Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

«Το μόνο που ξέρω είναι ότι σπατάλησα όλα αυτά τα χρόνια αναζητώντας κάτι, ένα είδος τρόπαιου, το οποίο θα κέρδιζα μόνο εάν το άξιζα πραγματικά. Αλλά δεν το θέλω πλέον, τώρα αναζητώ κάτι άλλο, ζεστό και τρυφερό, κάτι που θα με αγκαλιάσει τρυφερά, κάτι στο οποίο θα μπορώ να στηριχτώ, ανεξάρτητα από ό,τι κάνω, ανεξάρτητα από το τι έγινα. Κάτι που θα είναι εκεί, πάντα, σαν τον ουρανό της αυριανής μέρας. Αυτό αναζητώ και νομίζω ότι αυτό πρέπει να αναζητούμε όλοι μας. Αλλά σύντομα θα είναι αργά, θα είμαστε πολύ προγραμματισμένοι για να κατορθώσουμε να αλλάξουμε. Εάν δεν αδράξουμε την ευκαιρία τώρα, θα τη χάσουμε για πάντα, όλοι μας».

Kazuo Ishiguro, Τότε που ήμασταν ορφανοί.

 

από τη συλλογή διηγημάτων "Μηχανή Φθοράς" (La maquina de la languidecer, εκδ. Paginas de espuma, Μαδρίτη, 2009)

 

..Οι αναμνήσεις θα έπρεπε να είναι σαν τα λήμματα μιας εγκυκλοπαίδειας, να χρησιμεύουν μόνο στο να βάζουν τις σωστές πληροφορίες στη σωστή σειρά, αλλά στην πραγματικότητα είναι ψίθυροι, σειρήνες που έρχονται να σε πλανέψουν ή να σε πληγώσουν, ή και τα δύο μαζί. […] όχι, οι αναμνήσεις δεν είναι λήμματα εγκυκλοπαίδειας, ούτε μόνο ψίθυροι. Είναι μάλλον σπασμένα γυαλιά που τα πατάς στο σκοτάδι, γιατί έχεις ξεχάσει ότι κάτι είχε σπάσει εκεί, θυμάσαι μόνο το κρασί, αλλά όχι και το ποτήρι που έπεσε στο πάτωμα.''

Bodo Kirchhoff, Όταν δεν το περιμένεις
Αιώρα, 2017

 

Mε το που συναντήθηκαν τα χείλη μας, παγώνια κρύφτηκαν, ελέφαντες έπαθαν αμνησία, καμήλες εμφάνισαν ακόρεστη δίψα και δεινόσαυροι που θεωρούνταν από καιρό εξαφανισμένοι εμφανίστηκαν στις βραδινές ειδήσεις.

Αυτό δε μπορεί να κράτησε πάνω από τέσσερα ή πέντε δευτερόλεπτα, όμως ετούτη η επαφή στοματικής σάρκας, αυτό το μουσικό κουδούνισμα σμάλτου πάνω σε σμάλτο, αυτή η ολισθηρή τριβή (για κάποιο λόγο πάντα αιφνιδιαστική αλλά και οικεία) που συμβαίνει όταν συγκρούονται δυο γλώσσες (έκπληξη!), ήταν κάτι επικό, μυθικό ή ακόμα και βιβλικό σε διαστάσεις. Μπορούσε κανείς να φανταστεί θάλασσες να χωρίζονται στα δύο, βάλτους να καίονται, αγγέλους να αιωρούνται, γάλα και μέλι να αναβλύζουν από πέτρα, μπορούσε να φανταστεί ιππήλατα άρματα να ξεχύνονται, αρχαίες αστραπές να χτυπούν, και τον αμνό να ξαπλώνει δίπλα στο λιοντάρι σε ένα χωράφι με κόκκινες παπαρούνες. Εκείνοι που ανταλλάσουν ένα τέτοιο φιλί, μεταμορφωμένοι προς στιγμήν σε τριχωτό θεό και γυμνή νύμφη που ρουφάνε νέκταρ από το ίδιο ξέχειλο κύπελλο, θα μπορούσαν να φανταστούν να διαρκεί σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες,αν και, όπως προανέφερα, τελείωσε τόσο γρήγορα, που οι δύο πλευρές δεν ήταν απόλυτα σίγουρες ότι συνέβη στα αλήθεια.

Τομ Ρόμπινς, Θιβετιανή ροδακινόπιτα.

 

«Επειδή άκουσες τη φωνή της συζύγου σου και έφαγες από το δέντρο σχετικά με το οποίο εγώ σου έδωσα την εντολή να μην ........ κτλ " . Μεγαλη κουβεντα και σημαδιακη από την Γεννεση . .... το κερατο μου μεσα .. συκε ητανε το παιχνιδι από την αρχη ...

 

..
at night the cries of cats making love or fighting, their caterwauling in the dark, told us that the world was pure emotion, flung back and forth among its creatures, and even the trees plunged in feeling.

The Virgin Suicides, Jeffrey Eugenides

 

..Της κάθε λέξης οι τόνοι ανεβαιναν και κατέβαιναν
ανάλογα με τις εποχές,
κάποτε έπεφταν σε λήθαργο σαν καταργημένες περισπωμένες
από ρήματα συνηρημένα
ενώ κάποιες φορές επέμεναν να
τραβολογούν ανελέητα τις ληξιπρόθεσμες χαρές
σε σοκάκια ύποπτα
εκεί όπου συχνάζουν συνήθως οι σκιές της μνήμης
βαλτές θαρρείς, να υπενθυμίζουν στους μοναχικούς περιπατητές
πως ό,τι ενηλικιώνεται
τραβάει πάντα τη δική του πορεία.

Στην άκρη του δρόμου
κάποια μαχαίρια περιπλανώμενα
τεμάχιζαν τις εικόνες σε μικρά κομμάτια
χωρίς φειδώ και τύψη
ενώ υπενθύμιζαν στους απορημένους διαβάτες πως
τη μνήμη
δεν πρέπει να την καταπίνεις αμάσητη,
μόνο να τη γεύεσαι,
όσο δε μικρότερα τα κομμάτια της
τόσο πιο εύκολη η πέψη.

Πέρσα Ζηκάκη, "Γεύσεις μνήμης"

 

..He could see her bare feet every time she put them up on the coffee table. The soles were black, her toenails flecked with pink polish. Each time they appeared, Mrs.Lisbon tapped them with a knitting needle, driving them back under the table.
And that was all that happened. Trip didn't get to sit next to Lux, nor speak to her, nor even look at her, but the nearby fact of her presence burned in his mind.

He sat in his car, gazing at the house, watching as downstairs lights traded places with those upstairs, and then, one by one, went out. He thought about Lux getting ready for bed, and just the idea of her holding a toothbrush excited him more than the fullfledged nudity he saw in his own bedroom nearly every night.

He laid his head back on the headrest and opened his mouth to ease the constriction in his chest, when suddenly the air inside the car churned. He felt himself grasped by his long lapels, pulled forward and pushed back, as a creature with a hundred mouths started sucking the marrow from his bones. She said nothing as she came on like a starved animal, and he wouldn't have known who it was if it hadn't been for the taste of her watermelon gum, which after the first few torrid kisses he found himself chewing.

The Virgin Suicides, Jeffrey Eugenides



στον Ι.

 

..Από την Αρχαιότητα ως τον Raphael, ίσως και ως τον Ingres, οι μεγάλοι ζωγράφοι και γλύπτες απέφυγαν να απεικονίσουν το γέλιο, ακόμα και το χαμόγελο. [...] Για τους αρχαίους γλύπτες, όπως και για τους ζωγράφους των μεταγενέστερων εποχών, το ωραίο πρόσωπο δεν ήταν νοητό παρά μόνο στην ακινησία του.
Τα πρόσωπα δεν έχαναν την ακινησία τους, τα στόματα δεν άνοιγαν παρά μόνο αν ο ζωγράφος ήθελε να συλλάβει το κακό. Ή το κακό του πόνου: γυναίκες σκυμμένες πάνω από το πτώμα του Ιησού΄ το ανοιχτό στόμα μιας μητέρας στη Σφαγή των αθώων του Poussin. Ή το κακό ως διαστροφή: Αδάμ και Εύα του Holbein [...]
Το γέλιο δεν γίνεται αθώο παρά στους Ολλανδούς: ο Γελωτοποιός του Hals ή η Τσιγγάνα του. Γιατί οι ζωγράφοι του ολλανδικού γένους είναι οι πρώτοι φωτογράφοι΄τα πρόσωπα που ζωγραφίζουν είναι πέρα από το ωραίο και το άσχημο.[...]
Πώς, όμως, να εξηγήσει κανείς ότι οι μεγάλοι ζωγράφοι απέκλεισαν το γέλιο από το βασίλειο της ομορφιάς; Ο Rubens, είπε μέσα του: το πρόσωπο είναι ωραίο όταν αντανακλά την παρουσία μιας σκέψης, ενώ η στιγμή του γέλιου είναι μια στιγμή που δεν σκεφτόμαστε. Αλλά είναι αλήθεια; Το γέλιο δεν είναι αυτή η αστραπή του συλλογισμού την ώρα που συλλαμβάνει το κωμικό; Όχι, είπε στον εαυτό του ο Rubens, τη στιγμή που συλλαμβάνει το κωμικό, ο άνθρωπος δεν γελάει... το γέλιο ακολουθεί αμέσως μετά, σαν φυσική αντίδραση, σαν σπασμός από τον οποίο κάθε σκέψη απουσιάζει. Το γέλιο είναι ένας σπασμός του προσώπου και στον σπασμό ο άνθρωπος δεν ελέγχει τον εαυτό του, καθώς ο ίδιος ελέγχεται από κάτι που δεν είναι ούτε η θέληση ούτε η λογική. Να γιατί ο αρχαίος γλύπτης δεν παρουσίαζε το γέλιο. Ο άνθρωπος που δεν ελέγχεται (ο πέρα από τη λογική, πέρα από τη θέληση άνθρωπος) δεν μπορούσε να θεωρηθεί ωραίος.
Αν η εποχή μας, σε αντίθεση με το πνεύμα των μεγάλων ζωγράφων, έκανε το γέλιο την ευνοημένη έκφραση του προσώπου, αυτό σημαίνει ότι η απουσία θέλησης και ορθού λόγου έχει γίνει η ιδανική κατάσταση του ανθρώπου. Θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι στα φωτογραφικά πορτραίτα ο σπασμός είναι προσομοιώδης, δηλαδή συνειδητός και ηθελημένος. [...] Αυτό όμως απλώς αποδεικνύει ότι ο σπασμός του γέλιου (το πέραν του ορθού λόγου και της θέλησης) έχει αναχθεί από τους σημερινούς ανθρώπους σε ιδανική εικόνα πίσω από την οποία έχουν επιλέξει να κρυφτούν.
Ο Rubens, σκέφτεται: το γέλιο είναι, απ'όλες τις εκφράσεις του προσώπου, η πιο δημοκρατική: η ακινησία του προσώπου καθιστά απολύτως ευδιάκριτο
καθένα από τα χαρακτηριστικά που μας διακρίνουν τους μεν από τους δε, στο σπασμό, όμως, είμαστε όλοι ίδιοι. Ένας ανδριάντας του Ιουλίου Καίσαρος ξεκαρδισμένος στα γέλια είναι αδιανόητος. Αλλά οι Αμερικανοί πρόεδροι αναχωρούν για την αιωνιότητα κρυμμένοι πίσω από τον δημοκρατικό σπασμό του γέλιου."

Milan Kundera, Immortality [Nesmrtelnost,1990]

 

 
Το κορίτσι που εξαφανίστηκε

 

Δευτέρο αγαπημένο μου βιβλίο και τέλεια ταινία!

Το έχεις τελειώσει;

 

Όχι ακόμα