυτή την επιθυμία. Ήθελα να απαλλαγώ γιατί ήξερα πως το να είμαι μαζί της είχε τέλος. Εσύ, εγώ, ο θάνατος, τα εφηβικά της χρόνια – τι θα το τελείωνε; Ό,τι κι αν ήταν, δεν θα ήταν στο χέρι μου.
Δεν υπάρχει λησμονιά.

Πρέπει απλώς να την υπομείνεις.

A.Gaige, Ο καλός πατέρας

 

-Να μη βάζω στο στόμα μου τις γυναίκες σας; Έ; Φχαριστώ! Βρώμες δε γεύτηκε η γλώσσα μου ποτές! Χουχού! Οι γυναίκες σας! Άντρας έξω απ΄το δικόνε τους δεν άγγιξε το κορμί τους! Μόνο που έχουν πλαγιάσει με όλα τα σερνικά της γής! Ναι!

Καναδυό χτυπημένοι απ΄τη βρισιά, έκαναν να μιλήσουν. Μα η Χουχού τους εμπόδισε με χειρονομία ξερή.

-Ναι με όλους τους άντρες της γης! Δεν τις ρωτάτε τις γυναίκες σας, για ποιόνε κάθε νύχτα πλαντάζει το τίμιο κορμί τους; Ποιόνε κράζει η αχόρταγη ψυχή τους;

Για ποιόνε σπαράζουν τα σωθικά τους; Με πόσους και πόσους γλυκαίνονται μονάχες τους στο κρεβάτι το μοναχικό;

Ξέρετε τι θέλω να πω… Καταλαβαίνετε… Τίμιες οι γυναίκες σας! Ανέγγιχτα τα κορμιά τους!

Μα η ψυχή τους είναι λάσπη και σβουνιές! Σάλια σαλιγκάρου, μπάκακα αφροί!

Να τι είναι οι γυναίκες σας! Πόρνες! Πόρνες της ψεύτρας της ψυχής τους! Πόρνες της κρυφής πεθυμιάς τους! Πόρνες της παιδεμένης σάρκας τους! Πόρνες όταν γλυκαίνονται μόνες τους με την ονειροφαντασιά του σερνικού! Πόρνες όταν στην αγκαλιά σας, με μάτια κλειστά, αλλουνού θαρρούν πως ρουφούν τη γλύκα!

Να τι είναι οι τίμιες γυναίκες σας!
Και σεις, χαμένα κορμιά, κερατάδες είσαστε! Κερατάδες της τιμιότητας!

 


Μ. Καραγάτσης – Το χαμένο νησί

 

❤️

 

..από παιδί, πήρε δώρα πολλά, παιχνίδια θαυμαστά να παίζει: χρώματα, σχήματα, λέξεις, οχήματα, νότες.
Eίναι μια κόρη σκοτεινή που φέγγει. Ταξιδεύει συχνά ή λείπει στο ίδιο πάντα μέρος.
Μικρή, ζούσε κυρίως μέρα: μόλις σκοτείνιαζε έσκιζε μια σελίδα. Έχασε πολύ μαύρο, μέτρησαν στο μισό τα χρόνια της. Έκθαμβη, πάντα, τραγουδά κάτω από τα φώτα με κόμη φλεγομένη. Τραγούδια περγαμόντο, βύσσινο στην ασημένια της φωνή τρατάρει, γλυκόπικρο νεράντζι με τη στάχτη του.
Στη γλώσσα των ανθρώπων, όχι, δεν τα κατάφερε ποτέ. Γι αυτό και τραγουδά συνέχεια. Κάτω απ’ τα φώτα και, κρυφά, στον ύπνο της.
Ήταν περίεργη πάντα, μα φρόνιμη. Τον άνεμο άκουγε προσεχτικά και δεν αντιμιλούσε όταν, χανόταν νύχτα σε χαμένα δάση ακολουθώντας ξωτικά και παραμύθια.
Η μυωπία της μεγάλωνε ολοένα, καθώς παρατηρούσε από πολύ κοντά τ’ αόρατα. Ο αστιγματισμός το ίδιο, κι έβλεπε πρόσωπα, πράγματα, χώρους, δίχως περιγράμματα σαφή - όπως και είναι, στην ουσία.
Αυτό την έκανε να αφαιρείται, εν μέρει, απ’ το παρόν. Έτσι αφηρημένη, προσπέρασε συχνά τη ζωή της, πιστεύοντας ότι ανήκει σ’ άλλους, σκόνταψε σε τοίχους που υπήρχαν ή που δεν υπήρχαν. Έτσι, επίσης, παρέκαμψε και δρόμους κι έφτασε, άθελά της, σε μακρινές ψυχές πιο γρήγορα - πολλές φορές ενώ αυτές δεν είχαν φτάσει ακόμη.
..
Παυλίνα Παμπούδη