Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΟΘΗΣΑ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια.
Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος.
Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας.
Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση.

Άλις Μίλερ (Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ)

 

crmaria νομιζω το εχω στη βιβλιοθηκη μου...τοτε που διαβαζα

 

" Ο πελάτης μου ήταν ένας εφημέριος ηλικίας εξήντα περίπου χρονών. Νάτος λοιπόν ο άγιος άνθρωπος που καταφθάνει και, μόλις μένουμε μονάχοι μας, μου ζητάει να του δείξω τον πισινό μου.
- Έχετε τον πιο ωραίο κώλο του κόσμου, μου λέει, αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτός που θα μου χαρίσει την τροφή που πρόκειται να γευτώ. Ορίστε, μου κάνει αποθέτοντας τα κωλομέρια του μέσα στα χέρια μου· να η πηγή που θα μου την προμηθεύσει... Βοηθήστε με να χέσω, σας παρακαλώ.
Φέρνω ένα πορσελάνινο δοχείο και το τοποθετώ στα γόνατά μου, ο παπάς παίρνει θέση από πάνω του κι εγώ αρχίζω να πιέζω την τρύπα του, να την ανοιγοκλείνω, να κάνω, με δυο λόγια, ό,τι περνάει από το μυαλό μου για να επισπεύσω την αφόδευσή του. Επιτέλους τα καταφέρνει: ένα τεράστιο κουράδι γεμίζει τη γαβάθα· το προσφέρω στον ελευθέριο, εκείνος το αρπάζει, ρίχνεται πάνω του, αρχίζει να το καταβροχθίζει και εκσπερματώνει ύστερα από ενός τετάρτου γενναίο μαστίγωμα πάνω στον ίδιο αυτό πισινό που πριν από λίγο είχε γεννήσει για την αφεντιά του ένα τόσο ωραίο αυγό. Το καθάρισε όλο· υπολόγισε μάλιστα τόσο σοφά την κατάσταση ώστε η εκσπερμάτωσή του να συμπέσει ακριβώς με την τελευταία μπουκιά. Στο μεταξύ, όση ώρα τον μαστίγωνα δεν έπαυα να τον κεντρίζω με τα κατάλληλα λόγια:
- Κοίτα ο παλιανθρωπάκος, του έλεγα, κοίτα ο βρομύλος! Κοίτα με τι όρεξη τρώει τα σκατά! Α, τώρα θα σου δείξω εγώ, παλιόπαιδο, να παραδίνεσαι άλλη φορά σε παρόμοιες αισχρότητες!
Και με τις διαδικασίες αυτές και μ' αυτά τα λόγια, ο γερο-ακόλαστος έφτανε στο αποκορύφωμα της ηδονής."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

"Και τώρα ήρθε η ώρα, κύριοι, να τιμήσουμε επιτέλους τον πραγματικό ναό. Μου είχαν πει να είμαι έτοιμη και κρατιόμουν εδώ και δυο μέρες. Ήταν ένας αξιωματούχος του τάγματος της Μάλτας που, για μια τέτοια επιχείρηση, έβλεπε κάθε πρωί και μια διαφορετική κοπέλα· η σκηνή που θα πω έγινε σπίτι του. - Τι όμορφα μεριά είναι αυτά, είπε αγκαλιάζοντας τον πισινό μου. Αλλά, παιδί μου, δεν φτάνει να έχεις ωραίο κώλο, πρέπει ακόμα και να χέζει τέτοιος όμορφος κώλος. Έχετε όρεξη; - Τόσο πολύ που πεθαίνω, κύριε, του απάντησα. - Α, διάολε! Είναι μούρλια, είπε ο αξιωματούχος· να τι θα πει να μην χαλάς χατίρι· αλλά θα είχατε την καλοσύνη, μικρούλα μου, να χέσετε μέσα στο δοχείο που θα σας δώσω; - Μα τι λέτε, κύριε, του απάντησα, έχω τέτοια όρεξη που θα έχεζα παντού, ακόμα και μέσα στο στόμα σας... - Α, μέσα στο στόμα μου! Μα είναι μούρλια! Ε, λοιπόν, ακριβώς, είναι το μόνο δοχείο που έχω να σας δώσω. - Εντάξει! Δώστε το, κύριε, δώστε το γρήγορα, απάντησα, γιατί δεν μπορώ άλλο πια. Βολεύεται, ανεβαίνω καβάλα πάνω του· ενώ αδειάζω, τον μαλακίζω· στηρίζει τους γοφούς μου με τα χέρια του και δέχεται ό,τι αδειάζω πάνω στο στόμα του, κομμάτι-κομμάτι. Στο μεταξύ έχει λιώσει από ηδονή· μόλις που χρειάζεται το χέρι μου για ν' αναβλύσουν κύματα από το σπέρμα που χάνει· τον μαλακίζω πάντα, τελειώνω το χέσιμο, ο άνθρωπος λιώνει από την έκσταση και τον αφήνω καταγοητευμένο μαζί μου· έτσι τουλάχιστον είχε την καλοσύνη να πει στη Φουρνιέ, ζητώντας της όμως ξανά μια άλλη κοπελα για την επομένη."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

"Κα ντε ΣΑΙΝΤ-ΑΝΖ: Επιτρέψετέ μου να γίνω για λίγο μαθήτρια, Ντολμανσέ, και να σας ρωτήσω: σε ποιά κατάσταση πρέπει να βρίσκεται ο κώλος του πάσχοντος για να εξασφαλίσει στον ενεργητικό τη μεγαλύτερη απόλαυση; ΝΤΟΛΜΑΝΣΕ: Οπωσδήποτε γεμάτος: έχει ουσιαστική σημασία να αισθάνεται το αντικείμενο τη μεγαλύτερη δυνατή επιθυμία να χέσει, ώστε να φτάσει ο γαμιάς με το πουλί του το σκατό, να χωθεί βαθιά μέσα του και στη ζεστή κι απαλή αυτή φωλιά ν' αποθέσει το σπέρμα που τον ερεθίζει και τον ανάβει."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ)

 

" Πέρασαν στην τραπεζαρία, όπου, έχοντας φροντίσει με τη βοήθεια κάποιου φαρμάκου να παραγεμίσουν μ' αέρια τα έντερα όλου του προσωπικού, αντρών και γυναικών, έπαιξαν μετά το δείπνο το παιχνίδι "κλάσε μου τη μούρη". Οι τέσσερις φίλοι μας ξάπλωσαν με τη ράχη πάνω στους καναπέδες με το κεφάλι ανασηκωμένο, και τα μέλη του προσωπικού περνούσαν με τη σειρά και έκλαναν μέσα στο στόμα τους. Η Ντυκλό είχε επιφορτιστεί να μετράει και να καταγράφει τις πορδές κατ' άτομο, και καθώς υπήρχαν τριάντα έξι πορδοπαραγωγοί συνολικά, έναντι τεσσάρων μόνο πορδοκαταναλωτών, θα πρέπει ο καθένας τους να δέχτηκε πάνω από εκατόν είκοσι πορδές, μια που ο αριθμός των τελευταίων έφτασε σχεδόν τις πεντακόσιες. Αυτό ήταν το τρικούβερτο γλέντι για το οποίο ο Κυρβάλ είχε πει στο δούκα να κρατήσει το σπέρμα του, αλλά η σύσταση αυτή αποδείχτηκε εντελώς περιττή: ο Μπλανζί, φανατικός θιασώτης της ακολασίας, ήταν αδύνατο να παραμείνει αδιάφορος σε κάποια καινούργια εκδοχή της, κάτω απ' οποιαδήποτε μορφή κι αν του παρουσιαζόταν, και συνεπώς εκσπερμάτωσε για δεύτερη φορά ωραιότατα, δεχόμενος τα μυρωδάτα αέρια της Φανσόν. Ο φίλος μας ο Κυρβάλ χαράμισε το σπέρμα του με τις πορδές του Αντίνοου, ο Ντυρσέ με τις πορδές της Μαρταίν και ο επίσκοπος με τις πορδές της Ντεγκράνζ. Οι νεαρές καλλονές δεν πέτυχαν τίποτε με τις δικές τους, πράγμα που αποδεικνύει πως το καθετί ωριμάζει στην ώρα του και πως μονάχα οι έκφυλοι άνθρωποι είναι κατάλληλοι για ακόλαστα έργα.."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

" - Μπα, γαμώτο! είπε ο δούκας. Μα δεν θα βρω ένα σκατό απόψε;
Τότε πια σίμωσε η Τερέζα και πήγε να του χαρίσει τον κώλο τον πιο βρώμικο, τον πιο ανοιχτό και πιο βρωμερό που έγινε ποτέ.
- Α, πάλι καλά, είπε ο δούκας και στήθηκε από κάτω· αν στα χάλια που είμαι δεν δώσει αποτελέσματα αυτός ο άτιμος ο κώλος, κι εγώ δεν ξέρω που θα πρέπει να καταφύγω!
Η Τερέζα σφίγγεται, ο δούκας τα δέχεται· το λιβάνι ήταν τόσο απαίσιο όσο κι ο ναός απ' όπου αναδυόταν· αλλά όταν καυλώνεις όπως είχε καυλώσει ο δούκας, δεν κάθεσαι να παραπονιέσαι για την υπερβολική βρωμισιά. Μεθυσμένος από ηδονή, τα καταπίνει όλα το κάθαρμα και τινάζει πάνω στη μούρη της Ντυκλό που του την παίζει τις πιο αναμφισβήτητες αποδείξεις της αρρενωπής του ρώμης.."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

" Ήταν η σειρά του σεβασμιότατου να παρευρεθεί στις ασκήσεις αυνανισμού· και πήγε. Αν οι μαθητές της Ντυκλό ήταν αρσενικοί, ίσως ο σεβασμιότατος να μην τους είχε αντισταθεί. Αλλά μια μικρή σχισμή στο κάτω μέρος της κοιλιάς ήταν κάτι το φοβερό γι' αυτόν· και οι ίδιες οι Χάριτες να τον είχαν κυκλώσει, μόλις φαινόταν η καταραμένη αυτή σχισμή, έφτανε για να ηρεμήσει. Αντιστάθηκε λοιπόν σαν ήρωας· νομίζω μάλιστα πως δεν καύλωσε καθόλου και τα γυμνάσια συνεχίστηκαν.."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

" Ο Ζερόμ, ο πιο ηλικιωμένος από τους τέσσερις μοναχούς, ήταν και ο πιο ακόλαστος. Όλες οι τάσεις, όλα τα πάθη, οι πιο φριχτές ανωμαλίες συγκεντρώνονταν στην ψυχή αυτού του μοναχού. Στα βίτσια των άλλων συνταίριαζε κι εκείνο που είχε ο ίδιος να δέχεται πάνω του ό,τι οι συνάδελφοι του σκορπούσαν στα κορίτσια. Όταν έδινε (πράγμα που του συνέβαινε συχνά), το έκανε πάντα υπό την προϋπόθεση ότι θα τον μεταχειριστούν με τον ίδιο τρόπο. Άλλωστε, όλοι οι ναοί της Αφροδίτης ήταν το ίδιο πράγμα γι αυτόν. Οι δυνάμεις του, όμως, είχαν αρχίσει να φθίνουν και γι αυτό, εδώ και μερικά χρόνια, προτιμούσε ν'αφήνει στους άλλους τη φροντίδα να του ξυπνούν τις αισθήσεις και να του προκαλούν την έκσταση. Το στόμα του ήταν ο ναός που προτιμούσε και όσο επιδιδόταν σ'αυτές τις εκλεκτικές απολαύσεις έβαζε μια δεύτερη γυναίκα να τον ζεσταίνει με τις βέργες..."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (Ζυστίν ή Τα βάσανα της αρετής)

 

"Το γεύμα έγινε όπως συνήθως, μόνο που ο αγαπητός μας πρόεδρος, έχοντας πιει και πορνέψει ιδιαιτέρως όσο τρώγανε, άναψε και πάλι στον καφέ, που το σερβίρισαν η Αυγουστίνα κι η Μισέτ, ο Ζελαμίρ κι ο Ερωτιδέας. Τους διεύθυνε η γριά Φανσόν κι από ιδιοτροπία της είχανε παραγγείλει να ναι γυμνή σαν τα παιδιά. Αυτή η αντίθεση προκάλεσε τη νέα λάγνα μανία του Κυρβάλ, που αφέθηκε σε ορισμένες εκλεκτές παρεκτροπές με τη γριά και τον Ζελαμίρ, έτσι έχυσε επιτέλους."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΝΤΕ ΚΥΡΒΑΛ

"Ο πρόεδρος ντε Κυρβάλ ήταν ο πρεσβύτερος σ' αυτή την ομήγυρη. Εξήντα ετών περίπου και αρκετά φθαρμένος από την άσωτη ζωή, είχε καταντήσει σχεδόν σκελετός. Ήταν ψηλός, στεγνός, αδύνατος, με μάτια βαθουλωτά και σβησμένα, μ' ένα στόμα κάτωχρο κι αρρωστημένο, με ανασηκωμένο πιγούνι και μακριά μύτη. Ήταν πολύ τριχωτός, σαν σάτυρος, η πλάτη του ήταν ίσια και οι γλουτοί του πλαδαροί και πεσμένοι· έμοιαζαν μάλλον με δυο βρόμικα κουρέλια που έπαιζαν πάνω στα μπούτια του· το δέρμα τους ήταν τόσο μαραμένο από το πολύ μαστίγωμα που μπορούσες να το στρίψεις με τα δάχτυλά σου χωρίς να νιώσει τίποτα. Στη μέση των γλουτών, που ούτε χρειαζόταν καν να τους ανοίξεις, ξεχώριζε ένα τεράστιο στόμιο που με την πελώρια διάμετρό του, την οσμή και το χρώμα του θύμιζε περισσότερο λεκάνη τουαλέτας παρά κωλότρυπα. Και για αποκορύφωμα της γοητείας του, αυτό το γουρούνι των Σοδόμων είχε τη συνήθεια να διατηρεί αυτό το σημείο τόσο ακάθαρτο που υπήρχε μόνιμα γύρω του βρόμα ίσαμε δυο δάχτυλα πάχος. Εξίσου ακάθαρτος σ' όλο του το σώμα, ο πρόεδρος, που είχε επιπλέον και ορέξεις τουλάχιστον τόσο βρομερές όσο σιχαμένος ήταν κι ο ίδιος, καταντούσε να βρομοκοπά τόσο πολύ που δεν θ' άρεσε και σε πολύ κόσμο να τον πλησιάζει: οι συνάδελφοί του όμως δεν ήταν από τους ανθρώπους που σκανδαλίζονται με τέτοια μικροπράγματα.."

Μαρκήσιος ντε Σαντ (120 μέρες στα Σόδομα)

 

Αχ, σαν το χρυσάφι πέφτουν τα φύλλα στον αγέρα,
χρόνια αμέτρητα σαν τα κλαδιά των δέντρων!
Τα χρόνια έχουν περάσει σαν γρήγορες γουλιές
από γλυκό υδρομέλι στα ψηλά παλάτια πέρα από τη Δύση,
κάτω από τους γαλάζιους θόλους της Βάρντα,
όπου τα αστέρια τρεμοπαίζουν το τραγούδι της φωνής της,
ιερής και βασιλικής.

Ποιός θα ξαναγεμίσει τώρα το κύπελλο για εμένα;

Γιατί τώρα αυτή που ανάβει, η Βάρντα, η Βασίλισσα των Αστεριών,
απ' το Ολόλευκο Βουνό έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια της σαν σύννεφα
και όλα τα μονοπάτια πνίγηκαν βαθιά στη σκιά·
από μια γκρίζα χώρα ίσκιος απλώνεται
στ' αφρισμένα κύματα ανάμεσά μας
και ομίχλη σκεπάζει τα στολίδια της Καλακίρια για πάντα.

Τώρα χαμένη, χαμένη για αυτούς στην Ανατολή είναι η Βάλιμαρ!

Έχε γεια! Ίσως εσύ να βρεις τη Βάλιμαρ.
Ίσως ακόμα και εσύ να τη βρεις. Έχε γειά! Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών.