Ανάγκη απόρριψης

@lara[E-p] , αναλυτικότατη η παρουσίασή σου. Δεν έχω κάτι να προσθέσω περί ειδών σαδο-μαζοχισμού και διαφορών ανάμεσά τους. Θα πω κάτι γενικότερο:

Όλοι έχουμε την αυτοκαταστροφή μέσα μας, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Είναι ο σαμποτέρ, μόνιμη παρέα της χαμηλής αυτοεκτίμησης -κάποιοι το αποκαλούν "το πληγωμένο παιδί"- που βάζει τρικλοποδιά σε ότι κάνουμε για να εξελιχτούμε, να "σηκωθούμε λίγο ψηλότερα". Όπως όλα τα παιδιά, αυτό που επιδιώκει είναι να το προσέξουμε.

Ο σωματικός πόνος είναι προειδοποίηση του σώματος. Ο ψυχικός είναι προειδοποίηση της ψυχής. Ο Ψ μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το μηχανισμό του πόνου. Το τι θα κάνουμε με αυτόν είναι δική μας απόφαση.

Η σύγχρονη δυτική κοινωνία στέκεται αρνητικά απέναντι στον πόνο. Κοινώς, είμαστε φυγόπονοι. Έτσι όμως στερούμε τον εαυτό μας από ευκαιρίες εξέλιξης. Οφείλουμε να συνδιαλλαγούμε με τον πόνο, αντί να τον δαιμονοποιήσουμε...

 

@peleas συμφωνώ. Και προσωπικά ενώ βέβαια είμαι φυγόπονη, ο μαζοχισμός μου με βοηθά να τολμώ να πονέσω τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να γίνουν τα σκοτάδια φως.

Το θέμα της αυτοεκτίμησης με απασχολεί πολλά χρόνια. Και κάπου είχαμε συζητήσει κιόλας γι αυτό, ίσως αν καταφέρω να το βρω, να θυμηθώ κι εγώ τι έλεγα τότε και να δω την πορεία και τι άλλαξε σήμερα.
Δεν αντιλαμβάνομαι την αυτοεκτίμηση ως ένα ενιαίο πράγμα. Δηλαδή μπορεί σε κάποια πράγματα να υπάρχει ψηλότερη αυτοεκτίμηση και σε αλλα θέματα χαμηλή.
Αλλα ειμαι σχεδόν βέβαιη πως πάντα θα υπάρχουν κομμάτια μου που θα είναι πεπεισμένα πως δεν είναι και ποτέ δεν θα γίνουν "good enough".

 

good enough σε σύγκριση με τι?
Εδώ συναντιόμαστε... 

 

Δεν ξέρω @peleas μου. Δεν ξέρω αν είναι καν ο ίδιος μηχανισμός που παίρνει μπροστά τις καλές μέρες που θεωρώ πως είμαι ικανή και άξια να κάνω ότι αποφασίσω.
Απλά συχνά βιώνω απόρριψη ακόμη κι όταν δεν μου προσφέρεται αυτή. Λες κι εχω αναγκη επιβεβαιωσης πως ποτέ δεν θα είμαι αρκετή για να με αγαπήσουν ίσως, έτσι όπως είμαι.
Όταν τα βάλω ορθολογιστικά κάτω όλα, μπορώ με την λογική να βρω λόγους για τους οποίους δεν χρειάζεται να νιώθω έτσι, αλλά δεν είμαι μόνο λογική. Και κάποτε το σκουλίκι του "δεν είμαι αρκετά καλή για τίποτα, είμαι άχρηστη, είμαι χαζή, δεν είμαι αρκετά θυληκιά, δεν θα καταφέρω ποτέ να είμαι ευτυχής, δεν θα ακουμπήσω ποτέ την αυτοπραγμάτωση" με τρώει τόσο που αυτοκαταστροφικά δίνω μία και τα διαλύω όλα όσα κόπιασα με μόχθο, πόνο και πείσμα να στήσω.

 

@lara[E-p]  

μήπως αυτό σου το σκουλήκι δεν είναι της αυτοκαταστροφής μα των υψηλότατων προσδοκιών που έσύ απαιτείς από εσένα; Μήπως γκρεμίζεις για να χτίσεις πάλι από την αρχή, ελπίζοντας να επιτύχεις τις -ανέφικτες - προσδοκίες σου; Μήπως αυτοεγκλωβίζεσαι σε ένα φαύλο κύκλο; Μήπως η απόρριψη είναι εντός σου μόνον, από εσενα για εσένα;

Προσωπικά, σε διαβάζω υπέροχη πάντως.

 

Έχω περάσει από εκεί. Μάλιστα, δεν ξέρω αν έχω φύγει ολοκληρωτικά. Έχει δίκιο η @lexy , μα οι υψηλές προσδοκίες και η χαμηλή αυτοεκτίμηση πάνε μαζί. Βάζεις υψηλούς στόχους επίτηδες, για να μην τους πετύχεις και να επιβεβαιώσεις την πεποίθησή σου ότι δεν αξίζεις.
Όπως έλεγε κάποιος σοφός, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σπάσει ένας φαύλος κύκλος: Να τον σπάσεις...

 

Hard core edge play υψηλότατου κινδύνου που κάνει η σκλάβα στον εαυτό της, ίσως και για να νιώσει πόσο δυνατή είναι, κάτι που επίσης είναι ίδιον των μαζοχιστών, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να πονάει περισσότερο, που να βυθίζει σε τόσο απόλυτη αγωνία αβεβαιότητας όσο η απόρριψη από τον Αφέντη.

Από την άλλη, καμία φορά τίθενται tasks τόσο απαιτητικά, που απαιτούν τόσο πολλές και βαθιές αλλαγές στον τροπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα και που συμπεριφέρεται μια σκλάβα που μοιραία θα αποτύχει τις πρώτες εκατό φορές και θα ζήσει με την οδύνη και με ό,τι άλλο συνεπάγεται η αποτυχία της ακόμα και για χρόνια.

 

Επιτελους κι ενα ψαγμενο ερωτημα.

 

μπορεις να δωσεις ενα παραδειγμα εστω και υποθετικο?

 

Το σκέφτηκα αυτό που λες και κατέληξα στο ιδιο συμπερασμα με τον @peleas.
Και σίγουρα ειναι αυτοεγκλωβισμός σε φαυλο κυκλο και η απορριψη ειναι εντος μου κυριως.

Από τότε που πρωτοέγραψα αυτο το κείμενο άλλαξαν αρκετά πράγματα. Θα τα συνοψίσω μόλις ξεδιαλύνω με την βοηθεια σας το υπολοιπο κουβαρι. χαχαχα

Βεβαιως  
Μπορεί ως επαγγελματιας να έχω ψηλή αυτοεκτίμηση επειδή είμαι σίγουρη για τις ικανότητές μου (μέσω σύγκρισης & αποτελεσματων), κοινωνικά να έχω ψηλή αυτοεκτίμηση και να πάσχει η αυτοεκτίμηση μου ως γυναίκας ή ως σώμα κ.ο.κ.

 

Αναφορικά με την υψηλή ή όχι αυτοεκτίμηση: νομίζω ότι τα κομμάτια που δεν σου ανήκουν , δεν θα πρέπει να σε απασχολούν - έχει αναλάβει άλλος την τοποθέτησή τους, όχι;

Στα 27 μού είχε συμβεί μια απελπιστική εμμονή με τα χέρια μου, τα δάχτυλά μου συγκεκριμένα : πίστευα βαθιά πως είναι απολύτως ακατάλληλα για την δουλειά μου - στην οποία είναι εργαλείο χρησιμότατο. Απερίγραπτα φρικώδης κατάσταση. Ο Κύριος που τότε με είχε, το πήρε πάνω του. Χρειάστηκε δουλειά, ναι.Όμως ονομάστηκαν " 10 μικροί θεοί" - εντάξει, είναι καταπληκτικοί, ομολογώ με έπαρση τόοοοση(πλέον)