Ανάγκη απόρριψης

Επειδή κι εμένα μ´έχει βασανίσει η διάκριση μεταξύ υποτακτικού και μαζοχιστή, και μάλιστα "ψυχικού", νομίζω ότι δεν προκύπτει η απόλυτη εξίσωση. Συχνά λανθασμένα ταυτίζονται, αλλά για μένα είναι διακριτά, τελικά.
Η αγάπη για τον πόνο, συχνά ωθεί τους ανθρώπους στην υποτακτικότητα, το αντίθετο συμβαίνει λιγότερο συχνά, ο άνθρωπος που δεν αγαπά τον πόνο, δύσκολα αλλάζει. Θα το προσπαθήσει, αλλά δεν μαθαίνεται θαρρώ, ο μαζοχισμός αν δεν ενυπάρχει.

Συνεπώς, μπορεί ο μαζοχιστής (κάθε τύπου) να προσφεύγει στην υποτακτικότητα, γιατί νιώθει πιο άνετα υποτίθεται στο D/s, ενώ η ψυχή του τραβάει το s/m. Είναι, ίσως, μία προσπάθεια αυτοπροστασίας, η οποία όμως τελικά μπορεί και να μποϋκοτάρει την βασική τους επιλογή. Και κάποιες από τις αιτίες που γεννούν "αλλόκοτα" πράγματα, όπως η ανάγκη απόρριψης -και όχι μόνο-, προέρχονται τελικά από αυτήν την άρνηση επί τής βασικής παραδοχής. Επειδή το υποσυνείδητο ξέρει πως όντως δεν ανήκει τελικά εκεί που βρίσκεται.
Δεν θεωρώ την παραπάνω προσωπική διαπίστωση κανόνα, ανήκει ωστόσο στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν το έχουν διαπιστώσει κι άλλοι αυτό, εγώ το έχω ζήσει με φίλους μου, κυρίως άνδρες "ψευδο"υποτακτικούς, κατ´εμέ, οι περισσότεροι είναι ξεκάθαρα αλγολάγνοι, μαζοχάκια κοινώς (το σαδιστικό μπορεί να συνυπάρχει, μπορεί και όχι, αλλά είναι μία ένδειξη μη-υποτακτικότητας, ή λανθασμένα διαγνωσμένης αλγολαγνείας ως υποτακτικότητα).

 

Αυτο δεν ειναι σκλαβα.

 

Ψυχοδιανοητικός αυνανισμός υποτακτικών, γίνεται καπνός όταν από τύχη αγαθή ή από φροντίδα του Κ γίνει αντιληπτή η ηδονή που προσφέρει η πραγματική υποταγή, δηλαδή η υποταγή στον Κ και όχι απλά η έκφραση υποτακτικών αναγκών ή επιθυμιών ή ορμέμφυτου ή θυμικού ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές.

Αυτό είναι άλλο και είναι σοβαρό. Δεν είναι ευθύνη της υποτακτικής εδώ η αυτοκριτική, seriously speaking …

 

Όσο αφορά τον μαζοχισμό γενικα- ας το ορίσουμε για τις ανάγκες τις κουβέντας ως σωματικο- συμφωνώ απολύτως. Εγώ πχ δηλώνω υποτακτικη, αλλά όχι μαζοχιστρια. Μπορώ να νιώσω την ηδονή μέσα από τον πόνο, αλλά και παλι, θα τον χρησιμοποιησω ως μεσολαβητη συναισθηματων. Αντιθέτως, δεν έχω γνωρίσει ούτε μια υποτακτικη που να μην ήταν ψυχική μαζοχιστρια πριν ασχοληθεί με το BDSM... Τείνω να πιστεύω πως είναι ένα στοιχείο που κουμπώνει εξαιρετικά συχνά με την αδουλευτη υποτακτικοτητα.    

 

Λυπάμαι, αλλά διαφωνώ. Έχω γνωρίσει πάνω από μία και έναν.
Δεν θα μιλήσω προσωπικά, γιατί ακόμη δεν είμαι έτοιμη.
Οι γενικεύσεις ωστόσο, δεν βοηθούν την κατανόηση τέτοιων θεμάτων.
Κάθε άνθρωπος και μια ιστορία.
Να μην παρεκτρέπουμε και το θέμα. Θα τα πούμε σε κάποιο καταλληλότερο context, ελπίζω...

 

Κοίτα να δεις, σύμπνοια! Και εγώ αυνανισμό τον λέω τον τον ψυχικό μαζοχισμο, επειδή δεν έχει ανάγκη τον Άλλον. . Πατάς την γνωστή πληγή και "εφυγες"... Σκεπτομαι βέβαια πως η συνήθεια αυτή είναι τρομερή και, ίσως, κάποιες φορές, διψαμε για πιο σκληρά όρια, έλεγχο ή τιμωριες ακριβως για να ξεπεράσουμε τον φόβο του Άλλου και να ανοιχτουμε στην νέα αυτήν ηδονή. ..

 

Μην λυπασαι για την διαφωνία, παραγωγικός διάλογος προϋποθέτει διαφορετικές θέσεις.     Νομιζω πως δεν προλαβαμε να ξεφυγουμε απο το θεμα του νηματος, μιας και ξεκινησα την τοποθετηση μου συνδεοντας αμεσα την αναγκη απορριψης με ψυχικο μαζοχισμο. Και τελος, κατα την αποψη μου, χωρίς γενίκευση δεν μπορείς να συζητήσεις κανένα θέμα σε θεωρητικό επιπεδο, πρέπει με κάποιον τρόπο να ομαδοποιεις τις περιπτώσεις, με απόλυτο σεβασμό στην μοναδικότητα του καθενός βεβαιως    

 

Κατά την ταπεινή μου απόψη, αυτό που λες, είναι άλλη μια γενίκευση που δεν χρειάζεται.
Εσύ είπες "δεν έχω γνωρίσει ούτε μία" και σου απάντησα ότι εγώ έχω. Άρα, είτε μικραίνει το αντιληπτικό μας πεδίο για να χωρέσει την γενίκευση, είτε παραδεχόμαστε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε εμείς, μόνο.

Αν αρχίσω κι εγώ τις σοφιστείες δεν θα παραχθεί κανένας εποικοδομητικός διάλογος, πίστεψέ με.
Πως αποδέχεσαι πραγματικά την μοναδικότητα του καθένα, όταν κάνεις άλλη μία έκπτωση λογικής, για να προχωρήσεις στην επόμενη γενίκευση;

Εγώ πάντως, μια χαρά διαλέγομαι με τους συνομιλητές μου χωρίς γενικεύσεις του τύπου "όλοι οι υποτακτικοί αυτό, όλοι οι Κυρίαρχοι εκείνο κλπ" και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους (και ναι, αυτό ήταν μία γενίκευση).

 

Αγαπητή @brenda, δεν καταλαβαίνω τι σε θύμωσε και πέρασες στην επίθεση, ειλικρινά... Δεν είμαι άνθρωπος των άκρων και δεν ισχυρίστηκα ποτέ πως γνωρίζω την μοναδική αλήθεια ή οποία αλήθεια τέλος παντων ..   καλή συνέχεια να έχεις και όμορφες συζητήσεις πάνω απ'ολα!!    

 

Γιατί η διαφωνία μου ερμηνεύεται ως θυμός; Εγώ πάντως δεν είμαι θυμωμένη, απλά θέλησα να αποδομήσω αυτό που είμαι πέραν πάσης αμφιβολίας σίγουρη ότι δεν είναι έτσι όπως το παρουσιάζεις. Γιατί επιδιώκεις να χαρακτηρίσεις την αντίθεση ως θυμό;
Απάντησέ το εσύ στον εαυτό σου, για μένα δεν τίθεται άλλο θέμα πέραν του ότι διαφωνώ με αυτό που λες και επιχειρηματολογώ επ´αυτού.
Μία ψύχραιμη, δεύτερη ανάγνωση θα σε πείσει.

 

Θα το πήγαινα ακόμη παραπέρα εγώ λέγοντας ότι όχι απλά δεν υπάρχει εξίσωση αλλά από ένα σημείο και μετά το ένα αναιρεί το άλλο. Ο μαζοχισμός απομακρύνει από την υποτακτικότητα και το αντίστροφο  
Με έναν παλαιό Μάστερ είχαμε φτιάξει ένα πολύ ωραίο σχηματάκι με ένα ορθοκανονικό σύστημα αξόνων. Θα το βρω ελπίζω, να το μεταφέρω εδώ  

Θα διαφωνήσω. Ο πόνος δεν προκαλεί ηδονή. Ο πόνος μπορεί να φέρει ανακούφιση αλλά η ηδονή έγκειται αλλού.  
Και δεν είναι ηδονή αυτό που "εμείς τα υποτακτικούλια" (όπως το "εμείς τα καημένα τα κροκοδειλάκια"  ) δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε.
Αλλά το σταματάω για να μην ξεφύγω από το θέμα.

Με το "ανάγκη απόρριψης" εννοείς την "απόλαυση" που μπορεί να αντλήσει ένας υπο όταν ο Κ τον κάνει να νιώσει άχρηστος κλπ;

 

Μιλάω πάντα για ψυχικό πόνο, ο οποίος δεν φέρει καμία ανακούφιση, θα συμφωνήσω όμως πως η ηδονή εκπορευεται από το ξεπέρασα του πόνου και όχι από τον ίδιο τον πόνο καθ'αυτο. Εδώ όμως συναντάμε ένα βασικό πρόβλημα. Θα πρέπει να δεχτούμε πως υπάρχουν ηδονές διαφόρων ποιοτητων, όπως επίσης υπάρχουν ηδονές πραγματικές και φαντασιακες. Λέω λοιπόν πως σε περίπτωση του ψυχικου πόνου, έχω δύο τρόπους να τον ξεπερασω- να βρω μια καλύτερη οπτική/θέση/στάση και να άρω την σύγκρουση που προκάλεσε τον πόνο ή να φύγω στο φαντασιακο και να "αυνανιστω". Βεβαίως, θεωρώ την ηδονή της πρώτης περίπτωσης ως πιο ποιοτική και μόνη πραγματική, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω την ύπαρξη και της δεύτερης, μόνο και μόνο επειδή είναι κακής ποιότητας    
Επιστρεφοντας λοιπόν στο εναρκτήριο ποστ του νήματος, για να παραμένω πάντα εντός ορίων, ισχυρίζομαι πως η "μαζοχιστικη απολαυση" της απόρριψης είναι μια υποσυνείδητη/ασυνειδητη (@lara[E-p] for you only) τάση φυγής ως αντίδραση στον φόβο του Αλλου από θέση αδυναμίας, η οποία όμως έχει συνήθως έναν σαφή προορισμο-το παλιό, γνωστό, "ασφαλές" σκοτεινό κλουβάκι, όπου υπάρχω εγω- ο πόνος της απορριψης- μοναξιά-ενας καλός λόγος να "φύγω" στο φαντασιακο, να χαϊδέψω το κεφαλάκι μου και να οδυρομαι "αχ το καημένο, πάλι σε πονεσαν, πάρε μια σοκολάτα τωρα"- ηδονή. Γιατί να επιλέγουμε αυτήν την κακή ηδονή έστω και υποσυνείδητα?- από φόβο του Άλλου, ίσως... από φόβο της ευθύνης, που φέρει μαζί του η επιτυχία της σχέσης, ισως, από πόνου του "ανοιγομαι στον Αλλον και στον κοσμο και μεγαλωνω" ίσως. . Μπορεί να ακούγεται ωμό, αλλά δεν θα ήθελα να το εκλαβετε ως ειρωνεία. .προσπάθησα μόνο να ζωγραφίσω το σχήμα, όπως το έχω στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα όλα τα ως άνω τα έχω κάνει εγώ. .και δεν ήταν καθόλου αστείο. ..
Ps ε όχι και κροκοδειλακια, δεν τα συμπαθώ. .