Αθηνούλα

Είχαν περάσει μερικά χρόνια από τότε που την πρωτοσυνάντησα σε αυτό το συνέδριο Φυσικής. Ήταν τεταρτοετής φοιτήτρια τότε. Εγώ παρουσίαζα μία εργασία, ήταν στο ακροατήριο μου. Ήρθε, μου μίλησε στο τέλος. Είχε κάτι αυτό το κορίτσι συναρπαστικό. Ίσως το λακάκι στο πηγούνι της, τα πράσινα ματάκια, το σπαστό μαλλί. Κάτι που εκείνη την εποχή με είχε τραβήξει πάνω της.

Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Βγήκαμε το ίδιο βράδυ. Στην Ελλάδα, στην Αθήνα θα έμενα για λίγες μέρες ακόμα. Τις περάσαμε όλες μαζί κάνοντας έρωτα κάθε μέρα. Δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος της. Σχεδόν με ικέτευε να έρθει μαζί μου στην Αγγλία. Δεν το επέτρεψα. Ο λόγος απλός, έπρεπε να τελειώσει τις σπουδές της.

Κρατήσαμε λίγο καιρό επαφή, μου εκμυστηρεύτηκε πως με είχε ερωτευτεί. Πάνω κάτω το ίδιο ίσχυε και για εμένα. Μόνο που εγώ προτιμώ τις σχέσεις μου σε αυστηρό πλαίσιο κυριαρχίας και υποταγής. Αν δεν ήταν η απόσταση, θα το είχα δοκιμάσει μαζί της. Αλλά το άφησα.

Μια βραδιά έπειτα από πέντε χρόνια την ονειρεύτηκα, ξύπνησα ερεθισμένος από όσα είχα δει στον ύπνο μου. Πήγα στο μπάνιο έριξα λίγο κρύο νερό επάνω μου. Είχα επιστρέψει Αθήνα μόνιμα. Δεν ήξερα τι κάνει, αλλά δεν σκεφτόμουν, λειτούργησα παρορμητικά εντελώς.

Πήρα το κινητό μου και την κάλεσα. Τρεις το βράδυ.
«Ναι»
«Ενοχλώ;» Ακολούθησε παύση.
«Όχι»
«Είσαι σε σχέση;»
«Όχι»
«Είμαι μόνιμα Αθήνα, σε μία ώρα θέλω να είσαι στο κρεβάτι μου, μπορείς;»
«Ναι»


Ήρθε πιο γρήγορα από ότι περίμενα. Είχα κάνει ένα ντουζ, τύλιξα μόνο μια πετσέτα γύρω από τη μέση μου. Της άνοιξα.
Είχε ομορφύνει περισσότερο. Δεν με περίμενε έτσι. Την τράβηξα κοντά μου. Την φίλησα με πάθος.

«Αν μείνεις θα είναι με τους όρους μου»
«ότι θες εσύ»
ο πληθυντικός είναι πρέπει για εμένα, θα το ανακάλυπτε σύντομα...