Ανδρισμός

..ανδρισμος είναι κατι που δεν εχει ερμηνεια..η κατι που εχει τοσες ερμηνειες που καμμια δεν του ταιριαζει.

 

Ανδρας είναι αυτός που άμα φάει μια κλωτσά στα αρχίδια κλαίει.

 

Φαίνεται το θέμα έθιξε ευαίσθητες χορδές. Ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις.

Προφανώς δεν τα ασπάζομαι, γι αυτό και είπα:

Μόλις έστειλες τον Αχιλλέα. Αλλά ίσως και να μην τον παραδέχεσαι ως άντρα. Σύμφωνα με τα πρότυπα της τότε εποχής βέβαια, ήταν.

Όσο για το γιατί το έκανε, νομίζω πως μία φράση από την τριλογία Dune του Frank Herbert να δίνει την απάντηση. Λέει για τον ήρωα που κλαίει τους νεκρούς, σε έναν κόσμο όπου το νερό είναι πολύτιμο: “He gives water to the dead.”

Μου άρεσαν εκ πρώτης όψεως αυτές οι δύο απόψεις:

Το μόνο πρόβλημα βέβαια είναι τι γίνεται όταν ο συγκεκριμένος είναι ένα άθλιο χαμερπές σκουλίκι, αν αυτά που νιώθει είναι ποταπά και μικρόψυχα.

Αυτά θα μπορούσε να είναι χαρακτηριστικά εξίσου γυναικών και αντρών ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων.

Μετράμε λοιπόν τον ανδρισμό ενός άντρα με μέτρο την γυναίκα που έχει δίπλα του; Ενδιαφέρον.

Οι δύο παρακάτω απόψεις συνδυάζονται ωραία:

Dolmance, νομίζω πως αυτό που περιγράφεις είναι ένας Άνθρωπος ανδρείος. Μπορεί να είναι γυναίκα ή άντρας ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων. Αυτός που δεν φοβάται μάλλον είναι χαζούλης, δεν έχει συναίσθηση του τι παίζεται. Το να θεωρήσει όμως κάτι ανώτερο από τον φόβο δείχνει ότι είναι ανδρείος.

Και άρα ίσως ο ανδρισμός να μην είναι τίποτα άλλο τελικά από αυτό που περιγράφει η female, ένας ορισμός βάσει της εκάστοτε κοινωνίας και τίποτε παραπάνω.

Heinrich, δεν ξέρω σε τι αναφέρεσαι, πραγματικά.

Αν αυτό το απόσπασμα μας λέει κάτι:

«Γονατισμένος πίσω από το βράχο του ο καπετάν Μιχάλης, ήσυχος, αποφασισμένος, σημάδευε κάθε νιζάμη που ξεπρόβαινε, κατακούτελα. Μια σφαίρα του ‘χε σκίσει το μάγουλο, μια άλλη καρφώθηκε στο μερί του. Τα άιματά του έτρεχαν, μα δεν ένοιωθε πόνο. Κάπου κάπου έριχνε μια ματιά στον ανιψιό του, που πολεμούσε ακούνητος δίπλα του…

- Ελευτερία ή θάνατος! Μούγκριζε κοιτάζοντας τους Τούρκους. Ελευτερία ή θάνατος!

Κι άλλη χαρά, πίκρα, λαχτάρα, δεν του ‘χε απομείνει…

- Μη φοβάσαι, ανιψιέ, στράφηκε ο καπετάν Μιχάλης στον Κοσμά. Δεν υπάρχει σωτηρία, ζήτω η Κρήτη!

Στο μάλε βράσε της σφαγής μπάρμπας κι ανιψιός χώρισαν. Έζωσαν οι νιζάμηδες τον Κοσμά, ανεβοκατέβαιναν τα μαχαίρια, πιάστηκαν μέση με μέση. Στράφηκε ο καπετάν Μιχάλης, είδε τον ανιψιό, αναποδογύρισε τους νιζάμηδες, έσπασε τον μπλόκο τον εδικό του και χίμηξε να τον λευτερώσει.

- Βάστα, ανιψιέ, του φώναξε, έρχουμαι!

Μα δεν πρόλαβε.

- Έρχεται αυτός, καπετάν Μιχάλη! του φώναξε χαχαρίζοντας ένας ντόπιος τουρκαλάς και του πέταξε καταπρόσωπο το κεφάλι του Κοσμά.

Άπλωσε ο καπετάν Μιχάλης το χέρι, άρπαξε από τα μαλλιά, ανάερα, το σφαμένο κεφάλι, το σήκωσε αψηλά, σαν μπαϊράκι, άγρια λάμψη περέχυσε το πρόσωπό του. Χαρά ‘ταν ετούτη απάνθρωπη, περφάνια, πείσμα θεοτικό για καταφρόνια του θανάτου; Για αγάπη για την Κρήτη αβάσταχτη; Ο καπετάν Μιχάλης σήκωσε αψηλά το σφαμένο κεφάλι, άνοιξε το στόμα, φώναξε:

- Ελευτερία ή…

Μα δεν πρόφτασε να τελειώσει. Μια μπάλα μπήκε στο στόμα του. Μια άλλη πέρασε από το δεξό του μελίγγι και βγήκε από το ζερβό. Κι ο καπετάν Μιχάλης έπεσε κάτω τ’ ανάσκελα και σκόρπισαν οι μυαλοί του στις πέτρες.» ("Καπετάν Μιχάλης," Καζαντζάκης).

Τότε ο Dolmance (με την ερμηνεία της Emma) έχει δίκιο. Όπως και ο Heinrich. Και η female.

 

Απάντηση: Ανδρισμός

Ανδρισμός; Κάτι σαν ιδιότητα που εμπεριέχει αρετή ανύπαρκτη στη γυναίκα; Αστειευόμαστε; Αν πάλι εννοούμε πως "οι άντρες δεν κλαίνε" και τα άλλα γνωστά των στρατόκαβλων, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Συγκινούμενος κλαίω! Κι είμαι μεγάλο αγοράκι, ώστε να μη νομίζω πως η αξία μου έγκειται στ' αρχίδια μου. Το αντριλίκι το πλήρωσε ακριβά ο κόσμος και το πληρώνει κάθε φορά που το τέλειο πρότυπό του, το ανθρωποειδές με κράνος και ασπίδα, εκδηλώνει τη μαγκιά του πάνω σε άοπλους αδύναμους.

 

Έχασα την μυρωδιά του ανδρισμού, από τότε που μπήκα στην διαδικασία να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω το πως νιώθει μία γυναίκα. Μήπως να αρχίσω να ασχολούμαι μόνο με τους άνδρες;

 

Απάντηση: Ανδρισμός

Οι τρείς που αναφέρεις όντως έχουν, κατά το σύνηθες, δίκιο. Κι η τέταρτη, η το πάλαι ποτέ δαιμονιώδης, όταν δεν ζαχαρώνει υπέρμετρα, πολύ καλά ερμηνεύει - ας κάνει πως τάχα δεν κατέχει την ελληνικήν.
Εσένα, ποιός θα σε ορμηνέψει, dora κουζουλή;
Για να μη πηγαίνει το μυαλό μου από τον Καζαντζάκη στον Καρυωτάκη:
".....Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής και ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του άφησαν απέξω το ποδάρι.
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος".

 

Re: Απάντηση: Ανδρισμός

Απ' ότι βλέπω, σπρώχνονται.
Μα η κουζουλή φωνάζει:
Δεν έχω ανάγκη εγώ
από κανέναν άντρα.
Μόν' την ψυχή μου αγρικώ
και τη ζωή μου ορίζω
τη λευτεριά μου Ντολμανσέ
εγώ δεν την χαρίζω. 

 

Έκλαιγε ο Αχιλλέας κατά εκδοχή (γ);

 

Βρέθηκε κανείς Αντάμης να απαντήσει;

 

Re: Απάντηση: Ανδρισμός

1. Ακόμη και η φυσική γλυκύτητα, σε αυτούς που έχουν συνηθίσει (ή βολεύονται με/αυτοπροφυλάσσονται πίσω από) την πίκρα του σκέτου καφέ, είναι πολύ -βλέπε ζαχάρωμα-. Note: Εγώ δεν πίνω καν καφέ.
2. Την Ελληνικήν την κατέχω. Αυτή την οποία μιλάει κάποιος, ο οποίος, ενώ απευθύνεται σε όλους, δεν αποσκοπεί να κατανοηθεί μόνο από τους λίγους ή/και, κυρίως, από εαυτόν. Σε οποιαδήποτε άλλη Ελληνικήν, πλέον, δίνω τόση αδιαφορία όση -εξ'αυτής- λαμβάνω  

 

Ξαναβλέποντας το κείμενό σου αντιλαμβάνομαι ότι όταν αναφέρεσαι στην αντρική περηφάνεια εξαιρείς τις περιπτώσεις α και β (αυτή η ψυχοπονιά θα σε φάει DRS). 

Να σου θυμίσω ότι μεγαλύτερη drama queen από τον Αχιλλέα δεν υπήρχε. Πράγμα που κατά την άποψή μου δεν ' ν' κακό. Δεν περιμένω (πια) τον άντρα στημένη στη γωνιά με την καραμπίνα μπας και τον πιάσω να φέρεται αδύναμα. Βρίσκω την συνολική αποδοχή ενός ατόμου πολύ πιο λειτουργική και λογική, παραδεχόμενη το γεγονός ότι όλοι έχουμε τις στιγμές μας, καλές ή κακές, μικρές ή μεγάλες.

 

Men are here to give Pleasure and Pain.
Real men...