Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

" I'm not going anywhere, Daniel."
Daniel stops.
"I'm going to stay here," I say, "with the merman."
He stands looking at me for a second. I turn back towards the ocean. He, beautiful and silver on the pier, raises an arm and waves at us. And even so, Daniel gets into the car and opens the door on my side. Then I don't know what to do, and when I don't know what to do, the world seems like a terrible place for someone like me, and I feel very sad. That's why I think, He's just a merman, he's just a merman, as I get into the car and try to calm down.

The Merman, Mouthful of birds - Samanta Schweblin

 

«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι οι ζωές μας, που μέχρι τότε ήταν τόσο στενά συνυφασμένες, θα διαλύονταν και θα χώριζαν η μία από την άλλη με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, η πραγματικότητα, νομίζω, είναι ότι υπήρξε μια ισχυρή παλίρροια που μας κρατούσε ενωμένους μέχρι εκείνη τη στιγμή κι απλώς χρειαζόταν κάτι για να αποτελειώσει το έργο. Αν το είχαμε καταλάβει τότε, ποιος ξέρει; ίσως κρατούσαμε πιο σφικτά ο ένας τον άλλον».
― Kazuo Ishiguro, Μη Με Αφήσεις Ποτέ.

Πηγή : https://share24.gr/kazuo-ishiguro-28-apospasmata-apo-ta-vivlia-tou-pou-tha-sas-saginepsoun/

 

" Χωρίς να το ξέρει κι ο ίδιος μου χαράζει τις γραμμές μιας καινούριας Σχολής, μιας Σχολής που θα συνδιάζει όλο το πάθος του ρομαντικού πνεύματος μ'όλη την τελειότητα του ελληνικού κλασικισμού. Αρμονία σώματος και ψυχής, τι μεγάλο κατόρθωμα, αλήθεια! Εμείς μέσα στην τρέλα μας τα 'χουμε χωρίσει αυτά τα δύο κ' έχουμε ανακαλύψει έναν ρεαλισμό που είναι χυδαίος κ' έναν ιδεαλισμό που είναι κενός. "

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ - Όσκαρ Γουάιλντ

 

«Μια μέρα η μαμά μου η Κασσάνδρα, μου έφερε μια κούκλα για να μου την κάνει δώρο. Ήτανε μεγάλη και για μαλλιά είχε κίτρινους σπάγκους.
Την κοίμισα στο κουτί της αφού πρώτα της έκοψα τα πόδια και τα χέρια για να χωράει. Αργότερα της έκοψα και το κεφάλι για να μην είναι βαριά. Τώρα την αγαπώ πολύ».

"Η Κασσάνδρα και ο λύκος " Μ. Κ.

 

<3

 

"Μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν ένα άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση".

Τάσος Λειβαδίτης
Βιολέτες για μια Εποχή

 

Η μελαγχολία του αρσενικού γάτου

..Με κουνιστή νεανική, όλο νεύρο ουρά, έφευγε και ξαναγύριζε αποζητώντας την θαλπωρή, τόσο άγνωστη για ένα γάτο της φύσης, το χάδι και την αγκαλιά, το βαθούλωμα της μουσούδας του στο στέρνο. Εκεί στο σημείο της καρδιάς, ν’ ακούει τους χτύπους.
Οι μυρωδιές του σπιτιού και των κορμιών, το απαλό των σεντονιών, ο ρυθμός των γευμάτων, όλα τον συγκινούν και δεν συγκρίνονται με την καθημερινή του ζωή, την ελεύθερη, την ζωώδη έξω στην φύση. Αποζητά την νύχτα, αλλά με συντροφιά το σώμα του ανθρώπου αυτής της παράξενης γάτας, που δεν γρατζουνά, δεν δαγκώνει, δεν του επιτίθεται.
Φαντασιώνεται πως η γάτα αυτή, είναι γάτα σαν και αυτόν και την κοιτά με εκείνο το σκοτεινό χωρίς έκφραση βλέμμα του γάτου-μια παγερή αστραπή- μ’ ένα μόνιμο ερωτηματικό, μια πικρή αμφιβολία. Την θέλει την παράξενη μεγαλόσωμη χωρίς τρίχες σαν τις δικές του, αυτήν την γάτα, την θέλει δική του, κατά δική του, να μοιράζεται τις δυο ζωές της, μαζί του, την ανθρώπινη και την γατίσια και να επαναλαμβάνεται εσαεί αυτή η αυταπάτη.

Μαρία Πανούτσου

 

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου.
Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει.

Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά.

Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη,κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά..

Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους, έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

Καζαντζάκης "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά"

 

<< - να ρθη η αδερφή του επίτηδες γι’ αυτόν και να μην πάη να τη βρη;

- Η αδερφή του ναι. Τι κολοκύθια ειν’ αυτά; Γιατί τους γέννησε η ίδια μάννα; Αυτές είναι αδυναμίες των κοινών ανθρώπων. Η δύναμη είναι να μπορής να τις νικάς.

- Να μην είσαι δηλαδή άνθρωπος.

- Να είσαι υπεράνθρωπος >>

Χατζόπουλος, Υπεράνθρωπος

 

Και αρκετά νωρίτερα, πόσταρα εδώ, με το προφιλ næturblóm, που ζήτησα να διαγραφεί τον περασμένο Απρίλη, ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Ντόρας Ρωζέττη που διάβασα παλαιότερα.

υ.γ
η σωρεία των like, καμία σχέση με θαυμασμό δεν έχει.