Αμνηστία

Όχι εμένα πια    

 

 

Η Ολυμπία του Μανέ

Γέρνει πίσω, λίγο - πολύ.
Δοκίμασε αυτή τη στάση, είναι ζωντανή.
Οι ακριβείς γωνίες του δεξιού μπράτσου της.
Με το αριστερό καλύπτει
την τριχωτή ενέδρα της.
Γοβάκια, αλλά δίχως κάλτσες,
τόσο λιτά. Το λουλούδι
πίσω από το αυτί της είναι φυσικά
ψεύτικο, σα να βγήκε
απ' το κάλυμμα του καναπέ.

Τα παράθυρα (αν υπάρχουν) είναι κλειστά.
Αυτή είναι αμαρτία κατ' οίκον.
Πάνω από το κεφάλι της (ντυμένης)
υπηρέτριας, αιωρείται σαν μπαλόνι
μια αόρατη επιγραφή: Πόρνη.

Όμως. Σκεφτείτε το σώμα,
ανθεκτικό, ανυπότακτο, οι ωχρές
ρώγες του στήθους να σας καρφώνουν
κατάματα.
Σκεφτείτε ακόμη το μαύρο κορδελάκι
γύρω απ' το λαιμό.
Τί κρύβει από κάτω;
Μια ντελικάτη, πορφυρή κλωστή
σαν γραμμή, εκεί που αφαιρέθηκε
το κεφάλι και ξανακολλήθηκε.
Το σώμα προσφέρεται,
αλλά ο λαιμός δεν πάει πιο κάτω.
Δεν είναι φαγώσιμο αυτό.
Ντύστε την και θα έχετε
μια δασκάλα, μια απ' αυτές
με το βελούδινο μαστίγιο.

Υπάρχει και κάποιος άλλος στο δωμάτιο.
Εσύ, Κύριε Ηδονοβλεψία.
Όσο για το μαραφέτι σου
έχει δει τέτοια πολλά, και καλύτερα.

Εγώ, το κεφάλι, είμαι το μόνο θέμα
αυτού του πίνακα.
Εσύ, Κύριε, είσαι ντεκόρ.
Άντε χάσου.

Μάργκαρετ Άτγουντ

 

Απάντηση: Αμνηστία

Και η σταση του γατου δινει τον τονο της εντασης...

 

Re: Απάντηση: Αμνηστία

Ναι, ο γάτος φαίνεται να είναι πολύ σημαντικός. Δεν είναι ράθυμος, νωχελικός, ικανοποιημένος, όχι. Ένα κωλόγατο είναι, όλο νεύρο και πείσμα.

Αυτός ο πίνακας είναι το προτελευταίο πράγμα που βλέπω πριν αποκοιμηθώ, αρκετά χρόνια τώρα...Το τελευταίο (ένα αρκετά καλό reproduction, επιλεγμένο από τον πατέρα μου, σε διακοπές μας στη Μαγιόρκα το '81), είναι αυτό:

 

 

GUuvp2XyABk[/media]]YouTube - Broadcast Yourself.

 

Κουράστηκα...

 

Απάντηση: Αμνηστία

 

Bollocks

 

H τρυφερότητα του Μάστερ

 

Μια μέρα του Αυγούστου ένας άντρας εξαφανίστηκε. Επ' ευκαιρία των διακοπών του είχε φύγει για μια ακτή, κάπου μισή μέρα με το τρένο. Από τότε δεν ξανάδωσε σημεία ζωής...

Μετά εμφανίστηκε η υπόθεση ότι ο άντρας, κουρασμένος απ' η ζωή, αυτοκτόνησε. Την πρότεινε ένας συνάδελφός του, ερασιτέχνης ψυχολόγος. Κατ' αυτόν, το ότι σ' αυτή την ηλικία κάποιος μπορούσε ακόμα να παθιάζεται με άχρηστα πράγματα όπως η συλλογή εντόμων και τα τοιαύτα, ήδη από μόνο του αποτελούσε ένδειξη ψυχικής διαταραχής. Ακόμα λέει και τα παιδιά, όσα δείχνουν ασυνήθιστη αρέσκεια στη συλλογή εντόμων, τα περισσότερα είναι περιπτώσεις που πάσχουν από οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Αυτά έχουν τα έντομα σαν υποκατάστατο των ανικανοποίητων επιθυμιών τους, γι αυτό συχνά τους αρέσει να τα στερεώνουν μπήγοντας καρφίτσες στα πτώματα, που ποτέ πια δεν προκαλούν ανησυχία ότι μπορεί να τους φύγουν. Πόσο μάλλον, λοιπόν, το γεγονός ότι ακόμα και αφού μεγαλώσουν δεν τα παρατάνε, είναι αναμφισβήτητα σημάδι ότι η αρρώστια τους έχει χειροτερέψει. Το ότι λοιπόν οι συλλέκτες εντόμων έχουν συχνά μια ισχυρή επιθυμία εξουσίας, ή είναι ακραία μοναχικοί ή κλεπτομανείς ή και ομοφυλόφιλοι δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μετά, από αυτή την κατάσταση μέχρι την αυτοκτονία λόγω κούρασης, δεν είναι παρά μόνο ένα βήμα. Στην πραγματικότητα, ανάμεσα στους μανιώδεις συλλέκτες υπάρχουν εκείνοι που περισσότερο κι απ' την ίδια τη συλλογή γοητεύονται απ' το κυανούχο ποτάσιο μέσα στην μποτίλια όπου ρίχνουν τα σκοτωμένα έντομα. Εδώ που τα λέμε, το ίδιο το γεγονός ότι ο κύριος ποτέ δεν θέλησε να εξομολογηθεί και σε μας το ενδιαφέρον του, δεν είναι τάχα απόδειξη ότι από μόνος του καταλάβαινε πως αυτό που κάνει είναι κατά βάθος ένοχο;

...Έτσι, αφού πέρασαν εφτά χρόνια χωρίς κανείς να μάθει την αιτία, σύμφωνα με το τριακοστό άρθρο του αστικού κώδικα ο αγνοούμενος δηλώθηκε τελικά νεκρός.

Kobo Abe, Η γυναίκα της άμμου