Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

https://www.google.com/amp/s/www.ta...n-kypseli-i-saria-efarmostike-se-17xroni/amp/

Αυτό υπάρχει κάποιος λόγος που "θάφτηκε" από τους απανταχού επαναστάτες;;;;

 

https://www.protothema.gr/world/art...e-55hrono-parakalodas-ton-na-min-tin-htupaei/

 

Εγκλήματα, βιασμοί, παρενοχλήσεις, γυναικοκτονίες, βία…και η κοινωνία πέφτει από τα σύννεφα. Πάντα. Δεν άκουσε κανείς τίποτα, δεν είδε, δε μίλησε. Γείτονες που αδυνατούν να πιστέψουν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που επιδεικτικά αγνοούσαν. «Μη μπλέκεις». Η λογική του ωχαδερφισμού που επιτρέπει στη βία να συνεχίζει να μολύνει ανθρώπους. «Ήταν καλός άνθρωπος. Δεν είχε δώσει δικαιώματα. Ήταν οικογενειάρχης». Βλέπετε, άλλο οικογενειάρχης, άλλο αναρχικός.

Κι όμως τα σημάδια είναι εκεί. Στα μαυρισμένα μάτια της γυναίκας που προσπέρασες. Στις φωνές του διπλανού διαμερίσματος που μοναχά χαμήλωσες την τηλεόραση για να τις ακούσεις. Στον συγχωριανό σου που συνάντησες στον δρόμο και καυχήθηκε πως κουμάντο κάνει εκείνος και «να της ρίχνεις και δυο σφαλιαρίτσες δεν πειράζει, άντρες είμαστε». Ο συγχωριανός που γελούσε με ανέκδοτα του τύπου «χτύπα τη γυναίκα σου κάθε πρωί. Εσύ μπορεί να μη ξέρεις γιατί, αυτή ξέρει».

Τα περιστατικά βίας δεν είναι μεμονωμένα. Είναι πολλά και παντού. Και το ξέρουμε. Και ο σύγχρονος Νεοέλληνας νοικοκυραίος το ξέρει. Εκείνος που λέει «άσε, που να μπλέκω τώρα» κι έπειτα δηλώσει στα τηλεοπτικά παράθυρα έκπληκτος. Εκείνος που λέει «προχώρα γρήγορα να φύγουμε μη μπλέξουμε». Εκείνος που πατάει γκάζι και προσπερνάει.

Τα ΜΜΕ παίζουν σημαντικό ρόλο και σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Θρέφουν γενιές με επικίνδυνα αφηγήματα. Για παράδειγμα, αναφορικά με την υπόθεση μετά τις μηνύσεις και τις καταγγελίες των ηθοποιών για το #metoo, όπως του Νίκου Σ., γνωστό site είχε θέμα με τίτλο «Η παλιά ξεχασμένη τέχνη του κολλητηριτζη στα αθηναϊκά αστικά λεωφορεία». Αστείο, ε; Επικίνδυνο. Τα Μέσα που γνώριζαν για πολλές περιπτώσεις του ελληνικού #metoo αλλά σιώπησαν και η ελληνική «σόουμπιζ» που παραδέχτηκε πως δεν έπεσε από τα σύννεφα με πολλές καταγγελίες κατά ηθοποιών για σεξουαλικά αδικήματα. Αλλά σιωπούσε.

Η κοινωνία μπροστά σε κάθε φρικαλεότητα πέφτει απ’ τα σύννεφα. Η ίδια η κοινωνία που αναπαράγει πατριαρχικά στερεότυπα. Στερεότυπα ματσίλας. «Γιατί φοράει κοντή φούστα;», «προκάλεσε», «γιατί γύρισε αργά σπίτι», «τη ζήλευε».Αυτή η κοινωνία έδωσε το δικαίωμα στους «ισχυρούς» να νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Μεγάλωσε τέρατα κι ύστερα πέφτει απ’ τα σύννεφα. Οικογένειες που πέφτουν απ’ τα σύννεφα αλλά μεγάλωσαν τα βλαστάρια τους με επικίνδυνες απόψεις.

«Ήταν λίγο οξύθυμος» θα πουν, «είχε οικονομικά προβλήματα». Θα δηλώσουν με κάθε τρόπο έκπληκτοι οι γείτονες για να κουκουλώσουν την απάθειά τους. Τι κι αν -σε πολλές περιπτώσεις- πριν διαπραχθεί το αδίκημα, η αστυνομία ήταν ενήμερη; «Κανείς δεν το περίμενε».

Ενδεικτικά παραδείγματα:

«Έπεσαν από τα σύννεφα» οι γείτονες του «ψευτογιατρού»

Βιασμός 11χρονης: «Έπεσαν από τα σύννεφα» στη Σάμο για τον 38χρονο

Βιασμός 11χρονης αθλήτριας: «Έπεσαν από τα σύννεφα» στη Σάμο

Αννίβας Παπακυριάκος: «Όλη η κοινωνία του Βέλου είναι άφωνη με το τραγικό συμβάν !”

«Σοκαρισμένη η γειτονιά που ζούσε η 64χρονη την οποία σκότωσε ο πρώην άνδρας της»

Άγριο έγκλημα στην Ιεράπετρα – Δήμαρχος: Πρωτοφανές και τραγικό, έπεσαν όλοι από τα σύννεφα

«Κλείσε το παράθυρο, μην μπλέκεις»

«Δεν καταλάβαινα τι ήθελε να κάνει. Χθες έμαθα, για το έγκλημα και την αυτοκτονία κι έπεσα από τα σύννεφα», είπε ο καταγγέλλων.

Σοκαρισμένη η κοινωνία στα Τρίκαλα. Αστυνομικός ασελγούσε στο 4χρονο κοριτσάκι του

Μία άλλη φίλη της μητέρας του 33χρονου πιλότου ανέφερε, πως και η ίδια έπεσε από τα σύννεφα με την ομολογία.

Αυτοί που πέφτουν από τα σύννεφα στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου

«Έπεσε από τα σύννεφα η τοπική κοινωνία»

Συγκλονισμένοι δήλωσαν γείτονες του ζευγαριού, το οποίο φέρεται να είχε συχνούς καβγάδες

Γιαγιά 22χρονου: «Πέφτω απ’τα σύννεφα. Το παιδί μας δε δίνει δικαιώματα»

Συγκλονίζει την κοινωνία της Κέρκυρας η δολοφονία της νεαρής κοπέλας από τον ίδιο τον πατέρα της

Αυτή η κοινωνία νοσεί και θα νοσεί όσο μάτια κι αφτιά παραμένουν

https://thepressproject.gr/i-koinonia-pou-gnorizei-alla-peftei-ap-ta-synnefa/

 

25 Νοέμβρίου: Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών

Στα πλαίσια της παραγωγής "A Greek Songbook" της Εθνικής Λυρικής σκηνής, ένα ελληνικό βιβλίο τραγουδιών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ο Γιάννης Αγγελάκας μελοποιεί το παραδοσιακό "Πνευματικός ατιμάζει κόρη"



ο ίδιος λέει γι' αυτό:
"Μελοποίησα και τραγούδησα έναν δημοτικό στίχο που βρήκα σε καταγραφές δημοτικών τραγουδιών του 19ου αιώνα (δεύτερος τόμος της συλλογής του Κλωντ Φωριέλ, έκδοση του 1824-25), ο οποίος πραγματεύεται τη σεξουαλική κακοποίηση ενός εννιάχρονου κοριτσιού από έναν ιερέα, ηγούμενο μοναστηριού της εποχής. (Η επιλογή έγινε έναν μήνα πριν την καταγγελία της Μπεκατώρου, οπότε ο σχολιασμός της επικαιρότητας δεν ήταν στις προθέσεις μου.)"

πηγή: Εθνική Λυρική Σκηνή

 

Δεν είσαι μόνη. Είμαστε πολλές.

της Γωγώς, της Νεκταρίας

Εμείς βρεθήκαμε στο Μοναστηράκι, σε μία προσπάθεια να εξετάσουμε την πιο συχνή μορφή βίας, την πρώτη στη διαβάθμιση, αλλά την πιο ύπουλη. Άλλωστε, βρίσκεται στα θεμέλια μιας κατρακύλας.

Η διαπίστωση... θλιβερή. Δεν είναι μία, δεν είναι δύο. Είναι πολλές. Πολλές μας είπαν «ναι, έχω υποστεί». Άλλες «ναι, και ποια δεν έχει δεχθεί;». Άλλες «όχι». Άλλες «όχι, δεν έτυχε». Άλλες «όχι, δεν το επιτρέπω». Λεκτική με βρισιές, με σεξιστική υποτίμηση. Ξύλο. Μπουνιές, κλωτσιές. Χτυπήματα με τη ζώνη. Τι φοράς. Δε θα βγαίνεις με τους φίλους σου. Πολύ κόντη φούστα, άλλαξέ την. Μέσα σ' όλα, ακούσαμε κι ένα «άμα φοράς μπλούζα που φαίνονται τα βυζιά σου, εσύ φταις».

Έχει ποτίσει το δηλητήριο της πατριαρχίας την κοινωνία. Έχει ποτίσει η γυναικεία ψυχή βία. Να φύγεις; Να μιλήσεις; «Κανείς δε νοιάζεται» μας είπαν. Η αστυνομία αδιαφορεί. Εισαγγελέας και ειδικοί προβαίνουν σε σωρεία εξετάσεων. Θέλουν μάρτυρες. «Να του πω "κάτσε λίγο να φέρω έναν μάρτυρα στο σπίτι να δει ότι με χτυπάς";».

Η πατριαρχία έχει απλώσει το δηλητήριό της στην κοινωνία. Η πατριαρχία που βάζει ταμπέλες σε ψυχές. Η πατριαρχία, ξέρετε, βάζει ταμπέλες και στα αγόρια. «Οι άντρες δεν κλαίνε», «άντρας είσαι ό,τι θέλεις κάνεις» «άντρακλα μου». Τώρα μιλάμε για τις γυναίκες. Για τις γυναίκες που υφίστανται βία. Και είναι πολλές. Πάρα πολλές. Το ελληνικό metoo μας επέτρεψε να μιλάμε δυνατά για όσα συμβαίνουν, για όσα θεωρούνταν ιδιωτικές υποθέσεις. Μας έκανε να καταλάβουμε ότι 1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως αντιμετωπίζουν σωματική ή σεξουαλική βία κάποια στιγμή στη ζωή τους, κυρίως από σύντροφο ή πρώην σύντροφό τους.

Σύμφωνα με στοιχεία της ελληνικής ομάδας για το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή ως κύρια αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες, μετά τον καρκίνο και τα τροχαία.

Υπάρχει και η ύπουλη βία. Ξεκινάει σιγά σιγά. Βρισιές. Λεκτική βία. Ψυχολογική. Περιορισμοί. Σωματική βία. Και μετά «συγγνώμη», «δε θα το ξανακάνω», «σ' αγαπάω», «μη μ' αφήσεις», «για το καλό σου το λέω», «συγγνώμη ζηλεύω λίγο παραπάνω από αγάπη».

Όχι. Τίποτα απ' αυτά. Έχουμε φωνή. Μιλάμε. Μιλάμε μέχρι να ακουστούμε. Μέχρι να ακούσουν όσοι έπρεπε ήδη να ακούν. Να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τα έμφυλα ζητήματα. Εδώ και τώρα, από τη Γωγώ.

Λεκτική βία. Η πιο συχνή και πιο ύπουλη μορφή έμφυλης βίας. 13 γυναικοκτονίες μέσα σε ένα χρόνο και το καμπανάκι δεν χτυπάει. «Άλλες τραβάνε χειρότερα», σκεφτόμαστε, «εγώ δεν είμαι σε αυτή την κατάσταση», σκεφτόμαστε. Το ίδιο σκέφτεται και ο κακοποιητής μας. «Δεν σε σκότωσα, δεν σε βίασα κιόλας», λέει, λίγα δευτερόλεπτα μετά που μας έχει βιάσει την ψυχή και την αξιοπρέπεια με τον χειρότερο τρόπο, προσπαθώντας να μας πείσει μάλιστα ότι «τα ήθελε ο κώλος μας όσα ακούσαμε, έτσι που φερόμαστε».

Υποτίμηση, ασέβεια, απρέπεια, παρεμβατικότητα, προσβολή, συνεχής ανασφάλεια, στη σκιά του «Σ' αγαπώ».

Συνεχής κριτική για τις επιλογές μας, από την εξωτερική μας εμφάνιση, την συμπεριφορά και τον κοινωνικό μας περίγυρο, μέχρι τα χόμπι και την καριέρα μας. Στεναχώρια. Πόνος. Φόβος. Τρόμος. Εγκλωβισμός. Ασφυξία. Βαθιές πληγές, που ανοίγουν εντός μερικών δευτερολέπτων και κλείνουν έπειτα από χρόνια. Και αν κλείσουν.

Το λάθος μας;
Αναζητάμε κάθε φορά εμείς πού φταίμε.

Δεν όπλισε η κοντή μας μπλούζα το μίσος που έχει στην ψυχή του. Δεν πυροδότησαν τα παχάκια μας, ή τα κόκκαλα που διαγράφονται κάτω από το δέρμα μας τη βόμβα που ήταν ήδη έτοιμη να εκραγεί μέσα του.

Στο Μοναστηράκι καταγράψαμε φωνές. Καταγράψαμε εμπειρίες. Αλλά πολλές εξακολουθούν να μένουν στη σιωπή. «Το έζησα, ναι, αλλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα να μιλήσω», «όλες το ζήσαμε, αλλά καλύτερα να σας τα πει κάποια άλλη», «εσύ να τ' ακούς!», είπε μάλιστα μία φίλη σε μία άλλη, με τη δεύτερη να σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι «ποτέ δεν έχει ζήσει κάτι τέτοιο», φοβούμενη φαίνεται πως η κάμερα καταγράφει.

Τα εν οίκω μη εν δήμω, μάθαμε από πιτσιρίκες.

Κάπως έτσι καταλήξαμε να κρατάμε την κακοποίηση κρυμμένη, ερμητικά κλειστή πίσω από κλειδωμένες πόρτες.

Έτσι καταλήξαμε να προστατεύουμε τον θύτη μας, να τον ωραιοποιούμε. Να φοράμε το προσωπείο στις δημόσιες εμφανίσεις μας, να κρύβουμε κάτω από το ζιβάγκο τα σημάδια μας, πίσω από το χαμόγελο τον κόμπο στον λαιμό.

Ποια είναι η λύση, θα μου πεις. Να φύγουμε; Να βρούμε το κουράγιο να τρέξουμε μακριά; Αυτό να κάνουμε, θα πω, χωρίς να πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι αυτό θα μας γλιτώσει από την οργή του.
Η Νεκταρία από την Ιεράπετρα κατασφαγιάστηκε μέχρι θανάτου μέρα μεσημέρι, ενώ τον είχε χωρίσει. Άρα το «γιατί δεν φεύγεις;», πάει στον αγύριστο.

Επανερχόμαστε στη λύση. Αυθεντικό αρσενικό, μάγκα, παλίκαρε, νοικοκυραίε, κύρη του σπιτιού, άντρα βαρύ παλαιάς κοπής και πρόστυχε, στα τσακίδια, από τη Νεκταρία. Καμία μόνη. Καμία λιγότερη.

Video thepressproject

 

Στον χώρο ακούγονται νανουρίσματα. Στα εβραϊκά, στα αραβικά, στα αμχαρικά, στα ρωσικά, στα περσικά, στα ρουμανικά, στα μαροκινά αραβικά, στα γερμανικά, στα ελληνικά. Κανείς δεν κοιμάται όμως. Για την ακρίβεια, καμία δεν κοιμάται. Γιατί “απλώς” δεν ζει. Δολοφονήθηκε από τον άντρα, τον σύντροφο ή τον πρώην της. Και το νανούρισμα πάει στον βρόντο. Όπως η ζωή των δολοφονημένων γυναικών.

Τα νανουρίσματα αποτελούν την ηχητική επένδυση της έκθεσης για θύματα γυναικοκτονιών που έχει τον τίτλο She’s gone (Για ένα αδειανό πουκάμισο) και φιλοξενείται έως τις 14 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πρόκειται για ένα διεθνές project που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, από πόλη σε πόλη, ως διαμαρτυρία για τις γυναικοκτονίες. Δημιουργοί της εγκατάστασης είναι ο Ισραηλινός συν-διευθυντής της έκθεσης και σχεδιαστής Adi Levy και η Ισραηλινή σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ και ακτιβίστρια κατά της έμφυλης βίας Keren Goldstein, η οποία θέλησε να διαμαρτυρηθεί για τη βία εναντίον των γυναικών, καθώς από το 2010 έως το 2019, μόνο στο Ισραήλ, μετρούσε τουλάχιστον 189 γυναίκες νεκρές.

Τα “Αδειανά Πουκάμισα” της Keren Goldstein περιλαμβάνουν ιστορίες Ισραηλινών γυναικών, ενώ στην Ελλάδα η έκθεση συμπεριλαμβάνει και ένα ρούχο της Ελένης Τοπαλούδη, του κοριτσιού που οι δυο δολοφόνοι της βίασαν, κακοποίησαν και πέταξαν στη θάλασσα της Ρόδου ενώ ήταν ακόμη ζωντανό.

Η εθνικότητα των θυμάτων όμως δεν έχει καμία σημασία.

Παράλογες Ιστορίες Φρίκης
Η φρίκη των γυναικοκτονιών και της βίας κατά των γυναικών αποτυπώνεται ακόμη και στα νούμερα. Κατά μέσο όρο, 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται καθημερινά από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους, 1 στις 5 γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού, 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.

Τα “Αδειανά Πουκάμισα” της Keren Goldstein περιλαμβάνουν ιστορίες Ισραηλινών δολοφονημένων γυναικών, ενώ στην Ελλάδα η έκθεση συμπεριλαμβάνει και ένα ρούχο της Ελένης Τοπαλούδη.

Ο παραλογισμός των γυναικοκτονιών, που οφείλεται εν πολλοίς στην πατριαρχία που ορίζει την καθημερινότητά μας, δεν χωράει σε καμιά απολύτως λογική. Κάτι που διαπιστώνεται από τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από το project “She’s gone”.

Εξωφρενικά Αληθινά Γεγονότα
Το project της Keren Goldstein αποτελείται, εκτός από το ηχητικό του μέρος, από ρούχα που φορούσαν οι δολοφονημένες γυναίκες. Ένα πράσινο μπλουζάκι, ένα παλτό από ψεύτικη γούνα, ένα μακρύ κεντημένο φόρεμα, ένα τζιν παντελόνι, ένα τυχερό φούτερ φορεμένο πριν από κάθε διαγώνισμα… Δίπλα σε κάθε ρούχο υπάρχει η φωτογραφία της δολοφονημένης γυναίκας που το φορούσε. Μαζί και ένα σύντομο σημείωμα της φρικιαστικής ιστορίας.

Τα σημειώματα γράφουν:

Iris Gorelik. Δολοφονήθηκε τη Δευτέρα 30 Απριλίου 2013, στα 39 της χρόνια, από τον πρώην σύζυγό της. Όταν καθυστέρησε να επιστρέψει ένα βράδυ στο σπίτι της, πράγμα σπάνιο, την αναζήτησε η μητέρα της ακόμη και στην κατοικία του πρώην άντρα της. Εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Προθυμοποιήθηκε, δε, να βοηθήσει στις έρευνες. Την επόμενη μέρα η αστυνομία επέστρεψε με το απαραίτητο ένταλμα στο σπίτι του πρώην συζύγου της Iris Gorelik. “Εντόπισε” το διαλυμένο σε καυστική σόδα σώμα του θύματος μέσα σε έναν μεγάλο μαύρο ηλιακό θερμοσίφωνα στο κλειδωμένο μπάνιο του σπιτιού του.

Η Iris Gorelik είχε τρεις γιους. Ο ένας, όταν άκουσε στο δελτίο ειδήσεων τι συνέβη στη μητέρα του, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Ο δολοφόνος της καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και η σύζυγός του εκτίει ποινή κάθειρξης 15 ετών, αφού καταδικάστηκε ως συνεργός σε φόνο.

Παρότι είχαν χωρίσει, θέλησε να τον βοηθήσει να εγκατασταθεί στο καινούργιο του διαμέρισμα. Όταν εκείνος της ζήτησε να είναι ξανά μαζί και εκείνη αρνήθηκε, της έσπασε το κρανίο με ένα σφυρί.

Duaa Abu Sharich. Δολοφονήθηκε το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016, στα 32 της χρόνια, μπροστά στα παιδιά της. Τα είχε πάρει από τον πρώην σύζυγό της ο οποίος, μετά τον χωρισμό τους, της είχε επιτρέψει να τα δει για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα. Ο σύζυγος της Duaa τη χτυπούσε συχνά. Μια φορά της έσπασε τη μύτη. Δύο χρόνια πριν από τη δολοφονία της την είχαν απαγάγει, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Αρνήθηκε να πάει σε ξενώνα κακοποιημένων γυναικών, λέγοντας ότι προτιμούσε να τη σκοτώσουν στο σπίτι της, κοντά στους γονείς της. Ο δολοφόνος της δεν βρέθηκε ποτέ.

Dafna Bar Zion. Δολοφονήθηκε την Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014, στα 49 της χρόνια, από τον πρώην σύντροφό της. Παρότι είχαν χωρίσει, θέλησε να τον βοηθήσει να εγκατασταθεί στο καινούργιο του διαμέρισμα. Όταν εκείνος της ζήτησε να είναι ξανά μαζί και εκείνη αρνήθηκε, της έσπασε το κρανίο με ένα σφυρί. Η Dafna Bar Zion ήταν μια ανεξάρτητη γυναίκα, μουσικός και επιχειρηματίας. Προτού δολοφονηθεί, συμμετείχε στην παραγωγή της ταινίας “Good Mood”, που πραγματευόταν τη βία κατά των γυναικών. Ο δολοφόνος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Limor Rimokh. Δολοφονήθηκε την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013, στα 28 της χρόνια. Η Limor Rimokh χώρισε από τον φίλο της με τον οποίο συζούσαν στο Τελ Αβίβ. Μετά τον χωρισμό τους επέστρεψε στο σπίτι των γονιών της, στην πόλη Άσντοντ. Όταν, έπειτα από δύο χρόνια, πήγε στο Τελ Αβίβ για να επισκεφθεί μια φίλη της, βρέθηκε νεκρή. Ο δολοφόνος τής έκοψε τον λαιμό και τη μαχαίρωσε 28 φορές, όσα και τα χρόνια που έζησε. Ο δολοφόνος της καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση, έπειτα από συμφωνία.

Ganit Tsinman. Δολοφονήθηκε την Παρασκευή της 1ης Μαρτίου 1996, στα 22 της χρόνια, από τον πρώην φίλο της, με τον οποίο είχαν σχέση μόλις τριών μηνών. Η Ganit Tsinman ήταν φεμινίστρια και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Γνώρισε τον Αμερικανό φίλο της στο Πανεπιστήμιο. Μια εβδομάδα μετά τον χωρισμό τους, εκείνος την παρακάλεσε να συναντηθούν. Μόλις βρέθηκαν, της έκοψε τον λαιμό. Ο δολοφόνος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, αλλά η ποινή του μετριάστηκε σε 33 χρόνια.

Ο δολοφόνος τής έκοψε το λαιμό και τη μαχαίρωσε 28 φορές, όσα και τα χρόνια που έζησε.

Alla Daher. Δολοφονήθηκε την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011, στα 19 της χρόνια. Η δολοφονία της δεν έχει εξιχνιαστεί ακόμη, αλλά η σχέση της με τον σύντροφό της ήταν προβληματική. Εκείνη σπούδαζε Ιατρική στη Μολδαβία, κάτι που εκείνος δεν ενέκρινε. Όταν της είπε ότι έπρεπε να μείνει στο Ισραήλ για να τον παντρευτεί κι εκείνη επέμενε να επιστρέψει στις σπουδές της, της άρπαξε με τη βία το διαβατήριο. Η καταγγελία που έκανε στην αστυνομία δεν εξετάστηκε ποτέ.

https://a8inea.com/shesgonekiomwseinaiakmhedw/?cli_action=1638046157.307

 

«Μη λέτε θύμα, το όνομα της να λέτε» – Σεξουαλική κακοποίηση, σιωπή & victim blaming

Έχουμε ανάγκη από ανάσες ανθρωπιάς. Και το "Βαλς Νο6" είναι μία από αυτές.
Μια παράσταση, ένας μονόλογος σε ερμηνεία της Μαρίας Κουβίδη. Μιλώντας μαζί της, μου ξεδίπλωσε όλες τις σκέψεις της γύρω από μια παράσταση που αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση, τη σιωπή που κάλυπτε μέχρι πρότινος ένα τέτοιο γεγονός, τον περίγυρο που ξέρει και δεν μιλάει, τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται γύρω από το θύμα, αλλά κυρίως τον αγώνα που δίνει μία θηλυκή φύση για να ακουστεί, να γίνει πιστευτή και να ανασυνθέσει τον εαυτό της μετά από κάτι τέτοιο.

της Γεωργίας Κριεμπάρδη

Έχουμε ανάγκη από ανάσες ανθρωπιάς. Έχουμε ανάγκη κάτι να μας υπενθυμίζει πως απέναντι από το σκοτάδι υπάρχει πάντα το φως. Και το Βαλς Νο6 αυτό κάνει. Όταν μου μίλησαν για την παράσταση, αρκούσε το «πραγματεύεται τη σεξουαλική κακοποίηση και την έμφυλη βία» για να ασχοληθώ περισσότερο. Επικοινώνησα με την πρωταγωνίστρια, Μαρία Κουβίδη, δασκάλα θεάτρου σε σχολείο, συντονίστρια ομάδων δραματοθεραπείας, και «ηθοποιός κατά περίσταση», όπως δηλώνει. «Είμαι κάπως πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, αλλά γύρω από το θέατρο πάντα».

Η παράσταση Βαλς Νο6 είναι «το πρώτο μου μάλλον απονενοημένο διάβημα, ένας μονόλογος, από το πουθενά, μια απόφαση που δεν στηρίχτηκε σε καμία λογική διεργασία, παρά σε μια άγνοια κινδύνου και στην ανάγκη να ειπωθεί μια ιστορία. Δεν ξεκινάω κάτι, δεν έχω κάποια βλέψη για την έκβαση ή τη συνέχεια, θα ήθελα απλώς όταν κοιτάζω πίσω αργότερα, να έχω πει αυτή την ιστορία» λέει η ίδια.

Και ποια είναι αυτή η ιστορία; Μια ιστορία που χωράει θέματα όπως τη σιωπή που κάλυπτε μέχρι πρότινος ένα γεγονός σεξουαλικής κακοποίησης, τον περίγυρο που ξέρει και δεν μιλάει, τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται γύρω από το θύμα- πάντα για κάποιο λόγο- την ίδια τη λέξη θύμα, αλλά κυρίως τον αγώνα που δίνει μία θηλυκή φύση για να ακουστεί, να γίνει πιστευτή και να ανασυνθέσει τον εαυτό της μετά από κάτι τέτοιο. «Είναι μάλλον με δύο λόγια ένα ψυχογράφημα ενός κακοποιημένου πλάσματος, που δεν “πατάει” όμως στον ρεαλισμό, αλλά σε έναν ίσως “λοξό” ρεαλισμό, σαν να είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, που περνάει μεν μέσα από σκοτάδια αλλά ψάχνει το φως μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη» περιγράφει η Μαρία.

«Αυτό το έργο το γνωρίζω και το αγαπώ χρόνια, τον τελευταίο καιρό όμως απέκτησε μια τρομακτική σύνδεση με την πραγματικότητα. Μαζί με τον σκηνοθέτη μου, τον Κωνσταντίνο Φάμη, το δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση εντελώς, της έμφυλης βίας, όσο καιρό όμως δουλεύουμε η πραγματικότητα έχει δυστυχώς ξεπεράσει κάθε νοσηρή φαντασία και υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι το κείμενο αυτό καθαυτό, αλλά κι εγώ η ίδια είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων» σημειώνει εμφατικά η ίδια που μιλά για ένα έργο που «προσφέρει την αισθητική απόσταση, ώστε να επεξεργαστούμε κάπως αυτό το συλλογικό τραύμα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι».

«Όταν σπάει η σιωπή, έχουμε ήδη κατακτήσει κάτι μεγάλο»

Με συγκινούν βαθιά όσοι σηκώνονται από τον καναπέ τους για να βροντοφωνάξουν κάτι. Να βροντοφωνάξουν το αυτονόητο, που ακόμη δεν το έχουμε κατακτήσει. Η Μαρία, μια θηλυκότητα, με συγκινεί βαθιά με αυτήν την παράσταση. «Όταν σπάει η σιωπή, έχουμε ήδη κατακτήσει κάτι μεγάλο. Άκουσα τις προάλλες για παράδειγμα στη δουλειά, ένα αγόρι να λέει σ’ ένα κορίτσι περιπαικτικά δεν έχεις δύναμη (σωματική) να μου κάνεις τίποτα και το κορίτσι να απαντάει έχω όμως γλώσσα και φωνή και μπορεί να σε πονέσει περισσότερο. Αυτό είναι κέρδος, επώδυνα κατακτημένο, αλλά κέρδος».

«Δεν ξέρω δυστυχώς γιατί φωνάζουμε ακόμη για τα αυτονόητα», μου λέει. «Όταν διαβάζω αναρτήσεις που λοιδορούν ένα θύμα κακοποίησης, όταν ακούμε συνέχεια “τι γύρευε ο ένας εκεί” και “τι γύρευε η άλλη εκεί”, όταν δε μπορούμε να συνεννοηθούμε για τον όρο γυναικοκτονία, δεν αντέχεται. Και δεν έχουν φύλο αυτές οι αντιδράσεις, διαβάζουμε ανατριχιαστικά πράγματα από γυναίκες και λες πώς γίνεται να μη σκέφτεται ότι θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί σ’ αυτή τη θέση. Από την άλλη, βλέπεις και την πορεία της Παρασκευής και λες δεν έχουν χαθεί όλα, κάτι γίνεται, κάτι δυνατό».

Τα κυρίαρχα Μέσα αρέσκονται στον κιτρινισμό και σε ό,τι φτηνό πουλάει. Δίνουν βήμα σε απόψεις που ξέρουν ότι θα προκαλέσουν ντόρο. «Για τις γυναικοκτονίες φταίει και η φλυαρία των γυναικών», «είναι της μόδας το metoo και η καθεμία βγαίνει και καταγγέλλει βιασμό» ακούσαμε πρόσφατα. «Είναι πολύ της “μόδας” πάντως να προσπαθούν να υποβιβάσουν κάποιοι αυτό που συμβαίνει, το metoo δηλαδή» θα πει η Μαρία και θα τοποθετήσει το ζήτημα στη σωστή του βάση.

Το victim blaming είναι ένα ακόμα σημείο στο οποίο το έργο στέκεται. «Εμένα με αφορά πολύ το κομμάτι της αντίδρασης των τρίτων σε ένα τέτοιο γεγονός κι αυτό νομίζω το ακουμπάει πολύ το έργο, το λεγόμενο victim blaming. Ένα φαινόμενο που το παρατηρώ με σοκ και δέος κάθε φορά, δηλαδή ποια εσωτερική ανάγκη μπορεί να σου καλύπτει κάτι τέτοιο; Δηλαδή κάπως σωπαίνουμε όταν δεν πρέπει και μιλάμε όταν δεν πρέπει και λέμε τα λάθος πράγματα…» τονίζει.

Για το τέλος της ζήτησα να μου συμπληρώσει τη φράση: «Mάθε στον γιο σου…».

Μάθε στο γιο σου, ότι είναι οκ να είναι ευάλωτος, ότι είναι οκ να κλάψει, ότι η λέξη κορίτσι δεν είναι βρισιά, πάρε από πάνω του το βάρος του να είναι «άντρας», ότι οι άλλοι δεν του ανήκουν, ότι το όχι είναι όχι…αλλά ξέρεις τι;
Να γίνουμε εμείς καλύτεροι πρώτα, για να έχουν τα παιδιά κάπου να κοιτάνε…



ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ο χρόνος για την Σόνια σταμάτησε στην ηλικία των 15, δεν μεγάλωσε ποτέ.

Τώρα «ξυπνάει» σε έναν μη- χρόνο και έναν μη- τόπο.

Η μνήμη της δεν την βοηθάει, μέσα στο κεφάλι της μισά πρόσωπα, ένα φόρεμα, ψήγματα από εικόνες και φράσεις, φαντασία και πραγματικότητα μπερδεύονται μέχρι να βρει την άκρη και να αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι…

«Οι αναμνήσεις μου γυρνούν σε κομματάκια… μόλις πριν ένα λεπτό ήμουν μικρό κοριτσάκι»

Η Σόνια παλεύει με όλους και με όλα και μαζεύει τα κομματάκια της για να συνθέσει την ιστορία της και να πάρει πίσω αυτό που της ανήκει, τον εαυτό της.

«Μη λέτε θύμα, το όνομα της να λέτε! Θέλω το όνομα της!»

Μία ιστορία για το τέλος της σιωπής, για τα κορίτσια που παλεύουν με το σκοτάδι τους και βγαίνουν στο φως.

Βαλς Νο6 του Nelson Rodrigues

Ξενοδοχείο Μπάγκειον από τις 11/2 ως τις 27/2, κάθε Παρασκεύη, Σάββατο και Κυριακή

Μετάφραση: Μαρία Κουβίδη

Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Φάμης

Σκηνικός χώρος – κοστούμι: Κατερίνα Καλφόγλου

Επιμέλεια κίνησης: Ηρακλής Κωτσαρίνης

Μουσική επιμέλεια : Γιάννης Μαδούρος

Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος

Στον ρόλο της Σόνιας: Μαρία Κουβίδη

https://thepressproject.gr/mi-lete-...e-sexoualiki-kakopoiisi-siopi-victim-blaming/

 

Η κοπτοραπτική σε κείμενα σπουδαίων συγγραφέων για να κάνουμε το κομμάτι μας συνήθως το συναντώ σε εφτάχρονα...

Οι ενήλικες συνήθως βλέπουν το έργο των φιλοσόφων συνολικά...

 

δοκιμάστε το. ένα πρώτο βήμα είναι η ανάγνωση χωρίς την αναζήτηση επιβεβαίωσης ή διάψευσης προϋπαρχουσών αντιλήψεων και ιδεασμών.