Αναις Νιν

Το Δαχτυλίδι

Οι ινδιάνοι του Περού συνηθίζουν ν' ανταλλάζουνε δαχτυλίδια στους αρραβώνες, δαχτυλίδια που βρίσκονται στη κατοχή τους πολλά χρόνια. Συχνά τούτα τα δαχτυλίδια μοιάζουν μ' αλυσίδες.
Ένας πανέμορφος ινδιάνος ερωτεύτηκε μια περουβιανή ισπανικής καταγωγής, αλλά συνάντησε την άγριαν αντίδραση από τη πλευρά της οικογένειάς της. Οι ινδιάνοι είχανε τη φήμη πως είναι τεμπέληδες κι εκφυλισμένοι κι ότι γεννούσαν ασθενικά κι ανασφαλή παιδιά, κυρίως όταν το αίμα τους έσμιγε με σπανιόλικο.
Παρά την αντίδραση, το νεαρό ζευγάρι γιόρτασε τους αρραβώνες του με τους στενούς του φίλους. Ο πατέρας της κοπέλας εμφανίστηκε στη διάρκεια του γλεντιού και τους απείλησε πως αν ποτέ συναντούσε τον ινδιάνο να φορά το δαχτυλίδι που μόλις του δωσεν η κόρη του, θα το αποσπούσε από το δάχτυλό του με τον πιο άγριο τρόπο κι αν χρειαζότανε θα του κοβε και το δάχτυλο. Το περιστατικό χάλασε το γλέντι. Όλοι γυρίσανε σπίτια τους και το νεαρό ζευγάρι χώρισε με την υπόσχεση να συναντηθούνε μυστικά.
Έπειτα από πολλές δυσκολίες, σμίξανε ξανά κάποια βραδιά και ριχτήκαν με πυρετό στα φιλιά, ώρα πολλή. Η γυναίκα είχε ξεσηκωθεί από τα φιλιά του. Ήταν έτοιμη να του δοθεί, νιώθοντας πως αυτή η βραδιά ίσως ήταν η τελευταία που θα βρισκότανε μαζί του, γιατί ο θυμός του πατέρα της κάθε μέρα μεγάλωνε. Ο ινδιάνος όμως ήταν αποφασισμένος να μη τη κάνει δική του στα κρυφά. Εκείνη τότε παρατήρησε πως δε φορούσε το δαχτυλίδι στο δάχτυλό του. Η ματιά της έγινε ερωτηματική. Εκείνος της είπε στο αφτί:
-"Το φορώ κει που δε φαίνεται. Το φορώ κει που κανείς δε μπορεί να το δει και μ' εμποδίζει να κάνω έρωτα σε σένα ή σε οιαδήποτε άλλη γυναίκα μέχρι να παντρευτούμε".
-"Δε καταλαβαίνω", είπεν η κοπέλα, "που 'ναι το δαχτυλίδι";
Τότε κείνος πήρε το χέρι της και το ακούμπησε στο απόκρυφο μέρος ανάμεσα στα πόδια του. Στην αρχή τα δάχτυλά της νιώσανε το πέος του, έπειτα τα οδήγησε και νιώσανε το δαχτυλίδι στη βάση του. Όμως στο άγγιγμα των δαχτύλων της το πέος του σηκώθηκε κι εκείνος ούρλιαξε γιατί το δαχτυλίδι τον έσφιγγε και του προξενούσε πόνο.
Η κοπέλα σχεδόν λιποθύμησε από φρίκη. Ήταν σα να θελε κείνος να σκοτώσει και ν' ακρωτηριάσει τον πόθο μέσα του. Ταυτόχρονα όμως στη σκέψη του δεμένου και σφιγμένου από το δαχτυλίδι της πέους, ερεθίστηκε τρομερά σεξουαλικά, τόσον ώστε το κορμί της άναψε κι έγινε ευαίσθητο σε κάθε είδους ερωτικές φαντασιώσεις. Εξακολουθούσε να τον φιλά, παρά τις ικεσίες του να σταματήσει γιατί πονούσε όλο και πιο πολύ.
Λίγες μέρες αργότερα, ο ινδιάνος υπέφερε και πάλι, μα δε μπορούσε να πετάξει από πάνω του το δαχτυλίδι. Έπρεπε να φωνάξουνε γιατρό για να του το βγάλει. Η γυναίκα ήρθε πάλι και του πρότεινε να κλεφτούν. Εκείνος δέχτηκε. Ανεβήκανε στ' άλογα και ταξιδέψαν μιαν ολάκερη νύχτα μαζί, ως τη πιο κοντινή πόλη. Εκεί την έκρυψε σ' ένα δωμάτιο και πήγε να βρει δουλειά σε κάποιο αγρόκτημα. Εκείνη δεν άφησε το δωμάτιο ώσπου να κουραστεί ο πατέρας της να τη ψάχνει. Μόνον ο νυχτοφύλακας της πόλης ήξερε για τη παρουσία της. Ο φύλακας ήταν νέος και την είχε βοηθήσει να κρυφτεί. Από το παράθυρό της τον έβλεπε να περπατά πάνω-κάτω, κρατώντας τα κλειδιά των σπιτιών και να φωνάζει:
-"Η νύχτα είναι καθαρή κι όλη η πόλη είναι ήσυχη".
Όταν κάποιος γύριζε σπίτι του αργά, χτυπούσε τις παλάμες, καλώντας τον φύλακα. Ο φύλακας του άνοιγε τη πόρτα. Όσο ο ινδιάνος βρισκότανε στη δουλειά του, ο φύλακας κι η γυναίκα κουβεντιάζαν αθώα. Της διήγηθηκε για ένα έγκλημα που χε διαπραχτεί πρόσφατα στο χωριό: Οι ινδιάνοι που αφήνανε τα βουνά και τις δουλειές τους στ' αγροκτήματα και κατεβαίνανε στη ζούγκλα, γίνονταν άγρια θεριά. Στα πρόσωπά τους αλλάζανε τα χαρακτηριστικά από λεπτά κι ευγενικά σε χοντρά και κτηνώδη.
Μια τέτοια μεταμόρφωση είχε συμβεί και σε κάποιον ινδιάνο που υπήρξε κάποτε ο πιο όμορφος άντρας του χωριού, ευγενικός, σιωπηλός, με παράξενο χιούμορ και συγκρατημένον αισθησιασμό. Είχε κατέβει στη ζούγκλα και πλούτισε κυνηγώντας. Τώρα ξαναγύρισε, είχε νοσταλγήσει το σπιτικό του. Γύρισεν όμως πάμφτωχος και περιπλανιότανε σαν αλήτης. Κανείς δε τον αναγνώριζε, κανείς δε τονε θυμόταν. 'Αρπαζε λοιπόν ένα κοριτσάκι από το δρόμο και του ξέσκισε τα γεννητικά όργανα με το μακρύ μαχαίρι που χρησιμοποιούσε για να γδέρνει τα ζώα. Δε το χε βιάσει, μόνο έχωσε το μαχαίρι στην ήβη της και τη κομμάτιασε. Ολόκληρο το χωριό αναστατώθηκε. Δε μπορούσαν ν' αποφασίσουν με ποιο τρόπο να τονε τιμωρήσουνε Σκεφτήκαν ν' αναβιώσουνε για χάρη του ένα πανάρχαιο ινδιάνικο έθιμο. Θ' ανοίγανε πληγές στο σώμα του και θα ρίχνανε κερί, ανακατεμένο με κάποιο οξύ που ξέραν οι ινδιάνοι, ώστε οι πόνοι του να πολλαπλασιαστούν. Μετά θα τον μαστίγωναν μέχρι θανάτου.
Καθώς ο φύλακας διηγιόταν αυτή την ιστορία στη γυναίκα, επέστρεψεν ο εραστής της από τη δουλειά. Την είδε σκυμμένη από το παράθυρο να κοιτάζει τον φύλακα. Έτρεξε πάνω στο δωμάτιό της και παρουσιάστηκε μπροστά της με τα μαύρα μαλλιά ανάκατα ριγμένα στο πρόσωπό του, με τα μάτια να στράφτουν από θυμό και ζήλεια. 'Αρχισε να τη βλαστημά και να τη βασανίζει μ' ερωτήματα κι αμφιβολίες. Από το περιστατικό με το δαχτυλίδι, το πέος του είχεν αποκτήσει ευαισθησία. Η ερωτική πράξη συνοδευόταν από πόνους κι έτσι δε μπορούσε να την απολαμβάνει όσο συχνά ήθελε. Το πέος του πρηζότανε και τονε πονούσε για μέρες. Πάντα φοβότανε πως δεν ικανοποιούσε την ερωμένη του κι ότι ίσως αγαπούσε κάποιον άλλο. Όταν είδε τον ψηλό φύλακα να της μιλά, τονε συνεπήρε η σιγουριά πως φλερτάρανε πίσω από τη πλάτη του. Θέλησε να τη πονέσει, θέλησε να τη κάνει με κάποιο τρόπο να υποφέρει σωματικά, όπως είχεν υποφέρει κι εκείνος για χάρη της. Την ανάγκασε να κατέβει μαζί του στο κελάρι που φυλάγανε τους κάδους των κρασιών κάτω από τα δοκάρια της οροφής.
Έδεσε ένα σχοινί σ' ένα δοκάρι. Η γυναίκα νόμιζε πως θα τη χτυπούσε. Δε μπορούσε να καταλάβει γιατί της ετοίμαζε τη τροχαλία. Έπειτα της έδεσε τα χέρια κι άρχισε να τραβά το σχοινί ώσπου το κορμί της σηκώθηκε στον αέρα, όλο το βάρος του κρεμάστηκε από τους καρπούς της κι ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Έκλαιγε κι ορκιζόταν ότι του χει μείνει πιστή, αυτός όμως είχε γίνει έξαλλος. Όταν εκείνη λιποθύμησε καθώς τράβηξε κι άλλο το σχοινί, ήρθε στα συγκαλά του. Τη κατέβασε κι άρχισε να τη φιλά και να τη χαϊδεύει. Κείνη άνοιξε τα μάτια της και του χαμογέλασε. Ο άντρας άρχισε να τη ποθεί κι έπεσε πάνω της. Περίμενε να του αντισταθεί γιατί ύστερα από τον πόνο που χε τραβήξει, θα τανε θυμωμένη, αλλά δε πρόβαλε καμμιάν αντίσταση.
Συνέχισε να του χαμογελά.
Όταν άγγιξε την ήβη της τη βρήκε κάθυγρη. Τη πήρε παράφορα κι εκείνη ανταποκρίθηκε με την ίδιαν έξαψη.
Ήταν η πιο όμορφη νύχτα απ' όσες περάσανε μαζί, ξαπλωμένοι στο κρύο πάτωμα του κελαριού, μες στο σκοτάδι.

---------- Post added at 16:53 ---------- Previous post was at 16:40 ----------

---------- Post added at 16:40 ---------- Previous post was at 16:37 ----------

Το Οικοτροφείο

Αυτή η ιστορία συνέβη στη Βραζιλία εδώ και πολλά χρόνια, μακριά από τη πόλη, που ακόμα επικρατούσαν αυστηρές καθολικές συνήθειες. Τ' αγόρια των καλών οικογενειών πηγαίνανε σ' οικοτροφεία ιησουιτών που συνεχίζανε τις σκληρές συνήθειες του μεσαίωνα. Τ' αγόρια κοιμόνταν σε ξύλινα κρεβάτια, ξυπνούσανε τα χαράματα, παρακολουθούσανε τη λειτουργία χωρίς να φάνε πρωινό, εξομολογιώνταν καθημερινά και διαρκώς τα παρακολουθούσανε και τα κατασκοπεύανε. Η ατμόσφαιρα ήταν αυστηρή κι αβάσταχτη. Οι παπάδες τρώγανε μόνοι τους σχηματίζοντας μιαν αύρα αγιοσύνης τριγύρω τους. Η ομιλία κι οι χειρονομίες τους ήτανε στιλιζαρισμένες.
Ανάμεσά τους υπήρχεν ένας πολύ μελαχρινός ιησουίτης με κάμποσο ινδιάνικον αίμα μέσα του, είχε μέτωπο σάτυρου, μεγάλα αφτιά κολλημένα στο κεφάλι, διαπεραστικά μάτια, μισάνοιχτο στόμα απ' όπου τρέχανε σάλια συνεχώς, πυκνά μαλλιά και μυρωδιά ζώου. Κάτω από το μακρύ καφέ ράσο του, τ' αγόρια συχνά διακρίνανε φούσκωμα που οι μικρότεροι δε μπορούσαν να εξηγήσουνε κι οι μεγάλοι γελούσαν μ' αυτό, πίσω από τη πλάτη του. Αυτό το φούσκωμα πεταγόταν απρόσμενα, οιαδήποτε στιγμή -όταν διαβάζανε στη τάξη Δον Κιχώτη ή Ραμπελαί ή μερικές φορές, όταν παρακολουθούσεν απλά τ' αγόρια κι ιδιαίτερα ένα συγκεκριμένο αγόρι, το μόνο ανοιχτόμαλλο σ' ολάκερο το σχολείο, με μάτια και δέρμα κοριτσιού.
Του άρεσε να παίρνει αυτό το αγόρι κοντά του και να του δείχνει βιβλία από την ιδιωτική του συλλογή, που περιλάμβανε εικόνες αγγείων των Ίνκας, μ' αναπαραστάσεις αντρών να στέκουν όρθιοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Το αγόρι ρωτούσε ένα σωρό πράματα κι ο γεροπαπάς του απαντούσε με υπεκφυγές. 'Αλλες φορές οι εικόνες ήταν εντελώς σαφείς: ένα μακρύ όργανο έβγαινε από τη μέση κάποιου άντρα και χωνόταν από πίσω σ' έναν άλλο.
Αυτός ο παπάς στην εξομολόγηση πίεζε τ' αγόρια μ' ερωτήσεις. Όσο πιο αθώα δείχνανε, τόσο πιο φοβερές ερωτήσεις τους έκανε από τα σκοτεινά του μικροσκοπικού εξομολογητηρίου. Τα γονατισμένα αγόρια δε μπορούσαν να δουν τον παπά να κάθεται στο εσωτερικό του. Η χαμηλή φωνή του, έβγαινε από το καγκελόφραχτο παράθυρο ρωτώντας:
-"Είχες ποτέ ερωτικές φαντασιώσεις; Σκέφτεσαι τις γυναίκες; Έχεις ονειρευτεί ποτέ γυναίκα γυμνή; Τι κάνεις τη νύχτα στο κρεβάτι σου; Έχεις αγγίξει ποτέ το κορμί σου; Το έχεις χαϊδέψει ποτέ; Τι κάνεις το πρωί μόλις ξυπνήσεις; Είσαι σε στύση; Κοιτάζεις τ' άλλα αγόρια όταν ντύνονται ή στο μπάνιο;"
Όποιο αγόρι δεν είχεν ιδέα για όλα τούτα, μάθαινε γρήγορα τι περιμέναν από κείνο κι οι ερωτήσεις το κάνανε ξεφτέρι. Όποιο αγόρι είχε γνώσεις ηδονιζότανε καθώς εξομολογιόταν με λεπτομέρειες τις συγκινήσεις και τα όνειρά του. Κάποιο αγόρι ονειρευόταν κάθε νύχτα. Αγνοούσε πως έμοιαζε η γυναίκα, πως ήτανε φτιαγμένη, είχε δει όμως ινδιάνους να κάνουν έρωτα σε λάμα που μοιαζε λεπτεπίλεπτον ελάφι. Ονειρευότανε πως έκανε κι αυτό έρωτα σε λάμα και ξυπνούσε το πρωί μούσκεμα. Ο γεροπαπάς ενθάρρυνε τέτοιες εξομολογήσεις. 'Ακουγε μ' ατέλειωτην υπομονή. Επέβαλλε παράξενες τιμωρίες. Κάποιο αγόρι που αυνανιζότανε συνεχώς, το πρόσταζε να πηγαίνει μαζί του στο παρεκκλήσι όταν δεν υπήρχε ψυχή και να βυθίζει το πέος του στο αγίασμα, για να εξαγνιστεί. Αυτή η τελετή γινόταν μ' απόλυτη μυστικότητα τη νύχτα.
Υπήρχε κι ένα πολύ άγριο αγόρι που μοιαζε με μαυριτανό μικρό πρίγκηπα: σκούρο πρόσωπο, ευγενικά χαρακτηριστικά, βασιλική κορμοστασιά κι όμορφο κορμί, τόσον απαλό ώστε κανένα του κόκαλο δε διακρινόταν, αδύνατο κι αστραφτερό κορμί αγάλματος. Αυτό το αγόρι επαναστατούσε στη καθιερωμένη συνήθεια να φορά νυχτικό. Ήτανε συνηθισμένο να κοιμάται γυμνό και το νυχτικό το πνιγε, το στραγγάλιζε. Κάθε νύχτα λοιπόν το φορούσε όπως τ' άλλα αγόρια και μετά το βγαζε κρυφά κάτω από τις κουβέρτες και τελικά αποκοιμιότανε χωρίς αυτό.
Κάθε νύχτα ο γεροιησουίτης έκανε τον γύρο του, για να δει μήπως κανέν αγόρι πήγαινε στο κρεβάτι άλλου ή αυνανιζόταν ή μιλούσε στα σκοτεινά στον γείτονά του. Όταν πλησιάζε το κρεβάτι του απείθαρχου, ανασήκωνε σιγά και προσεκτικά τα σκεπάσματα και κοιτούσε το γυμνό κορμί του. Αν το αγόρι ξυπνούσε το μάλωνε:
-"Ήρθα να δω αν κοιμάσαι πάλι χωρίς νυχτικό". Αν κοιμόταν όμως, ικανοποιόταν αργοπορώντας τη ματιά στο νεανικό, παρμένο από τον ύπνο, κορμί.
Κάποτε στο μάθημα της ανατομίας, ενώ στεκόταν όρθιος στην έδρα και το σαν κορίτσι, ξανθό αγόρι πλάι του. είδανε καθαρά το φούσκωμα κάτω από το ράσο του, όλοι.
-"Πόσα κόκαλα έχει το ανθρώπινο σώμα;" ρώτησε κείνος το ξανθό αγόρι.
-"Διακόσια οχτώ", απάντησεν ήρεμα το ξανθό αγόρι.
-"Ο πατήρ Ντόμπο όμως έχει διακόσια εννιά!" ακούστηκε η φωνή ενός άλλου αγοριού από το πίσω μέρος της αίθουσας.
Λίγο μετά τούτο το περιστατικό, τ' αγόρια πήγαν εκδρομή για το μάθημα της βοτανικής. Τα δέκα χάσανε τον δρόμο τους. Μαζί και το ντελικάτο ξανθό αγόρι. Βρεθήκανε μόνα τους σ' ένα δάσος, μακριά από τους δασκάλους και τα υπόλοιπα παιδιά. Καθίσανε να ξεκουραστούνε και να καταστρώσουνε σχέδιο δράσης. Φάγανε βατόμουρα. Κανείς δε ξέρει πως άρχισαν. Ύστερα από λίγο το ξανθό αγόρι βρέθηκε στο γρασίδι, ξεγυμνωμένο μπρούμυτα και τ' άλλα εννιά περάσαν από πάνω του, παίρνοντάς το σα πόρνη, βάρβαρα. Τα έμπειρα αγόρια χώνονταν στον κώλο του για να ικανοποιήσουνε τον πόθο τους, ενώ τα λιγότερο έμπειρα, τρίβονταν ανάμεσα στα μπούτια του με τη τρυφερή σα γυναίκας επιδερμίδα. Φτύνανε στις παλάμες τους και σαλιώνανε το πέος τους. Το ξανθό αγόρι ούρλιαζε, χτυπιότανε κι έκλαιγε, μα τ' άλλα το κρατούσανε σφιχτά και το ξεθέωσαν ώσπου χορτάσανε.

 

Απάντηση: Αναις Νιν

Ευχαριστούμε Στορμ  

 

Ευχαριστούμε πολύ. Την αγαπώ πολύ την Αναϊς Νιν. Είχα ξεκινήσει παλαιότερα κι εγώ ένα νήμα, αλλά μετά το σταμάτησα γιατί έπρεπε να κάνω τις μεταφράσεις μόνη μου (έχω τα βιβλία στα αγγλικά) και δεν είχα χρόνο γι αυτό. Το νήμα βρίσκεται εδώ, για όποιον ενδιαφέρεται:

 

Στην πρώτη σελίδα είναι γραμμένο στα γαλλικά, με καλλιγραφικά γράμματα: "Το Ημερολόγιό μου". 1914. Θα μπορούσε να το έχει βαφτίσει "ο πιο έμπιστός μου φίλος, ο καθρέφτης μου". Εκεί μέσα βρίσκει τον εαυτό της. Και τον θαυμάζει. Εκεί μέσα εγκαταλείπεται. Εκεί εμπιστεύεται τους λυγμούς και τα χαμόγελα. Μπορείτε να καταλάβετε τί σημαίνει να κάθεται ένα παιδί έντεκα χρονών ολόκληρες μέρες και να γράφει; Το Ημερολόγιό της τη δέχεται όπως είναι. Με τα ελαττώματά της. Τις εκκεντρικότητές της. Δεν την κρίνει ούτε την κατηγορεί.

Το Ημερολόγιό μου με αγαπάει έτσι όπως είμαι! Έτσι κάνουν όσοι αγαπούν. Τ' ακούς, μπαμπά;

Να μην τον σκέφτεται. Τον απόντα. Τον καλλιτέχνη. Τον λατρεμένο. Να μην τον αναπολεί με το φόβο μήπως βραχούν οι σελίδες από τα δάκρυα. Δε θα τολμούσε πια να το προσφέρει στον τόσο αγαπημένο προδότη. Θα ήθελε να του το στείλει σαν γράμμα, το πιο μεγάλο γράμμα που έχει σταλεί σε έναν πατέρα. Να μην κλαίει. Να γράφει.

Στερεώνει το τετράδιο πάνω στα γόνατά της, το ξεφυλλίζει και σταματάει στις φράσεις που έγραψε την προηγούμενη μέρα:

"Να μαι πάλι με το Ημερολόγιό μου, για μια ακόμη φορά θα πιάσω την κουβεντούλα μαζί του...Φτάνουμε στη Νέα Υόρκη και όλος ο κόσμος είναι ευχαριστημένος. Κι εγώ είμαι ευχαριστημένη, θα ήθελα όμως ειλικρινά να ξαναγυρίσω στη Βαρκελόνη...Είμαι έντεκα χρονών, το ξέρω, αλλά δεν είμαι ακόμα αρκετά σοβαρή, μου το είπαν χτες το βράδυ. Αύριο θα είμαι φρόνιμη. Φρόνιμη; Όχι πιο πολύ απ' όσο ήμουν χτες. Δεν έχω σκεφτεί ακόμη να γίνω λογική, να τιθασεύσω τα πάθη και το χαρακτήρα μου..."

...Η καταιγίδα κοπάζει. Το Μονσεράτ αγκυροβολεί. Το παιδί ξανακλείνει το Ημερολόγιό του.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Liar: η ψεύτρα

Η Αναϊς έλεγε ψέματα. Η παιδική της ηλικία τράφηκε από τα ψέματα. Ένας πατέρας που λέει ψέματα είναι ένας θεός που σε κοροϊδεύει. Τί θα μπορούσε να πιστέψει μετά, αν όχι τις ψευδαισθήσεις;

Η Αναϊς έλεγε ψέματα: μόνο οι λέξεις δεν έλεγαν ψέματα.

Η Αναϊς έλεγε ψέματα από μια υπερβολική διάθεση να ζήσει, από τη θέλησή της να γευτεί όλα τα αισθήματα, να πατήσει σε όλους τους χώρους, να επωμιστεί όλους τους ρόλους. Να είναι εδώ κι εκεί. Σ’ αυτό και σε κείνο το κρεβάτι. Από τη θέληση να τα συμβιβάσει όλα. “I want to dope myself with experience.”

Το ψέμα είναι η σαμπάνια της. “I lie when I feel the necessity to stimulate my own life.” Φτάνει ένα ψέμα μόνο και η ζωή γίνεται συναρπαστική.

Αυτή που επέκρινε την ειλικρίνεια του Μίλερ έλεγε ψέματα για να μην πληγώσει τους άλλους. Με την επιδεξιότητα ενός κοσμικού ζωγράφου που διορθώνει τις ατέλειες στα πορτρέτα.

Το ψέμα είχε βγάλει ρίζες μέσα της. Είναι ριζωμένο σε όλες. Οι γυναίκες έχουν το ψέμα στο αίμα τους, στην ουσία της φύσης τους. Οι γυναίκες ψεύδονται. Το ίδιο και οι καλλιτέχνες.

Το επίπλαστο.

Η Αναϊς δε σταμάτησε ποτέ να ταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα της ψευδαίσθησης (το μυθιστόρημα) και την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας (το Ημερολόγιο).

Υπερβολικά διαυγής για να πιστέψει ότι μπορεί να πλησιάσει την «αλήθεια» αλλά και υπερβολικά ιδεαλίστρια για να την απαρνηθεί, η Αναϊς θα πειραματιστεί περισσότερο. Πιο πέρα από το πραγματικό.

Μια άπιστη που αναζητά το μαγικό δισκοπότηρο.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Ένα δοκίμιο. Το αντικείμενό του; Ένας συγγραφέας που πέθανε παρεξηγημένος και που τον ανακάλυψε κάποιο απόγευμα το Δεκέμβριο του 1929. «Μόλις διάβασα ένα παράξενο και υπέροχο βιβλίο: Οι Ερωτευμένες Γυναίκες του Λόρενς, που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στην περιγραφή των αισθημάτων, των αισθήσεων, του συνειδητού και του ασυνείδητου». (Το Πρώτο Ημερολόγιο της Αναϊς Νιν. 1927 – 1931)

Αναστατώθηκε. Τα θέματα του Λόρενς είναι εκείνα που κυνηγούν τη σκέψη της: τι ρόλο παίζει το σεξ στον έρωτα, το πνευματικό στοιχείο στο σεξ, ποιος είναι ο ρόλος της γυναίκας, ποια είναι τα συναισθήματα του άντρα;

Στο ύφος του βρίσκει τους τόνους που χρησιμοποιεί κι αυτή: «Στην ποιητική ένταση της πρόζας του βρίσκω το κουράγιο της πένας μου». (idem).

Ο ενθουσιασμός του πρωτοπόρου. Ο Λόρενς τότε θεωρούνταν ένας ατάλαντος πορνογράφος. Στο δοκίμιο της Αναϊς πρώτη φορά παραβλέπονται τα σκάνδαλα και δίνεται η ουσία του έργου.

Πρώτα συντάσσει ένα άρθρο. Διαλέγει το ψευδώνυμο «Μελισσάνθη». Για να αποφεύγει τους δικούς της; Ή για την ευχαρίστηση που της δίνει η μάσκα;

Το άρθρο κάνει την εμφάνισή του στο καναδέζικο περιοδικό Canadian Forum στο τέλος του 1930...Από το άρθρο της για τον Λόρενς θα γράψει ένα δοκίμιο εκατό σελίδων, γεμάτο διαίσθηση και νεολογισμούς, κάτι που μπορούν να κάνουν οι γυναίκες όταν διαθέτουν ευφυία...

Αυτή η «Ερασιτεχνική Μελέτη» μου φαίνεται πως είναι το πραγματικό θαύμα της Αναϊς Νιν.

Η Αναϊς βγάζει από πάνω της το προσωπείο της γλυκιάς γυναίκας. Απογυμνώνεται. Από τους τρόμους της καθολικής. Από τη δυσκαμψία της συζύγου. Από τις αρχές του θηλυκού. Ξεκαβαλικεύει για να υπερασπιστεί το δαίμονα που της είναι τόσο οικείος, δεν ξέρει πια για ποιον μιλάει, όταν δηλώνει πως «ο Λόρενς μας έκανε να διαλέξουμε ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ή καλύτερα, ανάμεσα στην ολοκληρωμένη ζωή και το θάνατο. Η ολοκλήρωση είναι ο πιλότος του κόσμου του, το φως του, το κέντρο της βαρύτητας. Γι αυτόν, ο γάμος είναι πάνω απ’ όλα η συμμαχία ανάμεσα σε δύο αίματα, γιατί το αίμα είναι η ουσία της ψυχής».

Κάποιος θα διαβάσει αυτές τις γραμμές: λέγεται Χένρι Μίλλερ.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Μέσα από ένα «φριχτά παγωμένο δωμάτιο, χωρίς τρεχούμενο νερό, στο τελευταίο πάτωμα της εστίας» ο Μίλερ απευθύνει τα πρώτα του γράμματα στην Αναϊς. Γραμμένα με ορνιθοσκαλίσματα, μέσα σε ένα ολοφάνερο χάος, πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί που έχει αρπάξει βιαστικά, πάνω σε ένα φάκελο στο περιθώριο ενός μενού. Συχνά δεν έχουν ημερομηνία, είναι ανακατεμένα χαρτιά βγαλμένα μέσα από ένα πυρακτωμένο μυαλό. Τα γράμματα με την υπογραφή «Μίλερ» κεραυνοβολούν εκείνη η οποία ομολογεί: «Υπάρχουν δύο τρόποι για να με ανάψει κανείς: τα φιλιά και η φαντασία. Υπάρχει όμως και μια ιεραρχία, και τα φιλιά από μόνα τους δε φτάνουν».

Τα μυθιστορήματα του Ντ. Χ. Λόρενς αφύπνισαν την Αναϊς. Τα γράμματα του Μίλερ την κατάκτησαν. Οι λέξεις ήρθαν πριν από τα χέρια του.

Μέσα στο 1932 ο Μίλερ της έστειλε εννιακόσια γράμματα.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Ο Μίλερ δεν είναι Σαντ. Ούτε Μποντλέρ. Το μόνο του βίτσιο είναι η ζωή. Το αγκάλιασμά του δείχνει σφριγηλό και αρρενωπό άντρα, και αυτό το γνωρίζει καλά. «Αναϊς, μεταφορικά θα σε διαμελίσω...Είσαι το ψωμί και το κρασί μου. Κάνεις αυτή την ερωτική μηχανή να λειτουργεί...και να με εδώ, να έχω μια καταπληκτική στύση την ώρα που σου γράφω».

Ευεργετικές απολαύσεις για την ακόρεστη σύζυγο ενός σεβαστού τραπεζίτη. Υγιείς απολαύσεις. Υπερβολικά υγιείς γι αυτήν την πολύπλοκη γυναίκα, που το διφορούμενο ξύπνησε μέσα της μαζί με τη λογική. «Θέλω να πάρω ναρκωτικά. Θέλω να γνωρίσω έκφυλους ανθρώπους, να τους γνωρίσω καλά. Θέλω να δαγκώσω τη ζωή και να την αφήσω να με ξεσκίσει. Ο Χένρι δε μου τα δίνει όλα αυτά. Ξύπνησα μέσα του τον έρωτα. Στο διάολο ο έρωτας!» γράφει ενώ η σχέση τους πάει πολύ καλά.

.................

Η πρώτη πράξη του χωρισμού θα παιχτεί το Νοέμβριο του 1934, στη Νέα Υόρκη, όταν η Αναϊς πηγαίνει στον ψυχαναλυτή Ότο Ράνκ χωρίς να το αποκαλύψει στον Μίλερ... «Δεν αρκεί να ρίξεις μια γυναίκα στο κρεβάτι σου, το ξέρεις αυτό», του γράφει η Αναϊς το 1937, με την ψυχρότητα της γυναίκας που έχει βρει καινούργιο εραστή.

Θα βρει και άλλους, πιο όμορφους, πιο νέους, πιο πλούσιους, όμως ανίκανους γι αυτή την ανέμελη αφοσίωση εκείνου, που δηλώνει κοροϊδευτικά: «Μπορείς πάντα να φτιάξεις από μένα το χαρακτήρα του παλιάτσου για τα έργα σου. Αυτό θα πρέπει να σε ευχαριστεί λίγο, Αναϊς Νιν (γιατί είσαι μεγάλη καλλιτέχνιδα)».

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Απάντηση: Αναις Νιν

Μπράβο Ντόρα,
για τα της Αναΐς
και τα βιογραφικά και τα αποσπάσματα

(ΥΓ) με 100ευρώ κάθε φεγγάρι, γράφω ερωτικές ιστορίες

 

Όταν η Αναϊς μπαίνει σε ένα ιδιόρρυθμο ξενοδοχείο στην οδό Ασομπσιόν 67, ηχούν μέσα της οι κουβέντες του εξαδέλφου της Εντουάρντο: «Ήρθε η στιγμή να αρχίσεις ψυχανάλυση. Χρειάζεσαι έναν οδηγό»...Είναι το γραφείο του καθηγητή Αλαντί.

Παράδοξος άνθρωπος. Ανάμεσα στο κατεστημένο και το περιθώριο. Ιδρυτής, μαζί με τη Μαρία Βοναπάρτη, της Γαλλικής Εταιρείας Ψυχανάλυσης, είναι παθιασμένος με την αλλοπαθητική, τον αποκρυφισμό, την αλχημεία. Και τη μοντέρνα τέχνη. Μαζί με τη σύζυγό του, την Υβόννη, συντηρεί τον Αντονέν Αρτό που γευματίζει μαζί του κάθε Κυριακή, και αναγνωρίζει ότι είναι μια διάνοια, φτάνοντας στο σημείο να τον προσκαλέσει στη Σορβόνη, όπου γίνεται ένας κύκλος διαλέξεων τις οποίες διευθύνει, «Ομαδοποιημένες φιλοσοφικές και επιστημονικές σπουδές για τη μελέτη των νέων τάσεων». Η Αναϊς είχε παρακολουθήσει μια διάλεξη πριν τον συναντήσει. Της είχε εντυπωθεί κάποια φράση: «Η ψυχανάλυση μπορεί να έχει δίκιο για το πεπρωμένο».

Η συμπεριφορά του δεν είναι υπεροπτική. Όπως υπογραμμίζει και η Ελίζαμπεθ Ρουντινέσκο, στην Ιστορία της Ψυχανάλυσης στη Γαλλία: «Στη Γαλλία, από το 1920 – 1922, το σύνολο της διανόησης ενδιαφέρεται για τις θεωρίες του Φρόιντ, είτε για να τις απορρίψει είτε από περιέργεια, ή για να βρει εκεί μια επαναστατική ανακάλυψη...Ο φροϊδισμός είναι “μόδα” στα σαλόνια...Η ψυχανάλυση διεισδύει και μέσω της θεραπείας, εφόσον ορισμένοι διανοούμενοι κάνουν ψυχανάλυση. Τέτοια είναι η περίπτωση του Μπατάιγ, του Λεϊρί, του Κρεβέλ, ακόμα και του Ζιντ...Γενικά, βλέπουν στην ψυχανάλυση ένα θεραπευτικό μέσο και όχι μια πνευματική περιπέτεια»...

Ο Αλαντί της υποβάλλει ερωτήσεις με το «ύφος» μουζίκου. Θα νόμιζε κανείς πως φτιάχνει ωροσκόπια ή ετοιμάζει αλχημικές φόρμουλες ή ακόμη πως διαβάζει μέσα από μια γυάλινη σφαίρα, γιατί «έμοιαζε πιο πολύ με μάγο παρά με γιατρό». (Ημερολόγιο, 1931 – 1934). Θα την απογοητεύσει. Δε θα την πάρει στα σοβαρά. Θα την ονομάσει «μικρό λογοτεχνίζον κοριτσάκι». Τα αποδίνει όλα στην αιμομειξία. Αυτή περιμένει να βρει ένα μάγο, έναν ιερέα, ένα θεό, και τον απορρίπτει γοητεύοντάς τον, γιατί είναι άνθρωπος.

Την ίδια τύχη θα έχει και ο Ότο Ράνκ.

Μίλησαν για φιλαρέσκεια, για νυμφομανία, μερικές φορές και για υστερία. Εγώ βλέπω μόνο την απελευθέρωση. Γοητεύοντας τον ψυχαναλυτή της, ξεμπέρδεψε με την ψυχανάλυση, χωρίς να αρνηθεί όμως το ασυνείδητο....

Η ζωντάνια της, η ευαισθησία της, η έντονη οπτική της μνήμη, η ευκολία με την οποία χλεύαζε τα όνειρά της, την έκαναν μια ξεχωριστή ασθενή. Η περίπτωσή της όμως δεν ήταν ξεχωριστή.

Ο Αλαντί αναγνώριζε πικραμένος ότι είχε να κάνει με ένα κοινότοπο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Το αίσθημα της ενοχής, που είχε συνδεθεί με την αποχώρηση του πατέρα της, καθόριζε τη συμπεριφορά της ασθενούς του και της έδινε δύο σχηματικές μορφές: ένα βίαιο πόθο να κατακτήσει σε κάθε άντρα το χαμένο πατέρα και ένα εξίσου βίαιο φόβο μήπως αυτός την κατακτήσει, φόβος που τον εξόρκιζε παριστάνοντας τον Δον Ζουάν. Όσο για τη νεύρωσή της, πλησίαζε εκείνη που του είχε αναφέρει στην τελευταία του διάλεξη: μια νοσηρή μορφή ιδεαλισμού.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Η ιστορία της Χάνα Ορλόφ

"Πώς μπορεί μια τόσο μικροκαμωμένη γυναίκα να έχει τόσο μεγάλα μάτια;" Αυτή ήταν η πρώτη παράλογη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου τη στιγμή που η Αναϊς μπήκε στο ατελιέ μου συνοδευόμενη από το γιατρό Ρανκ...

Μέσα από την κουζίνα, όπου τους ετοίμαζα τσάι με κέικ και μαρμελάδα κεράσι, τους άκουσα να σχολιάζουν ένα από τα γύψινά μου, μια γυναίκα που θήλαζε το μωρό της.

- Δε γνωρίζουμε σχεδόν καθόλου τη γυναίκα, έλεγε ο Ρανκ. Θα πρέπει να βυθιστούμε στο υποσυνείδητο για να καταλάβουμε πώς η γυναίκα προσεγγίζει τις τρεις μορφές της ζωής: το παιδί, τον καλλιτέχνη και τον πρωτόγονο. Σύμφωνα με την άμεση αντίληψή της, το συναίσθημα και το ένστικτο μπορούν να εκφραστούν μόνο μέσα από σύμβολα, όνειρα και μύθους...

- Πιστεύετε πως οι γυναίκες γνωρίζουν περισσότερα; ρώτησε η αδύναμη φωνή. Είναι λίγες εκείνες που έχουν το κουράγιο να δουν μέσα τους. Και, όταν το καταφέρνουν, αηδιάζουν μ’ αυτό που ανακαλύπτουν...

- Αηδιάζουν...Θέλετε να πείτε φοβούνται.

- Όχι. Μιλάω για αηδία. Αυτά τα αγάλματα για παράδειγμα...

- Τί δηλαδή;

- Δεν μπορώ να βλέπω αυτές τις μορφές – τις φουσκωμένες κοιλιές – ή αυτό που υπονοούν, χωρίς να ανατριχιάζω. Μην πείτε τίποτα. Ξέρω τί σκέφτεστε. Το σκέφτηκα κι εγώ. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι βαθύτερο, προηγείται...

Άρχισα να καταλαβαίνω γιατί κατανοούσαν ο ένας τον άλλο τόσο καλά: Ήταν δύο εγκεφαλικοί τύποι που τους έλκυε η ίδια άβυσσος, τους γοήτευαν οι νευρώσεις τους, οι παρεκκλίσεις, όλα όσα εγώ είχα αποφασίσει εδώ και πολύν καιρό να σβήσω για να εξυψώσω την πληρότητα της σάρκας.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της

 

Γράμμα του Ούγκο (Γκίλερ) στον Τζον

...Μην ακούς τις κακές γλώσσες που μιλάνε για διαζύγιο. Δεν θα την εγκαταλείψω ποτέ. Είναι ο αέρας που αναπνέω. Χωρίς αυτή θα πέθαινα αμέσως. Έχω ξαναβρεί το κουράγιο να είμαι ο εαυτός μου. Δεν έχω την πρόθεση να πεθάνω μέσα σε ένα κοστούμι...Το να της επιδεικνύω τα έργα μου, είναι η τελευταία ευκαιρία να την κρατήσω κοντά μου.

Μόλις δημοσιεύτηκε το Σπίτι της αιμομειξίας, το οποίο δούλευε τους τελευταίους τρεις μήνες. Κάτω από αυτές τις απίστευτες συνθήκες. Για να σου τις αφηγηθώ, θα πρέπει να σου αναφέρω και τον Μίλερ, που έχει στενή σχέση με αυτή την ιστορία. Απ’ ότι ξέρω, είχε προτείνει το μυθιστόρημα της Αναϊς στο δικό του εκδότη, τον Μπιλ Μπράντλεϊ, ο οποίος ενθουσιάστηκε με τον τίτλο. Όμως απογοητεύτηκε: το ύφος του φάνηκε πολύ επιτηδευμένο, το περιεχόμενο πολύ ενάρετο. Ήθελε να του βάλει σάλτσα. Η γυναίκα μου αρνήθηκε.

Πώς να το δημοσιεύσει χωρίς να κάνει παραχωρήσεις; Κάθε μέρα παραπονιόταν. Στο τέλος της το πέταξα: «Γίνε η ίδια ο εκδότης σου!»

Η Αναϊς έμεινε άναυδη...

Κουράστηκα να υποφέρω. Μπορώ όμως να την ενθαρρύνω να γράφει χωρίς να την αφήνω να ζει;

«Η ενδοσκόπηση είναι ένα τέρας, μου είπε. Πρέπει να το θρέφει κανείς με άφθονη τροφή, με πολλές εμπειρίες, πολλούς ανθρώπους, μέρη, έρωτες. Κι εσείς δεν την τρέφετε πια».

Ναι, Τζον, παντρεύτηκα έναν κανίβαλο.

Ελιζαμπέτ Μπαριγέ, Αναϊς Νιν: Τόσο γυμνή πίσω από τη μάσκα της