Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

Ω, μα εσείς αγαπητή κάματε ολάκερη εικαστική ανάλυση παύλα ψυχογράφημα του Κιτς (θα την ζήλευε και ο συγχωρεμένος ο Βακαλόπουλος), προφανώς, συνεπεία της Παιδείας σας.
Λέτε και οι ημεδαποί εφαρμοστές του να καταφέρουν να την "σακουλευτούν"?

 

@Seirios_79
Βασίζομαι ότι σε κάποιους ήδη η αισθητική τους εφαρμογή είναι ασυναγώνιστη:

 
Art and Photography by Rope Shadow aka Chris Shaghal, bunny M

[Ελπίζω να μην ενοχλήσει ότι μετέφερα εδώ την εικόνα. Μπορώ να την αντικαταστήσω με λινκ βέβαια αν χρειάζεται.]

[Αυτή η φωτό με έκανε να θέλω παλαβά να μάθω να δένω!]

 

Η σαλαμοποιητικά ασφυκτική παραμόρφωση του σώματος αντίκειται στην αισθητική μου.

 

Οκ! Εγώ βρήκα τη φωτό εκστατικά όμορφη.

 

Τι να ηταν τελικά ο Αχιλλέας,γενναίος πολεμιστής η ένας ιμπεριαλιστής μακελλάρης που τάκανε γης Μαδιάμ στην Τροία;
Μήπως ήταν και τα δύο;
Υπάρχει άραγε αισθητική , αξιακό σύστημα, που να τα χωράει και τα δύο;

 

Ηταν παράγων οπως ο συνονόματος του ο Μπεος. Οπως εχουμε δει και στο φόρουμ η αισθητική του Μπέου, που ειναι συγχρόνως γενναίος και φαύλος χωράει στην αισθητική καποιων με την διπλή αποτιμηςη του. Σε κάποιων άλλων δεν χωράει. 

 

Υπάρχει. Το αξιακό σύστημα που αποδέχεται το διττό της φύσης των ανθρώπων (και των ηρώων). Για να είναι βέβαια τελεολογικό και να έχει αξιακό πρόταγμα, οφείλει να θέσει ως προϋπόθεση την εσωτερική πάλη του ανθρώπου με σκοπό την επικράτηση του αγαθού. Ετσι, μπορεί ο Ηρακλής να σκότωσε τη γυναίκα και τα παιδιά του, μέσα όμως από μια αυτογνωσιακή πορεία εξιλέωσης (12 άθλοι) έφθασε να αναληφθεί στην κατοικία των θεών...

 

Τώρα με μπέρδεψες για τα καλά.Με πήγες στον Μπέο, εγώ έκανα τον συνειρμό Μπέος-μπάλλα-Αλέφαντος-παλληκάρι-κοντομάνικο -μάθε μπαλίτσα και θέλω ντιμπέί για την αισθητική μπας και βγάλω άκρη! 

 

Άνευ σαλαμοποιητικά ασφυκτικής παραμόρφωσης ...

 

 

Ένας εικοσάχρονος με ευγενική καταγωγή και ευαίσθητη τη μία φτέρνα ήταν ο Αχιλλέας. Σύμβολο νιότης και συγνωστής από τον άνθρωπο αλλά όχι και από τους θεούς απερισκεψίας που έγινε αντιληπτή ως αλαζονεία. Κακόπεσε άπειρα στις μετέπειτα αναπαραστάσεις του, εκείνο το Αχίλλειο στην Κέρκυρα πληγώνει το μάτι απ όπου και να το δει κανείς…

 

Εεετσι! Και μόνο η έκφραση αγωνίας και τρόμου στο πρόσωπο του Λαοκόοντα και των γιών του τα λέει όλα...

 

Κάτι που αποδίδεται δραματικά από τον Καβάφη:

Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Aπόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή.— Aυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Aπόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Aχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Aλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ’ είπαν τον σκοτωμό του Aχιλλέως στην Τροία.
Κ’ η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ’ έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Aπόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ’ οι γέροι την απήντησαν πως ο Aπόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Aχιλλέα.