Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

Απο τους ομορφοτερους πινακες της δυτικης τεχνης, για την ακριβεια του θεματος, δεν ειναι ο Ευαγγελισμος, αλλα η Ωδη της Παναγιας (μετά τον κρινο...), ενα στιγμιοτυπο που δεν εικονογραφειται στη βυζαντινη τεχνη

 

Νομίζω πως διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας άνευ λόγου.

Αγαπητέ @Stalker , αναφέρθηκες στον κίνδυνο "της αμβλυνσης των αισθητικων κριτηριων μεσα απο την συχνη τριβη με ο,τι αντιαισθητικο μας καυλωνει,δια της τοποθετησης στεγανων μεταξυ καυλας και αισθητικης".
Γιατί κινδυνεύει η αισθητική από την καύλα. Γιατί να διαχωρίζουμε την αισθητική από την καύλα. Η ομοφυλοφιλία του Τσαρούχη δεν επηρέασε την τέχνη του και την αισθητική του? Η σκληρή αισθητική του Γκόγια, ο κυνικός σαρκασμός του Οσκαρ Ουάιλντ, ο εμπνευσμένος πορνογραφικός χείμμαρος του Εμπειρίκου, οι γαργαλιστικές παιχνιδιάρικες σκηνές του Απολιναίρ πώς αλλιώς θα μπορούσαν να σταθούν αισθητικά παρά ως μετουσίωση της καύλας σε τέχνη....

Αγαπητή @elfcat , τα πάντα είναι υποκειμενικά. Η προσπάθεια ιεράρχησης της αισθητικής, όπως και η ταξινόμηση της γνώσης, έχουν σκοπό την εύρεση κοινού πεδίου συνεννόησης (εδώ τίθεται και το άλλο μεγάλο θέμα της γλώσσας). Πεδίο δόξης λαμπρόν για τις αυθεντίες  
Φρονώ πως δεν θα ήταν σκόπιμο να επεκταθούμε στη διερεύνηση του αντικειμενικά "ωραίου", ή του Υψηλού, καθώς κάτι τέτοιο θα μας οδηγούσε σε ακαδημαϊκά μονοπάτια.

Καταλαβαίνω πως η αισθητική και η καύλα φαίνονται ασύμβατες, και σε πρώτη ανάγνωση είναι. Αλλά, όπως η τέχνη είναι μιά εξιδανίκευση της ζωής, μιά αφήγησή της με τη γλώσσα των συμβόλων, έτσι και η αισθητική αντλεί το αξιολογικό της υλικό και από τη ζωή. Η καύλα, ως καθοριστικό κομμάτι της ζωής επηρεάζει την αισθητική (και τούμπαλιν). Οχι απευθείας, αλλά μέσα από τα φίλτρα του πολιτιστικού και προσωπικού αισθητικού μέτρου του καθενός.

Α προπό, αναφορικά με τον πίνακα του Antonello da Messina, Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, κι εγώ το αυθεντικό μοντέλο θα γαμούσα  

 

à propos, είστε ανώμαλοι!
            

 

Το αυθεντικό πορτραίτο δείχνει μία νέα γυναίκα κλειστή, σφιχτή, αδαή, ευφυή, με ένα κάποιο χαμόγελο που δείχνει πως και τον έρωτα θέλει και τη ζωή.

Το αντίγραφο νούμερο ένα δείχνει μια χαζή που το πάει το γράμμα, το αντίγραφο νούμερο δύο δείχνει μια που έχει δει τα πάντα και θα ήθελε να ξεχάσει τα περισσότερα, δεν μπορεί όμως γιατί είναι μόνον αυτά που έχει δει.

Δεν έλκομαι από καμία και ούτε αισθητικά συγκινούμαι. Το πιο αυθεντικό στον αυθεντικό πίνακα είναι το ξύλο, αυτό θα μπορούσε να με κάνει να καβλώσω κατά τύχη αν φανταζόμουν τη σκληράδα του καθώς θα στηριζόμουν πάνω του, αν ήμουν γυμνή; Γυμνή και μελανιασμένη; Με κρύο; Με τρομερή ζέστη;

@soutzoukakia νομίζω ότι τα αντίγραφα είναι ο ορισμός του banale γιατί είναι τραγικά εμφανές ότι αποβλέπουν κάπου ήδη γνώριμο στον θεατή. Είναι το ίδιο με το kitsch αυτό; Δεν είναι σίγουρη.

Το Υψηλό και το Ωραίο επιτρέπουν κάποια υποκειμενικότητα εντός αεί, μεταβαλλόμενων ορίων. Το καβλωτικό ή το συγκινητικό είναι υποκειμενικά και όσο πιο πολύ το έχει βασανίσει κανείς, τόσο πιο εξατομικευμένα.

Ο a priori διαχωρισμός, σκέπτομαι, της αισθητικής από τη σεξουαλική διέγερση θα μπορούσε να είναι ένα kink ευρέος φάσματος, μία πρόθεση / προδιάθεση αποκοπής από το Εγώ προκειμένου για την αναζήτηςη της σεξουαλικής απόλαυσης. Ο φόβος του διαχωρισμού θα μπορούσε να σημαίνει πολλά πράγματα, από τη γνήσια ύπαρξη του kink αυτού ως το άγχος απώλειας ελέγχου μέσω της άμβλυνσης του κριτηρίου αισθητικής.

Αλλά μη με πάρετε στα σοβαρά στην τελευταία παράγραφο  

 

και κάπου εδώ θα πεταχτώ εγώ και θα εισάγω την ψιλομαλακία-απορία μου, η καύλα δεν εξαρτάται και από το φύλο πέραν της υποκειμενικότητας της αισθητικής;

 

H πλαστικότητα του εγκεφάλου, τονίζει τις διαφορές των δύο φύλων ως προς την εγκεφαλική ασυμμετρία.
Άρα εκ προοιμίου, φυλετικά, έχουμε διαφορετικές ''προδιαγραφές''...
Και εφόσον η αντίληψη ως προς την αισθητική, λαμβάνει χώρα στον εγκέφαλο, όλοι βλέπουμε την ίδια εικόνα, αλλά στον καθένα από μας ''κουμπώνουν'' και άλλα κριτήρια για να αποφανθούμε αν κάτι είναι ωραίο για μας, ή απλά γίνεται αποδεκτό σαν ωραίο από τους άλλους...
Βλέπουμε τις εικόνες γύρω μας και διαρκώς κάνουμε υποθέσεις, επεξεργαζόμενοι τα οπτικά -και όχι μόνο- ερεθίσματα...
Συνεπώς εκτός από την οπτική αντίληψη, διαμορφώνουμε και την αισθητική αντίληψη...
Είναι γνώση η μνήμη?
Εγώ λέω ότι είναι...
Το έχω βιώσει σα να είναι...
Ότι έχει βιωθεί, ενισχύει την φαντασία και την δημιουργικότητά μας, αλλά ακόμη κι αν δεν έχει βιωθεί, αν απλά το έχουμε δει, σκεφτεί ή φανταστεί, πλάθει κατά κάποιον τρόπο τα αισθητικά μας κριτήρια...
Οι πολλοί μας παράλληλοι συνειδητοί εαυτοί, με τις συνάψεις να δουλεύουν παράλληλα ή ανεξάρτητα μεταξύ τους, διαμορφώνουν το τελικό μίγμα του ποιοι είμαστε, με υποσυνείδητες και με συνειδητές διεργασίες, είτε αυτές δρουν σε αρμονία, είτε όχι...
Και ενώ εγώ ας πούμε ως συνειδητή, λογική διεργασία μπορεί να απορρίπτω με τα λογικά μου κριτήρια την μυρωδιά του ιδρώτα, για λόγους υγιεινής, καθαριότητας και λοιπά, αν στο υποσυνείδητό μου, αυτή ακριβώς η μυρωδιά σηματοδοτεί την γένεση μίας ακατέργαστης και αυτόματης καύλας, αν εγώ δηλαδή υγραίνομαι μυρίζοντάς τον, εκεί ποιο κομμάτι μας νομίζετε ότι επικρατεί? Το συνειδητό ή το υποσυνείδητο?
Το οποίο και πάλι είναι συνδεδεμένο με τα βιώματα και τα ερεθίσματα που έχουμε αφεθεί να δεχτούμε, γιατί πρέπει να το πούμε και αυτό...
Ότι δηλαδή, όπως υπάρχουν εθιστικές συμπεριφορές, έτσι υπάρχουν και εθιστικά βιώματα, στην κατηγορία των οποίων εμπίπτουν διάφορες bdsmικές δραστηριότητες...
Άρα, επανεκπαιδεύουμε, τρόπον τινά τον εγκέφαλό μας, ως προς τα ερεθίσματα που λειτουργούν καυλωτικά στον εγκέφαλό και το σώμα μας...
Υπάρχει φυσικά και η πηγαιότητα, όπως την περιέγραψα με το παράδειγμα του ιδρώτα...
Θα είναι σε απόλυτη αρμονία το συνειδητό με το υποσυνείδητο γνωσιακό πλαίσιο?
Δεν το νομίζω, δεν το έχω δει να γίνεται σε μένα...
Δεν το φέρω καθόλου βαρέως όμως, δεν αποτελεί έκπτωση αισθητικής ή αντίφαση, ίσα-ίσα, θεωρώ ότι η ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε σε ερεθίσματα διαφορετικής ποιότητας και αισθητικής, είναι χρήσιμη προσαρμοστικότητα...
Έτσι μπορούμε άλλωστε να αφήσουμε χώρο εκατέρωθεν και για ξένα προς εμάς ερεθίσματα, που ενδεχομένως καυλώνουν τους άλλους και να τα υιοθετούμε αρχικά ως ''δανεικά'' και αν το αποτέλεσμα ως προς την γενεσιουργό καύλα είναι θετικό, να τα ενσωματώνουμε στην δική μας αντίληψη...
Ας μην ξεχνάμε, ότι με την εξοικείωση εκκρίνονται μικρότερες ποσότητες ορμονών, σταθερές μεν, αλλά μικρότερες, οπότε είναι ζωτικής σημασίας τα νέα ερεθίσματα, ακόμη και με τους ίδιους ανθρώπους...
Ένα πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον, δημιουργεί περισσότερες εγκεφαλικές συνάψεις, άρα οι εμπειρίες και η ποικιλομορφία τους, μας κάνουν ΚΑΙ ευφυέστερους...
Αρκεί να είναι τόσα όσα μπορούμε να επεξεργαστούμε και να μην δημιουργήσουμε σύγχυση στον εγκέφαλο...
Εκεί είναι ένα κομβικό σημείο άρνησης ή αντίστασης στο διαφορετικό, στο ξένο στην μέχρι τότε γνώση ή αισθητική μας αντίληψη...
Δεν υπάρχει απαραίτητα κάποιο αίτιο για την φυσική επιλογή, αυτό υποστηρίζει η επιστήμη...
Στοιχειοθετεί τους λόγους επιλογής, αλλά δεν μπορεί να προδικάσει ποια θα είναι...
Αν λοιπόν ο Φώντας, χτυπήσει διάνα στους μηχανισμούς φυσικής επιλογής που έχω και αγνοώ, το πιθανό είναι να φάω την πετριά μαζί του...
Είναι μακριά από ότι φανταζόμουν, επιθυμούσα (με τις συνειδητές μου λειτουργίες) ή ήθελα λογικά?
Θα μου δημιουργήσει εσωτερικές συγκρούσεις, που είτε θα λύσω, είτε όχι, πάντως δεν θα πάψει να με έλκει...
Το τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι η αισθητική δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζει με την καύλα και αυτό είναι κάτι φυσικό, τόσο για την ζωή όσο και για το bdsm...

ΥΓ Είχα μία συζήτηση χθες με έναν bdsmer φίλο, ο οποίος μου περιέγραφε ακριβώς αυτό, ότι γυναίκες που κατεξοχήν πληρούν τα αισθητικά του κριτήρια, δεν τον καυλώνουν, σε αντίθεση με κάποιες άλλες, που λογικά αναλογιζόμενος δεν θα επέλεγε, ωστόσο του γενούν τρελή καύλα σε σχέση με την προσωπική τους bdsmική επιλογή...(είναι Top, σαδιστής)
Τα συμπεράσματα, δικά σας...

 

συμφωνώ απόλυτα.

προσωπικά στο bdsm ως υ, μου αρέσουν οι σκύλες, στα όρια του pure σαδιστή, ψιλομύτες κτλ, αν είναι όμως κι εκτός έτσι, θα σκοτωθούμε.

 

Τώρα θα σου απαντήσω κι εγώ με τη διάθεση της στιγμής:

Εδώ ασχολούμαστε με πιο σοβαρά πράγματα!
           

 

Συγνώμη Κιουρία!  

 

@gaby
Βρίσκω τη τελευταία σου παράγραφο εξαιρετική

Όσον αφορά το kitsch, σωστά τα λες,
για περισσότερα και για όποιον δεν βαριέται το διάβασμα, εδώ είναι δυο (4  ) links για το kitsch
Ένα μικρο (αλλά καλό): Tελικά... τι είναι το κιτς;
Κι ένα μεγαλύτερο (σε τρία μέρη): Η αιώνια επιστροφή του Κιτς, Μέρος α΄, Μέρος β΄, Μέρος γ’ & τελευταίο

 

Φυσικά καταλαβαίνεις, ότι δεν λέμε το ίδιο πράγμα... 

 

Από τη μία λές "Ότι έχει βιωθεί, ενισχύει την φαντασία και την δημιουργικότητά μας, αλλά ακόμη κι αν δεν έχει βιωθεί, αν απλά το έχουμε δει, σκεφτεί ή φανταστεί, πλάθει κατά κάποιον τα αισθητικά μας κριτήρια" και από την άλλη αναφέρεις το παράδειγμα του φίλου σου.

Εχουμε και λέμε:
Πραγματικός (ασυνείδητος) εαυτός, αντιληπτός (συνειδητός) εαυτός, ιδεατός εαυτός...
Κατακερματισμός της ανθρώπινης ύπαρξης = εσωτερικές συγκρούσεις = δουλειά για τους ψυχοθεραπευτές.

Αντίστοιχα μπορεί να υπάρχει η ιδεατή αισθητική, αυτή που θα θέλαμε να είχαμε και η πραγματική αισθητική, αυτή που είναι προϊόν μνήμης και βιωμάτων. Η ιδεατή είναι η μαθημένη αισθητική. Η πραγματική είναι η επίκτητη.

Παράδειγμα: Είμαι παιδί του λαού, γενημμένο από γονείς που ανήκουν στην περήφανη εργατιά, μεγαλωμένο στα Καμίνια. Ανδρώθηκα με την αισθητική της Τρούμπας. Καύλωνα με γυναίκες ταλαιπωρημένες από τα ξενύχτια, με φθηνά εσώρουχα και πατσουλιά. Επειδή όμως ήμουν μελετηρός και ξύπνιος, μπήκα στο Μετσόβιο, έγινα πολιτικός μηχανικός, ανέβηκα κοινωνικά. Τα βιβλία που διάβαζα και το νέο μου περιβάλλον μου επέβαλλαν μιά διαφορετική σισθητική, που σταδιακά έφασε να με εκφράζει. Επισκέφτηκα το Πράντο, το Λούβρο, το Ερμιτάζ, μυήθηκα στα ρεύματα της μοντέρνας τέχνης. Η σύντροφός μου με μύησε στο bdsm. Πηγαίνω σε σχετικά πάρτυ με αισθητική eyes wide shut. Με αφήνουν αδιάφορο οι ψιλόλιγνες πλαστικές κούκλες. Προτιμώ τις γήινες γυναίκες της Τρούμπας. Επειδή όμως δε συνάδουν με τη νέα μου αισθητική, εκλογικεύω αυτή μου την προτίμηση ισχυριζόμενος οτι "άλλο η καύλα, άλλο η αισθητική".

Προσπαθώ να πω οτι, όσο πολύπλοκος είναι ο ψυχισμός μας, άλλο τόσο πολύπλοκη είναι η αισθητική μας. Περιβάλλον, καταβολές, πρότυπα, μετέπειτα παραστάσεις, όλα συνδιαμορφώνουν την αισθητική μας, συμπεριλαμβανομένης της καύλας, συνειδητά ή όχι. Τίποτα δεν πάει χαμένο...