Αθεράπευτα ειλικρινής

Ως προς τον εαυτό μου, από παιδί ένιωθα μία διαολεμένη ανάγκη. Να γνωρίζω και να ορίζω ανά πάσα ώρα και στιγμή τι κάνω και γιατί το κάνω, πως νιώθω και γιατί νιώθω έτσι, πως σκέφτομαι και γιατί σκέφτομαι έτσι όπως σκέφτομαι. Ίσως γι αυτό δεν μου άρεσε ποτέ το να βγαίνω νοκ άουτ από ουσίες χάνοντας τη δυνατότητα να έχω αυτήν την κριτική ικανότητα... Το λέω μετά από διάφορες δοκιμές και καταστάσεις που επέτρεψα να βγω νοκ άουτ ώστε να έχω το βίωμα. Και το βίωμα δε μου άρεσε οπότε ό,τι δε μου αρέσει προσπαθώ να μην το επαναλαμβάνω... Οι απαντήσεις που έδινα σε αυτές τις ερωτήσεις άλλοτε ήταν τιμητικές για εμένα αποκαλύπτοντας μου στοιχεία που τα θεωρούσα όμορφα και αξιόλογα και άλλοτε όχι ιδιαίτερα κολακευτικά αποκαλύπτοντας μου στοιχεία που τα θεωρούσα μικροπρεπή και δουλικά... Το να ανακαλύπτω τα όμορφα υπέροχο, το να ανακαλύπτω τα "μη επιθυμητά" ζόρικο αλλά ξεαγχωτικό. Διότι η επιλογή μου μετά ως προς αυτά δεν ήταν το αυτομαστίγωμα και η υποτίμηση του εαυτού αλλά η αποδοχή: άνθρωπος είμαι άρα τέλειο ον δε θα υπάρξω ποτέ. Όμως έχω κάθε δυνατότητα να βλέπω, να παρατηρώ και να προσπαθώ να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν... Αυτού του είδους η σχέση που έχω αναπτύξει με τον εαυτό μου με κάνει να τον αγαπώ, να τον θαυμάζω και να τον σέβομαι... Δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω παραδοχές του τύπου "φοβάμαι", "μισώ", "ζηλεύω", "θέλω να γίνεται το δικό μου", "θέλω να με θαυμάζουν", "φέρθηκα παρορμητικά, άδικα, μικρόψυχα, εκδικητικά", κ.λ.π. Ίσα ίσα, όταν τα εντοπίζω με πιάνει μία μεγάλη χαρά... Ωστέ αυτό συμβαίνει... "είμαι λοιπόν μια παλιοζηλιάρα"π.χ. Το επόμενο ερώτημα που θέτω είναι αν αυτό με εξυπηρετεί. Αν με βοηθά να βλέπω καθαρά, αν με τοξινώνει, αν με κάνει να υποφέρω. Αν η απάντηση είναι θετική, τότε με το που αναγνωρίζω ότι νάτη η ζήλια μας επισκέφτηκε, ξέρω και πως να τη στείλω στο διάολο, μέχρι την επόμενη που θα σκάσει μύτη. Γιατί ότι θα ξαναεπιχειρήσει να ανέβει στη σκηνή και να πρωταγωνιστήσει είναι βέβαιο ότι θα συμβεί... Θα είμαι εκεί μέχρι να αρχίσει να μαθαίνει ότι δεν επιθυμώ να κάνει το σόου της... Οι επισκέψεις γίνονται όλο και πιο αραιές... Κ.λ.π. Μετά από κάθε αναγνώριση, μετά από κάθε νίκη αλλά και μετά από κάθε ήττα, έχω πάντα ένα καλό λόγο για τον εαυτό μου. Μπράβο που είδε, μπράβο που παραδέχτηκε, μπράβο που το πάλεψε, μπράβο που νίκησε, μπράβο που έδωσε τη μάχη κι ας έχασε, θα νικήσει την επόμενη, ή τη μεθεπόμενη... Υπάρχουν και πράγματα του εαυτού μου που πλέον γνωρίζω ότι δεν μπορώ να τα αλλάξω όσο και να χτυπιέμαι κάτω σα χταπόδι. Αποδέχομαι λοιπόν ότι θα συγκατοικώ μαζί τους και ότι δε γίνεται να τσακώνομαι με τον εαυτό μου κάθε μέρα για τα ίδια πράγματα... Αυτές οι διαδικασίες δομούν αυτό που εκτιμώ και θεωρώ εγώ ως μία αληθινή και ειλικρινή σχέση με τον εαυτό μου. Και μία τέτοια σχέση είναι αυτή που επιθυμώ να έχω, να φροντίζω και να διατηρώ με εμένα.

Ως προς τους άλλους ανθρώπους, δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν είναι όλες μου οι σχέσεις ίδιες... Στους εχθρούς μου δε νιώθω καμμία ηθική υποχρέωση να πω καμμία αλήθεια, να αποκαλύψω οτιδήποτε θα είναι όπλο στα χέρια τους για να το χρησιμοποιήσουν εναντίον μου. Τί είναι όμως ένας εχθρός; Κάθε ένας που έρχεται να υψώσει ένα τείχος καταπίεσης, ένα τείχος που λέει σε εμποδίζω να περάσεις, ένα τείχος που λέει θα ζήσεις, θα σκέφτεσαι, θα φέρεσαι όπως θέλω εγώ... Είτε στον επαγγελματικό βίο, είτε στο συγγενικό, κοινωνικό περιβάλλον, είτε στο ερωτικό/ηδονιστικό. Εκεί υποχρέωση προς τον εαυτό μου είναι να ζήσω, να επιβιώσω, να περάσω όσο πιο ανενόχλητα για εμένα γίνεται... Ζούμε σε μία εποχή που διαρκώς κάποιος σου πετάει ένα δάχτυλο στη μούρη με την αποψάρα του, που ζητάει τη συμμόρφωσή σου, που απαιτεί "φρονήματα", που κατηγοριοποιεί, που, που, που... Οι "μπάτσοι" και οι "δικαστές" όλων των ειδών λοιπόν είναι πάντα εχθροί μου. Θα χρησιμοποιήσω ότι όπλο διαθέτω χωρίς κανένα δισταγμό. 'Αλλοτε όπλο είναι η ειλικρίνεια, άλλοτε όπλο είναι η διπλωματία, άλλοτε όπλο είναι το δούλεμα ψιλό γαζί, άλλοτε είναι το ψέμα, άλλοτε όπλο είναι η αποσιώπιση, άλλοτε όπλο είναι η κατασκευή μίας περσόντας, το παίξιμο ενός ρόλου. 'Αλλοτε είναι και η ανοιχτή διακύρηξη πολέμου.

Ως προς τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν οι μόνες σχέσεις για να συνεχίζω να τους αγαπώ και να συνεχίζουν να με αγαπούν είναι αυτές της αμείλικτης ειλικρίνειας. Όταν γνωρίζεις ότι ο άλλος σε αγαπά, όταν γνωρίζει ο άλλος ότι τον/την αγαπάς, τότε με όποιο τρόπο και να σου πει αυτό που σκέφτεται, με όποιον τρόπο και να του/της πεις αυτό που σκέφτεσαι, δεν παίζει κανένα ρόλο. Αυτό που παίζει ρόλο είναι η ουσία αυτού του οποίου επικοινωνείται... Και όπως και να ειπωθεί δεν μπορεί παρά να είναι μόνο χρήσιμο... Και να ωθεί τη σχέση σε όλο και πιο βαθιά και ουσιαστικά νερά... Αυτά τα βαθιά νερά, τα ουσιαστικά είναι που κάνουν και τη σχέση μοναδική και σημαντική.

Α.

 

Εκπροσωπώντας τον εαυτό μου και μόνο τον εαυτό μου τούτη την απογευματινή ώρα με το δειλινό να έρχεται και το μαύρο σκοτάδι προ των πυλών να κουβαλά στους ώμους του την βαθιά νύχτα, θέλω να πω πως αναγνωρίζω ως ειλικρίνεια μόνο την επίγνωση του εαυτού μου. Η μόνη ειλικρίνεια που έχω είναι μόνο προς τον εαυτό μου. Εκεί και μόνο εκεί οφείλω να είμαι ειλικρινής.

Για να είμαι ειλικρινής προς τον εαυτό μου οφείλω να τον προσδιορίζω και όχι να τον ετεροκαθορίσω.

Με λίγα λόγια η γνώμη των άλλων, είτε ειλικρινής γνώμη είτε ανειλικρινής γνώμη, ποσώς με ενδιαφέρει.

Ακούω προσεκτικά και δίνω μέγιστη σημασία μόνο σε εκείνους τους ανθρώπους που έχω εμπιστευτεί και έχω επιλέξει να είναι σύντροφοι και φίλοι στην ζωή μου.

Έχω την τύχη και την χαρά να έχω δυνατές σχέσεις εμπιστοσύνης με αρκετούς ανθρώπους που αρμόζουν στην δομή μου και μόνο σε αυτούς μιλώ με ειλικρίνεια και μόνο αυτοί μου μιλούν με ειλικρίνεια.

Από την στιγμή που το έχω αυτό στην ζωή μου και το απολαμβάνω ως κάτι σημαντικό και υπέροχο δεν έχω καμία διάθεση να είμαι ειλικρινής ή ανειλικρινής προς άπαντες.

Επιλέγω το που θα είμαι ειλικρινής και το πόσο ειλικρινής θα είμαι στις καθημερινές κοινωνικές μου ή «ερωτικές» τρόπο τινά συναναστροφές.

Η ειλικρίνεια είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα ώστε να την μοιράζω αφειδώς από εδώ και από εκεί.

Η ειλικρίνεια είναι η βαθιά προσωπική σχέση που έχω με την ύπαρξη μου, και αυτή τη σχέση καυλώνω να την μοιράζομαι με λίγους.

Εκείνους που αγαπώ και με αγαπούν.

Τους φίλους και τους συντρόφους της ζωής μου.

Δεν θεωρώ ανήθικο το να μην είσαι ειλικρινής.

Το αντίθετο. Πολλές φορές σε σώζει από μεγάλες παρεξηγήσεις με αγνώστους ή γνωστούς και πολλές φορές σε προστατεύει από τους εχθρούς σου.

Είναι δικαίωμα και όχι μομφή ο καθένας να επιλέγει το που και το πόσο ειλικρινής επιθυμεί να είναι.

Δυστυχώς η αφήγηση που παίζει και καθορίζει και την στάση μας και την συμπεριφορά μας σε σχέση με την ειλικρίνεια είναι πως από τη μια μεριά ο ειλικρινής είναι ο καλός, ο ντόμπρος, ο «παντελονάτος» που εξαιτίας της ειλικρίνειας του δεν τον καταλαβαίνει κανείς και από την άλλη ο ανειλικρινής είναι ο σπιούνος, ο μεθοδικός, ο ύπουλος.

Μέσα από αυτή την αφήγηση διαμορφώνεται το δίπολο «θύτης-θύμα» με τα όποια οδυνηρά αποτελέσματα φέρει αυτό το δίπολο στην δομή και στην συγκρότηση μιας προσωπικότητας.

Η απενεχοποίηση της ανειλικρίνειας βοηθά στο να αλλάξουμε την αφήγηση.

Όσο δεν νιώθουμε ένοχοι για την ανειλικρίνεια μας τόσο μεγιστοποιούμε την ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας.

Και κάπως έτσι η αφήγηση «θύτης-θύμα» παύει να είναι η κεντρική αφήγηση για την θεώρηση της ειλικρίνειας.

Ευχαριστώ την @angel42 που με το κείμενο της μου έδωσε την ώθηση για να βάλω τις λέξεις σε μια τάξη και να πω την γνώμη μου…

Iagos
 

 

Όταν είναι παραγωγική, ευπρόσδεκτη. Αν όχι θεωρω την απόλυτη ειλικρίνεια κάτι σας σημαία έθνους, όπου αυτοί που την ασπάζονται αισθάνονται πως έχει θέση παντού και πάντα. Τακτικό σφάλμα.

Η ειλικρίνεια με τον εαυτό μας είναι Ο Ένας σαφής παρονομαστής απέναντι σε κάθε περίσταση. Με τους άλλους, καλό είναι να βρίσκεται παρούσα όπου μπορεί να κάνει καλό. Από εκεί και πέρα η διαχείριση της αλήθειας είναι φορτίο το οποίο κάθε υπεύθυνος ενήλικας καλό είναι να σηκώνει μόνος.

 

Για μένα δεν είναι τόσο θέμα χαρακτήρα όσο θέμα ποιότητας επικοινωνίας. Αν πραγματικά θέλω να επικοινωνήσω με κάποιον, τότε είμαι αληθινή και ειλικρινής, αν πραγματικά νιώθω θετική διάθεση και αποδοχή σε αυτή την επικοινωνία το ίδιο. Αν όχι κρατώ αποστάσεις και πρέπει να έχω τον άλλο στο τέλειο φτύσιμο για να του πω ψέματα κανονικά. Σημαίνει ότι τον θεωρώ κουτό και ότι η σχέση μας δεν θα έχει βάθος χρόνου, γιατί είναι γνωστό ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Στα πολυquotαρισμένα παραδείγματα του @Dapom, μου τα έχει πει και τα δύο ο Αφέντης, προφανώς δεν έκανα σκηνή, προτιμώ χίλιες φορές έτσι παρά οτιδήποτε άλλο, είναι θέμα αισθητικής και πώς τα λέει ο άλλος. Αν αυτή είναι η αλήθεια του να την εκφράσει και να την βάλει στο τραπέζι, ό,τι και να είναι είναι φτιαγμένη από πραγματικότητες και άρα απείρως πιο αισθητική από οποιοδήποτε ψέμα.

 

Φεύγεις λίγο από το θέμα κ εγώ μαζί σου που απαντάω, αλλά γιατί να μην επιλέξεις απλά να εμπιστευτείς τον άνθρωπό σου; μπορεί να μη σου πει κάτι που έχεις τσεκαρισμένο για δικούς του λόγους που δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις κ όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή να στο πει...
νομίζω έχεις στοιχεία ζήλιας..με το συμπάθιο  

 

..η ειλικρίνεια

ιδεατή, ως συνθήκη διαφάνειας προθέσεων μεταξύ συνομιλητών
ανεπιθύμητη, όταν παρεμβαίνει ως άποψη, γνώμη, θέση..απρόσκλητη
ωφέλιμη, στο εσωτερικό "συγύρισμα" θέσεων κι αντιθέσεων, σε μια ειλικρινή επικοινωνία με τα θέλω, τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας..
δίκαιη, ως εξωτερικός παράγοντας στάθμισης ποιότητας των κοινωνικών μας σχέσεων..
αναγκαία, για την εκκαθάριση αποστημάτων εθελοστραβομάρας που χρονίζουν
ποθητή, όσο μας ευνοεί..
γενναία, στο ενδεχόμενο δυσαρέσκειας που ακολουθεί τη διάβρωση πλασματικών εικόνων και καταστάσεων

ως "κλειδί" αυτογνωσίας κι επικοινωνίας, στις κατάλληλες "πόρτες"..

 

Α, δεν είπα ποτέ ότι δεν είμαι ζηλιάρα... πάντα όμως με αιτία και πυροδοτικό μηχανισμό όχι αλά Βλαχοπούλου-Κωνσταντίνου ...έχω κι ελαττώματα  
Αλλά εδώ μιλούσα για αυτά που εσύ ήδη γνωρίζεις γιατί ήταν και πανεύκολο να αντιληφθείς και ο φόβος του άλλου στην ουσία μην πληγωθείς τον κάνει να σου κρύβει την αλήθεια που ήδη γνωρίζεις ή έχεις κατανοήσει. Προσωπικά βέβαια όταν και αν αντιληφθώ ότι συμβαίνει το κάνω συζήτηση οπότε και εσφαλμένη εικόνα να έχω δημιουργήσει να γίνει επανατοποθέτηση αλλά δυστυχώς συνήθως πέφτω μέσα ακόμη κι αν μου το αρνηθούν, απλά το παραδέχονται όταν δεν μπορούν πλέον να κάνουν αλλιώς. Κι είναι δύσκολο να ξεπέφτει ο άλλος στα μάτια σου κι εσύ να προσπαθείς να τον ανεβάσεις πάλι έστω στο ύψος των ματιών σου συγχωρώντας ή κατανοώντας τη στάση του. Αυτό δεν είναι ζήλια.

 

Δηλώνω φαν!

 

Tα πράγματα είναι απλά.

Μήπως λέω εγώ τώρα, μήπως, ήρθε η ώρα να αναρωτηθούν κάποιοι όχι γτ τους είπαν ψέμματα αλλά γτ επέλεξαν να το καταπιούν αμάσητο, σαν αλήθεια;
Bολεύει, δε λέω να το παίζεις θύμα, απλά έχει καταντήσει αηδία να ακούω/βλέπω π@π@ριές/θέατρο από ενήλικες. Grow up, motherfucker!

Μου ανεβαίνει ή πίεση.

 

 

Μετανιωνεις που δεν εισαι, μετανιωνεις οταν εισαι.

 

Αν

και

τότε η ανάγκη για ωμή ειλικρίνεια, τι κίνητρα μπορεί να έχει;