Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες

Καλεσμα για την υποδοχή των προσφυγόπουλων στο 15ο Δημ.Σχολείο Νίκαιας, Τρίτη 31 Γενάρη, 1μ.μ.

Η Νίκαια ξέρει από προσφυγιά, ξέρει και από αγώνες. Όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας σε όλη τη χώρα καλωσόρισε με χαρά τα προσφυγόπουλα έτσι κι εμείς θα δεχτούμε με μια ανοιχτή αγκαλιά τα 27 προσφυγόπουλα που θα φοιτήσουν στο 15ο Δημοτικό Σχολείο Νίκαιας, δείχνοντας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας για τα παιδιά που βίωσαν πολέμους, φτώχεια αλλά και την περιπέτεια να περάσουν από τις θάλασσες του Αιγαίου. Δεν θα επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση τους υπόδικους νεοναζί φονιάδες να εμφανίζονται με τον μανδύα του “αγανακτισμένου γονέα και κατοίκου” και να ρίχνουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο κατά των προσφυγόπουλων. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην πρόσβαση στη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση. Όλοι μαζί εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές να διαφυλάξουμε τα σχολεία μας από κάθε λογική ρατσισμού και αποκλεισμών. Αυτές τις μέρες η κακοκαιρία μας έδειξε πόσο απάνθρωπη είναι η ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δύο άνθρωποι τουλάχιστον χάθηκαν απ’ότι φαίνεται, λόγω των κακών συνθηκών διαβίωσης. Όλοι οι πρόσφυγες έχουν δικαίωμα να ζήσουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες, να ενταχθούν στις πόλεις, σε δημόσιες δομές φιλοξενίας. Με ευθύνη των Δήμων και όχι των ΜΚΟ, να ανοίξουν τα κτίρια που παραμένουν κλειστά και ρημάζουν και να διατεθούν για τη φιλοξενία των προσφύγων. Στα μάτια αυτών των ανθρώπων βλέπουμε τα βάσανα των δικών μας παπούδων που εγκαταστάθηκαν στη Νίκαια, πριν από 90 χρόνια.

Διεκδικούμε : Δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως. Να εγγραφούν όλα των παιδιών των προσφύγων και μεταναστών στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, χωρίς αποκλεισμούς, εμπόδια και διαχωρισμούς, μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημά τους για μετεγκατάσταση στις χώρες τελικού προορισμού. Ίδρυση ολιγομελών τάξεων υποδοχής και τμημάτων ένταξης παντού. Δωρεάν σίτιση και υγειονομική περίθαλψη για όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες, ντόπιους, πρόσφυγες και μετανάστες. Μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών και βοηθητικού προσωπικού για την κάλυψη των μεγάλων αναγκών για τη μόρφωση όλων των παιδιών. Δωρεάν μεταφορά και ισοκατανομή στα όμορα σχολεία των δομών «φιλοξενίας». Ολιγομελείς Τάξεις Υποδοχής εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας, και τμημάτων για τη διδασκαλία της μητρικής τους γλώσσας. Πρόσθετες υποστηρικτικές δομές για όλες τις ευπαθείς ομάδες προσφύγων, μεταναστών και ντόπιων.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2017/01/30/k...-15o-dim-scholio-nikeas-triti-31-genari-1m-m/

 

 

Μόρια: Από τον πόλεμο στη φυλακή

Λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης, στο χωριό Μόρια, σε ένα στρατόπεδο, αλλά και έξω από αυτό, η Ελλάδα «φιλοξενεί» περισσότερους από 6.000 πρόσφυγες. Φτάνοντας στον πρώτο σταθμό του ταξιδιού των προσφύγων προς στην Ευρώπη, «προς την ελευθερία» όπως ανέφεραν οι περισσότεροι, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από βαριές και δυσάρεστες οσμές ενώ μικρά λοφάκια στάχτης ήταν στοιβαγμένα μπροστά από κάθε σκηνή, όπου διέμεναν οι πρόσφυγες. Ένα γκράφιτι στον τοίχο του στρατοπέδου μας καλωσορίζει: Welcome to prison, Moria.

Έξω από το στρατόπεδο της Μόριας είχαν εγκατασταθεί σε σκηνές πρόσφυγες, που αποφάσισαν ότι λόγω των συνθηκών του στρατοπέδου θα ήταν πιο ασφαλές για αυτούς να ζήσουν έξω από αυτό. Περίπου 1.000 πρόσφυγες έχουν δημιουργήσει μια δικιά τους μικρή κοινωνία, πάνω σε ένα κτήμα από ελιές. Μπαίνοντας στο camp καταλάβαινες πως η δομή του ήταν συγκεκριμένη, καθώς άντρες ηλικίας 20 έως 30 ετών που είχαν φτάσει μόνοι τους έμεναν στους πρόποδες του, πιο ψηλά συναντούσες οικογένειες και ηλικιωμένους, πολλοί από τους οποίους είχαν χάσει τους ανθρώπους τους.

«Γεια σας» μας λέει ένας πρόσφυγας με ένα πλατύ χαμόγελο, όχι μεγαλύτερος από 22 χρονών, τραυματισμένος από τον πόλεμο και στα δύο του πόδια. Τα παπούτσια του σκισμένα, όμως ελάχιστη σημασία είχε για αυτόν καθώς δεν μπορούσε να τα φορέσει λόγω πόνου. Τον λένε Ιμπραήμ και έχει έρθει από τη Ράκα, την οποία είχε καταλάβει το «Ισλαμικό Κράτος». Ανυπομονεί να τον μεταφέρουν στην Αθήνα να τον εξετάσουν. Οι γιατροί στη Μόρια εκτιμούν πως «δεν έχει κάτι σοβαρό».

«Αναγκάστηκα να φύγω από τη χώρα μου λίγο πριν καταφέρω να ξεκινήσω τις σπουδές μου. Στη Συρία δεν έχεις πολλές επιλογές. Ή πολεμάς εναντίον του Daesh (το «Ισλαμικό Κράτος» στα αραβικά) ή γίνεσαι μέλος τους» λέει ο Ιμπραήμ. «Νιώθω ότι έχω φύγει από τον πόλεμο και ήρθα στη φυλακή»

 

Είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται μαύρα σύννεφα στον ουρανό. Τις τελευταίες μέρες η βροχή τους είχε ταλαιπωρήσει. Γύρω από τις σκηνές τους, οι πρόσφυγες είχαν μικρές τάφρους για να μην μπαίνει το νερό στις σκηνές τους, ενώ έσκαβαν με τα χέρια τους για να βρουν μεγάλες πέτρες να τις «μονώσουν».

«Έχει κρύο αυτές τις μέρες. Αλλά πώς είναι εδώ τον χειμώνα; Χιονίζει;» με ρωτάει γεμάτος απορία. Στο άκουσμα της ερώτησής του κι άλλοι πρόσφυγες περιμένουν μία απάντηση, σαν να την περιμένουν από καιρό. «Δεν έχω ξαναρθεί εδώ. Είναι νησί, το πιο πιθανό να έχει κρύο» απάντησα μετρώντας τις λέξεις μου. «Όταν ξεκινήσαμε για εδώ, οι διακινητές μάς είπαν μονάχα ότι θα μέναμε εδώ μόνο για λίγες μέρες και μετά θα μας μετέφεραν στην Αθήνα», συνέχισε ο Ιμπραήμ.


Μια κόλαση, η Μόρια

Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι συνεχείς τσακωμοί και τα επεισόδια, η έλλειψη γιατρών, το ανθυγιεινό περιβάλλον ήταν όσα ώθησαν τους πρόσφυγες να φύγουν από το στρατόπεδο και να μετακινηθούν δίπλα, σε έναν ελαιώνα, και να ξεφύγουν από «τη φυλακή του». Στο σημείο αυτό το Νοέμβριο του 2015 ο Δανέζικος Ερυθρός Σταυρός είχε στήσει έναν παράλληλο καταυλισμό για να βοηθήσει στην αποσυμφόρηση των προσφύγων εντός του στρατοπέδου.

«Το μοναδικό καθαρό νερό που μας παρέχεται είναι ένα μπουκάλι του λίτρου κάθε μέρα» μου είπε ο Γουατάν, ένας πρόσφυγας από τη Βαγδάτη, ενώ ήθελε να μου δείξει «την πηγή» από όπου συλλέγουν νερό. Λίγο πιο έξω από το camp, σε απόσταση 500 μέτρων είναι ένα στενό δρομάκι γεμάτο λάσπη και σκουπίδια. Στο τέλος του δρόμου έχουν μαζευτεί πρόσφυγες από τους οποίους κάποιοι κάνουν μπάνιο, άλλοι πλένουν τα ρούχα τους κι άλλοι γεμίζουν τα μπουκάλια τους. Δεν είχε πολλά να δεις, παρά μόνο ένα μακρύ λάστιχο που συνδεόταν με ένα πηγάδι που βρισκόταν πιο πέρα, το οποίο είχαν δέσει πρόχειρα με κάποια ρούχα πάνω σε συρματοπλέγματα. «Έρχεστε και φωτογραφίζετε όμως τίποτα δεν αλλάζει», μας λέει ένας άνδρας, ενώ πλένει τα ρούχα του, μάλλον εδώ και αμέτρητες μέρες.



 

«Δεν έχουμε νερό, παρά μόνο αυτό, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουμε από το κρύο και από τα μικρόβια» λένε οι πρόσφυγες. Όπως τονίζουν συνεχώς αυτοί που είχαν διαμείνει και μέσα στο στρατόπεδο, δεν είχαν ούτε τουαλέτα ούτε νερό, ενώ στις περισσότερες των περιπτώσεων έμεναν έως και 20 άτομα μέσα σε μια σκηνή ή, σε πάρα πολύ λίγες περιπτώσεις, σε κοντέινερς.

Οι καβγάδες ήταν συχνό φαινόμενο μέσα στο στρατόπεδο, καθώς οι πρόσφυγες ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση από όσα βίωναν εκεί. Οι τουαλέτες ήταν τόσο βρώμικες που, όπως έλεγαν οι ίδιοι, «έβγαινες πιο βρώμικος απ’ όσο ήσουν ήδη», ενώ για να μπεις έπρεπε να περιμένεις τουλάχιστον μία ώρα, αν αναλογιστεί κανείς τον αριθμό των προσφύγων που διέμεναν εκεί: περίπου 6.000 εντός χώρου 500 τετραγωνικών μέτρων.

«Δε θέλουν να μάθουν τι γίνεται στη Μόρια»

Όσο περνούσε η ώρα οι πρόσφυγες προετοιμάζονταν για το ενδεχόμενο της βροχής. Ένας άντρας, γύρω στα 40, φορώντας μάσκα κι έναν σκούφο, έχει δανειστεί ένα φτυάρι και βοηθάει όσους φτιάχνουν τις τάφρους γύρω από τις σκηνές τους. «Καλησπέρα» μου λέει, «φωτογράφος;». «Δημοσιογράφος» του απαντάω. «Έχετε μπει μέσα στη Μόρια; Πρέπει να μπείτε. Η αστυνομία δε θέλει τους δημοσιογράφους μέσα, δε θέλουν να ξέρει ο κόσμος τι συμβαίνει» με προτρέπει, ενώ εξομολογείται ότι όταν πρωτοήρθε στη Μόρια, τον Οκτώβριο του 2017, εξετάστηκε από τους γιατρούς, οι οποίοι του απάντησαν ότι η κατάσταση του δεν ήταν αρκετά ανησυχητική ώστε να χρήζει άμεσης θεραπείας. Ο Μοχάμεντ (σ.σ. δεν ήθελε να αναγραφεί το πραγματικό του όνομα) είναι δάσκαλος 43 χρονών από την πόλη Ντέρα της Συρίας, ο οποίος είχε δηλώσει αντικαθεστωτικός με αποτέλεσμα να βασανιστεί τρεις φορές από το 2011, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος.



 

Όπως αναφέρει ο ίδιος, όταν τον εξέτασαν οι γιατροί του έκαναν περισσότερες ερωτήσεις για τη ζωή του παρά για την υγεία του, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη βάση στο ιστορικό του. «Μου φέρονταν λες και είμαι εγκληματίας» μου λέει. «Ένιωθα σα να μου κάνουν ανάκριση». Έπειτα, μου έδειξε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του στις οποίες έγραφε πως ο Μοχάμεντ είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στο δεξί του αυτί, πάσχει από δισκοπάθεια ενώ έχει αναταράξεις στο στομάχι του που μπορεί να προκαλέσουν αναρρόφηση. «Μου είπαν μόνο να πίνω νερό και να γίνω καλά» προσθέτει, τονίζοντας την ειρωνεία σε όλο αυτό.

«Μέσα στη Μόρια ακόμα και υγιής να ήσουν αρρώσταινες, ψυχικά και σωματικά» συνεχίζει.

Έχει ήδη έρθει η ώρα για τη διανομή του βραδινού φαγητού, που γίνεται στις 7.30 –την ίδια ώρα γίνεται και το πρωί. Είναι μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας για τους πρόσφυγες. Πολλές φορές το φαγητό δεν φτάνει για όλους, με αποτέλεσμα πολλοί να μένουν νηστικοί, ενώ όταν αργεί η διανομή επικρατεί σύγχυση, όπως είναι φυσικό. Στην ουρά βρίσκονται μόνο άντρες, ενώ οι γυναίκες πηγαίνουν να πάρουν φαγητό στη διανομή που γίνεται μέσα στο στρατόπεδο.

Μια γυναίκα προσπαθεί να ηρεμήσει το μωρό της, ενώ ο άντρας της ανάβει μια φωτιά για να ζεσταθούν. «Δεν έχω κάτι παρά μόνο το γάλα μου να δώσω στο παιδί. Το φαγητό που μας δίνουν εδώ δεν το τρώνε ούτε οι ίδιοι» μου λέει ενώ μου δείχνει το φαγητό που τους είχαν δώσει. Μια μερίδα κακομαγειρεμένα φασόλια, τα οποία φοβούνται να φάνε.

Η Μάριαμ, 25 χρονών, έχει έρθει από το Αφγανιστάν με το ενός έτους μωρό της, την Χέλντα, και τον άντρα της, πληρώνοντας 8.000 δολάρια στους διακινητές. Οι τρεις τους βρίσκονται από τα τέλη του Οκτώβρη στη Μόρια. Αρχικά τοποθετήθηκαν στο στρατόπεδο, όμως λόγω της κατάστασης που επικρατεί σε αυτό, αποφάσισαν να μείνουν στον ελαιώνα.

«Κάνει πολύ κρύο εδώ το βράδυ. Η μικρή έχει αρρωστήσει. Την πήγα στους γιατρούς, όμως λένε πως δεν είναι κάτι σοβαρό» λέε, καθώς ο σύζυγός της βράζει λίγο νερό στη φωτιά για να φτιάξουν λίγο ζεστό τσάι ώστε να καταπραΰνουν τον βήχα της.

«Τουλάχιστον θα πεθαίναμε στην πατρίδα μας»

Πέρυσι κατά την περίοδο του χειμώνα, έχασαν τη ζωή τους 6 πρόσφυγες, μόνο στη Λέσβο. Πρόσφατα, στις αρχές του Οκτώβρη, ένα 5χρονο κορίτσι πέθανε λίγες μέρες αφού είχε φτάσει στο νησί. Το κοριτσάκι αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και για αυτό οι γονείς του ταξίδευαν προς την Ευρώπη προκειμένου να νοσηλευθεί σε ένα καλό νοσοκομειακό ίδρυμα.

Σε συνέντευξη του στο Spiegel πριν λίγες μέρες, ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, παραδέχθηκε ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξουν κι άλλοι νεκροί φέτος στη Μόρια από το κρύο του χειμώνα. Ερωτηθείς εάν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να υπάρξουν και πάλι θύματα από τις καιρικές συνθήκες, ο Γ. Μουζάλας απάντησε πως «όχι, δεν μπορώ να το κάνω. Αυτό που μπορώ να εγγυηθώ είναι ότι κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε αυτή την κατάσταση». Όταν ο δημοσιογράφος ρώτησε τον υπουργό γιατί δεν αφήνει τους πρόσφυγες να μεταγκατασταθούν στην ηπειρωτική Ελλάδα, η απάντηση ήταν εξίσου κυνική: «Η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε.-Τουρκίας προβλέπει αυτό τον περιορισμό σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. Η συμφωνία είναι δεσμευτική και για τις δύο πλευρές. Θα έπρεπε να διαλύσουμε τους προσφυγικούς καταυλισμούς και να αφήσουμε να καταρρεύσει η συμφωνία με την Τουρκία; Όχι, δεν θα το κάνουμε. Αυτό είναι προς το συμφέρον και της Ε.Ε.»



 



Για τον Γ. Μουζάλα, η φυλακή της Μόριας είναι παράδειγμα προς μίμηση. «Όλοι όσοι ανησυχούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έπρεπε να πάνε στις Βρυξέλλες και να διαμαρτυρηθούν εκεί προκειμένου να αυξηθεί ο αριθμός των άμεσων επαναπροωθήσεων από την Τουρκία στην Ευρώπη μέσω του μηχανισμού μετεγκατάστασης. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, θα χτίζουμε και άλλους καταυλισμούς όπως αυτόν στη Μόρια», δήλωσε επίσης στο Spiegel.

«Θα πεθάνουμε εδώ. Θα πεθαίναμε και στον πόλεμο, αλλά τουλάχιστον θα πεθαίναμε στην πατρίδα μας» μου είπε ο Σαΐντ από τη Συρία λίγο πριν αφήσω τη Μόρια. «Νιώθω σαν να έχω φύγει από τον πόλεμο, και να έχω έρθει στην κόλαση».

https://www.thepressproject.gr/article/120913/Moria-Apo-ton-polemo-sti-fulaki

 

Ρατσιστικά φαινόμενα βίας στην πόλη της Κω καταγγέλλει η Ανοιχτή Συνέλευση Κω Ενάντια στον Φασισμό.
Αναλυτικά, η καταγγελία:

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Μιλάμε για πληγέντες κατοίκους και πληγείσα εικόνα του «τέταρτου τουριστικού προορισμού», ενώ καθημερινά οι πρόσφυγες/μετανάστες που διαμένουν στην Κω έρχονται αντιμέτωποι με τον ρατσισμό της κρατικής και τοπικής εξουσίας και διοίκησης, των ΜΜΕ και μέρους της τοπικής κοινωνίας. Στον εγκλεισμό των κέντρων κράτησης και στην απομόνωση των χοτ σποτ προστίθενται ο αποκλεισμός από τον δημόσιο χώρο, τις δημόσιες υπρεσίες και τα κοινωνικά δικαιώματα.Ενδεικτικά αναφέρουμε:

– Την Πέμπτη 13 Φλεβάρη τέσσερα ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα στον δρομο από το ΚΥΤ Κω προς το Πυλί προσεγγίστηκαν από τέσσερις ντόπιους νεαρούς οι οποίοι τους επιτέθηκαν στην αρχή λεκτικά και στη συνέχεια σωματικά. Άμεσα κατέφτασαν ακόμη δέκα άτομα με καλυμμένα πρόσωπα τα οποία περικύκλωσαν τα παιδιά και τα ξυλοφόρτωσαν. Τα προσφυγόπουλα ευτυχώς διέφυγαν τρέχοντας με ελαφρά τραύματα.

– Παράλληλα δεκάδες μετανάστες/πρόσφυγες από το ΚΥΤ Κω που καταφέρνουν να φτάσουν στο νοσοκομείο για να εξεταστούν με προγραμματισμένα ραντεβού υφίστανται ρατσιστικές συμπεριφορές και πολύωρες αναμονές από συγκεκριμένα άτομα του προσωπικού.

– Την Τετάρτη 12 Φλεβάρη μία ομάδα ασυνόδευτων προσφυγόπουλων από σχολείο μη τυπικής εκπαίδευσης, έχοντας πάρει άδεια από τον ΔΟΠΑΒΣ για την χρήση του Δημοτικού Γηπέδου του Ζηπαρίου, δέχτηκαν έλεγχο από τον πρόεδρο της κοινότητας. Σε συνέχεια του περιστατικού, υπεύθυνος του ΔΟΠΑΒΣ ανακάλεσε την αδειοδότηση με τη δικαιολογία ότι η εβδομαδιαία χρήση του γηπέδου από τα προσφυγόπουλα επιβαρύνει την καλή λειτουργία του χώρου!Στην Ευρώπη-φρούριο που έχει μετατοπίσει τα σύνορά της στον Νότο, στις επεμβάσεις και στην οικονομική αφαίμαξη των χωρών καταγωγής των ανθρώπων που έρχονται στα νησιά, στην στενή συνεργασία νόμιμου και παράνομου κεφαλαίου για την διακίνησή τους, στα αντισταθμιστικά οικονομικά οφέλη των χωρών υποδοχής και επανεισδοχής, στην εκμετάλλευση των μεταναστων ως φθηνά εργατικά χέρια από μικρά και μεγάλα αφεντικά, εμείς συντασσόμαστε ξεκάθαρα και απερίφραστα με τους πραγματικούς πληγέντες , τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που είναι κομμάτι της τάξης μας.

Κάθε επίθεση σε πρόσφυγες και μετανάστες και κάθε ρατσιστική διακριτική μεταχείρηση θα μας βρίσκει απέναντι! Στον θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό που διαπερνά την καθημερινότητα των «ξένων» και τροφοδοτείται αδιάκοπα από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο απαντάμε με αλληλεγγύη.

Ελεύθερη μετακίνηση και χαρτιά σε όλους/όλες!

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος!

Πηγή https://www.alfavita.gr/koinonia/313155_kataggelia-xylokopisan-asynodeyta-prosfygopoyla-stin-ko

 

Εγώ θα έλεγα να αφήσουμε τα πολιτικά στην απέξω από το φόρουμ.

Γενικοί συντονιστές, συνθήματα, πορείες και χαρακτηρισμοί των "αντιπάλων" δεν νομίζω να έχουν θέση στο φόρουμ.
Γενικά η στάση της χώρας απεναντι είναι ένα πολιτικό ζήτημα και "πολιτική και ποδόσφαιρο" είναι θέματα που τελικά μόνο χωρίζουν.

 

Η δική μου θέση δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τον τίτλο του νήματος.

Το μεγάλο ζήτημα όμως, δεν είναι οι κάποιες χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες που καταφέρνουν (όχι όλοι) να φτάσουν σε κάποια παραλία της ᾽᾽ευρώπης᾽᾽.
Αυτοί οι άνθρωποι, δεν είναι παρά ο αφρός από το τελευταίο μικρό κυματάκι πολλών μεγάλων τσουνάμι που έχουν πέσει με φόρα σε άλλους, πολύ μακρινούς τόπους.

Και σε όλο αυτό, η ᾽᾽ευρώπη᾽᾽ ξεκάθαρα εθελοτυφλεί. Εστιάζει σε ένα φύλλο από το κλαδί ενός δέντρου (νησιά αιγαίου), κοιτάει λίγο λοξά και το γειτονικό μεγάλο κλαδί (τουρκία),
ρίχνει καμιά βιαστική ματιά και ανήμπορη προσπερνά τα δίπλα δέντρα (συρία, λιβύη),
και δεν παρατηρεί καθόλου ένα ολόκληρο δάσος (από άλλες χώρες και λαούς) που στέκεται πίσω.

Γιατί απλά, η πολιτισμένη ᾽᾽ευρωπαϊκή ένωση᾽᾽ και οι λοιποί διεθνείς οργανισμοί,
εθελοτυφλούν για τα προβλήματα και τις ανισότητες που βιώνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε χώρες της ασίας και της αφρικής,
σε σύγκριση με τους αντίστοιχους σε ευρώπη/αμερική/καναδά/αυστραλία.

Ας μη γελιόμαστε. Αν μπορούσε να ονειρευτεί ένα αξιοπρεπές μέλλον, κανένας δεν θα έφευγε από τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, κανείς δεν θα αποχωριζόταν συγγενείς και φίλους για ένα καλύτερο αύριο.

Εξάλλου οι άνθρωποι ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Πρόβλημα είναι οι πολιτικές που ακολουθούνται από τους διεθνείς οργανισμούς και τις κυβερνήσεις σε χώρες της ασίας και της αφρικής,
και έχουν οδηγήσει τον μισό πλανήτη να θέλει να μεταναστεύσει.

 

Μάλιστα....
Αυτά τα ευχολόγια μου θυμίζουν δύο πράγματα:
Τα μοντέλα που εύχονται "παγκόσμια ειρήνη" στους διαγωνισμούς ομορφιάς και τους αριστερούς που ζουν στην παγκόσμια ονείρωξη του υπαρκτού σοσιαλισμού που όλοι ζουν χαρούμενοι και κυλιουνται στα χορτάρια.

Υπάρχει ένα υπαρκτό πρόβλημα και η λύση ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑς ΕΠΊΠΕΔΟ δεν είναι να κάνει ειρήνη η Αμερική, ούτε να ισοκατανεμηθει ο παγκόσμιος πλούτος.
Ας βρούμε λοιπόν κάτι να κάνουμε γιατί η Ελλάδα που ξέρουμε δεν θα είναι η ιδια με την άφιξη χιλιάδων ....

Τι να κάνουμε?? Δεν προτείνω κάτι διαφορετικό από ότι κάνει η Βουλγαρία, η Αλβανία και τα Σκόπια. (Δεν μιλάμε για "πιο πολιτισμένα κράτη"..)

Τώρα μπορούμε να αμπελοφιλοσοφουμε για παγκόσμια ειρήνη, σεισάχθεια κτλ, καθώς ο μόνος χώρος που νιώθουμε όλοι οικεία είναι το καφενείο. Και στο καφενείο οι απόψεις δεν έχουν συνέπειες.

Αυτά και καληνύχτα από μένα.

 

Αφού μιλάς για λύσεις δε μας κάνεις και μια ανάλυση αυτών των λύσεων;

 

Δεν είπα να κάνουμε κάτι πρωτόγνωρο. Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό. Ας αντιγράψουμε αυτό που κάνει η Αλβανία.

Ανάλυση κτλ που ζητάς, δεν θα στα κάνω εγώ.
Δεν είμαι υπάλληλος ΜΚΟ και πρέπει να δουλέψω.
Αν εργαζομουν σε ΜΚΟ θα έγραφα ένα σεντόνι τώρα...

 

η «ελλάδα» αλλάζει, συχνά απρόβλεπτα, εσείς, για παράδειγμα, σήμερα έχετε πρότυπο «τους αλβανούς».

 

Η προσφυγική κρίση μέσα από οκτώ σπουδαία ντοκιμαντέρ

Με τους πρόσφυγες να προσπαθούν να επιβιώσουν, φεύγοντας με κάθε τρόπο από τις χώρες τους, για να φτάσουν καθημερινά στα ελληνικά νησιά, οκτώ σπουδαία Ντοκιμαντέρ έρχονται να ρίξουν φως στο σημαντικότερο ζήτημα της εποχή μας.

Πρόκειται για οκτώ αξιόλογες ταινίες τεκμηρίωσης, που παρουσιάζουμε σήμερα σε αποκλειστικότητα στο Tvxs.gr και τις οποίες θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στην μεγάλη οθόνη, κατά τη διάρκεια του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο σηκώνει αυλαία την Πέμπτη 5 Μαρτίου.

Οι πρόσφυγες δεν είναι οικονομικοί μετανάστες, όπως λανθασμένα χαρακτηρίζονται πολλές φορές, αλλά είναι άνθρωποι που ήρθαν αντιμέτωποι με άμεσο για τη ζωή τους κίνδυνο και αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους με μόνο σκοπό τη σωτηρία τους. Πόλεμοι, διώξεις, εγκλήματα κατά της ελευθερίας, είναι κάποιοι από τους λόγους που ώθησαν πολλούς ανθρώπους στην απόγνωση και τους οδήγησαν να ψάξουν για νέες πατρίδες, προσωρινές ή μη.

Το μόνο «διαβατήριό» τους στο δύσκολο ταξίδι τους είναι το θάρρος και η ελπίδα. Θάρρος που θα το χρειαστούν για να αποφύγουν τις δυσκολίες που θα συναντήσουν στον δρόμο τους και ελπίδα για την επίτευξη του στόχου τους που δεν είναι άλλος παρά να βρουν ένα ειρηνικό μέρος να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Πράγματα, που οι πολίτες άλλων κοινωνιών τα θεωρούν δεδομένα, γι’ αυτούς είναι απλώς ένα όνειρο και μοναδικός σκοπός της ύπαρξής τους.

Οι σκηνοθέτες των συγκεκριμένων ντοκιμαντέρ, συμμετέχουν ενεργά, μέσα από τις δημιουργίες τους, στον παγκόσμιο διάλογο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για την ατομική, κοινωνική και πολιτική ευθύνη. Ποιος είναι ο σύγχρονος ρόλος του ντοκιμαντέρ; Το είδος αναπτύσσεται, διευρύνεται και εξελίσσεται με ταχύτητα αντίστοιχη της πραγματικότητας που την τροφοδοτεί. Οκτώ Ντοκιμαντέρ για την Προσφυγική Κρίση:


 

Ειδωμένη / Idomeni, Νταβίντ Αρόνοβιτς, Σουηδία, 90 λεπτά

Στο χωριό της Ειδομένης, στην παραμεθόριο ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Βόρεια Μακεδονία, ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει, θαρρείς εγκλωβισμένος σε μια ατέρμονη εκκρεμότητα: η κίνηση προς τα εμπρός είναι απαγορευμένη, αλλά εξίσου απαγορευτική είναι και η κάθε σκέψη επιστροφής. Ένα σπαρακτικό ντοκιμαντέρ που εξερευνά τους παράλληλους βίους δύο οικογενειών που διέφυγαν από την κόλαση της γενοκτονίας των Γιαζίντι, στο Ιράκ. Μια ιστορία υπομονής, αντοχής, ελπίδας και ανεπούλωτων πληγών, που ξεδιπλώνεται σε έναν καμβά βασανιστικής αναμονής.

 

Πάνω από τον Νόμο / Above The Law, Μπραϊόνι Νταν, Ιρλανδία, 14 λεπτά

Σε αντίθεση με τον κόσμο των ανθρώπων, δεν υπάρχει νόμος που να υπαγορεύει στα πουλιά προς τα πού να μεταναστεύουν όταν η ελευθερία τους δεν περιορίζεται από τεχνητά και εφήμερα σύνορα ή ιδεολογικούς διαχωρισμούς σε ανώτερα και κατώτερα όντα. Ενσωματώνοντας μικροκάμερες στη ράχη εκπαιδευμένων αετών (δηλαδή, από μια εκ των πραγμάτων προνομιακή θέση), αυτό το αιθέριο ντοκιμαντέρ εποπτεύει από αέρος τις εστίες του προσφυγικού δράματος, αντιπαραβάλλοντας την ανεμπόδιστη φυγή των πουλιών με το γεμάτο κινδύνους ταξίδι των ανθρώπων. Μια μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στο ανθρώπινο δίκαιο του ισχυρού και τη ρευστότητα της φύσης.

 

Ο Άγγλος Ξάδελφός μου / My English Cousin, Καρίμ Σαϊάντ, Ελβετία – Κατάρ, 82 λεπτά

Το 2001, ο Φαχίντ (ξάδερφος του σκηνοθέτη) καταφθάνει στην Αγγλία γεμάτος όνειρα κι ελπίδες. Ύστερα από σχεδόν δύο δεκαετίες ως μετανάστης, βλέπει τον γάμο του να αργοπεθαίνει, ενώ η καθημερινότητά του χαρακτηρίζεται από ατελείωτες ώρες δουλειάς και εργασιακή ανασφάλεια. Εύλογα, ο Φαχίντ αρχίζει να φλερτάρει με την ιδέα της επιστροφής στην Αλγερία. Μια προσωπική οδύσσεια, γεμάτη λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις και αδιόρατες λεπτομέρειες, που απελευθερώνει τη σιωπηλή κραυγή ενός αντιήρωα. Παγιδευμένος στο μεταίχμιο δύο κόσμων, διχασμένος ανάμεσα στη βαθιά λαχτάρα να επιστρέψει και στην επιθυμία να ριζώσει, ο Φαχίντ έχει ως μόνη πατρίδα τα διλήμματα και τις αμφιβολίες.

 

Γραμμή στο Πουθενά: Φωνές από τη Νήσο Μάνους / Nowhere Line: Voices from Manus Island, Λούκας Σρανκ, 2015, Αυστραλία, 15 λεπτά

Μια animated ταινία μικρού μήκους που αφηγείται τις ιστορίες δύο κρατούμενων στο διαβόητο Υπεράκτιο Κέντρο Κράτησης Αιτούντων Άσυλο της Νήσου Μάνους στην Αυστραλία. Τον Οκτώβριο του 2014, ο σκηνοθέτης Λούκας Σρανκ επικοινώνησε τηλεφωνικά με τους δύο άνδρες, οι οποίοι κατάφεραν να διηγηθούν τις ιστορίες τους μέσα από το κέντρο κράτησης. Οι συνεντεύξεις τους μας προσφέρουν μια ανατριχιαστική εικόνα της καθημερινότητας των 2.000 ανθρώπων που κρατούνται αυτή τη στιγμή στα υπεράκτια κέντρα κράτησης της Αυστραλίας. Οι ιστορίες τους είναι η φωνή της ταινίας, εισχωρώντας βαθιά μέσα στις περίφρακτες εγκαταστάσεις του κέντρου κράτησης.

 

Από Αγκάθι Ρόδο: Η Σέντρα της Νικόλ Αλεξανδροπούλου, 2019, 47 λεπτά

H Σόγκρα και η Λεϊλά μαγειρεύουν. Η Σακίμπα κάνει μάθημα πιάνου. Σε λίγο και οι τρεις θα μπουν στην προπόνηση. Η Hestia, η πρώτη ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών προσφύγων, έχει γίνει μια μικρή πατρίδα για τις νεαρές παίκτριες. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος παρακολουθεί την προπόνησή τους και ακούει τα όνειρα των αθλητριών για το μέλλον. Μπορεί η μπάλα να αλλάξει τον κόσμο;

 

#387, Μαντλέν Λερουαγιέ, Γαλλία Βέλγιο Ιταλία, 62 λεπτά

Τον Απρίλιο του 2015, ένα πλοίο που μετέφερε περίπου 800 πρόσφυγες βυθίστηκε ανοιχτά της Λιβύης, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στη λίστα της φρίκης. Τα θύματα είναι –όπως πάντα– ανώνυμα, απρόσωπες φιγούρες που γλιστρούν στη λήθη, καταχωρημένες με αύξοντα αριθμό, σαν προϊόντα σε ράφι καταστήματος. Απομεινάρια από ρούχα, μουσκεμένα χαρτονομίσματα, ξεθωριασμένες φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα είναι ό,τι απέμεινε από όσους χάθηκαν – μια βιτρίνα από πένθιμα υπολείμματα ζωής. Ένα σπαρακτικό και αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ, το οποίο απονέμει τον δέοντα σεβασμό στους γενναίους ερευνητές που έχουν αναλάβει την ιερή αποστολή να εντοπίσουν την ταυτότητα και τις ρίζες των θυμάτων· ένας χαμηλόφωνος ύμνος στην αξία και τη μοναδικότητα της ανθρώπινης ζωής.

 

Otranto, Γιονιάν Μπισάι, 2019, 25 λεπτά

Τέσσερις γυναικείες φωνές υφαίνουν μια πολυφωνική αφήγηση της τραγικής ιστορίας του σκάφους «Katër i Radës», που βυθίστηκε το 1997 εξαιτίας του ναυτικού αποκλεισμού που είχε επιβάλει η ιταλική κυβέρνηση στα μεταναστευτικά ρεύματα από την Αλβανία. Οι συγγενείς των πρώτων θυμάτων στο κατώφλι της σύγχρονης Ευρώπης-φρούριο διασχίζουν το στενό του Οτράντο, ακολουθώντας την ίδια πορεία με το ναυαγισμένο καράβι, για να θέσουν τις ερωτήσεις που αγνοούνται επιδεικτικά από τα ΜΜΕ και τις δικαστικές αρχές.

 

Ένας Μπαρδούλ / Foreigner or Local?, Γεώργιος Γιαννόπουλος, 2020, 74 λεπτά

Ο Μπαρδούλ είναι ένας εργατικός Αλβανός μετανάστης, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Είναι τόσο εργατικός, που κοιμάται ελάχιστα – και μάλιστα στις διαδρομές του από δουλειά σε δουλειά. Τον ακολουθούμε από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα, στον ύπνο του και στον ξύπνιο του. Παρακολουθούμε τους κόπους του, ταξιδεύουμε στους τόπους του, μέχρι που η πραγματικότητα μπερδεύεται με τα όνειρά του. Οι ταυτότητες εναλλάσσονται, το διαφορετικό γίνεται κανονικό – και αντιστρόφως. Πού είναι ξένος και πού είναι ντόπιος;

πηγή: tvxs.gr

 

@Iagos  

 

Δεν είμαι ρατσιστης ... ποτέ δεν ήμουν άλλωστε... αγαπάω τον άνθρωπο περισσότερο από πολλούς εδώ μέσα. Έχω φίλους Αλβανούς, Πακιστανους, μαυρους, Κινέζους το ξέρουν αρκετοί εδώ μέσα. Πάντα τους φέρομαι με σεβασμό. Βαρέθηκα όμως να είμαι ο μαλακας της «Αναστολής », φοβάμαι να μην γίνω και εγώ όντως Πρόσφυγας κυνηγημένος από τον Τούρκο. Δεν μισώ κανέναν.... Επιτέλους πρέπει να σεβαστούν την Ελλάδα και τον Έλληνα.