Ανήκω χωρίς συναίσθημα ( ; )

Μου απευθύνεστε προσωπικά και προσβλητικά.
Αυτό μου επιτρέπει να σχολιάσω ότι αυτά παθαίνει όποιος ενημερώνεται και σχηματίζει άποψη από το Cosmopolitan.
Μόνη σας εκδηλωθήκατε.

Υ.Γ. Ποσώς με ενδιαφέρει αν με πιστέψετε. Δεν με ενδιαφέρει να με πιστέψουν αυτές που ενημερώνονται από το συγκεκριμένο περιοδικό.

 

Χα χα χα χα χα

Ναι είμαι απαράδεκτος αλλά το κάνω για να γλιτώνω από άσκοπες επαφές.
Οικονομία δυνάμεων που λέει και ο @Marqui

 

χαχα, πλάκα έχετε...και μόνο στην πλάκα μπορώ να πάρω τέτοιες απόψεις...να είστε καλά και να τα λέμε να γελάμε πάντα

 

Ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα, είναι νοητική κατάσταση που προκαλείται από σύνθεση πολλών συναισθημάτων, όχι απαραίτητα θετικών. Το ότι οι αρχαίοι τον είχαν σαν θεό έχει τόση αξία όσο το ότι πίστευαν ότι τους κεραυνούς τους έριχνε ο Δίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερο πεζή και τα αδαή κοριτσόπουλα τα οποία αναφέρεις είναι συνήθως θύματα αυτών που πουλάνε έρωτα και όχι αυτών που λένε ξερές αλήθειες.

 

οι αρχαίοι δεν είχαν κοσμοπολιταν.

 

Words Of Wisdom by Arioch posted 10 January 2021 at 13:36

 

Μια μικρή διόρθωση αν μου επιτρέπεις. Δεν εναποθέτεις τα συναισθήματα σου, τα παραδίδεις.

Όχι. Δεν βλέπω καν πως το υ μπορεί να έχει παραδώσει μυαλό και σώμα και να έχει διαχωρίσει το συναίσθημά από αυτήν την παράδοση.
Συναίσθημα είναι αυτό που νιώθεις και αν αυτό που νιώθω το κρατάω για τον εαυτό μου τότε σαφώς και δεν ανήκω. Ανήκω σε μένα και στα οοοονειρά μου.

Είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα, μέχρι και οι παρανυχίδες μου έχουν συναίσθημα. Τα έχω σκορπίσει στον άνεμο, τα έχω πετάξει στα σκουπίδια, τα έχω περάσει στην πρέσα, τα έχω κακοποιήσει αμείλικτα και πάλι η πηγή ποτέ δεν στερεύει.

Ο προβληματισμός μου δεν ήταν ποτέ τα συναισθήματα μου αλλά ο τρόπος που τα χειρίζομαι. Και δήλωνα πάντα εξ αρχής την τάση μου να παρασύρομαι από αυτά, να με ελέγχουν.

Ο μόνος δρόμος είναι να παραδώσεις, αν προσπαθήσεις να τα πνίξεις, θα σε πνίξουν. Δεν γνωρίζω ανθρώπους που δεν έχουν συναίσθημα. Γνωρίζω ανθρώπους που τα αντιλαμβάνονται και τα διαχειρίζονται διαφορετικά.

Γενικά, απ όσο ξέρω, σου δίνεται χώρος και χρόνος για να εκφράσεις την ψυχή σου. Να την ανθίσεις με ασφάλεια, να την γδύσεις και να την παραδώσεις. Εκεί πιστεύω πως βρίσκεται η πραγματική έκθεση.

Έχουμε μάθει να είμαστε χειριστικοί και να προσπαθούμε να επιβάλλουμε με το συναίσθημα μας και να απαιτούμε. Αυτό δεν έχει να κάνει με το συναίσθημα. Έχει να κάνει με την προσωπικότητα μας και είναι στοιχεία που προσπαθούμε να αποβάλλουμε γιατί εμποδίζουν την υποτακτικότητα.
Έχουμε μάθει να πιστεύουμε πως το συναίσθημα μας είναι βάρος και κούραση. Σαφώς και είναι για κάποιον που δεν θέλει ιδιοκτησιακή ασύμμετρη σχέση, αλλά αυτή η κατηγορία ανθρώπων δεν μας αφορά. Έκαστος στο είδος του.

Στην θέση της υποτακτικότητας φιλτράρονται όσα έχουμε μάθει και επαναπροσδιορίζονται.
Μαθαίνεις και βιώνεις την υπακοή όχι μόνο ως πράξη αλλά και ως συναίσθημα. Αντιλαμβάνεσαι τον έρωτα και την αγάπη διαφορετικά και με κάποιο τρόπο «κολλάει» πιο φυσικά από όσα ήξερες πριν.

Το ανήκω δεν μπορεί να είναι μόνο συναίσθημα, γιατί τότε μιλάμε για αυθυποβολή.
Το «ανήκω» ξεκινά σαν ανάγκη και δοκιμάζεται σε διάφορες μορφές, περνάει στάδια και φάσεις μέχρι να γίνει κατάσταση. Είναι όπως όταν φεύγεις από το πατρικό σου και πας να ζήσεις μόνος σου σε ένα σπίτι, μέχρι να το νιώσεις σπίτι σου πρέπει να το ζήσεις, να μαγειρέψεις, να πλύνεις, να κοιμηθείς, να φας, να καθαρίσεις, να βαρεθείς, να χύσεις, να επισκευάσεις, να σπάσεις και αμέτρητα άλλα πράγματα συνεχώς και πολλές φορές μέσα σε αυτό το σπίτι και κάπως έτσι γίνεται δικό σου, όχι μόνο στα χαρτιά, στο κουδούνι, στην λογική, στο συναίσθημα αλλά με πραγματικά δεδομένα δικό σου και μιλάμε για ντουβάρια μόνο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έμψυχο υλικό.

Το ανήκω χρειάζεται χρόνο και διαθεσιμότητα για να συμβεί.

Αμέτρητες πράξεις ιδιοκτησίας συμβαίνουν στο λεπτό σχεδόν αυτοματοποιημένα πλέον. Λαμβάνω την αίσθηση «ανήκω» σε βαθμό «είμαι» και έχω συναισθήματα με αυτόν τον παρονομαστή. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνος με αντιλαμβάνεται και επιδρά πάνω μου ιδιοκτησιακά συνεχώς. Είμαι μέλος του συνόλου του, έχει χέρια, πόδια, πούτσα, εμένα, πνεύμονες, καρδιά κτλ. Δεν με φοβάται, είναι ο εαυτός του ελεύθερα, δεν με αισθάνεται ως κάτι επίκτητο, ξένο, προσωρινό. Έχει χαθεί πια η οπτική / επιλογή της «εξώπορτας» . Με έχει, υπάρχει μια ένωση, μια ολότητα που καθορίζει άμεσα και ριζικά το είναι μου.

Θέλει να γελάσει θα γίνω αστείο, θέλει να παίξει θα γίνω παιχνίδι, θέλει να ηρεμίσει θα γίνω σιωπή, θέλει να ξεκουραστεί θα γίνω γαλήνη, θέλει να καυλώσει θα γίνω καύλα, θέλει συναίσθημα θα γίνω έρωτας, θέλει χαρά θα γίνω τρέλα. Έχει φροντίσει να καταλαβαίνω και να αισθάνομαι τι θέλει. Με ξέρει όπως ξέρει το χέρι του, με ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε.

Τις φορές που δεν μπορώ να γίνω αυτό που θέλει είμαι σε απόλυτη σύγχυση και φρικάρω. Εκείνος περιμένει και ξέρει ότι θα το βρω, όχι με την λογική, ούτε με το συναίσθημα, όσο και αν αντιστέκομαι στο τέλος θα μου βγει πολύ φυσικά αυτό που είμαι.

Είμαι η πραγματικότητα που βιώνω. Είμαι τα συναισθήματα που συμβαίνουν σε ένα σύνολο πράξεων μέσα στην καθημερινότητα. Από το καλημέρα μέχρι το καληνύχτα, από το να τηγανίσω πατάτες μέχρι το να στηθώ στα 4. Ανήκω 24/7, προσδιορίζομαι και νιώθω συναισθήματα ως ιδιοκτησία. Ό,τι ήμουν πριν από αυτό είναι η ανάμνηση μιας άλλης εποχής που έζησα. Δεν έχω διαφορετικό εύρος συναισθημάτων μόνο, έχω διαφορετική βάση και αυτό τα αλλάζει όλα.

Διαβάζω συχνά πως η ρουτίνα σκοτώνει την ασυμμετρία, όχι δεν συμφωνώ. Η ρουτίνα την εδραιώνει. Γινόμαστε όλο και πιο απελευθερωμένα αυτό που είμαστε.

 

......

Η πεμπτουσία της απόλυτης υποταγής στα δικά μου μάτια.

Εξαίρετα δοσμένο.

 

Αν και θεωρώ ότι μετά το εξαιρετικό κείμενο της @rea.. δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, έχω κάποιες ερωτήσεις πάντα σε σχέση με το αρχικό ποστ αλλά ίσως λίγο πιο γενικές. @Seras Victoria ελπίζω να μην πειράζει, και αν πειράζει (ειδικά αν πάει το θέμα αλλού από εκεί που το θέλεις) μπορώ να το σβήσω, κανένα πρόβλημα  

Πόσο ειλικρινείς είμαστε με τους εαυτούς μας σε σχέση με τις ανάγκες μας?
Πόσα από αυτά που θέλουμε να ζήσουμε είναι βασισμένα στο 'πραγματικό' και πόσα στο ΄φαντασιακό'?
Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε εκείνα τα κομμάτια που βρίσκονται στο φαντασιακό και, αναγνωρίζοντας τις πραγματικές συνθήκες της ζωής μας, να πάρουμε κάποιες αποφάσεις?

Καλή χρονιά σε όλους.

 

αξία; περίεργη λέξη η αξία. Αξία; δεν χάνει καμία αξία η αξία λόγω εξήγησης. Ή απόδοσης.

 

Η φύση του έρωτα είναι ανεξάρτητη με τη θέση που είχε αυτός στη μυθολογία των αρχαίων κατά συνέπεια η αναφορά της μυθολογία ως επιχείρημα δεν έχει καμία αξία.