Ανάγκη απόρριψης

Συμφιλιωθείτε με τους δαίμονες σας, μην τους πολεμάτε. Όσο τους πολεμάτε τόσο σας τρώει ενέργεια την οποία την χρειάζεστε αλλού. Μέσω της αποδοχής ανοίγει και ο δρόμος για την απελευθέρωση. Οι δαίμονες μας είναι βοηθοί μας και μας δείχνουν το δρόμο για το φως που απεγνωσμένα αναζητούμε

 

Γιούνγκ anima - animus
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/animus-anima.html

 

Η (εκ)τροπή του θέματος γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα...  
Κατ' αρχάς ανάμεσα στα εσώρουχα και στον προβοκάτορα, επιλέγω και τα δύο. Άλλωστε, η λαγνεία είναι εκ φύσεως προβοκατόρικη...

Η αναφορά στους δύο ογκόλιθους της ψυχανάλυσης δεν είχε σκοπό την επίδειξη γνώσεων, ούτε την επικύρωση της άποψής μου. Όλες οι απόψεις που εκθέτω στο φόρουμ είναι απότοκες προσωπικών βιωμάτων. Η μνεία της θεωρίας γίνεται ως αναφορά σε τυχόν κοινές προσλαμβάνουσες με τα μέλη του φόρουμ.

Πέραν τούτου, ο διάλογος που ανέφερες είναι όντως ιντριγκαδόρικος. Τρώγομαι να τον συνεχίσουμε (ή να σου ζητήσω να αναφέρεις τη συνέχεια). Ίσως σε άλλο νήμα  

 

Σε ευχαριστώ για την παραπομπή.

 

Επειδή για να συνεχίσω την συζήτηση, πρέπει να την θέσω σε κάπως διαφορετικές βάσεις, μια και το θέμα της ανάγκης απόρριψης, από τότε που το έγραψα και αποκάλεσα έτσι, έχει αλλάξει/τροποποιηθεί, απλά ήθελα πριν το προχωρήσω να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στις παλιές μου τοποθετήσεις, ώστε να το δω και με την δικιά σας οπτική, για να το συμπληρώσω. Απλά θα ήθελα να σκεφτώ αυτα που γράψατε για λίγο  

@lotus τι σημαίνει για σένα συμφιλιώνομαι με τους δαιμονες μου?
Γιατί προσωπικά νιώθω πολύ συμφιλιωμένη απλά άλλο να αποδεχομαι την ύπαρξη τους κι αλλο να παυω να τους πολεμώ, εαν μου κάνουν κακό. Και εντελώς άλλο το να μπορώ να απασχολώ και να διασκεδάζω το μυαλό μου, για να μην το χάσω από έλλειψη χρήσης, επειδή αφήνομαι στα πάντα χωρίς σκέψη και ανάλυση. Και αυτό ακριβώς συνέβη όταν έπαψα να τους πολεμώ. Έγινα έρμαιό τους χωρίς άμυνες και αντιστάσεις.
Αντιλαμβάνομαι την Ζεν προεκταση απλά δεν την συμμερίζομαι.

 

Είναι μηχανισμοί αυτογνωσίας, αν σου κάνουν κακό τους έχεις δώσει εσύ τη δύναμη να το κάνουν. Τι σχέση έχει το απασχολώ το μυαλό μου προς διασκέδαση με το προσωπικό μονοπάτι αυτογνωσίας? Δεν εξέφρασα κάτι τέτοιο .... αν εσύ το ερμήνευσες έτσι ψάξε να βρεις το γιατί.
Δηλαδή όταν έπαψες να τους πολεμάς νόμιζες ότι λειτούργησες πιο ελεύθερα, άρα λες με άλλα λόγια αυτό που εξέφρασα.... αλλά
το ότι έγινες έρμαιο τους προφανώς ήταν διότι έγινε μέσα από ασυνείδητη και όχι συνειδητή διεργασία όλο αυτό δηλαδή έγινε αντιδραστικά και όχι μέσα από συνειδητή αυτοποδοχή

 

@lotus θα προσπαθησω να εξηγησω τι μου γεννησε αντιδραση στα λεγομενα σου οσο καλυτερα μπορω.
Για μένα συμφιλιώνομαι με τους δαίμονές μου σημαίνει αναγνωρίζω πως τους κουβαλώ και επειδή τους αναγνωρίζω μπορώ να αρχίζω να τους δαμάζω. Κι αν μπορώ να τους σκοτώσω ακόμη καλύτερα.
Όσο για το μονοπάτι αυτογνωσίας δεν είναι μονο ένα. Κι αν κάποιος δεν περπατά το δικό μας, δεν σημαίνει πως έχει χαθεί.

 

Αυθόρμητα αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε σ αυτή την περίπτωση να συμβαίνει το ότι το s άτομο, που για να βρίσκεται σε τέτοιου είδους σχέση, σημαίνει προσπαθεί να καλύψει τις συγκεκριμένες του ανάγκες, φτάνει να αποζητά -όχι συνειδητά βάσει της αρχικής μου σκέψης- την κάλυψη της ανάγκης του για εξευτελισμό π.χ. λόγω μη επαρκούς κάλυψης αυτής από τον Κ, μέσω απόρριψεως? Όπως το παιδάκι που γίνεται άταχτο γιατί έμαθε πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάρει την σημασία που χρειάζεται?

Υ.Γ. Είπα να τα πάρω ένα ένα  

 

OK, τρόμαξα... Φαίνεται πως η μόδα με τρομάζει...

 

Ξερω @cadpmpc μου πως ομολογω το ποσο αργοστροφη ειμαι, αλλά δεν εχω ιδεα ποια ειναι η μοδα και κοντευω να σκασω που τρομαξε κάτι στο νημα της παράνοιάς μου ενα φίλο!

 

Τα ψυχοτέτοια και τα ψυχοάλλα...
Τα θεωρώ πάρα πολύ σοβαρά θέματα, για να κλωθογυρίζουν παρεμπιπτόντως...
Όσο και παρεμπιπτόντως νάναι, όσο και ξώφαλτσα...
Κατανοώ την ανάγκη της κοινωνίας, έτσι όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία 50 χρόνια, και ο συρμός (μόδα) που για τους όποιους λόγους δημιουργήθηκε, κάτι μού λέει πως είναι από άχρηστος έως επικίνδυνος και για τους θεράποντες και για τους αναζητώντες.
Δέχομαι τις αγνότερες των προθέσεων , στέκομαι επιφυλακτικός στην μαζικότητα παραγωγής προϊόντων και παραπροϊόντων...

 

Ήταν ελαττωματική η κάψουλα του espresso για το πρωινό καφέ και στη δεύτερη προσπάθεια δεν πέτυχα και τη ζάχαρη, οπότε η μέρα ξεκίνησε σκατά κι ο Ασμόδαιός μου έχει νευριασμένα σκωπτική διάθεση, μάλλον δικαιολογημένα. Οπότε σχωράται που θα πηδήξω λίγο το νήμα για λόγους προσωπικής εκτόνωσης, δεσμεύομαι δε μόλις φτιαξει λίγο η διάθεση να κάνω delete όλο το post.

Προτεινόμενοι τρόποι αντιμετώπισης των εσωτερικών μας δαιμόνων:
1. Το βλέπεις ολόκληρο και στη παραγωγή του 1993 και σε αυτή του 2013 και μετά γράφεις έκθεση με θέμα : "Τρόποι τιμωρίας του προεδρείου του Δ.Σ.Α. που δεν κράτησε τον Καρβέλλα στις τάξεις του και του έδωσε τη διέξοδο να παράξει "τεεεεεεχνηηηηηηηη¨".


2. Πετάγεσαι μέχρι το Παρίσι και το Père Lachaise, κάθεσαι και παρατηρείς αυτό και στο γυρισμό, αφού δεν ξεχάσεις να μου φέρεις μια κούτα Gitanes sans filtre, αναρωτιέσαι γιατί η Ιερά Σύνοδος επιτρέπει ακόμη να κυκλοφορεί το The End. Η εμβάθυνση στην Οιδιπόδεια τραγωδία προαιρετική μεν, ιδιαιτέρως εκτιμητέα δε. 

3. Η λύση αυτή απαιτεί σχετικά καλή γνώση αγγλικών, αλλά όποιος την κατέχει ακούει με προσοχή τους στοίχους

4. (Η αγαπημένη μου) Το βλέπεις, μια, δυο , τρεις φορές .... αφήνεις ήσυχους τους δαίμονες σου, και ξεκινάς πόλεμο με τους αγγέλους σου