Ανάγκη απόρριψης

@Dasein εξαιρετικη προσεγγιση
Δεν εχω αγνοησει τα σχολια και τις ερωτησεις που μου εχουν τεθει, απλα λογω πολυ μειωμενου χρονου, αδυνατω να απαντησω οπως θα ηθελα. Και δεν μ αρεσουν οι μισες δουλειες.  
Θα επανελθω.

Προς το παρον θα παραθεσω κατι που βρηκα τις προαλλες για οποιον ενδιαφερεται, μπορει να αναφερεται πιο συγκεκριμενα στην απορριψη που βιωνεται μετα απο ενα χωρισμο, αλλα ο μηχανισμος δεν αλλαζει.

http://www.psychalive.org/why-are-we-hooked-on-rejection-2/

Εvery painful rejection is fueled by two forces: the actuality of the loss itself and the army of negative, self-loathing thoughts reawakens.
Every hurt we experience echoes a barrage of rejections and painful events from our pasts. Throughout our lives, we are psychologically formed by our experience. We sweep along collecting the dust from the many lies, miscommunications, betrayals, criticisms and rejections we have experienced from the moment we were born: the frightening time a parent lost control, the angry look of a caretaker, the disapproval from someone we admired or abandonment of a loved one. All of these old and familiar experiences have shaped the way we see ourselves and the world around us.

As adults, we tend to use painful events from our present to confirm negative attitudes from our past. The horrible things we believe about ourselves on a deep, fundamental level resurface the minute a situation like a break-up can be used to prove and support them.

“It’s amazing how people will suck the marrow out of rejection.” While most of us like to think that all we want is true love, the reality is, many of us are addicted to rejection. Rejection validates the negative point of view of what my father calls a “critical inner voice.” This “voice” represents an internal enemy shaped out of negative events that took place early in life. While the commentary of this critical inner voice might not be pleasant, it is familiar, and unless we challenge it, we carry it stubbornly with us into adulthood.

*What is the Critical Inner Voice?
The critical inner voice is a well-integrated pattern of destructive thoughts toward ourselves and others. The nagging “voices,” or thoughts, that make up this internalized dialogue are at the root of much of our self-destructive and maladaptive behavior.

The critical inner voice is not an auditory hallucination; it is experienced as thoughts within your head. This stream of destructive thoughts forms an anti-self that discourages individuals from acting in their best interest.

 

αυτο που αναφέρεις ως ανάγκη απόρριψης μπορώ να το κατανοήσω όμως ο Αφέντης ως ποτε θα ανεχθεί αυτή τη συμπεριφορά; Γιατί μιλάμε και για Α/σ. Και επίσης αναφέρεις πως όλο αυτό γίνεται ασυνείδητα,άρα δεν μπορεί ούτε η ίδια αλλα ουτε και ο Α να καταλάβουν που οφείλεται όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά.
οπότε θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι δεν κάνει για σ η τουλάχιστον για δικη Του σ. Και υποθέτω πώς θα αναγκαστεί να αλλάξει πολλούς Α η συγκεκριμένη σ μέχρι να αντιληφθεί πως έχει ανάγκη απο έναν καλο ψυχολόγο και οχι απο κάποιον Α αυτη τη στιγμή.

 

Αντιλαμβανομαι το σκεπτικο σου από την οπτικη που το κοιτας.
Ευχαριστω για την τοποθετηση.

Το συγκεκριμενο νημα ειναι πολυ σχετικο με το νημα Αντισταση Αντιδραση. Εκει μπορει να δεις με ποιο τροπο ενα Κ με το αντιστοιχο υ μπορει να διαχειριστει ακομα και τα ασυνειδητα.
https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Αντίσταση-κι-Αντίδραση.12726/

Και κατι γενικο τωρα...Τα μεταξωτα βρακια θελουν και επιδεξιους κωλους.
Και παρα το οτι ολοι εδω μεσα πιστευουν πως ο δικος τους κωλος ειναι ο πιο επιδεξιος, δεν σημαινει πως στην πραγματικοτητα έτσι είναι. Το κακο με το να εχει καποιος τετοιες ψευδαισθησεις, ειναι πως δεν του επιτρεπει να κανει ολα οσα μπορει, μπας και γινει επιδεξιος καποια στιγμη ο κωλος του.
Αλλα όταν αντί να ασχολούμαστε με την αυτοεκπαιδευση και την εξελιξη μας, μας απασχολει η ιντριγκα και το κουτσομπολιο και το πως να βρωμισουμε με καθε τροπο, οτι έχουν καταφέρει άλλοι με πολύ κόπο και μόχθο, επειδη το φθονουμε, επιδεξιους κωλους δεν θα φτιαξουμε ποτε.

 

έχετε σκεφτεί τον ψυχολόγο;

 

Αν δεν... Τότε αυτό τι είναι;

Ακούγεται ανακουφιστικό έστω και μη ποιοτικά (όπως αναφέρετε).

Αν κάτι υπάρχει λοιπόν είναι πραγματικό, έστω και αν είναι κακής ποιότητας. Και τα φαστφουντάδικα είναι κακό φαγητό, είναι όμως υπαρκτό φαγητό.  

Βεβαίως (και αυτό είναι ένα πράγμα που έχω διαπιστώσει πως κάνει η συντριπτική πλειονότητα των υποτακτικών) υπάρχει και το εξής: όντως να μας πλήγωσαν και όντως να μας πόνεσαν από λάθος (ακούσια) ή μ@λ@κία (εκούσια) και εμείς να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε γιατί "αφού το αφεντικό ξέρει... αφού ξέρει καλύτερα..." κλπ κλπ, δηλαδή επειδή ο μεγαλύτερος φόβος μας ίσως είναι να αποδειχτεί αυτός που εμείς θεωρούμε Κυρίαρχο (μας) λάθος ή όχι και τόσο αψεγάδιαστος τέλος πάντων. Και αυτό είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερη φάκα. Και είναι αρκετά συχνό σύνδρομο (που εκμεταλλεύονται και κάποιοι Κ ηθελημένα ή όχι) το να λένε συνέχεια οι υποτακτικοί το mea culpa...

KΙ εγώ δεν συμπαθώ τα υποτακτικούλια, είναι πολύ χειρότερο είδος από τα κροκοδειλάκια, πιστέψτε με...  

 

Πάμε βηματακι βηματακι:
1. Μου ειναι δύσκολο να νιώσω την ανακούφιση στο ως άνω δικό μου παράδειγμα. Το κλουβάκι πάντα είναι στεναχωρο, η αφήγηση της απόρριψης είναι βαριά και καταπιεστικη, δεν σε αφήνει να αναπνευσεις ελεύθερα, το μυαλό γυρίζει ξανά και ξανά στα ίδια μονοπάτια, μόνο που τώρα... έχεις το δικαίωμα να φας και σοκολάτα. .ισχυρίζομαι πως η κακής ποιότητας ηδονή δεν φερει ανακούφιση. .. το δυσάρεστο συναίσθημα παραμένει και δεν θολώνει καθόλου, μάλιστα το ίδιο το δυσάρεστο συναίσθημα καθ'εαυτο είναι μέρος και προϋπόθεση του μηχανισμού παραγωγής της ηδονής. ..
2. Ακόμη και εάν δεχτώ πως κάνετε τον παραλληλισμό με την ανακούφιση που φέρνει ο οργασμός και λέτε πως η κακής ποιότητας ηδονή θα φέρει και κακής ποιότητας ανακουφιση- και πάλι το αίσθημα αυτό δεν το φέρει ο πόνος, αλλά ακριβώς η ως άνω φυγή από τον πόνο μέσω συνεχούς τροποποίησης της αφήγησης, μέχρι να παραχθεί η ηδονή    

Εδω συμφωνούμε απολύτως!  

Εδώ και εάν συμφωνώ! ! Ο μηχανισμός και οι τρόποι αντιμετωπισης σε αυτήν την περίπτωση είναι τελείως διαφορετικοι. .αλλά αυτό σίγουρα είναι ένα άλλο θέμα που αξίζει να έχει το νήμα του    

Χμ...υποθέτω πως είναι κάποιο "οικογενειακό" αστείο που δεν αντιλαμβανομαι. .Δεν γίνεται υποτακτικη να μην συμπαθεί τις υποτακτικες, οπότε το "-ουλια" θα φταίει   ίσως σας παραπέμπει σε δήλωσή μονιμης αδυναμίας και ανεπάρκειας, αλλά δεν το εννοούσα έτσι   μάλλον περισσότερο αυστηρή είμαι με το είδος μας... υπαρχουν ομως και οι φορες που η υποτακτικη αρεσκεται να κανει το υποτακτικουλι...so what. . Ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλετω επ'αυτην  

 

/me Pop corn και παγωμενο τσαι ροδακινο

 

Να τα δεχτώ όλα αυτά που λέτε. Το ερώτημα όμως τότε είναι: τότε γιατί το κάνουμε;  

Βηματάκι είπαμε   Όχι λογικό σάλτο  
Δεν μίλησα πουθενά για οργασμό εγώ.

Πάντα χαίρομαι τα ενδιαφέροντα νήματα   Το γάντι σε σας να το ανοίξετε.

"Οικογενειακό"; Τσου   Δεν υπάρχει κάποια φαμίλια εδώ  
Φυσικότατα και δεν έχω κάποια αντιπάθεια προς τους υποτακτικούς (άνδρες και γυναίκες). Απεναντίας έχω τεράστια εκτίμηση για ορισμένους υποτακτικούς και το πώς τιμούν τις επιλογές τους αλλά και αγάπη, όπως πχ για τη @brenda ή τη @gaby οι οποίες μου έχουν κάνει την τιμή να μου εμπιστευτούν αρκετά για τη ζωή τους  
Αυτό που με χαλάει (ας πούμε αισθητικά και βέβαια είναι δικό μου "πρόβλημα" αυτό) είναι μια επιλογή που θέλει και επιμονή και αντοχή και γενναιότητα (ενίοτε) και πίστη και αφοσίωση να χαρακτηρίζεται ως "-ούλια". Μα πολύ όμως...
Το τι παιχνίδι (καθόλου υποτιμητικά δεν το λέω) μπορεί να αρέσκεται να παίζει κάθε υποτακτικός με τον Κ του δεν με αφορά και δεν έχω κανένα λόγο επ' αυτού. Όπως τα δικά μου παιχνίδια με τον Κύριο μου δεν αφορούν κανέναν τρίτο. Όμως όταν μιλάμε για κάτι αρκετά σοβαρό, όπως αυτό το θέμα, αλλάζει. Δεν λέω να αλλάξετε κάτι εννοείται, αλίμονο, απλώς εξηγώ τη δική μου οπτική  
Όσο για το λιθοβολισμό, μιας και εξαιρέσατε τον εαυτό σας ήδη με το "υμών", να πω ότι δεν θυμώνουμε τόσο συχνά, όπως προείπε το brendaκι, ούτε λιθοβολούμε. Μια διαφορετική άποψη και οπτική, ακόμη και κριτική, δεν σημαίνει πήραμε με τις πέτρες.  

Το κλείνω εδώ, αρκετά ξεχείλωσα το ωραίο αυτό νήμα της @lara[E-p]

 

@Dasein δεν ηρθες εδω να μας φας κ τους γκομενοΚαπα μας. Μαζεψου!

 

Μόνο κλάμα.   

 

Χμ...διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά εχω την εντύπωση πως αυτό ακριβώς συζητάμε στο παρόν νήμα. Τα σχηματα που προτεινα δεν δινουν την απαντηση, παρα εχουν σκοπο να ξεκαθαρισουν λιγακι καλυτερα τον μηχανισμο. Παρολα αυτα παραπάνω θα βρείτε ουκ ολίγες υποθέσεις για τους λόγους που μας ωθούν σε αυτήν την επιλογή, συμπεριλαβανομενης και της δικής μου τοποθέτησης.   Θα προσθέσω βέβαια πως, κατά την ταπεινή άποψή μου, στο συγκεκριμένα θέμα δεν υπάρχει ένα ορθολογικο γιατι, δεν επιλέγουμε συνειδητά να φύγουμε από κάπου για να πάμε κάπου αλλού ή να επιδιώξουμε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, δεν μιλάμε για ελεύθερη επιλογή. Η φυγή πάντα έχει ως άξονα αναφοράς το σημείο εκκίνησης - τρέχω να φύγω από... εκεί, κατά την γνώμη μου, τοποθετείται το αίτιο.

Βεβαίως και δεν μιλήσατε. Στην προσπάθεια μου να πλησιάσω την δική σας οπτική, για να βρούμε έναν κοινό τόπο για συνθέσεις, υποχρεωτικά θα κάνω κάποιες υποθέσεις για το τι θα μπορούσατε να εννοείτε. Θα είναι πολλές οι φορές που δεν θα το πετύχω αυτό και ζητώ συγγνώμη για την αδυναμία κατανόησης. Η πρόθεση πάντως είναι δηλωμένη και αντίστοιχα θα βοηθούσε μια αναλογη πρόθεση από την μεριά σας. Το "δεν είπα αυτο" δεν με βοηθάει καθόλου να πλησιάσω την δική σας οπτική γωνία, όπως καταλαβαινετε.      

Χμ, ζήτω συγγνωμη, παρανόηση. Υπέθεσα πως όταν λέτε "KΙ εγώ δεν συμπαθώ τα υποτακτικούλια" εννοείτε πως ... δεν συμπαθείτε τα υποτακτικουλια. . Ένιωσα λοιπόν την ανάγκη να τα υπερασπιστώ και να υποθέσω πως νοησατε το υποκοριστικό ως δήλωση αδυναμίας- εξου και το "καημένα".. Το μη βαράτε πήγαινε λοιπόν στις όχι και τόσο καλές επιλογές που όλοι μας κάνουμε κάποιες φορές στην ζωή μας, για αυτό φροντίζω να χρησιμοποιώ συνέχεια το εμείς. . Δεν ομιλώ ποτέ για κάποιο σοβαρό θέμα αν δεν μπορώ να το βρω κάπου εντός εαυτού.
Όσο αφορά εμένα προσωπικα- δεν έχω κανένα θέμα με τον αντίλογο, κριτική και ότι άλλο       δημόσιο διάλογο κάνουμε και το απολαμβάνω εξαιρετικά. .

Τώρα λοιπόν που κάπως ξεκαθαρίσαμε πως δεν αντιπαθειτε τα υποτακτικουλια καθ'αυτα , αλλά το "-ουλια" σε κάτι τόσο σοβαρό, θα πω, πως δεν είναι ο τύπος που δηλώνει τον σεβασμό στις επιλογές του καθενός.     Πολλές από τις καλύτερες στιγμές μου περιείχαν και από ενα "-ουλι", γεμάτο σεβασμό, αγκαλιά και περιφανεια... δεν ένιωσα καμιά φορά αυτό να χαλάει την αισθητική μου...αλλά αυτό, αν θέλετε, είναι το δικό μου "προβλημα" με αισθητική...αδυνατώ να κρίνω τον τύπο ανεξάρτητα από την ουσία.
Σας εχαριστώ θερμά όλους για ωραιοτατες τοποθετήσεις! Με ποπ κορν και χυμό, τσιγάρα ή ποτό, ας μην ξεχνάμε την μοναδική ευκαιρία σύνθεσης και ενοποίησης που μας δίνεται με κάθε διάλογο! Αν το έχουμε αυτό κατά νου, όλα τα άλλα φτιάχνουν! Φιλιά και αγκαλιές από το μικρούλι της παρέας    

 

Στο νήμα δεν συζητάμε το θέμα του αυτοοικτιρμού αλλά ένα θέμα που σε κάποια σημεία επικαλύπτεται, το θέμα της ανάγκης να μας απορρίψουν. Δεν θεωρώ ότι είναι το ίδιο. Περιμένω όμως κάποιες διευκρινίσεις από τη νηματοθέτιδα για να πω περισσότερα  

Ναι συμφωνώ φυσικά  

Μα θεωρώ ότι εξέθεσα τη δική μου οπτική πολύ σαφώς παραπάνω. Αν όχι, να επανέλθω ευχαρίστως.

Αυτό που σχολίασα είναι το "υμείς" και είπα ότι δεν είμαστε εμείς κάποιοι κι εσείς κάποια άλλη κλπ, είμαστε όλοι εδώ ως ίσοι συζητητές, καθένας εκπροσωπώντας τον εαυτό του και μόνον. Και αν κάποιοι γνωριζόμαστε προσωπικά, δεν σημαίνει κάτι, δεν μας κάνει ομάδα εναντίον κάποιων άλλων. Εξάλλου πολλές φορές διαφωνούμε και μεταξύ μας, δεν είναι κακό αυτό, τουναντίον  

Για αυτό μίλησα για το προσωπικό παιχνίδι του καθενός ή το παιχνίδι του κάθε ζεύγους, που εκεί δεν πέφτει λόγος σε κανέναν αν εκείνοι το απολαμβάνουν.
Όμως, όπως είπατε εσείς παραπάνω στη @brenda , είναι αναγκαίες κάποιες γενικεύσεις (αφαιρέσεις θα τις έλεγα καλύτερα) αν θέλουμε να μιλήσουμε θεωρητικά και να συνεννοηθούμε σε ένα ευρύτερο ακροατήριο  
Υπάρχει η μορφή (ας την πούμε τύπο) και υπάρχει και το περιεχόμενο (ας το πούμε ουσία). Καθένα έχει την αξία του.
Και τονίζω βέβαια πάλι πως ασχέτως τι μπορεί να διαβάζουν όσοι έχουν όρεξη για flames, κανείς δεν τσακώθηκε με κανέναν (εγώ πάντως σίγουρα όχι   ), δεν έχει κανείς τίποτε να χωρίσει με κανέναν, συζητάμε, θεωρώ ευγενικά, για κάτι που μας ενδιαφέρει, σε ένα κοινό "χώρο" που λίγο ή πολύ κάπως συμμετέχουμε  
Καλή συνέχεια στους διαλόγους λοιπόν.