Ανάγκη απόρριψης

Ο ανθρωπος ειναι ον φυσει κοινωνικο και πολιτικο......... αυτος που μπορει να ζησει μακρια απο τις ανθρωπινες κοινωνιες είναι ειτε θηριο είιε θεος

 

Μελετώ αυτή την περίοδο to "Η Αυτοεκτίμηση-Θεωρία και Αξιολόγηση" του Ευστράτιου Παπανη* και βρήκα κάτι σχετικό εκεί.
Γενικά θα ήθελα κάποια στιγμή να το αναλύσω όλο και τι κράτησα απ αυτό, αλλά ακόμη "ζυμώνεται".
Παραθέτω:
"Η τελειοθηρία απο-τελεί το έσχατο µέσο των ατόµων µε χαµηλή αυτοεκτίµηση για να αποφύγουν τη δραστηριοποίηση. Επικα λούµενα το ιδανικό και τοποθετώντας τον ιδεατό εαυτό υπερβολικά ψηλά, δικαιολογούν την ατολµία τους, καθαγιάζουν την αδράνειά τους και αυτοπαγιδεύονται σ’ έναν φαύλο κύκλο µε τίµηµα τη στασιµότητα."


*Για οποιον ενδιαφέρεται το έχει αναρτήσει ο συγγραφέας στο διαδίκτυο (https://www.academia.edu/961279/Η_Αυτοεκτίμηση-Θεωρία_και_Αξιολόγηση)

 

Μέγας νάρκισσος ο φίλος μου ο Ευστράτιος, αλλά καλά τα λέει...
Διάβασε το βιβλίο της Βιρτζίνια Σατίρ "πλάθοντας ανθρώπους". Ότι ήταν ο Ρότζερς για την Προσωποκεντρική και ο Μπεκ για τη Γνωσιακή, ήταν η Σατίρ για τη Συστημική-Οικογενειακή θεραπεία.

 

Για να είμαι ειλικρινής πολύ μ αρέσουν τα βιβλια του και κατ ακριβεια σκεφτομαι να ξαναγινω για 3η φορα φοιτητρια για Συμβουλευτικη & Προπονητικη στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

 

Είναι μία καλή επιλογή, αλλά όχι η μόνη.

 

Πρωτού εκφέρω την όποια άποψή μου, θα ήθελα μετ' επιτάσεως να κάνω μια σημαντική διόρθωση για τον, όπως προκύπτει από το νήμα, έχοντα κερδίσει τόσο την εκτίμηση όσο και τη φιλία μας κ. Παπάνη. Αν και εξ ανάγκης "ακαδημαϊκής" φέρεται ως Στράτος εκ του Ευστράτιος, το ορθό είναι Στρατής, εκ του Στρατήγης, παραφθοράς/ντοπιολαλιάς του Στρατηγός ή Στρατηλάτης. Αυτά δια την ιστορία.
Επί του θέματος του νήματος τώρα.
Λαμβάνοντας υπ' όψη την διατυπωμένη ευρυτέρα έννοια του όρου "μαζοχιστής" και μιλώντας για σχέση M/s και ουχί έτερα kinky/perv έκδοχα, μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τα δύο μέρη της σχέσης σε 1) s εκ φύσεως, ήτοι άνθρωπο που αδυνατεί να διάγει το βίο του εάν δεν βρίσκεται υπό την απόλυτη εξουσία (όπου εξουσία βάλτε καθοδήγηση, επιβολή, προστασία ή ό,τι έκαστος εν τη αυτού διανοία έχει) άλλου, 2) s κατόπιν λογικής διεργασίας και επιλογής, ήτοι άνθρωπό που ενώ θα ήταν μια χαρά ως αυτεξούσιος, επιλέγει (και πάλι μάλλον αδιάφορο για πιο λόγο κάνει την επιλογή αυτή) να επιθυμεί να εξουσιαστεί.
Το θέμα του νήματος μπορεί να εμφανισθεί μόνο στη δεύτερη περίπτωση, έτι περισσότερο όταν η αποτυχία/απόρριψη μεγενθύνεται σε ανάγκη και, έστω εν σπέρματι, ηδονίζει και αυτό για λόγο πολύ απλό. Διότι η επιλογή που έγινε έρχεται σε αντίθεση με το αρχέγονο ένστικτο, το οποίο δρώντας παρασκηνιακά κι αθέατα, ερμηνεύει την αποτυχία/απόρριψη ως δυνατότητα του ατόμου να επιλέξει την κατάστασή του και να βαυκαλισθεί εν τέλει για την ορθότητα της επιλογής του, ωσάν σε αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία.

 

οκ καταλαβα. καποια στιγμη που το ειχα ψαξει το θεμα, ειδα οτι υπαρχουν δυο διαφορετικα πραγματα που αλλοτε σχετιζονται και αλλοτε οχι. στα αγγλικα το ενα λεγεται self confidence και το αλλο λεγεται self esteem. Στα Ελληνικα πως θα μπορεουσαμε να τα πουμε? Αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση αντιστοιχα? Ας τα πουμε ετσι για να παει η κουβεντα παρακατω.

Αυτο που περιγραφεις παραπανω ειναι αυτοπεποιθηση. δηλαδη ικανοτητα, και εμπιστοσυνη στις ικανοτητες σου. Σε καποια περισσοτερο και σε αλλα λιγοτερο εστω.

Η αυτοεκτιμηση απ την αλλη ειναι διαφορετικο πραγμα. Ουσιαστικα ειναι το ποσο μεγαλο η μικρο μεριδιο θεωρεις οτι αξιζεις στη ζωη γενικα. Δηλαδη ποσο μεγαλο η μικρο κομματι θεωρεις εσυ οτι σου αναλογει και θεωρεις οτι μπορεις να διεκδικησεις. Πως βλεπεις δηλαδη τον εαυτο σου μεσα στη ζωη. Δεν ξερω αν θα μπορουσαμε να πουμε οτι αυτο ειναι και το ποσο νοημα θεωρεις οτι εχει η ζωη σου. Για το τελευταιο δεν ειμαι σιγουρος γιατι καποιος μπορει να θεωρει οτι αξιζει πραγματα στη ζωη και να ψαχνεται αλλα για την ωρα να μην εχει βρει το νοημα που θα ηθελε.

Ενα ακραιο ισως παραδειγμα ειναι καποιος που αυτοκτονει. Μπορει να εχει ολη την αυτοπεποιθηση του κοσμου. Η οποια δεν ειναι πλαστη, μπορει πραγματικα να ειναι ικανος και ταυτοχρονα να εχει εμπιστοσυνη σε αυτες τις ικανοτητες. Ποση αυτοεκτιμηση ομως εχει? Πως βλεπει τον εαυτο του μεσα στη ζωη? Τι μεγεθος κομματιου θεωρει οτι μπορει να απλωσει το κουλο του και να διεκδικησει? Μαλλον τιποτα.

Απ την αλλη καποιος που εχει υψηλη αυτοεκτιμηση ειναι δυσκολο να μην εχει και αυτοπεποιθηση, εκτος αν μιλαμε για ελλειψη εξοικειωσης με καποια πραγματα και μια απλη νευρικοτητα απεναντι τους, η καποια κολληματα σε συγκεκριμενα πραγματα. Αλλα σε γενικες γραμμες πιστευω θα ειναι ενας ανθρωπος με αυτοπεποιθηση.

Παραδειγμα αυτου, ενας φιλος μουσικος, μεγαλο ονομα, μου ειπε μια μερα οτι οταν ξεκινανε οι περιοδιες στα πρωτα δυο-τρια κομματια τρεμουν τα χερια του απ το αγχος. μετα οσο περισσοτερες συναυλιες γινονται τοσο φευγει αυτο, μεχρι που απο καποιο σημειο και μετα βγαινει να παιξει και ειναι σα να εχει παει για καφε. Την επομενη χρονια ξανα τα ιδια. Και ειναι ανθρωπος ο οποιος και αυτοεκτιμηση εχει αλλα και αυτοπεποιθηση γενικα. Οποτε αυτο ειναι η ελλειψη εξοικειωσης μεχρι να παρει μπρος, η ενα κακο pattern που επαναλαμβανεται? Παντως σιγουρα ειναι κατι συγκεκριμενο δεν δεν αντικατοπτριζει τη γενικοτερη εικονα αυτοπεποιθησης και αυτοεκτιμησης που εχει.

Στην αντιμετωπιση τωρα ολων αυτων, σιγουρα στην αυτοπεποιθηση τα πραγματα ειναι πιο ευκολα. Υπαρχουν τεχνικες για το πως να σκεφτεσαι σε διαφορες καταστασεις και να ξεπερνας τετοια θεματα. πχ δημοσια ομιλια κλπ. Το θεμα ομως της αυτοεκτιμησης ειναι πολυ βαθυτερο. Δεν εχω γνωση για να σου πω εκει τι γινεται. Ισως καποιοι που ασχολουνται με ψυχολογια να μπορουν να δωσουν απαντηση.

 

Αγαπητέ @lizard_ , η αυτοπεποίθηση συνδέεται με τις αυτόματες και ενδιάμεσες πεποιθήσεις (κατά τή Γνωσιακή-Συμπεριφορική προσέγγιση). Επομένως, όντας πιο στοχοπροσδιορισμένη- αποκτάται μέσα από την εκμάθηση συμπεριφορών και την απόκτηση δεξιοτήτων. Η αυτοεκτίμηση πάει βαθιά στις πυρηνικές μας πεποιθήσεις και έχει μια υπαρξιακή διάσταση. Επομένως, χρειάζεται περισσότερη δουλειά με τον εαυτό μας και τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους.

 

Σας ευχαριστώ όλους για τις απόψεις σας. Δεν είμαι σε μέρα που να έχω καλή διάυγεια και λογική, αλλά παρόλα αυτά θα προσπαθήσω σιγά σιγά.

Επειδή μου φαίνεται ενδιαφέρουσα η άποψη σου θα μπορούσα να παρακαλέσω για διευρυνση των όσων γράφεις στην τελευταια παράγραφο?

 

@lara[E-p] : Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι συνεχίζουμε να είμαστε εν πολλοίς ενστικτώδεις κατά κίνητρο, η δε λογικές διεργασίες έρχονται να "επικαλύψουν" το ένστικτο, εν είδη λούστρου ή σεντονιού.
Στην πρώτη περίπτωση που περιγράφω, εκείνη δηλαδή του ανθρώπου που η αρχέγονη γραφή στα κύτταρά του, ταυτίζεται με τη λογική του επιλογή να είναι s, δεν μπορεί να υπάρξει η ανάγκη της απόρριψης, παρεκτός ίσως και πάλι ως άλλοθι, εάν το συγκεκριμένο άτομο βρεθεί υπό την Κυριαρχία M. που δεν το καλύπτει, οπότε το ένστικτο της επιβίωσης μπορεί να εκδηλωθεί ως ανάγκη πρόκλησης απόρριψης. Τότε δημιουργείται η μαθηματική ακολουθία : είμαι σ.- έχω ανάγκη να κυριαρχηθώ-δεν με καλύπτει η συγκεκριμένη κυριαρχία-δεν μπορώ να ζητήσω αποδέσμευση-προκαλώ την απόρριψή μου. Λείπει σαφώς το ηδονιστικό της απόρριψης στοιχείο. Δεν είναι όμως ιδιαίτερα ενδιαφερουσα η περίπτωση αυτή.
Η δευτερη περίπτωση παρουσιάζει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον.
Εδώ έχουμε ένα άτομο απόλυτα ικανό να είναι αυτεξούσιο, το οποίο όμως μέσα από λογική διεργασία επιλέγει όχι απλά την υποταγή, αλλά να γίνει σ. Εδώ λοιπόν, έχουμε μια ευθεία σύγκρουση του αυτεξούσιου είναι με την σ. λογική επιλογή (συνηθίζω να λέω ότι έχουμε μια Ferrari για να μεταφέρουμε τα ψώνια από το supermarket). Η σύγκρουση αυτή οδηγεί σε μια διαφορετική, ως προς το υπόβαθρό της ακολουθία: είμαι αυτεξούσιος-επιλέγω λογικά να κυριαρχηθώ-το ένστικτό μου αντιδρά-αρνούμαι ή δεν δύναμαι να αποδεχθώ την εσφαλμένη λογική επιλογή μου-αναζητώ την απόρριψη για να μην φέρω το βάρος της λανθασμένης λογικής επιλογής-όταν έρχεται η απόρριψη ηδονίζομαι γιατί πείθω και το συνειδητό μου εαυτό ότι ήταν ορθός στην υποτακτική του επιλογή και τον α/υποσυνείδητο που αποζητά παρασκηνιακά να αποτινάξει τα δεσμά του.
Κατανοώ απολύτως ότι απέναντί στην θέση μου αυτή, κάποιος μπορεί να απορρίψει το θεμέλιο λίθο της, που είναι η συνεχιζόμενη έστω και παρασκηνιακά επιβολή του ενστίκτου επί της λογικής, οπότε και το όλο οικοδόμημά της καταρρέει.
Για εκείνους όμως που αποδέχονται τη βάση, το νήμα σου γεννά δύο πραγματικά ενδιαφέροντα ερωτήματα 1. Τί μπορεί να κάνει άτομα ικανά να διάγουν αυτεξούσιο βίο να επιλέξουν την υποταγή και 2. Πώς αντιδρά ο Μ. στη περίπτωση που εξουσιάζει ένα τέτοιο άτομο?

 

Θα επιχειρήσω να δώσω μιάν εξήγηση στο 1ο ερώτημα, χωρίς να διεκδικώ την πατρότητα ή την ορθότητά της.
Με βάση το δίπολο της ύπαρξης (γιν-γιανγκ), το οποίο αντανακλάται στον ανθρώπινο ψυχισμό, ένας από τους σκοπούς του ανθρώπου είναι η επανενοποίησή του (κατά τον πλατωνικό Ανδρόγυνο), η οποία προϋποθέτει την ένωση των αντίθετων πόλων. Χαρακτηριστικό των περισσότερων ανθρώπων είναι η υιοθέτηση ενός από τους δύο πόλους -πολλές φορές καθ' υπερβολή- και η απόρριψη του άλλου. Τότε, όπως αναφέρει ο Καρλ Γιούνγκ, ο έτερος πόλος βρίσκει τον τρόπο να "διεκδικήσει" την προσοχή μας, δημιουργώντας το αντίπαλο δέος, το οποίο -σύμφωνα με την Κάρεν Χόρνευ- μας οδηγεί σε εσωτερικές συγκρούσεις. Π.χ. ο ακραία ηθικολόγος, που είναι άκαμπτος απέναντι στην ανθρώπινη αδυναμία, αρνείται την ύπαρξή της εντός του. Αυτός λοιπόν ο έτερος πόλος τον "επισκέπτεται" με τη μορφή μιας μανίας, για παράδειγμα γίνεται κλεπτομανής. Ο άνθρωπος αυτός τότε βιώνει μια εσωτερική σύγκρουση, που επιλύεται μόνον όταν αποδεχτεί την ύπαρξη των αδυναμιών του.

Αντίστοιχα, ο αυτεξούσιος, ο οποίος πιστεύει πως είναι απόλυτα αυτάρκης και ότι έχει τα πάντα υπό τον απόλυτο έλεγχό του, απορρίπτει τον έτερο πόλο του, ο οποίος του υπαγορεύει την ανάγκη να στηρίζεται και στους άλλους, λόγω της ανάγκης του σχετίζεσθαι. Έτσι ο πόλος αυτός βρίσκει τρόπο να εκφραστεί. Ένας από τους τρόπους είναι η ανάγκη για σχέσεις υποταγής. Κατ' επέκταση, η απόρριψη είναι ο μηχανισμός άμυνάς του απέναντι στη μη αποδοχή της ανάγκης του να υποταχθεί.

Γενικά μιλώντας, η αρμονία κατακτάται μέσα από την ισορροπία, που σημαίνει συμφιλίωση των πλευρών μας και γεφύρωμα των εσωτερικών μας αντιφάσεων. Μέχρι να συμβεί αυτό, θα απορούμε για το διχασμό των θέλω μας και την ασυμβατότητα των επιλογών μας.

 

@peleas : Δεν συνέχισα με απόψεις επί των ερωτημάτων που έθεσα, εκτιμώντας πως εν πολλοίς διαστρεβλώνουν το ζητούμενο του νήματος, άρα απαιτούν την άδεια της νηματοθέτιδος.
Με έντονη διάθεση agent provocateur ( όχι, όχι της φίρμας lingerie, του άλλου, του κυριολεκτικού προβοκάτορα) παραθέτω πραγματικό διάλογο με φίλη εκ του forum (και όχι μόνο):
Ερώτηση - Πόσοι άραγε οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία εξ αιτίας των θεωριών του Γιουνγκ?
Απάντηση - Και γιατί είναι εξ ορισμού κακές οι αυτοκτονίες με αυτή την αιτία?