Αιώνιο καλοκαίρι

* Όταν μία ιστορία Happy end δεν έχει, τότε HaPpY έχει st art *!*

Της Κυριακής τα τάγματα τα θερίζει η Δευτέρα

Trauma (Αιώνιο καλοκαίρι)

Ακολούθα τις κηλίδες και την πηγή του θα γευτείς.

Το TiC 168789840 έχει έξι της διχόνοιας χωρισμένα στέρια. Γύρω γύρω όλοι και στο κέντρο τους ο Zag, ένας πεπλατυσμένος του τρέμω όταν είμαι ξύπνιος, ξεχωριστός πλανήτης. Αυτό που μοναδικό τον κάνει, είναι πως τα έξι αστέρια περιστρέφονται γύρω από αυτόν και όχι αυτός σαν σκυλί ξοπίσω τους.

Τα τέσσερα από αυτά σιμά του να σέρνονται με πόνο, ηδονή, φωτιά κι εκρήξεις. Πιστά φρικιά και φύλακες σκυλιά να τον προσέχουν σα θεό τους. Τα άλλα δύο πιο απόμακρα του, φάροι του ραδίου να διώχνουν μακριά του όποιον θελήσει να το πλην ιάσει.

Τα τέσσερα της φωτιάς πουλιά που θεριά του στέκονται, ένας ήλιος στο βορρά, κομπλεξικός, βαρύς και στην κοιλιά του λίγος, ένας στην Άννα φώναξε το Τόλη κάψες σου λέω έχω, του ύψους και του βάθους πρόστυχο αστέρι, ένας του Φονιά λουλούδι του Νοτιά κι ένας άκου μάνα μια δύση είναι η ζωή ας την πιούμε φυλακή.

Πάνω στο Zag που σαν εφέντης με τα δουλικά αστέρια παίζει, ένα νησί μικρό, σαρκικό πουλί, στο κέντρο μιας χλιαρής κόκκινης θάλασσας. Σαν ασύμμετρη, up και Ηλί δαντ κι έλα μια υπέρλαμπρη καταπράσινη αμμουδιά πλημμυρισμένη από micro τους σκοπικούς κόκκους χαλαζία.


Έτος 1900, δύο φιγούρες από καθαρό φως λικνίζουν τα κύματα τους στην άκρη της μισοκοιμισμένης αποβάθρας.

Μετρό ντυμένο με λεπτά του Χρυσού τα φύκια πετάγεται απότομα από τη θάλασσα, σέρνοντας από πίσω του λαχταριστές κοφτερές βεντάλιες. Η αποβάθρα το μοναδικό της πόδι ψηλά σηκώνει και μετά απότομα το αφήνει να ξαναπέσει στο νερό. Μια σταγόνα κόκκινη, ρυτίδα της ύπαρξης του παγωμένου χρόνου, στη κόκκινη του φωτός θηλυκή φιγούρα.

-Θα φύγω.

-Γιατί;

-Βαρέθηκα το ατέρμονο καλοκαίρι. Δεν αντέχω άλλο πια..

-Θα παρατήσεις το σίγουρο για το πιθανό; Ο Λεξ, με το μαστίγιο του, μια βεντάλια αποσπά και με αυτήν ουλές πάνω σε ευαίσθητες χορδές του χώρου κι άλλους του α ρυθμούς χαράζει. Ποιο low και κληρωμένο το τραγούδι τώρα.

-Το να πιστεύεις πως ίσως, μπορεί, δεν ξέρω, σου αφήνει περιθώρια ν αμφιβάλλεις. Και για αυτό να παλεύεις. Η κόκκινη το χαμόγελο χαμένο το έχει χρόνια, ένα κλικ στη λάμψη και στο βαγόνι μπαίνει. Το μετρό βουτιά και χάνεται.

Ο Λεξ τα παγωμένα φίδια του χρόνου βλέπει, το έλα σμα του συσπειρώνει έως το μηδενικό σημείο και μετά με μια κάθετη κραυγή το απελευθερώνει. Μία έκρηξη και έκλυση ενέργειας το χρόνο ξεπαγώνει και ο Λεξ το χέρι του προς τους θεούς σηκώνει.

-Έρχομαι..

Year1989, δύο τα τείχη από κόκκινο θολό νερό, θεού ρατά και υπέρ του υψωμένου, τα αιδώ ταιρά τους να δείχνουν το ένα στο άλλο και τα άτομα του χρόνου να κρατά ναι χωριστά μήπως τυχόν φιλιώσουν. Στο κενό του χώρου ανάμεσα τους, δύο κυματιστά φωτός σώματα, που ανεξάρτητα ή όχι κινούνται σε διαφορετικές τροχιές.

Έτσι το καθένα φλογίζει τη σχέση του με το άλλο.

Το κόκκινο στο έδαφος να ψάχνει, νερό να βρει;

-Όχι του νεκλ έφτιαχνε από μόνωσης και δράσης, από τα εντός γκουχ και λαχ στα εκτός και ο Λεξ, με το χέρι ψηλά να δείχνει και της σκιάς τους αμέτρη τους κλώνους, πίσω με νήματα να σέρνει.

Στη συνάντηση τους…

-f αγες;

-Όχι. Στο μαύρο μου θέλω εγώ, μια στάχτη από λευκό. Μια νότα κόκκινη, της λεπτής ακμής συχνότητα, τρυφερή παραγωγή, το τραχύ ένδυμα του Λεξ αμβλύνει, τα δύο κύματα αγκαλιάζονται και για λίγο ένα τώρα.

-Σ’ αγαπώ. Η χΩ το γέλιο κλέβει και τον ήχο πίσω επιστρέφει.

-Σ’ αγαπώ. Ο Λεξ τα μάτια του με κερί σφουγγά και ρύζι και κοιμάται. Στον ύπνο του, κόσμος άλλος, γυμνός, δίχως μέλι, δίχως παρά και μύθο που την αλήθεια κρύβει.

Μία μόνο η φορά και όχι δύο.

L'année 1988, τ αστέρια του Βορρά και της Ανατολής, ήταν ακόμα ένα. Το όνομα του Ένωση.

Το νερό της κόκκινης της θάλασσας, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στον αέρα έστεκε μετέωρο, τε της μάζας το σχισμένο σε δεκάδες εκτακτομύρια μικρές και παρθένες νησίδες από σταγόνες.

Ο Zag ένα μειράκιο απέναντι στην Ένωση, τις δυνάμεις του άθροιζε ώστε την Μεγάλη κίνηση να κάνει. Μέχρι τότε, το δικό του το νερό, στον ουρανό του έστεκε.

Το φως που έπεφτε από τα δύο της Δύσης και ένα του τσαχ πίνει του Νοτιά αστέρια, του ατόφιου το γαλάζιο, ενώ αυτό της Ένωσης, καφέ με μαύρο.

Ο Λεξ και η Κόκκινη, ταξίδια έκαναν με άλματα της Κόρης του Ανθού λιτά, από νησίδα σε νησίδα.

Ο Λεξ με κινήσεις, χαοτικές, αδέξιες να μοιάζουν, αλλά με επιτυχία που πάντα στην Κόκκινη τον θαυμασμό προκαλούσε, 6 στα 7.

Από την μεριά της τα πάντα υπολογισμένα και τώρα πια δίχως αβεβαιότητα, αλλά δύσκολα το δύο στα εφτά περνούσε. Έπεφτε, σηκωνόταν, θύμωνε και ο Λεξ με φιλιά στις καμπύλες της τρυφερά, το οξύ γελούσε.

-Πώς στο διά και όβολο το κάνεις; Αυτό που μοιάζει λάθος στο σωστό να σε οδηγεί;

-Στο πόσο μήκος λάθος και σε ποιο του πλάτος, το σωστό; Ο Λεξ, σαν ήλιος το φως του, σε ρώγες από σταφύλι της έδινε, σε αυτήν και Σόλοι την πλάση. Η κόκκινη, τον κοιτούσε και απορούσε. Καμιά δράση δεν δεχόταν ως τυχαία, αλλά ο Άρθουρ της έλεγε, πως η μόνη ερμηνεία τότε είναι, πως πληροφορίες έχει ο Λεξ, έκ των ες ω.

Η Μέρα έφτασε που ο Zag έτοιμος πια ήταν και την κίνηση του έκανε. Η Ένωση ταράχτηκε, απέναντι στην ά και ξαφνική του πράξη. Στα πόδια του Zag φεγγάρι, δορύ και φόρος του μεσαίου του μεγέθους, βόλτες έκοβε σε μεγάλη από και στάση από αυτόν. Χρόνο, με το χρόνο, μέρα με τη μέρα, μέσα στο μέσο μέσα, λίγα χιλιό του αστικά απωθούσε το Tah, το φεγγάρι του, κάθε κύκλο και τροχιά. Όταν σε σημείο οριακό έφτασε, ο Zag το απελευθέρωσε και αυτό με δύναμη και ταχύτητα στην αρχή μικρή, προς την Ένωση εκσφενδονίστηκε. Η πορεία σύγκρουσης και χορευτική φιγούρα για μέρες κράτησε, τόσο όσο οι Λεξ και η Κόκκινη, σημείο αναπαυτικό να βρούνε και ξαπλωμένοι το θέαμα να δούνε.

-Μικρόν από του ηλίου μετάστηθι. Ο Λεξ μουρμού ρύζι στο κύμα της απλώνει και δίπλα της το δικό του ξαπλώνει.

-Του πυρός τα ριστουργήματα αργούν.

-Τι αξία το τέλος θα είχε, αν αρχή δεν είχε; Τα ριστερά της άκρα ανοίγει και σε χορδές διασπά. Τις χορδές του Λεξ βρίσκει και σύζευξη μεταξύ τους ξεκινά. Την στιγμή ακριβώς που η Tah την ένωση…

-Συ;

-Να!

-Ντα!! Η σύγκρουση, της ραψωδίας η μούσα γυμνή κι ερεθισμένη. Η Κόκκινη και ο Λεξ στην έξαψη αφήνονται.

H Tah την Ένωση αγγίζει και αυτή στα δύο τα χείλια της ανοίγει. Με το πιο ψηλό βουνό της, τα χείλια εξαρθρώνει και γεμίζει αλλά να σταματήσει δεν μπορεί και μέσα πιο βαθιά οργίζεται.

Η Κόκκινη το φως της στα δεξιά του Λεξ και ταυτόχρονα μέσα στον πρωκτικό του σωλήνα να γεμίζει και να απλώνεται. Το Λευκό του Λέξ, το κόκκινο του αίματος αποκτά. Όταν όλο της το σώμα σα μια γροθιά στη καρδιά του φτάνει, η έκρηξη σε διάσπαση της οδηγεί και σε απορρόφηση το φως του Λεξ.

Η Tah με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά, να σκάβουν, τον πυρήνα της Ένωσης να βρουν, πιο βαθιά βυθίζεται, σαν βράχος μικρός στο Βάλτο.

Οι γριές στα βουνά της Λάβ ass, τις πτυχές τους να προσφέρουν σε ότι την παραμονή τους, υπόσχεται πως μπορεί να εξασφαλίσει. Η Ένωση δείχνει στην αρχή να αντέχει και την Tah βαθιά στο εσωτερικό της θάβει.

Ο Λεξ το φως του στα ριστερά της Κόκκινης, μα συνάμα στο μικρό της το κολπίσκο. Τα χέρια του να βάζει και να βγάζει σε μια συχνότητα που τρυφερά μειώνεται. Η περίοδος της κόκκινο ποτάμι που το γεύμα συνοδεύει καθώς μπουκ ια μπουκ ια ολάκερη την καταπίνει.

Η Ένωση με εγώ και φανατικό ρλιαχτό την ουλή που στο σώμα της γεννάται απώ καλύπτει. Ένας θόρυβος ακριβός και η Tah από πίσω διαμελισμένη βγαίνει.

Οι γέροι ναυτικοί στης πυράς τις θάλασσες την Ένωσης, τις κορυφές τους προσφέρουν μήπως και τα ράμματα στη σάρκα της αντέξει.

Η Κόκκινη και η Λεξ, ένα σώμα πια, που ταλαντώνεται από το Λευκό, στο Κόκκινο και μετά στο Άσπρο.

Οι γέροι και οι γριές τα άκρα τους απλώνουν και ο ένας τον άλλον κρατά καθώς το χάσμα στην Ένωση βαθαίνει.

Μια ταλάντωση που την ταχύτητα αυξάνει, μέχρι πια ορατό να μην είναι το πέρασμα, από τον ένα στο άλλο χρώμα και όλα να έχουν γίνει Ροζ.

Πρώτα κόβονται τα χέρια.

Μετά τα πόδια.

Τέλος, ένα κεφάλι άναρχα εκεί, το κεφάλαιο εδώ και η Ένωση στα δύο χωρίζεται δημιουργώντας δύο Αστέρια.

Αυτό του Βορρά και εκείνο της Αν να το λής…

(- Θέλω κι εγώ τέτοια ποιότητα και βάθος, σχίσμα, πασά λυμένος κάβος, γιατί, γιατί, γιατί άξιος δεν ήσουν ποτέ και το κεφάλι σου παράς χυμένος κάμπος;

-Τη συνέχεια Έχω Εγώ, σου αρκεί;

-Ναι, μου φτάνει. Μέσα εσύ ή εγώ και έξω ποιος; )