Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, το victim blaming κάνει αυτό ακριβώς, παρεμποδίζει τη διεξοδική διελεύκανση του συμβάντος και ως εκ τούτου είναι πρόβλημα... σε μια δολοφονία δεν υπάρχει victim blaming γιατί -προφανώς- υπάρχει το θύμα, είναι νεκρό και σεβόμαστε τη μνήμη του... εκεί υπάρχει μόνο το benefit of a doubdt και άλλα νομικά που διασφαλίζουν το έργο της δικαιοσύνης... αλλά σε μια κατηγορία βιασμού το φερόμενο θύμα δεν είναι νεκρό... αυτό δε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα κανιβαλισμού του είτε είναι φερόμενο είτε είναι πράγματι θύμα

 

πολυ σωστα , συμφωνω απολυτα ... Θα πρεπει λοιπον η δικαιοσυνη να εξετασει αν αυτο το "οχι" ειπωθηκε και πως ειπωθηκε .... το θυμα ισχυριζεται οτι ειπε "οχι" , ο θυτης ισχυριζεται οτι δεν υπηρξε το "οχι" .. δεν θα πρεπει να διερευνηθει απο την δικαιοσυνη ?

 

τυπογραφικο μου λαθος "δεν" .. ζητω συγνωμη .. εννουσα αυτο ακριβως : "Το "victim blaming" ειναι προβλημα οταν παρεμποδιζει την διεξοδικη διελευκανση του συμβαντος." το διορθωσα τωρα ...

 

*Την δικαιοσύνη = Λευκούς, στρέητ άνδρες που θα μειώσουν τις ποινές γιατί θα αναγνωρίσουν το γιό τους, τον ανηψιό τους, το νεανικό εαυτό τους  

 

Το victim blaming δεν καθιστά μόνο δύσκολη την απόφαση να οδηγηθεί το γεγονός στην δικαιοσύνη, που είναι πολύ σημαντικό κομμάτι και αυτό, αλλά κάνει κακό και στην ψυχή του θύματος γενικότερα.
Η αμφισβήτηση του γεγονότος αλλά και η προσπάθεια να επιρριφθουν ευθύνες στο θύμα το κακοποιούν εκ νέου. Αντί να αγκαλιάσουμε και να προστατέψουμε ψυχικα δηλαδή το θύμα επιβαρύνουμε την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση του.

Το κακό με όλο αυτό είναι ότι αυτα τα κοινωνικα αντανακλαστικά εσωτερικευονται ακόμα και πριν ειπωθεί το οτιδήποτε. Το θύμα πριν ακόμα εξωτερίκευσει το θέμα, ήδη πολλές φορές έχει κατηγορήσει το ίδιο τον εαυτό του. Και όλο αυτό είναι θλιβερό.

 

Ξαφνικά θυμήθηκα την υπόθεση με την Αγγλίδα τουρίστρια και τους Ισραηλινούς φοιτητές στην Κύπρο.

 

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι ένα τεράστιο ποσοστό γυναικών έχουν κακοποιηθεί σε κάποια φάση της ζωής τους και οι περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν φτάσει στη δικαιοσύνη.

 

Το victim blaming, δεν παρουσιάζεται μόνο στις κακοποιήσης γυναικών.
Παρατηρείται σε μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων. Όπως γιατί απολύθηκε
κάποιος/κάποια. Γιατί τράκαρε κάποιος/κάποια και δεν πρόσεχε.

Αυτό έχει να κάνει με την καχυποψία του ανθρώπου. Πράγμα το οποιό
πολλαπλασιάζει ο εκάστοτε πολιτισμός. Οι εκφράσεις "Ας πρόσεχες" ή
"Στα έλεγα" είναι διάχυτες στην κοινωνία.

Τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν την ύπαρξη του
όσο αφορά την κακοποίηση μιας γυναίκας. Απλά, αιτιολογούν την
ύπαρξη του.

 

Δεν πρόκειται για ιεροποίηση που νοθεύει την κρίση αλλά για ευαισθητοποίηση που δεν εμποδίζει σε τίποτα την κριτική ικανότητα, ίσα ίσα την αναβαθμίζει.

Η καχυποψία απέναντι στα θύματα σαν αντιμετώπιση είναι ο πυρήνας της ενοχοποίησης των θυμάτων.

Δεν βλέπω αίτημα να μην κρίνουμε αλλά αίτημα για τον τρόπο που θα κρίνουμε ένα άτομο που αισθάνεται θύμα. Πρέπει να χειρίζεται με προσοχή, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την ικανότητα μας να κρίνουμε την κατάσταση διαφορετικά από το θύμα, αν χρειαστεί.

Το θύμα, για όσο αισθάνεται θύμα είναι ένα βαθιά τραυματισμένο άτομο.

Το θύμα, για όσο αρνείται να αναγνωρίσει ότι είναι θύμα γιατί έχει εγκλωβιστεί στον φόβο του victim blaming, εξακολουθεί να είναι ένα βαθιά τραυματισμένο άτομο. Και υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων σε αυτήν την κατηγορία θυμάτων.

Και ο χρόνος δεν επουλώνει πάντα όλες τις πληγές, είναι φορές που τις μολύνει ακόμα περισσότερο μέχρι ακρωτηριασμού. Υπάρχουν τραύματα που χωρίς θεραπεία δεν ξεπερνιούνται και υπάρχουν τραύματα που απαιτούν μακροχρόνιες θεραπείες.

Υπήρξε κάποτε μια μεγάλη κινητοποίηση για την κοντή φούστα και κατάφερε να σπάσει αυτήν την παράλογη μορφή ενοχοποίησης. Αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να καταλάβουμε τον συμβολισμό που υπάρχει πίσω από τις κοντές φούστες. Υπάρχουν πολλά «γιατί» ακόμα που πρέπει να καταδικαστούν. Που σαφώς και βρίσκεται στις πράξεις αλλά και με τι μάτια βλέπουμε αυτές τις πράξεις.

Ασφαλέστερο περιβάλλον από πριν, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμα μέχρι την ισορροπία.

 

...τώρα εξομοίωσες την αντίδραση στο βιασμό με την αντίδραση στα τροχαία;  

 

ένα άτομο που αισθάνεται θύμα χρειάζεται ειδική διαχείριση. ενδεχομένως και κολακείες, αλλά εξαρτάται απ' την περίπτωση.
αφήνοντας κατά μέρος οτι σχεδόν οι μισοί που ξέρω αισθάνονται θύματα, ή έτσι δηλώνουν, το να αισθάνεται κάποιος θύμα δεν ενοχοποιεί κανέναν άλλον, και δεν μπορεί να εμποδίζει κανέναν άλλον να κρίνει και να διατυπώνει. δεν χρειάζεται να το βουλώνει κανένας απολύτως. η απαίτηση να μην κρίνεται όποιος αισθάνεται θύμα είναι χειριστική.