Ανέγγιχτα...

Είχε νυχτώσει. Ξάπλωσε στο κρεββάτι της, φόρεσε τα ακουστικά και έκλεισε τα μάτια. Την ηρεμούσε να ακούει αγαπημένες μελωδίες πριν κοιμηθεί. Όμως είχε καιρό να νιώσει τόσο ανήσυχη. Στριφογύριζε και κάθε φορά γινόταν και πιο δύσκολο. Νά΄το πάλι. Αυτό το συναίσθημα με τόση δύναμη που την κάνει να θέλει να λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου περισσότερο από τα δικά της. Και νά' σου τα γιατί, τα πως έγινε και τούτο και το άλλο. Να τα ερωτήματα για το τι μπορεί να κάνει, να οι βαθιές ανάσες γιατί κάτι την έπνιγε, δεν την άφηνε να αναπνεύσει.
Μέσα σε αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα τα λεπτά κυλούσαν τόσο γρήγορα.
Κοίταξε την ώρα, ανασήκωσε τους ώμους. Άλλο ένα βράδυ χωρίς ύπνο με συντροφιά αμέτρητες σκέψεις. Το είχε κάπου συνηθίσει πια, είχε μάθει να ζει με αυτό παρ' όλο που την βασάνιζε. Έστω και λίγες λύσεις να έβρισκε θα έφερνε χαρά σε κάποια πρόσωπα. Τι καλά!
Μήπως να προσπαθούσα λιγάκι περισσότερο, σκέφτηκε. Να δώσω και κάτι ακόμη. Να, να να και σιγά σιγά κατά το ξημέρωμα ο Μορφέας την θυμήθηκε και έπεσε στην αγκαλιά του.
Την ξύπνησε κάπως απότομα λίγο αργότερα η κόρνα ενός αυτοκινήτου και κάτι φωνές που ακολούθησαν. Κατσούφιασε. Πάλι φωνές, πάλι πανικός, σκοτωμοί και φασαρίες για το τίποτα. Γιατί οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει την ευχάριστη ένταση και την έχουν αντικαταστήσει με την ένταση των απωθημένων και κακών εκτονώσεων.
Κάποιες φορές σκέφτεται πως αυτός ο κόσμος δεν είναι για αυτήν, αλλά ποιος να είναι;
Σηκώθηκε από το κρεββάτι, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και μπήκε για ντουζ. Καθώς έπεφτε το ζεστό νερό επάνω της το μόνο που ήθελε ήταν να παγώσει η στιγμή εκεί. Πόσες φορές το ευχήθηκε αυτό, αλλά ήξερε πως πρέπει να συνεχίσει. Λούστηκε, στέγνωσε τα μαλλιά της, βούρτσισε τα δόντια της, φόρεσε την κρέμα και τα γαλακτώματα της, τύλιξε την πετσέτα γύρω της και πήγε μπροστά από τον καθρέφτη.
Χάζευε τον εαυτό της με μια δόση ναρκισσισμού και θλίψης. Κάποιες σκέψεις την κυρίευσαν σε γρήγορη ροή καθώς δεν υπήρχε χρόνος. Άνοιξε την ντουλάπα της να πάρει το φόρεμα που θα φορούσε και χαμογέλασε.
Ωπ! πάμε ένα rewind γρήγορο γιατί δεν έχουμε και χρόνο. Πως, τι ήταν αυτό που εισέβαλε έτσι στα συνηθισμένα;
Έκανε ένα βήμα πίσω και κοίταξε ξανά τον καθρέφτη να επιβεβαιώσει το χαμόγελο. Το ήθελε τώρα αυτό; Γιατί κάτι τόσο μικρό ανέτρεπε τόσο πολύ την καθημερινότητά της; Έκλεισε λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια και σκέφτηκε πως πάντα αποζητούσε την ηρεμία μα πάντα η ζωή της είχε ρυθμούς εξοντωτικούς. Αυτό ήταν, η αιτία του χαμόγελου της προσέφερε μια δόση αυτής της ηρεμίας που τόσο είχε ανάγκη. Ξαναχαμογέλασε. Έπιασε το φόρεμα, το μύρισε όπως συνηθίζει και το φόρεσε. Δυο σταγόνες άρωμα, γόβες ένα γρήγορο δίλημμα "μακιγιάζ ή όχι" για να καταλήξει στο δεν είναι απαραίτητο πρωινιάτικα. Τσάντα, κλειδιά και έτοιμη για το συνηθισμένο δρομολόγιο.
Μπαίνει στο αμάξι, σταματάει στο γνωστό καφέ.
Έναν φίλτρου με άρωμα φουντούκι παρακαλώ. Ο ιδιοκτήτης κάθε φορά την ίδια φράση : Μα να σε δω μια φορά να αλλάζεις. Της κλείνει το μάτι με έναν βαθμό έπαρσης και αλαζονείας. Είναι ωραίος άνδρας. Το ξέρει. Κάθε μέρα στο καφέ, ιδιαίτερα τα βράδια περιτριγυρίζεται από γυναικείο πλήθος.
-Αφού με ξέρεις, τα χούγια δεν αλλάζουν του λέει με μια ξινίλα στο πρόσωπο της. Όσο κι αν προσπαθούσε να την κρύψει όταν της έβγαινε ποτέ δεν τα κατάφερε.
Ανοίγει το καπάκι του καφέ, τον μυρίζει. Το ξανακλείνει και κατευθύνεται στο αυτοκίνητό της.
Αυτή η μυρωδιά, τα ψυχρά πρωινά της δίνει ενέργεια.
Επιτέλους οξυγόνο ψιθυρίζει. Πόσες βαρετές συναναστροφές, ακόμη και για έναν καφέ σκέφτεται, βάζει μπρος και κατευθύνεται στον προορισμό της.
Παρκάρει, μπαίνει στη δουλειά της. Φοράει το μεγαλύτερο χαμόγελο και καλημερίζει. Η δουλειά της, της δίνει ζωή. Θέλει να βλέπει τους ανθρώπους χαρούμενους.
Περνάει να αφήσει στο γραφείο τον καφέ της και συναντιέται το πρόσωπό της με τον καθρέφτη. Χαμογελάει...

 

Πολύ όμορφη γραφή...
Μακάρι να έχει και συνέχεια...

 

Aκόμα μια συνηθισμένη ημέρα, της οποίας τα γεγονότα παίρνουν διάσταση. Πήγε έξι το χάραμα, ξύπνησε και πήγε στο ντουζ αμέσως. Καθώς το νερό έπεφτε πάνω της έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια, πήρε βαθιά ανάσα και έσκυψε να μυρίσει το άρωμα του αφρόλουτρου. Κλικ. Να πάγωνε η στιγμή εκεί, όμως όχι. Ο χρόνος κυλάει. Ξεπλένεται γρήγορα, στεγνώνει τα μαλλιά της, λίγο αποσμητικό και στην ντουλάπα να βρει ρούχα. Πιάνει το τζιν της και ένα μακό μπλουζάκι, δυο σταγόνες άρωμα, τσάντα κλειδιά κινητό και.......
Άλλη μια ίδια μέρα, τα ίδια δρομολόγια, τις ίδιες συνήθειες αναλογίζεται και κλείνει την πόρτα πίσω της για να ακολουθήσει το συνηθισμένο δρομολόγιο.
Φτάνει στη δουλειά, αφήνει τον καφέ στο γραφείο, καλημερίζει χαμογελώντας, βάζει τη φωνή στους μίζερους συναδέλφους να χαμογελάσουν και πάει να αλλάξει. Στον εργασιακό της χώρο όλα έχουν άλλο νόημα, άλλη βαρύτητα για την ίδια. Παρόλη την κούρασή της είναι η ενέργειά της, η δύναμή της. Μετά από ώρες δουλειάς η βάρδιά της φτάνει στο τέλος της. Αλλάζει ενδυμασία και χαιρετάει.
Καθώς προχωράει για το αυτοκίνητό της, μια σκέψη περνάει από το μυαλό της. Δε θέλει με τίποτα να ακολουθήσει το ίδιο δρομολόγιο επιστροφής και τις ίδιες συνήθειες. Ξεκλειδώνει και ξεκινάει χαρούμενη μια άγνωστη διαδρομή χωρίς να γνωρίζει το τέλος του ταξιδιού της. Τίποτα δεν της θυμίζει το συνηθισμένο δρομολόγιο μα και τίποτα δεν την πτοεί να μην εξερευνήσει το νέο. Τα χέρια στο τιμόνι, τα μάτια στο δρόμο, πόδι στο γκάζι, ανοιχτά παράθυρα να τη φυσάει ο αέρας και το ραδιόφωνο να παίζει
Ποιος είπε πως είναι υποχρεωμένη να ανέχεται όλους και όσα δεν την ευχαριστούν; Πόση καθημερινότητα μπορεί να βάλει στην άκρη για να αναπνέει τη ζωή με τον τρόπο που εκείνη θέλει; Μικρές σκέψεις, απαραίτητες για τη δική της εσωτερική εξέλιξη. Αυτή η απλότητα και η ομορφιά του να μπορεί κανείς απλά να ζει, πόση δυσκολία κρύβει μέσα της; Κι όμως, με τον τρόπο της βρίσκει πάντα τα πατήματά της. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, όπως θέλουν οι άλλοι ή όπως προσπαθούν να σου επιβάλλουν συνειδητά η μη. Η απάντηση είναι απλή. Τόσο όσο....
σκέφτεται, πατάει φρένο και σταματάει το αυτοκίνητο στην άκρη.
Κατεβαίνει. Περπατάει αργά, χάνεται μέσα στα δέντρα, γδύνεται. Πόση ελευθερία η γύμνια μακρυά από τους αυτόκλητους κριτές. Λίγα βήματα και μπαίνει μέσα στο νερό που τόσο αγαπάει. Πόση απόλαυση σε μια τόση δα μικρή στιγμή. Μπαίνει το πρόσωπο της κάτω από το νερό. Κλείνει τα μάτια της, κρατάει την ανάσα της και για μερικά δεύτερα χάνεται στον χρόνο.
Αυτό είναι. Λίγα βήματα ακόμη... λίγα... ένα, δύο, τρία και άπλωσε το χέρι της να την αγγίξει. Όσο μακρυά και αν αυτή φεύγει θα είναι πάντα κυνηγός της. Της ζωής και της ελευθερίας. Χαμογελάει, μια κοφτερή πέτρα στο νερό της σκίζει το πόδι. Λίγο ο πόνος, λίγο η ατμόσφαιρα, το νερό, το αίμα, οι ήχοι της φύσης της θυμίζουν πως είναι ζωντανή. Σκύβει, πιάνει την πληγή στο πόδι της, γλύφει το αίμα στα χείλη της. Πήρε όλα όσα χρειαζόταν για να συνεχίσει το ταξίδι της, κι ας νύχτωσε. Δεν πήγε χαμένη η μέρα αυτή. Άνοιξε άλλη μια πόρτα....

 

Παρασκευή βράδυ, στο κρεββάτι της.
Ήταν από εκείνα τα βράδυα που οι σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό της. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σηκώθηκε κι έβαλε ένα ποτήρι κρασί. Γέμισε τη μπανιέρα της με ζεστό, σχεδόν καυτό νερό, αφρόλουτρο και βυθίστηκε μέσα. Έκλεισε τα μάτια της, πήρε μια ανάσα κι άρχισε να χαλαρώνει. Το χέρι της κατευθύνθηκε ανάμεσα στα μπούτια της, έσφιξε το μουνί της ανάμεσά τους, λίγο πιο πάνω ίσα που το ακούμπησε και το ένιωσε να πάλεται. Ω! Ανοιγεί τα μάτια και απότομα απομακρύνει το χέρι της. Ψάχνει το ποτήρι με το κρασί της, το πιάνει, πίνει μια γουλιά και ξεφύσηξε σαν ένα βάρος να έφυγε από πάνω της. Τελευταία στιγμή θυμήθηκε τα λόγια Του.
- Δεν το αγγίζεις ποτέ, αν δεν το ζητήσω Εγώ.
-Ωωωπ αν δεν το ζητήσει Αυτός; Και ποιος νομίζει ότι είναι που μπορεί να ορίζει τι μπορώ να αγγίξω και τι όχι. Ποιος νομίζει ότι είναι που απαιτεί να είναι δικό του κάτι που είναι ολόδικό μου από πάντα, ποιος νομίζει ότι είναι και θέλει να ελέγχει το μουνί μου ενώ και αυτό ανήκει σε μένα αφού είναι δικό μου, ποιος νομίζει ότι είναι που έτσι αυθαίρετα καταλαμβάνει χώρο στο μυαλό μου;
Μια ταραχή μέσα της και σφίγγει το ποτήρι στα χέρια της. Σπάει, το γυαλί, της κόβει το χέρι, τσούζει, βλέπει το αίμα στην αμυχή το γλύφει, κάτι μουρμουράει μέσα από τα δόντια της που ούτε η ίδια καταλαβαίνει καλά καλά και σηκώνεται προσεκτικά τυλίγει την πετσέτα στο σώμα της και αδειάζει το νερό για να τακτοποιήσει τη ζημιά που προκάλεσε. Μουρμουράει ξανά, η υγρασία στο μυαλό και το μουνί της δεν την αφήνουν να είναι όσο ήρεμη θέλει. Συμμαζεύει, στεγνώνει γρήγορα τα μαλλιά της ντύνεται παίρνει μια ζακέτα και βγαίνει στο μπαλκόνι. Ο κρύος αέρας ίσως την βοηθήσει να πάψει να είναι τόσο υγρή. Είναι τόσο θυμωμένη όμως με αυτό που της συμβαίνει που της φταίνε ακόμη και τα κάγκελα. Χτυπάει τη γροθιά της επάνω τους και ξαναμπαίνει μέσα.Σφίγγει τα μπούτια και πάλι.
- Κοιτάζει το κινητό της. Όχι σκέφτεται.
Ξανασφίγγει τα μπούτια. Δεν μπορεί.
- Πάει να το πιάσει. Όχι.
Το μουνί της δεν σταματά να της υπενθυμίζει την υγρασία του.
- Το πιάνει στα χέρια της.
Γράφει μήνυμα. Μπορώ σας παρακαλώ να αγγίξω το μουνί μου και να παίξω μαζί του;
- Τι;;;; Σιγά μην τον παρακαλέσω κιόλας.
Θέλω να αγγίξω το μουνί μου, και να παίξω μαζί του. Τώρα.
Κάπως καλύτερα έτσι .
- Αποστολή...
- Όχι. Ξάπλωσε άνοιξε τα πόδια και κοιμήσου έτσι. Και να με σκέφτεσαι. Κατανοητό;
- Aβγχμγκρρρρρρρρρρρρρ
- Τι είπες;
- Mάλιστα!

 

Ααααα, πολύ παλιοκόριτσο μου φαίνεται.

Θα αποφασίσει επιτέλους τι θα κάνει να μάθουμε κι εμείς;   

 

Κι εμένα παλιοκόριτσο μου φαίνεται μη νομίζεις.  

 

Από τα καλύτερα μπορώ να διακρίνω.

 

Πόνος
Βαθύς, διαπεραστικός, βουβός. Πόνος παράδοσης και παραδοχής. Ο πόνος της γνώσης του ποιος θέλεις και έχεις ανάγκη να σε ορίζει. Ο πόνος στον οποίο γίνεσαι γέφυρα ένωσης μ'αυτόν στον οποίον ανήκεις.
Την έπιασε από τα μαλλιά και την μετέφερε σε ένα δωμάτιο σκοτεινό. Μια χαραμάδα φωτός στο ταβάνι υπήρχε μόνο, μπορούσες να καταλάβεις από εκεί εαν είναι μέρα ή νύχτα. Την άφησε σε ένα κρεββάτι, της χάιδεψε τα μαλλιά και την άφησε λίγες ώρες με τις σκέψεις της, ώσπου να γυρίσει. Στο κάτω κάτω η απόλυτη παράδοση είναι εσωτερική υπόθεση. Μπορεί κάθε φορά να παίρνει και κάποιο κομμάτι της, και κάθε φορά εκείνη να το αφήνει με διαφορετικό βαθμό συνειδητοποίησης αλλά το κάθε κύτταρό της πως να το παραδώσει και πως να της το πάρει;
Σκέψεις. Σκέψεις φωτεινές, σκοτεινές, σκέψεις αφοσίωσης, σκέψεις ανασφαλειών. Όλες μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Εκείνη με τον εαυτό της.
Ο ήχος του κλειδιού στην πόρτα την ταρακούνησε. Πόσες ώρες να πέρασαν άραγε; Ήρθε.
Τα βήματά του αργά, κατευθυνόμενα προς το μέρος της. Κρατάει μικρή απόσταση από την ίδια και την παρακολουθεί. Τις ανάσες της, τις κινήσεις της, την αγωνία της.
Κάνει ένα βήμα ακόμη και απλώνει το χέρι του στο μάγουλό της. Χάδι.
Το απόλυτο αγχολυτικό. Απομακρύνεται, βάζει στο πικ απ μουσική να παίζει.

Την χαζεύει, με αργό βηματισμό πλησιάζει κοντά της. Στέκεται μπροστά στα πόδια της. Την παρακολουθεί.
Αμήχανη, ήρεμη με μια εμφανή δόση άγχους και προσμονής μαζί. Ξανά απλώνει το χέρι του στο μάγουλό της. Ξανά χάδι.
Το κέφαλι της γέρνει πάνω στην παλάμη του. Σα να βρήκε τη θέση του, πήγε και κόλησε εκει πέρα.
Το τραβάει απότομα και ξαναπροσγειώνεται στο μάγουλό της με ταχύτητα φωτός. Δυνατά.
Από το στόμα της δεν βγαίνει λέξη, μόνο σηκώνει το βλέμμα και τον κοιτάζει. Ξαναχαμηλώνει.
Παραδομένη στα χέρια του, παραδομένη στα θέλω του, παραδομένη στην δική του ψυχή.
Την πιάνει από το χέρι και την μεταφέρει στον τοίχο. Τα χέρια της πιασμένα σε δυο μεγάλους κρίκους. Τα πόδια της ανοιχτά. Τα μάτια ανοιχτά.
Παίρνει το σφουγγάρι και την πλένει. Την ξεπλένει και την μυρίζει παντού. Βάζει την παλάμη του πάνω από το μουνί της και το πιέζει. Είναι όσο υγρή θέλει.
Και το σώμα της και το μουνί της. Ξεκουμπώνει τη ζώνη από το παντελόνι του, κοιτάζει βαθιά στο βλέμμα της και..... μια, δύο, τρεις, δώδεκα, εικοσι οχτώ, τριαντα πέντε.... στο μουνί, στον κώλο, στην πλάτη, τα πόδια, τα πλευρά της. Χαιδεύει επάνω της τη ζώνη και συνεχίζει.
Κοιτάζει τα σημάδια της. Λεπτές κόκκινες γραμμές, εκδορές, σταγόνες αίματος.
Αφήνει τη ζώνη του και την χαιδεύει. Παντού. Σε όλο της το κορμί. Σε όλα τα σημάδια του που της προκάλεσε.
Έρχεται ξανά σε επαφή με το βλέμμα της. Τον κοιτάζει. Σιωπηλή. Αφημένη σχεδόν χαμένη.
Πιάνει το καλώδιο και αρχίζει και ρίχνει επάνω στο ήδη ερεθισμένο και πληγωμένο δέρμα της. Βρεγμένο κι αυτό.
Οι σταγόνες αίματος κύλισαν. Άπλωσε το δάχτυλό του κι έγλυψε τη γεύση του αίματός της.
Τα ελάχιστα βογγητά του πόνου της έπαψαν. Είχε χαθεί. Μέσα του. Στα θέλω του, στο είναι του.
Στην άκρη του ματιού της ένα δάκρυ άρχισε να κυλάει. Όχι από τον πόνο. Από ικανοποίηση. Που άντεξε ότι εκείνος ήθελε. Από το αίσθημα παράδοσης.
Έλυσε τα χέρια της και το σώμα της σχέδον έπεσε επάνω του.
Την κράτησε. Την πήγε στο μπάνιο, την έπλυνε, περιποιήθηκε της πληγές της και την μετέφερε στο κρεββάτι μ'ενα φιλί στο μέτωπο, ένα χαμόγελο ικανοποίησης.
Αύριο μπορούμε να πούμε τα πάντα. Σήμερα χρειάζεσαι ύπνο της είπε.
Καληνύχτα....

 

εύκολο να το λες μετά από τέτοια υπέροχη ιστορία....

 

Σ' ευχαριστώ πολύ.