Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

Ασυμβίβαστες ξένες αλλά και μη συγκεράσιμες μεταξύ τους. Που δεν βαδίζουν μαζί.

 

Που διαφωνουμε;

 

Εδώ:

 

Το πας στο αμοιβαια αποκλειομενα. Καραλολλ. Καλη προσπαθεια ομως μ´αρεσε.

 

Το πάω στο τι σημαίνει η λέξη!
Χαίρομαι που γελάς!  

 

Στα σβέλτα:
Διαφορετικό: το αποτέλεσμα που προκύπτει σε έναν δεδομένο ορίζοντα / πεδίο εξ αιτίας της θεώρησης ενός συμβάντος από δυο παρατηρητές στο ίδιο αυτό πεδίο, για τους όποιους λόγους.
Ξένο: αυτό που ένας παρατηρητής αντιλαμβάνεταο όταν βρεθεί σε έναν νέο/άλλο ορίζοντα / πεδίο από το δικό του.
Ασύμβατο: Αυτό που ένας ή περισσότεροι παρατηρητές στο ίδιο πεδίο, αποφαίνονται μετά την επεξεργασία του, πως ελάχιστη ή καμία σχέση/συνάφεια δεν έχει με κάτι άλλο στο ίδιο ή άλλο πεδίο.
Ασυμβίβαστο: Αυτό που ήταν ο Μάρλος Μπράντος στο 'Λεωφορείο ο πόθος".
Αυτά...
____
Όπου "αυτό": φυσικό φαινόμενο ή ανθρώπινη δραστηριότητα, ή πρόταση p.

 

Ο σκοπός ήταν να αναδείξει, που δεν το κατάφερε στην ευρύτητα που περίμενα, πως από τη στιγμή που έμπαινε στην εικόνα αυτό το αναγνωρίσιμο πρόσωπο, (με τις χειλάρες η Jolie, και με ό,τι δε ξέρω τι βρίσκει ο αντρικός πληθυσμός στην άλλη  ) η εστίαση μας θα πήγαινε σ αυτό, στο πρόσωπο δηλαδή και καθόλου δεν θα ασχολιόταν με την αισθητική απόλαυση που προσφέρει η εικόνα ως έργο τέχνης. Το αντίθετο δηλαδή από ό,τι εστιαζόμαστε στο έργο τέχνης όπως λέει και το ποστ #179. Και αυτή η εστίαση δεν παράγει την αισθητική απόλαυση που προσφέρει ένα έργο τέχνης αλλά κινείται προς τη μεριά της ερωτικής διέγερσης.

Αυτό πίστευα και πιστεύω κι εγώ. Και γι αυτό αναφέρθηκα και τώρα και στο προηγούμενο σχετικό με τον πίνακα ποστ, στα χείλη της Jolie, αυτό είχα στο νου μου ότι ενδιαφέρει αφού όλο το άλλο σώμα ήταν καλυμμένο.

Το κόκκινο και το μαύρο προφανώς αποτελεί συμβολισμό και υπενθύμιση από άλλα κόκκινα και μαύρα που έχει το γυναικείο σώμα;

Με αυτή τη παρατήρηση ερχόμαστε καρφί σε αυτό που με ενδιαφέρει στο νήμα. Και χαίρομαι που μου προσφέρεται και η λέξη καρικατούρα στη θέση του kitsch ή συμπληρωματικά σ αυτήν.

Τι είναι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ και ειδικά για το χώρο μας; Τον υπερτονισμό των στοιχείων που θέλουν να αναδείξουν την ασυμμετρία και το ζωώδες, που φτάνουν πολλές φορές σε επίπεδο καρικατούρας. Την υπερβολική και άνευ ουσίας χρήση των συμβόλων που καταλήγουν να γίνονται μια επιφανειακή μίμηση εκτός τόπου και χρόνου (δηλαδή καταλήγουν στον ορισμό του kitsch).

Γιατί όμως; Γιατί ειδικά στο bdsm;

Έχουμε την τύχη να είμαστε απ αυτούς που έχουμε ανακαλύψει πως η ασυμμετρία είναι απαραίτητη στον ερωτισμό. Λογικό είναι, αυτός να είναι και ο επιδιωκόμενος συσχετισμός στις ερωτικές σχέσεις μας. Αλλά αυτή η ασυμμετρία καλό είναι να έρχεται φυσικά και αβίαστα από την πραγματική ισχύ του ετέρου. Όταν όμως αυτή η δύναμη δεν φτάνει πραγματικά, ή κάποιες φορές δεν προσλαμβάνεται, πιθανά γιατί προσκρούει σε εσωτερική αντίσταση, τότε εμφανίζεται η ανάγκη για την τεχνητή ενίσχυση της. Αυτό γίνεται μέσα από τη χρήση, ενδεχομένως και την υπερβολή στην χρήση, των συμβόλων. Με άλλα λόγια, με την μίμηση όσων θυμίζουν μοντέλα μια γνωστής και εντυπωμένης στο νου ασυμμετρίας. Κι έτσι έχουμε κολάρα, branding, κλουβιά, λουράκια και πιατάκια σκύλων, και σπιτάκια σκύλων για το πιο extreme, στολές, πλαστικά ομοιώματα φαλλών, κοινότυπες βρισιές, ειδική κι επί σκοπού χροιά φωνής, role paly, … name it.

Προσωπικά τα γουστάρω όλα αυτά. Είναι μια ευκολία που δουλεύει. Όμως νηφάλια ούσα (εκτός κατάστασης καύλας δλδ) αναγνωρίζω τη μίμηση και τη χρήση τους για τη τεχνητή ενίσχυση της ασυμμετρίας. Νηφάλια δεν μπορώ παρά να τα ονομάσω kitsch. Κι επειδή είμαι και ανάποδος άνθρωπος, αντιστρέφοντας το συλλογισμό η ίδια η χρήση τους μου υποδηλώνει ότι η ασυμμετρία δεν υπάρχει, ότι χρειάζεται ενίσχυση.

Τώρα, αν προσθέσουμε και το πλήθος των θιασωτών που εντάσσονται ολοένα περισσότερο στην υποκουλτούρα του bdsm, θα αναγνωρίσουμε και σ αυτό τη μοίρα που έχουν όλες οι υποκουλτούρες όταν εξαπλώνονται. Χάνουν την ουσία και μένουν στην εύκολα μεταδόσιμη επιφάνεια. Η οποία ως κύμα, αφρός, επιφάνεια, έχει την ικανότητα να προσελκύει εκ νέου τον αφρό του αφρού. Κι όχι βέβαια το crème de la crème αλλά τον αέρα, τη φούσκα, το τίποτα από νόημα: Ο Τσε τυπώνεται σε μπαλόνια και πουλιέται σε υπαίθρια πανηγύρια όπου η Τσαμπά τραγουδά τα καγκέλια και στην απαραίτητη γιγαντοοθόνη προβάλλεται η χορογραφία του Τραβόλτα. [ιερόσυλη!  ]

Τέλος αν δούμε το fetish, εκεί θα βρούμε το kitsch σε όλο το μεγαλείο του. Εκεί δεν υπάρχει ο ισχυρότερος άλλος. Αυτός έχει ήδη σκοτωθεί από τον φετιχιστή που δεν ενδιαφέρεται για το πρόσωπο, αλλά για το μέρος ή το αντικείμενο. Κι η προσπάθεια ανάδειξης μιας οποιασδήποτε δύναμης προκαλεί συνήθως ένα κολάζ ετερόκλιτων στοιχείων που γίνονται πια η επιτομή του kitsch.


Όταν όμως η ασυμμετρία βιώνεται ως πραγματική, όταν είναι πραγματική, τότε δεν απαιτείται η χρήση όλων αυτών των μέσων. Μια ελάχιστη αλλαγή στη φωνή υποβάλει και επιβάλει, ένα χαμόγελο που τραβιέται απότομα δημιουργεί την αναγκαία διαλεκτική του φόβου και της έλξης, μια κίνηση, μια ελάχιστη “πινελιά”, αρκεί για να οδηγήσει στην εκστατική απόλαυση και τελικά αυτή η λεπτότητα που αποπνέει σιγουριά, γνώση και βάθος οδηγεί σε ένα ερωτισμό που για μένα είναι άξιος να ονομάζεται Τέχνη.

Στη λεπτότητα και στο μέτρο βρίσκω το Ωραίο. Στην υπερβολή ή στην ευκολία το χυδαίο. Στην έλλειψη νοήματος το kitsch. [στη διαλεκτική του φόβου και της έλξης το Υψηλό … αλλά δεν τό'πα εγώ σ αυτό το νήμα   δεν τό'πα  ]

Και βεβαίως συμφωνώ για την αρχική προσέγγιση. Δεν είναι η ομορφιά που προκαλεί, αλλά στη συνεχεια και με δεδομένη την ασυμμετρία ο χειρισμός της καύλας από έναν γνώστη, (γνώστη της τέχνης του έρωτα μα και της δύναμης του) μπορεί, μέσα από μια συνεχή διαλεκτική της minimum αναγκαίας τραχύτητας ή βίας από τη μια και της λεπτότητας ή τρυφερότητας από την άλλη, να είναι το ερωτικό ανάλογο της δημιουργίας ενός έργου τέχνης από έναν καλλιτέχνη.

 

Ωχ δικαιο εχεις δεν ειχα δει οτι μπηκε ν στο δε  

 

Όχι ακριβώς ξένες. Μη-συμβιβάσιμες, δηλαδή η μία δεν ταιριάζει με την άλλη. Δεν ταιριάζουν-συνυπάρχουν.

Σόρρυ που γίνομαι λίγο ακριβολόγος αλλά βοηθά στην κατανόηση, ελπίζω.  

 

@soutzoukakia:

Μεστή η τοποθέτηση...
Προς επίρρωσιν:
1. Το έργο με τις χειλάρες της Αντζελίνας δεν είναι απλά στα όρια του Kitsch. Μυρίζει και τρεντίλα. Δεν εξηγώ γιατί, ελάχιστους ενδιαφέρει.

2. ( @ Εspimain: )
Oι γιεναίκαι στα βόρεια έχουν φόντο άσπρο, στα καθ' ημάς σκούρο....
 [/URL][/IMG]
Βρε τον ατιμούλη τον Χριστιανόπουλο...

3. Για τον "χώρο"...:
Η "ασυμμετρία" (όρος συνεκδοχικά χρησιμοποιούμενος, τεσπά) αποτελεί τη βάση μιας κάποιας συνεννόησης των "πάνω" και των "κάτω"...
Eπειδή ο όρος μοντελοποιεί εύκολα (α>β κλπ whatsoever), ακριβώς για τον λόγον αυτό το οποιοδήποτε "παρακάτω", εξ αντικειμένου κουβαλάει ένα εντονότατο φαίνεσθαι, τουλάχιστον όσον αφορά στην δική μου αντίληψη για την μάλλον συντριπτική πλειοψηφία των θιασωτών του "χώρου.
Δεν θα εξηγήσω το πώς και το γιατί, μπορείτε να κόψετε τις φλέβες και μόνοι σας χωρίς τη δική μου συνδρομή, θα παρατηρήσω μόνον πως ο εκφυλισμός και επαναπροσδιορισμός των θεμελιωδών εννοιών σήμερις, έχει κάνει τα πράματα κώλος.
Ένα απλό παράδειγμα: Μιλάμε σήμερα για ετερότητα ή διαφορετικότητα.
Καλέ άντε..! Όταν 200 και χρόνια πριν θεμελιώθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τις περιελάμβαναν..?
Όχι, κύριε... Να πείτε για τη διαφορετικότητα να 'ουμ!
Και σου βγαίνει η διαφορετικότητα τσουπωτή και πάνε στην από κάτω τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πα να πεί κυττάμε το δάχτυλο και όχι τον ήλιο. Δεν θέμε να συμπληρώσουμε, θέμε το καινουργιο παιχνίδι, α τι ωραία...
Ή αλλιώς, δεν μπορείτε καλέ μου κύριε, να δέρνετε το κωλαρακι της Ευμουνίας με βίτσα που την έκοψες από την μανταρινιά της γειτονιάς, αλλά μόνο με επενδυμένη με ολλανδικό βελούδο βέργα από κερασιά με τελειώματα από δέρμα box calf ποιότητας που επιφέρει μέτριας έντασης νύξη με μακρά παραμονή και επιφανειακή ισχυρή αύξηση θερμοκρασίας της επιδερμίδας, μη μας πάρει και μας σηκώσει εδώ μέσα (Βέβαια η Ευμουνία και ο αυθέντης της αγνοούν τας λεπτομερείας, αλλά ξέρουν την μάρκα)... Χα!
Κι αυτό είναι όχι η "ασυμμετρία", αλλά η αντίληψή της... Δεν αποτελεί ζητούμενο το πλήγμα, αλλά το μέσον που καταφέρει το πλήγμα...
Το κέλυφος! Τα μέσα! Όχι το περιεχόμενο... Όπως πολύ ορθά παρατηρείς...
Εννοείται βέβαια πως για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται και ...απόστολοι του σκεπτικού "του κώλου τα εννιάμερα"...
Με τση μπαλαφάρες τους, τις παπάρες τους, τους ακροβατισμούς, τα ψυχοτέτοια κόλπα τα φτηνιάρικα, την σοφία στο τσεπάκι και τα σέα και τα μέα τους, βασικά συστατικά ενός μάλλον δοκάρι κι έξω βιώματος για τους όποιους λόγους.

Και να κι οι "νέες" λέξεις... Ακούς εκεί υποκουλτούρα...
Δώσε κιτς στον κόσμο, μάστορα... Ωπα!

 

Για να κάτσετε να γράψετε όλη αυτή την παράγραφο για να με βρίσετε, πάει να πει ότι δεν έχετε κάτι πιο σημαντικό να κάνετε. Αρα δεν έχω τύψεις ότι σας τρώω πολύτιμο χρόνο  

Επί της ουσίας:

Για τους φιλοσόφους κυκλοφορεί το εξής ανέκδοτο: όταν δυο φιλόσοφοι συναντιούνται επικρατεί πάντα ησυχία καθότι είτε συμφωνούν, οπότε δεν έχουν απολύτως τίποτα να πούν, είτε διαφωνούν, οπότε αμέσως μόλις συναντηθούν ο ένας από τους δύο θα προλάβει να πει στον άλλον "άντε γαμήσου!", ο άλλος θα του αντιγυρίσει το όμοιο, και κάπου εκεί η συζήτηση θα λήξει. Κρατήστε το αυτό, για παρακάτω.

Χαίρομαι που συμφωνήσαμε ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια να αξιολογηθεί η αισθητική του κάθε ανθρώπου, και εισέτι περισσότερο ότι δεν έχει αντικειμενικά κριτήρια η αισθητική κρίση γενικότερα.

Τότε όμως έχουμε ένα προβληματάκι, και γι αυτό ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί σας είναι να επαναλαμβάνομαι:

Οχι, δεν διακρίνω καμμία ΜΗ ΓΛΩΣΣΙΚΗ διαφορά. Στην πρώτη πρόταση αντιλαμβάνομαι ότι έχει παραληφθεί η προπομπός φράση "Μου φαίνεται ότι.." ή η επωδός φράση "κατά την γνώμη μου / κρίση μου". Εχουν παραληφθεί ως αυτονόητες.

Τους δύο τρόπους έκφρασης τους χρησιμοποιώ εναλλακτικά μεταξύ τους και εννοώ και με τα δύο αυτό που εσείς μάλλον εννοείτε με το δεύτερο. Εχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι ελληνόφωνοι χρησιμοποιούν τις δύο αυτές φράσεις όπως εγώ. "Αυτός ο μουσακάς που φτιάχνει ο Γιώργος είναι πολύ ωραίος" - "Μ' αρέσει πολύ ο μουσακάς του Γιώργου".

Και δεν διακρίνω καμμία διαφορά, πέρα από τη γλωσσική, ακριβώς επειδή, όπως λέτε:

Και συνεπώς δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σταμάτησε η συζήτηση εδώ και κάμποσα ποστ όταν ανέφερα ότι ο Πλάτωνας πέθανε, και δεν το αμφισβητήσατε, καθώς και ότι η γλώσσα μας επιτρέπει διατυπώσεις που δεν είναι νοηματικά έγκυρες,

όπως π.χ. "Ο μονόκερος είναι λευκός" (κατηγόρημα, σωστά; ) αλλά και το κορυφαίο

"Αυτός ο μονόκερος είναι ωραίος!"

που είναι αισθητική κρίση, για συγκεκριμένο μονόκερο (!), διατυπωμένη με κατηγόρημα, και λόγω του ρήματος "είναι" στη διατύπωση θα πρέπει λέτε να επιζητεί και την καθολική εγκυρότητα (!!!)

Εκτός αν, με το "Ωραίο" με κεφαλαίο, στην πρώτη φράση, αντιδιαστέλετε κάτι στο "ωραίο" με πεζό. Οπότε,

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ Ωραίο ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΘΑ ΤΟΝ ΡΩΤΑΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ / ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ Ωραίο Ή ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;

(φωνάζω κι εγώ αν χρειαστεί, όπως βλέπετε, και σας βεβαιώνω χωρίς να κάνω στριπτίζ).

Πείτε ότι θέλετε για μένα, δεν αλλάζει κάτι, αλλά να ξεκαθαρίσουμε ότι ούτε μία στιγμή δεν σκέφτηκα ότι έχετε κάποια, ούτε καν θεωρητική, ανοχή προς τον ναζισμό, αλλιώς ούτε που θα ασχολιόμουν - χώρια που το δηλώσατε ξεκάθαρα. Από την αρχή ήθελα να δείξω πού μας πάνε δρόμοι που ανοίγονται άθελά μας, από κάτι φαινομενικά άσχετο.

Οπως και να 'χει, το πιο αλλόκοτο είναι τούτο:

Γιατί "καλώς"; Κακώς! Κάκιστα!!! Πού το βρήκαμε γραμμένο ότι η συντακτική ορθότητα μιας πρότασης οδηγεί σε καθολική νοηματική αλήθεια; Και μετά φταίω εγώ που επαναλαμβάνομαι; Ελεος, δηλαδή...

Αφού το λέτε μόνη σας ότι το ξέρουμε πως δεν είναι έτσι. Γιατί τότε να λειτουργούμε "ως εάν"; Δεν μας φτάνει η δική μας αισθητική κρίση ή/και της παρέας μας, που φαντάζομαι μοιράζεται μεγάλο κομμάτι της αισθητικής κρίσης μας; Θέλουμε και το "ως εάν" της καθολικής εγκυρότητας;

Τί όφελος ή τί ανάγκη τέτοιας συγγνωστής ψευδαίσθησης έχουμε;

Εκτός αν απλώς θέλετε να μου μπλοκάρετε το ανέκδοτο. Αφού, είτε εσείς είστε πλατωνίστρια είτε όχι, το ανέκδοτο έχει λύση, αφού εγώ δεν είμαι.

Αν όμως δεν είστε, αλλά "συμπεριφέρεστε" ως εάν, ε, τότε θα συζητάμε αενάως... (πλάκα κάνω για το τελευταίο   )



ΥΓ. Παίρνω αφορμή από αυτό που έγραψε ο @espimain για τη λαθεμένη χρήση της λέξης "αισθητική" και απευθύνομαι συνολικά στο νήμα, όχι σε σας. Χτες το πρωί στο -λέμε τώρα- ειδησεογραφικό μας κανάλι είχε πλάνα από την πλ. Βικτωρίας με πρόσφυγες μουσκίδι από τη βροχή, και "δημοσιογράφους" να ωρύονται "εσείς θα ζούσατε έτσι, να βγαίνετε κάθε μέρα και να βλέπετε αυτή την ΕΙΚΟΝΑ μπροστά σας;" "ταιριάζει αυτό με την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ σας;" "πρέπει οπωσδήποτε να μεταφερθούν σε χώρους ΜΑΚΡΙΑ από τον κόσμο" (τα κεφαλαία απηχούν την ένταση των δημοσιο-κάφρων). Ωστε λοιπόν το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα ανάγεται στη προσβολή της "αισθητικής" μας από αυτούς τους ανθρώπους; Αυτή την "αισθητική" μας που δεν αντέχει την _εικόνα_ των χύδην ει μη και χυδαίων μεταναστών; Μήπως είναι και ντεκαβλέ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες;

 

@brenda

με απόλυτη ειλικρίνεια, θα θελα να συνδράμω την αναρώτηση και τον προβληματισμό σας, υποδεικνύοντας και το παρακάτω απόσπασμα από τον Πλάτωνα, που το βρισκω πολύ σχετικό με αυτό που παραθέσατε:

“Τότε λοιπόν τους ποιητές μονάχα θα πρέπει να επιβλέπουμε και να τους υποχρεώνουμε να αποτυπώνουν στα έργα τους το αγαθό ήθος, ειδαλλιώς να μη συνθέτουν στην πόλη μας ποιήματα, ή θα χρειαστεί να επιβλέπουμε και τους άλλους τεχνίτες και να τους εμποδίζουμε τούτο τον κακό χαρακτήρα, τον ακόλαστο, τον μικροπρεπή, τον παράταιρο να τον απεικονίζουν στους ζωγραφικούς πίνακές τους, στα οικοδομήματα ή σε οποιοδήποτε άλλο έργο, και σ’ όποιον δεν είναι ικανός να το κάνει αυτό να μην του επιτρέπουμε να ασκεί στην πόλη μας την τέχνη του, προκειμένου οι φύλακές μας να μην ανατρέφονται μέσα σε απεικονίσεις του κακού σαν μέσα σε κακό λιβάδι τσιμπολογώντας από ‘δω κι από ‘κεί λίγο λίγο κάθε μέρα και δοκιμάζοντας πολλά, ώσπου τελικά, δίχως να αντιληφθούμε πώς, να σωρεύσουν στην ψυχή τους ένα πελώριο κακό^ και να αναζητούμε τεχνίτες με έμφυτη την ικανότητα να ανιχνεύουν την ομορφιά και την ευπρέπεια, ώστε οι νέοι, σαν μέσα σ’ έναν τόπο υγιεινό, να αντλούν ωφέλεια από τα πάντα, καθώς οτιδήποτε από τα όμορφα έργα θα αγγίζει τα μάτια ή τα αυτιά τους θα είναι σαν αύρα από έναν τόπο καλό που θα φέρνει υγεία, και χωρίς καν να το καταλάβουν, από παιδιά κιόλας, θα τους οδηγεί να μοιάσουν, να φιλιώσουν και να ταιριάξουν με τον λόγο που κλείνει μέσα της η ομορφιά...”


(Πλάτων, Πολιτεία, μτφρ. Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, 401b-c 1)


Αχ, τί καλά!

Ομως, ο λόγος που το έβαλα είναι γιατί, σε συνδυασμό με αυτό που βάλατε εσείς, συνοψίζει ξεκάθαρα αυτό που προσπαθώ να πω στο νήμα: άραγε μπορεί να υπάρξει το κάθε απόσπασμα μόνο του, ή το ένα συνεπάγεται αναγκαστικά το άλλο;

Η δική μου απάντηση είναι ότι αυτά τα δύο αποσπάσματα είναι νομοτελειακά αλληλένδετα και είναι ζήτημα χρόνου, δυνατοτήτων, εποχής και περιστάσεων να γίνει το πρώτο κλικ σ' ένα γρανάζι, αν τα γρανάζια έχουν διαταχθεί έτσι. Και να πάρει μπρος η "φονική" μηχανή. Ενίοτε και χωρίς εισαγωγικά.