Αναφορά στον Καστοριάδη

...δηλαδή για να καταλάβω ρε Τάσο, τόσα χρόνια μας έλεγες ψέμματα ; Κι εγώ καθόμουν και σ' άκουγα σαν τον ηλίθιο και πίστεψα...πίστεψα μέχρι και την τελευταία σου λέξη. Και τις φαντασιακές σου αποπληξίες διάβασα και στα κατάστοιχα της μετριότητας εντρύφησα. Μόνο που δε βγήκα έξω με την κελεμπία να ψέλνω ύμνους στο Αττικό δράμα..

Και σε ρωτώ, ποιό το αποτέλεσμα ; Το μόνο που κατάφερα τελικά ήταν να μείνω στο τέλος δίχως μνήμη, να μιλώ ανάμεσα σε ξένους για ξένα πράγματα. Είχα μια ελπίδα όμως ότι το αυτοοργανωτικόν θα λειτουργούσε κάποια στιγμή. Έλα όμως που δεν υπελόγισα την ελοχεύουσα κυριολεξία. Και κάπως έτσι , υπερθεματίζοντας ταυτολογικώς, επτωχεύσαμε.


“Μην ανησυχείς, ...μου είπες....δώσε μου δυο λεπτά να δροσιστώ λίγο κι έρχομαι.”


Και ευθύς αμέσως έριξες μια βουτιά κι εξαφανίστηκες. Κι είναι εδώ και ώρες που κάθομαι και περιμένω κι έχω αρχίσει να την ψιλιάζομαι. Πού πήγες Τάσο μου και χάθηκες?...Ή μήπως να το προσθέσω κι αυτό στα ψέμματά σου...

Μ' άφησες Τάσο μόνο μου. Αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι σίγουρος πως την ώρα που κάθομαι και περιμένω, εσύ έχεις αράξει με την παρέα σου και χαζολογάτε γενικώς κι αορίστως. Κι εγώ σε χρειάζομαι Τάσο μου τόσο πολύ. Χρειάζομαι την παρουσία σου.



Ο κόσμος πηγαίνει κατά διαόλου Τάσο. Οι Ταλιμπάν θέλουν να κάνουν λέει κυβέρνηση all inclussive και 'γω παίρνω το πρώτο αεροπλάνο για την άγρια δύση. Σταματώ μόνο για ένα καφέ στα πεταχτά. Δεν προλαβαίνω όμως να πάρω την πρώτη γουλιά και με σταματούν.

“Έλεγχος,” λέει...

“Τί έλεγχος ρε παιδιά”, ρωτώ εγώ.

“Έλεγχος προσωπικότητας...απαντούν μονοκόματα... αν δεν έχετε από δαύτη χρειάζεται να εμβολιαστείτε.απαραιτήτως.”

“Εε...δεν την έχω μαζί μου πλέον δυστυχώς”

“Και πού την ξεχάσατε ;”

“Πότε θέλετε να πείτε”, απαντώ ολίγον ενοχλημένος για το ατόπημα.

“Όλο προβλήματα μας βάζετε κύριε κύριε...”

“Τάσος”, απαντώ ξεκάθαρα και θαρρετά μπας και δε με πάρουνε χαμπάρι.

“Λέτε ψέμματα κύριε”, απαντούν σαν σε αυτοματισμό κι ένας μικρός σπασμός διαγράφεται στ' αριστερό μου μάτι.


Ε, όχι δα κι έτσι. Δηλαδή εντάξει, είπαμε ένα ψεμματάκι κι εμείς. Είναι σωστό να σου το κοπανάει ο άλλος έτσι ; Άιντε κατευθείαν στο κεφάλι. Πάει το τακτ, πάει κι η ευγένεια... κι όπως συλλογιέμαι επί υπόπτου εδάφους μια εικασία αδικίας αρχίζει να αναριχάται εντός μου. Πιάνει και ριζώνει κι αρχίζω να βουρλίζομαι...Εντροπή και αίσχος.


“Δικαίωμα ” ! αναφωνώ και κάθομαι να μετρήσω . Άσσοι, Ρηγάδες και οχτροί. Νταμάδες και ευνούχοι.


Σκατά κι απόσκατα... Αλήθεια Τάσο, πού ήσουν όταν εμοίραζαν τα φύλα ; Εδώ δεν φτάνει αλλαγή μπρε. Θέλει καινούρια τράπουλα, στη θήκη και με το σελοφάν για να είμαστε σίγουροι. Αλλά δεν υπάρχει τέτοιος χρόνος δυστυχώς. Υπάρχει;

Σκέφτομαι ολίγο και αναθαρρώ. Το τριόδυο τελικά κρατώ να είμαι ασορτί και με την επερχόμενη περίοδο. Κι ας λεν πως είμαι άκαιρος και όχι εν αδίκω. Νυν υπέρ πάντων ο αιφνιδιασμός. Βάρβαρος του ανεντάχτου ντύνομαι και παραδίδομαι στην αντεπίθεση.


“Πίσω ρε διάολοι, πίσω και σας έφαγα!”


Κι εκεί πάνω στο καλύτερο, εφιάλτης την πόρτα μου χτυπά κι αισθάνομαι τα πρώτα δέκατα να ανεβαίνουν.... Κρύος ιδρώτας με διαπερνά. Κι εσύ Τάσο μου δεν είσαι πουθενά...Τί να κάνω εγώ τώρα; Να βήξω προς τα δεξά ή τα ζερβά;

Στη μούρη σου θα βήξω Τάσο! Άνευ δισταγμού και μάσκας. Θα βήξω μπας και καταφέρω τελικά να βγάλω τον οχετό από μέσα μου που 'χει πιάσει στασίδι για τα καλά και μου χαμογελά χαιρέκακα σαν διασωλυνωμένη απελπισία.

Αλλά εσένα δε σε αφορούν αυτά Τάσο μου όμως ε. Ούτε το γεγονός πως μια ολόκληρη κοινωνία υπεβλήθει υπούλως σε επέμβαση αλλαγής φύλου και μαζί με την ταυτότητά της πήρε και τη δική μου. Και τώρα πια δε με αναγνωρίζει κανείς Τάσο... Ούτε εσύ θα με γνώριζες και πάω και στοίχημα. Κι όχι από εκείνα τα χτικιάρικα του διαδικτύου, όπου όλοι εντρυφούν αποσκορακίζοντας την πιθανότητα ρίσκου. Μον' ένα στοίχημα για λίγους, με νόημα, με διακύβευμα. Με κακά Ελληνικά. Only fans στο δια ταύτα. Εκεί θα στοιχηματίσω τη νέα μου προσωπικότητα.


“Όλα στο κόκκινο!... θα πω ... .και πληρωμή σε bitcoin αν δεν σας κάνει κόπο”.


Το παιχνίδι στημένο φυσικά . Αλλά αν δεν ήταν δε θα είχε και γούστο να παίξει κανείς. Παράλογο; Άλλωστε το ζητούμενο δεν υπήρξε ποτέ η νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Αυτή συνεχίζει και ανευρίσκεται σταθερά μόνο σε κάτι μπροσούρες επικοινωνιακής υποστάθμης, που αν και μας ταλάνισαν κάποια στιγμή στο παρελθόν, παρά ταύτα τις ξεπεράσαμε επιτυχώς. Τίς ξεπεράσαμε όμως Τάσο μου έτσι;

Όχι, η ουσία ήταν και παραμένει η εκκεντρότητα. Γι αυτό κι εγώ συντάσσομαι παγίως με την τροχιά της μπίλιας. Γυρίζει αυτή, γυρίζω κι εγώ. Κι όπου κάτσει, κάθομαι. Αναθεματίζοντας μεν, κερδίζοντας πλην όμως τον απαραίτητο εγωισμό, την αξία του οποίου μόνο μια πλανημένη ψυχή δύναται να γνωρίζει.

Κι άλλωστε στην τελική, τί είχαμε - τί χάσαμε. Αύριο πάλι εδώ θα είμαστε.

Μόνη μου έγνοια κι ανείπωτος φόβος το ατύχημα. Άμποτες κάνει η μπίλια κι έρθει εκεί που θέλω, όλα θα καταστραφούν με μιας. Και τότε δικαίως θα γυρίσω να δηλώσω απερίφραστα πως τελικά ήσουν μεγάλος αλήτης Τάσο.

Και πως δεν είμαι πλέον σίγουρος ούτε καν για τ' όνομά σου...