Αμνηστία

 

Η αγαπημένη σκηνή από τη μεταφορά του Teshigahara Hiroshi.

 

Αν κάνεις τρεις μέρες το ζητιάνο, μετά δεν μπορείς να σταματήσεις...Φαίνεται πως ένα σάπισμα από μέσα απλώνεται απρόσμενα γοργά...

Kobo Abe, Η γυναίκα της άμμου

 

Τη νύχτα της εικοστής δευτέρας Σεπτεμβρίου του 1939, μια μέρα πριν πεθάνει, ο δόκτωρ Σίγκμουντ Φρόυντ, ερμηνευτής ξένων ονείρων, είδε ένα όνειρο.

Ονειρεύτηκε πως ήταν η Ντόρα και πως διέσχιζε τη βομβαρδισμένη Βιέννη. Η πόλη ήταν κατεστραμμένη και από τα ερείπια των μεγάρων υψώνονταν σκόνη και καπνός.

Πώς είναι δυνατόν να έχει καταστραφεί αυτή η πόλη; αναρωτιόταν ο δόκτωρ Φρόυντ, και προσπαθούσε να κρατήσει στη θέση του το στήθος που ήταν ψεύτικο.[...]

Λίγο πιο πέρα διασταυρώθηκε με τον νεαρό του κρεοπωλείου, ο οποίος τον κοίταξε με επιμονή και του έκανε έναν βαρύ υπαινιγμό. Ο δόκτωρ Φρόυντ σταμάτησε διότι είχε τη διάθεση να τον γρονθοκοπήσει, ο νεαρός όμως του κρεοπωλείου κοίταξε τις γάμπες του και του είπε: "Ντόρα, εσύ έχεις ανάγκη από έναν αληθινό άντρα, αντί να είσαι ερωτευμένη με τις φαντασιώσεις σου."

Ο δόκτωρ Φρόυντ σταμάτησε χολωμένος. "Κι εσύ πού το ξέρεις;" τον ρώτησε.

"Το ξέρει όλη η Βιέννη", είπε ο ο νεαρός, "εσύ έχεις υπερβολικά πολλές σεξουαλικές φαντασιώσεις, το είπε ο δόκτωρ Φρόυντ."[...]

Προχώρησε το δρόμο του στη Ράτχαουζστράσσε κι έφτασε μπροστά στο σπίτι του. Το σπίτι του, το ωραίο του σπίτι, δεν υπήρχε πια, είχε καταστραφεί από μια οβίδα. Αλλά στον κήπο, που είχε παραμείνει άθικτος, υπήρχε το ντιβάνι του. Και στο ντιβάνι ήταν ξαπλωμένος ένας αγροίκος.[...]

"Ε, λοιπόν", είπε ο δόκτωρ Φρόυντ, "θα σας εξομολογηθώ ένα πράγμα, σήμερα αποφάσισα να πάρω τη μορφή μιας πελάτισσάς μου, γι αυτό ντύθηκα έτσι, είμαι η Ντόρα."

"Ντόρα," είπε ο αγροίκος, "εγώ σε αγαπώ." Κι ενώ τα έλεγε αυτά, τον αγκάλιασε. Ο δόκτωρ Φρόυντ ένιωσε να ανοίγει η γη κάτω από τα πόδια του και αφέθηκε να πέσει στο ντιβάνι. Εκείνη τη στιγμή ξύπνησε. Ήταν η τελευταία του νύχτα, αλλά εκείνος δεν το ήξερε.

Antonio Tabucchi, Όνειρα Ονείρων

 

Μισανθρωπία και αγάπη.- Λέει κανείς ότι έχει κορεστεί από τους ανθρώπους μόνον όταν δεν μπορεί πια να τους χωνέψει κι όμως έχει ακόμα το στομάχι του γεμάτο απ' αυτούς. Η μισανθρωπία είναι το επακόλουθο μιας υπερβολικά άπληστης αγάπης για τους ανθρώπους και "ανθρωποφαγίας" - μα ποιος σε πρόσταξε, πρίγκιπα Άμλετ μου, να ρουφάς τους ανθρώπους σαν στρείδια;*

Νίτσε, Η χαρούμενη επιστήμη

*Σαίξπηρ, Άμλετ, ΙΙ, 2, 330.

 

Δεν ξέρω αν κοιμήθηκα ή αν έμεινα ξύπνιος, αλλά, λίγο μετά, το δωμάτιο άλλαξε, η πόρτα ανοιγόκλεινε, το κρεβάτι έγινε μακρόστενο τραπέζι με χρυσά κηροπήγια, πορσελάνινα πιάτα και ασημένια μαχαιροπήρουνα. Εγώ βρέθηκα από την αναπηρική πολυθρόνα σε μια ξύλινη καρέκλα με ψηλή πλάτη, στην κορυφή ενός τραπεζιού, τέσσερις τέτοιες υπήρχαν ακόμα, δύο δεξιά και δύο αριστερά.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκαν, η μία μετά την άλλη, τέσσερις γυναίκες. Η μία ήταν γριά και φόραγε ολόμαυρα. Η δεύτερη πιο νέα, γύρω στα πενήντα, ντυμένη μ' ένα γκρι ταγιέρ. Η τρίτη ήταν μια όμορφη κοπέλα μ' ένα παράξενο μπλε φόρεμα. Και η τέταρτη ένα κορίτσι όχι παραπάνω από δώδεκα, που φορούσε ένα κόκκινο παντελόνι κι ένα μπλουζάκι ίδιου χρώματος, με το πρόσωπο της Μαντόνα πάνω του. Τις αναγνώρισα αμέσως και τους έκανα νόημα να καθίσουν.

Πρώτη μίλησε η Γυναίκα με τα μαύρα, η γιαγιά μου:
"Έφαγες όλο σου το φαϊ;"

Μετά, η Γυναίκα με τα γκρι, η μητέρα μου:
"Διάβασες όλα σου τα μαθήματα;"

Στη συνέχεια, η Μπλε Ελεκτρίκ Γυναίκα, η Ναστάζια:
"Πάλι ξέχασες την επέτειό μας;"

Και τέλος, το Κόκκινο κορίτσι, η κόρη που δεν απόκτησα ποτέ:
"Μου αγόρασες το ποδήλατο με τις τριάντα ταχύτητες;"

Μηνάς Βιντιάδης, Οι τρεις Μαρίες

 

Απάντηση: Re: Αμνηστία

εμένα μου λες ...

anyway περί αμνηστίας ...

 

 

I am and always will be your little badger. A soft, cuddly badger that bites till the bone goes crunch. Hunters used to put charcoal in their boots so the badger would think it had crushed the bone...The badger feeds mainly on rats. It swallows them alive. A weird sensation, eh? A rat wriggling in your tummy? Knowing it is doomed?

Dr. Helmer's mistress to Dr. Helmer before she shoots him
Lars von Trier, The Kingdom (Riget)

 

Απάντηση: Αμνηστία

Εγώ δεν θέλω να 'μαι τουρίστας.
Δε θέλω να 'μαι το αξιοθέατο των τουριστών.
Ποτέ μου δεν έχω πράξει για να περνάω την ώρα μου.
Δε θέλω να περνάς την ώρα σου μαζί μου.
Ούτε να επισκέπτεσαι το χώρο μου τουριστικά.
Γι' αυτό να μην ξανάρθεις.
Τώρα θα σε βρίσκω όποτε θέλω εγώ.
Αντιστρέφω τους όρους.
Κρίμα που είναι έτσι.


Αναζητώντας Κροκανθρώπους.
Νικόλας Άσιμος.

 

Well, it was no good. There was no bite, and those great expectations got well and truly run down. The spirit was gone, as was the humble hope of a repeat of past successes...Perhaps it is when we let go that we make our greatest gain. Taste and habit go hand in hand but letting them run away with us will do us no good. But if we can relinquish just once what has comforted and filled us and really say goodbye, perhaps the result will be a merry wee "hello" to something new, unlike the old and not tasting like it, and for precisely that reason not so bad at all...

Lars von Trier, The Kingdom

 

Η συζήτηση περί θυματοποίησης είναι η πλέον κυριαρχούσα στις μέρες μας. Είμαστε θύματα του περιβάλλοντος, του τσιγάρου, της σεξουαλικής παρενόχλησης. Βρίσκω θλιβερή αυτή την αναγωγή του ατόμου σε θύμα. Με ποια έννοια; Υπάρχει εδώ μία εξαιρετικά ναρκισσιστική αντίληψη της προσωπικότητας. Και πράγματι, είναι μία δυσανεκτική αντίληψη, με την έννοια ότι σημαίνει πως δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε βίαιες συναναστροφές με τους άλλους – και αυτές οι συναναστροφές είναι πάντα βίαιες.

Ας δούμε για μια στιγμή την σεξουαλική παρενόχληση. Φυσικά είμαι ενάντιος, όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Ας πούμε ότι είμαι παθιασμένα προσκολλημένος, ερωτευμένος, ή οτιδήποτε τέτοιο, με κάποιον άνθρωπο και δηλώνω την αγάπη μου, το πάθος μου γι αυτόν ή γι αυτήν. Υπάρχει πάντα κάτι σοκαριστικό, κάτι βίαιο σε αυτό. Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι – δεν μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι της σαγήνευσης με πολιτικά ορθούς όρους. Υπάρχει μία στιγμή βίας, όταν λέτε: «Σ’ αγαπώ, σε θέλω». Με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να παρακαμφθεί αυτή η βίαιη πτυχή. Κι έτσι πιστεύω ότι ο φόβος της σεξουαλικής παρενόχλησης κατά κάποιο τρόπο συμπεριλαμβάνει αυτή την πτυχή, έναν φόβο από μία υπερβολικά βίαιη, υπερβολικά ανοιχτή συναναστροφή με έναν άλλο άνθρωπο...

Κάτι άλλο που με ενοχλεί στην πολυ-πολιτισμική διάσταση, είναι όταν οι άνθρωποι με ρωτάνε: «Πώς μπορείς να είσαι βέβαιος ότι δεν είσαι ρατσιστής;» Η απάντησή μου είναι ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Αν μπορώ να ανταλλάξω προσβολές, χυδαία αστεία, βρώμικα αστεία, με ένα μέλος μίας διαφορετικής φυλής και γνωρίζουμε και οι δυο μας ότι δεν τα λέμε με ρατσισμό. Αν όμως παίζουμε αυτό το πολιτικά ορθό παιχνίδι – «Ω, σε σέβομαι, πόσο ενδιαφέροντα είναι τα ήθη σου και οι συνήθειές σου» - αυτό είναι ρατσισμός απ’ την ανάποδη, και είναι αηδιαστικό.

Στον Γιουγκοσλαβικό στρατό όπου ήμασταν όλοι από μικτές εθνικότητες, πώς έγινα φίλους με Αλβανούς; Όταν αρχίσαμε να ανταλλάζουμε χυδαιότητες, σεξουαλικά υπονοούμενα, αστεία. Γι αυτό ο πολιτικά ορθός σεβασμός είναι μόνο, όπως το έθεσε ο Φρόυντ, «zielgehemmt». Η επιθετικότητα προς τον άλλον συνεχίζει να υφίσταται.

Ερώτηση: Δεν μπορείς να κάνεις το παιχνίδι της ερωτικής σαγήνευσης με πολιτικά ορθούς όρους;

Για μένα υπάρχει μόνο ένα μέτρο της αληθινής αγάπης: μπορείς να προσβάλλεις τον άλλον. Όπως σ’ εκείνη την απαίσια Γερμανική κωμωδία του 1943, όπου η Marika Roeck φέρεται στον αρραβωνιαστικό της πολύ σκληρά. Ο αρραβωνιαστικός της είναι ένας πλούσιος, σημαντικός άνθρωπος, και ο πατέρας της την ρωτάει, γιατί του φέρεσαι έτσι; Κι εκείνη δίνει την σωστή απάντηση. Λέει: «Μα τον αγαπάω, κι εφόσον τον αγαπάω, μπορώ να κάνω ότι θέλω μαζί του». Αυτή είναι η αλήθεια. Αν υπάρχει αληθινή αγάπη, μπορείς να λες φρικτά πράγματα και να κάνεις τα πάντα.

Slavoj Zizek
Συνέντευξη από τους Sabine Reul και Thomas Deichmann
Spiked, 15 Νοεμβρίου 2001
spiked-culture | Article | 'The one measure of true love is: you can insult the other'

 

Απάντηση: Αμνηστία

«Μα τον αγαπάω, κι εφόσον τον αγαπάω, μπορώ να κάνω ότι θέλω μαζί του»

εγώ θα το εκλάβω ως λογοπαίγνιο , έξυπνο βέβαια ..