Αναρωτιέμαι πόση σημασία έχει ο πόνος

Πάντως, επειδή κάνατε τη σύνδεση με τον τοκετό...
Ναι,ο τοκετός ως διαδικασία συνδέεται με τον πόνο άρρηκτα.
Μολαταύτα, όποια σχεδόν γυναίκα και να ρωτήσετε για τον τοκετό της, καμία δεν μένει στην ανάμνηση του πόνου. Μπορεί να αναφέρει ότι πόνεσε αλλά θα το αναφέρει ως μέρος της προυπάρχουσας αφήγησης περί τοκετού. Ουσιωδώς, καμια δεν φαίνεται να τον θυμάται. Εξάλλου αν ήταν έτσι, δευτερότοκα κλπ παιδιά, δεν θα υπήρχαν.  
Κυριολεκτικά και μεταφορικά τα παραπάνω  

 

Αναρωτιέμαι ποση σημασία έχει ο τόνος

 

Ο τόνος και ο πόνος, τον πρώτο χρόνο κλαίγονται, μετά συνηθίζουν, όσο να πεις... 

 

Μπαίνεις στο ινσταγκραμ συναντάς παντού καημένους κάθε δύο λεπτά φωτογραφία και μαλακία έχεις Facebook υπάρχουν οι ανόητοι like comment και όλη μέρα κοινοποίηση ακόμα και στην τουαλέτα.. Όπου και αν πας εθισμένο τρόλ άτομα που αισθάνονται πώς ανήκουν καλύτερα στον χώρο γεμάτα από την μέρα τους και τον επίμετρο ρατσισμό... Διαβάζεις ένα βιβλίο ακόμα και τότε συναντάς εθισμένους αναγνώστες που αισθάνονται την τέχνη δική τους.. Γάμας ένα μουνί για χρόνια και υπάρχει ο πρώην που την φάσωσε κάνα δυο φορές και λέει πως την ξεπαρθένεψε.. Ζούμε την μαλακία να ζουν όλοι κάτω από ένα iPhone iPad η μία ηλεκτρική καρέκλα της ανοησίας τους.. Ξεπερνούν μερικοί τα παράπονα της νομοτέλειας τους και πιασμένοι από λάφυρα που σηκώνει το μικρό ανάστημα τους επαναπατρίζονται σε κάθε χώρο όντας ιδιοκτήτες.. Πριν λίγο καιρό συνάντησα έναν χρυσαύγιτη να πλένει το κάυλι του με ένα νησί για σαπούνι πριν λίγες μέρες έναν κομμουνιστή να φλυαρεί με τον Μαρξ σαν τρελός που διάβασα Bdsm και πίστεψε πώς βρήκε το σπίτι του.. Προχθές διάβασα για το site και παρέπεμψα λίγο χρόνο μήπως εξατμιστεί καμιά ιδέα καμιά πρωτοτυπία και εισακουστεί κάνα βίτσιο βιρτουόζικο.. Ύστερα άρχισε να βρέχει διάβασα Μαλακίες και ένα σωρό αρχιδιές υπήρχε και υπάρχει στην ατμόσφαιρα μια νεοελληνική κουταμάρα να δεχθεί ο καθένας την απλούστευση του εδώ μέσα μέσα από λόγια που ο καθένας τα θεωρεί φιλοσοφία του.. Ακούω την μουσική να γδέρνει τα πλήκτρα για να μιλήσω να πω δυο λόγια σεσημασμένα δίχως αρεσκεία του ωραίου και της φευγαλέας εγωιστικής προπαγάνδας.. Όλα φεύγουν και πάνε και μαζί η ανθρώπινη μαλακία, οπουδήποτε την συναντάς, εξατμίζεται κυριαρχεί και ζει αναποτελεσματικά.. Διάβασα αυτό το φόρουμ και είπα να γίνω μέλος βασικά ας μιλήσω σε ύφος δικό σας.. Βρήκα το φόρουμ την μαλακία πάτησα εγγραφή και λέω ας διαβάσω να δω μερικά ωραία μερικές Μαλακιες αλλά αμέσως καταλαβαίνεις και εδώ ο χώρος ανήκει κάπου και έχουν ήδη δημιουργηθεί κλίκες και Μαλακιες ποιος γράφει ποιος καημένος όλη μέρα σχολιάζει ποιος αφέντης είναι τόσο δυνατός ποια σκλαβα τρολλαρει το κώλο του αφέντη της.. Μαλακιες πάω ανωρθωγραφα να άδραξο στην σιωπι μου θηριευω αιώνια την μαλακηα.. Εύχομαι σε κάποιους να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα και τους δίνω τροφήτρολ να καλοπεραρνανε μέρες.. Προτιμώ να γνωρίζω μουνια σε μπαράκια μέτρο τραμ καφέ στην απλή καθημερινοτητα όχι να παράσιτω σαν σπέρμα που δεν έχει καν νεύμα στο χώρο..
Υγ Δύο μέρες αρκεί κάποιος για να μυρίσει κάτι σάπιο..
Υγ πηγαίνοντας στο αγκίστρι λέω να μείνω εκεί όλο το καλοκαίρι δίχως ίντερνετ και Μαλακιες.. Ελπίζω να σας σας συναντήσω μετά το καλοκαίρι..

 

Σωραίος... 

 

Και στον τοίχο αφίσα σε ασπρόμαυρο η προτομή του προέδρου του 15μελούς σε κατακόκκινο φόντο και με λευκά γράμματα Hasta siembre, ENFIA

 

Επίσης πόση σημασία έχει ο σολωμός, που από ποιητής κατέληξε κονσέρβα     

 

[QUOTE="Poihths, post: 654821, member: 29088"
Υγ Δύο μέρες αρκεί κάποιος για να μυρίσει κάτι σάπιο..
Υγ πηγαίνοντας στο αγκίστρι λέω να μείνω εκεί όλο το καλοκαίρι δίχως ίντερνετ και Μαλακιες.. Ελπίζω να σας σας συναντήσω μετά το καλοκαίρι..[/QUOTE]

Κυριε ποιητά και ένα πόστ σκέτο αρκει. Δυό μέρες είναι πολλές.
Φαντάζομαι αυτό με το Αγκρίστρι μας το λέτε για να σας ψάχνουμε με επιτροπές και αντιπροσωπείες ε;
(μεταξύ μας, μη φεύγετε καλε, χαρίζετε απλόχερα γέλιο και αγάπη, θα μας λείψετε!)

 

Τελικά πήρα την απάντηση στην απορία που είχα 43 χρόνια.
Ποιος ευθύνεται.....που....χεστηκε η φατμε στο γένι τζαμί....

 

Αυτο ναι, ειναι λυπηρο γεγονος.

 

Γενί τζαμί! Αααααααχχχχχ, τι μου θύμισες?
Τα μετεφηβικά χρόνια στην Αρχαιολογικού Μουσείου, μπροστά στο Γενί Τζαμί, με την υπέροχη θέα του θόλου... 

 

Όπως σχεδόν καθημερινά πήρα μετρό, λεωφορείο και τρένο. Καβάλησα τ' αμάξι - και το κορμί μου -. Παρατήρησα μούρες, μοιράστηκα ανάσες, πολλές τοξικές - παθητικός καπνιστής αλλότριων και μπαγιάτικων λυγμών, ανίδεος μεταφορέας χαμόγελων στη φορμόλη -. Έπιασα στυλό - τα μολύβια μ' ανατριχιάζουν - και μουτζούρωσα κόρες, βλεφαρίδες, δάχτυλα - το χαρτί πια με κουράζει -. Λέρωσα περαστικές σκέψεις, ξέπλυνα στο μαζούτ δικές μου ναυαγισμένες. Εκεί παπάς, παρακεί παπάς και πουθενά "θρησκεία". Είδα ότι πίστευα να ξεφτίζει σαν ξεχασμένο φοιτητικό τζην σε κάποιο σοκάκι μετά από κραιπάλη. Καινούριες αναμνήσεις να ξεπροβάλλουν σαν πίδακας στην έρημο και να αφυδατώνονται για όσο διαρκεί ο καταποντισμός του βλέμματος απ' το αριστερό μάτι στο πηγούνι. Και τώρα κάθομαι και σου γράφω ασυναρτησίες, που απ' την μια θα γούσταρα να νιώσεις έστω για λίγο - όχι να τις καταλάβεις -. Έτσι, από ναρκισσισμό, κωλοβάρα, μαλακίτιδα και χασομέρι. Να σου πω τα μέγιστα κι εγώ του Λέκκα κατά τον "Μπωντλαίρ" του :

--------------------------------------------------
Μπωντλαίρ;

Στέκω γυμνός και σε κερνάω…
Θέλεις να πας στην όπερα… Όμορφος, ατσαλάκωτος, με μαύρη κάπα να κρύβεις καλά τις πληγές.
Το Παρίσι είναι όμορφο ακόμα. Στα σκουπίδια υπάρχουν μόνο αδεία μπουκάλια φτηνόκρασου, καπότες, σέα, και σωρός από γυναικείες κολόνιες.
Ρωτάς για την δική μου Ελλάδα.
Για τα ταξίδια μου…
Απαντάω αυτά που γίνονται στους τεκέδες. Αυτά μόνο θυμάμαι. Τα άλλα, που προϋποθέτουν εισιτήριο τα έχω απορρίψει ως ακραία καπιταλιστικά που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ανάγκη.
Η μάνα μου την έκανε για Ισλαήλ για να προσκυνήσει λεει τα’ άγια.
Μαρξιστής εγώ προτιμώ άλλου είδους οπιούχα. Παπαρούνας αποστάγματα μετά της κατάλληλης επεξεργασίας βεβαίως…
Ρωτάς για την δική μου Ελλάδα.
Για τα καμπαρέ μου…
Αυτά που βγάζουν την ψυχή μου, τα μύχια μου τυπωμένα και μελανιασμένα από τον οξύ πόνο. Μου βάζουν κωλοδάχτυλο και τα γαμάω παράλληλα…
Εγώ ο γαμιάς τους και αυτά οι ψυχοπουτάνες μου…
Και για τα πεζοτράγουδα μου; λες. Πες μου κάτι για αυτά που σε στιγμάτισαν.
Μόνο δύο του μεσοπολέμου… Απαντάω δειλά
Το «Τραγούδι της Μορφίνας» του Λαπαθιώτη και τρεις λέξεις από «Την ζωή μου στο Δρομοκαϊτείον» του Ρώμου Φιλύρα: Σκιά Όναρ Άνθρωπος
Αυτός είμαι εγώ…
Αυτός είσαι εσύ…
Αυτό είναι το Παν.
Στοιχειωμένοι..
Παιδιά του δρόμου. ..
Έξω όλη νύχτα..
Καραβαρία…
Μπερδεμένα όλα…
Ο ανθρώπινος πόνος, ο ύστατος εξευτελισμός και το αναφαίρετο δικαίωμα σε μια κοινωνία μεταλλαγμένων (έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θ’ ναι) που κάκιστα ονομάζεται μορφή κοινωνικοποίησης, η μαγκιά τού να ζήσεις, να πορευτείς και να πεθάνεις ο εαυτός σου. Ανά τους αιώνες αναφέρομαι.

( Νίκος Λέκκας )
---------------------------------------------------

Και δεν γαμιέται ο πόνος και η όποια αξία του, ποιος τον δίνει, ποιος τον φιλοξενεί στις φλέβες, στους νευρώνες του.
Κάρφωσα στο μέτωπο μου ένα καρότο και στην πλάτη το μπαστούνι.
Να κυνηγάω αλαφιασμένος το πρώτο - χωρίς ποτέ να μου να το φτάνω - και να με βαράει ακούραστο το δεύτερο.
Γράφτηκα στο ημίφως - ηλεκτρονικό και μη - και σιγά σιγά κατέληξα να παραχαράζω όνειρα, από κείνα με τα τσόφλια που μοιάζουν με φιστίκια Αιγίνης.
Με την σχισμή ανοιχτή όσο φτάνει για να τα βλέπεις και να μην μπορείς να τα δαγκώσεις. Και δεν γνωρίζω εσύ πότε ζεις, εγώ πια το κάνω μονάχα στον ξύπνιο.

Καλό ταξίδι να 'χεις και για την μπόχα μανταλάκι. Τσίμπα κι ένα Παστάκα, έτσι, κέρασμα για την αρμύρα σου. Είναι εγώ, είναι εσύ, είναι μονάχα η αφεντομουτσουνάρα του.
Όλα τα παραπάνω τα έγραψα έτσι, για το chicε, την "κουλτούρα" και το ωχ αδερφέ καθώς γλιστρούσα στην πολυθρόνα.
Μια τζούρα απ' τ' άφιλτρα, πέντε δράμια μπινελίκι στο πάτωμα γιατί τολμά να τρίζει και χρεοκοπημένες άναρθρες σιωπές, ξανά στο χασομέρι, την κωλοβάρα κι ένα ναρκισσισμό που πέταξε στον κλίβανο τα πλουμιστά τα ρούχα. Βλέπεις, δεν είναι η γύμνια που μολύνει και τους "πτωχούς" είναι καλύτερο γυμνούς να τους αφήνεις, παρά να τους περνάς σακάκι και γραβάτα.
Αυτή η τελευταία δεν θέλει και πολύ για να γίνει θηλιά.

-------------------------------------------------------

Ο δρόμος με τα μπαχαρικά

Μια υποψία και μόνο,
ούτε καν υπόσχεση.
Σαν να περπατάς στην Ευριπίδου
και η μύτη σου να φορτώνει μυρουδιές
κανέλλα, ρίγανη, βασιλικό και δυόσμο.
Οσμή που δεν ξαναγίνεται γεύση.
Γεύση από παρελθόντα
που έγιναν μυρωδικά
κι υποβιβάστηκαν στην όσφρηση.
Όχι πλέον δια της αφής.
Να χαϊδεύεις και τα δάκτυλά σου
ν’αφήνουν πίσω τους χρώμα,
μια επιδερμίδα
ινδιάνου αρχηγού,
το υπερκίτρινο της ζαφοράς
και πώς τρίβουν το πιπέρι.
Μια όραση κλούβια
να βλέπει μόνο τη λακκούβα
το σπασμένο κράσπεδο
το μηχανάκι που κάνει
ζιγκ – ζαγκ στον πεζόδρομο
ανίκανη να μετουσιώσει.
Η ακοή σου να βγαίνει περίπατο
σαν το τελευταίο στερεοφωνικό
του αυτοκινήτου όταν το σετάρεις,
ν’ ακούς όλους τους σταθμούς από λίγο,
δίχως συγκίνηση,
σαν να περπατάς αγκαζέ
με την ακοή μου
στην Ευριπίδου. Στην Ευριπίδου
με τις οσμές απ’ τα μπαχαρικά,
μια παλιά γεύση αμαρτίας
στο στόμα,
μια πολύχρωμη αφή,
μια κλούβια όραση
και μια ακράδαντη πίστη στα έκτα:
τα Ταρώ, τους καφέδες, τα ωροσκόπια.
Σαν να περπατάω στην Ευριπίδου
μαζί σου γυμνός. Γυμνός και μόνος.

( Σωτήρης Παστάκας )