Ανεμολόγιο

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κως, Ιούνιος 2000

Κλείνω το τηλέφωνο. Ανασαίνω με δυσκολία, πνίγομαι. Θέλω να ουρλιάξω μα δεν έχω φωνή. Θέλω να τρέξω, να τρέξω, να εξαφανιστώ αλλά όσο μακρυά και αν πάω ποτέ δε θα ξεφύγω. Νιώθω να ρουφιέμαι στο κενό, να στροβιλίζομαι γρήγορα και όλο και πιο γρήγορα και όλο και πιο γρήγορα. Κάνει ζέστη μα νιώθω ήδη την παγωνιά, την παγωνιά της παγωμένης ερημιάς μου. Και βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά και το φως χάνεται και σβήνει στα παγωμένα βάθη της ατέλειωτης νύχτας.​

Ο πόνος είναι φρικτός, ο πάγος με καίει. Πονάει... πονάει...

Αθήνα, Σεπτέμβρης 1978

- "Μαμάαααααααααααα" λέω και τρέχω χαρούμενος στη μαμά μου που ήρθε να με πάρει. Χώνομαι στην αγκαλιά της. Ο παππούς μου χαμογελάει.
- "Έλα να μου δώσεις ένα φιλάκι."
- "Τσούκου" του κάνω κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά. Δε θέλω να φύγω από την αγκαλιά της μαμάς μου.
- "Θα με αφήσεις χωρίς φιλάκι;" μου λέει παραπονεμένος.

Χώνομαι ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά της μαμάς μου.​

Είναι η τελευταία μου ανάμνηση. Ο παππούς μου να με κοιτάει παραπονεμένος. Δεν τον ξαναείδα. Η τελευταία μου ανάμνηση από τον παπού μου που υπεραγαπούσα ήταν αυτό το παραπονεμένο του βλέμμα.

Κως, Ιούνης 2000

Κατέβασμα γενικού. Επέστρεψα στο μούδιασμα που νιώθω από τα πέντε μου. Κατάθλιψη είναι το πρόχειρο πόρισμα. Με πιέζουν να πάρω αναβολή. Αρνούμαι. Δε θέλω να δώσω ούτε ένα δευτερόλεπτο αναβολή. Θα περάσει κι αυτό, όλα περνάνε. Όλα. ​

Το μούδιασμα δεν είναι πλέον προστασία. Είναι κατάρα. Μακάρι να πονούσα, να με ξέσκιζε, να με κάνει να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να χαράξω τα χέρια μου, να κόψω κομμάτια από την ίδια μου τη σάρκα. Μα το μούδιασμα δεν μπορεί να το διώξει κανένας πόνος.​

Κανένας δικός μου πόνος.​

Αθήνα, Ιούλιος 2000

Κοιτάζω το μήνυμα.

- "Έλα" της απαντάω.

Ήρθε. ​

Ήρθε να πηδηχτεί σα φτηνή πουτάνα για να ξορκίσει τις τύψεις της. Τη χρησιμοποίησα ακριβώς έτσι.

Έπαιξε

Πόνος. Η υπέροχη, η δαιμονική μπαλάντα των σκοτεινών πόθων.

Αντί για μαστίγιο λέξεις. Αντί για βίτσα ματιές. Αντί για ζώνη απαξία.

Έχασε

Η Λύσσα, η παλιά μου γνώριμη, επανήλθε. Επανήλθε γιατί είχα που να τη διοχετεύσω. Το γράμμα ήταν αριστούργημα, την έσφαξα με όλους τους δυνατούς τρόπους που η γλώσσα μπορεί να σφάξει έναν άνθρωπο. Με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας. Της το έκλεισα στη μούρη.​

Άδειος.

---

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Σχοινιάς 2006

-"Αλήθεια ή Θάρρος;"​

Δείξε θάρρος, είπα στον εαυτό μου... δείξε θάρρος και διάλεξε αλήθεια.​

-"Αλήθεια."
-"Τι νιώθεις για εμένα Γ;"
-"Μου αρέσεις Χ. Όλα πάνω σου μου αρέσουν. Κάνεις την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι... δε θα σου πω ψέμματα όμως, δεν... δεν χτυπάει όσο δυνατά... όσο δυνατά..."
-"Όσο δυνατά τι;"
-"Δεν ξέρω. Όσο θα... όσο θα ήθελα. Όσο είχε χτυπήσει κάποτε... μέχρι... μέχρι που έσπασε."
​

Όσο θα ήθελα...

Αθήνα 2006

Ανέβηκα πάνω της. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο. Μπήκα με μια απαλή κίνηση μέσα της και η ματιά της στα μάτια μου την ώρα που μπήκα μέσα της έκανε την καρδιά μου να χοροπηδήσει... και ξαφνικά οι αριθμοί απέκτησαν το νόημα που έψαχνα απεγνωσμένα να βρω!​

-"Κι εγώ σ' αγαπάω" της είπα και άρχισα να κινούμαι πιο γρήγορα.​

Χτύπησε η πουτάνα, χτύπησε. Είχε 6 χρόνια που είχε να χτυπήσει. Να χτυπήσει!

Αθήνα 2006

-"ΟΚ, και προς τι η τιμή;"
-"Δεν διάβασα το mail ακόμα."
-"Σου έστειλε ο <X> mail και καθόμαστε και το συζητάμε;"
-"Κάτσε να δω."
​

Ελευθέριος Βενιζέλος 2006

Κοιτάζω το αεροπλάνο και το παρακολουθώ μέχρι που σμίγει και χάνεται στο ατελείωτο γαλάζιο του καλοκαιρινού ουρανού.

Ακούω την ίδια μου τη φωνή

"Δεν ξέρω. Όσο θα... όσο θα ήθελα. Όσο είχε χτυπήσει κάποτε... μέχρι... μέχρι που έσπασε."​

...και οι Θεοί μου έδωσαν αυτό που ευχήθηκα.

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

 

5 Ημερομηνίες- 5 Χαστούκια..κάποια αναζητούμενα..κάποια στιγματικά.. ( either way, its who you are today  )

 

5 χαστούκια, πέντε μαθήματα.

Τις Αλεξάνδρειες τις αποχαιρετάς με χαμόγελο για όσα πολλά ή λίγα έζησες μαζί τους.

Γιατί στο τέλος της ημέρας περισσότερο από τον μικρό ή μεγάλο πόνο που ένιωσες έχει αξία το χαμόγελο γι' αυτά που σου έδωσαν.

Και πας παρακάτω.

 

Να υποθέσω «δύσκολο αλλά απλό»;

 

Άλλοτε εύκολο, άλλοτε δύσκολο μα πάντοτε απλό.

Just make the first step, the rest will follow.

 

Στιγμές.....

 

Μου έδωσες ιδέα για ιστορία πάλι...
Τι θα γίνει, θα με αφήσεις να δουλέψω που καίγεται ο κώλος μου;

Απλό. Πάντα απλό. Ο βαθμός δυσκολίας είναι αδιάφορος

 

@Arioch, @Nickname
Το αυτιστικό ομολογώ μυαλό μου ( ή έστω ότι λογάται ως τέτοιο στο κεφάλι μου), αδυνατεί να κατανοήσει πως το δύσκολο είναι απλό.

Κατ´ εμέ, το απλό ειναι συνώνυμο με το εύκολο και το δύσκολο με το περίπλοκο ή ότι άλλο, αλλά σίγουρα όχι με το απλό.

(κάηκα ήδη και δεν μιλάμε καν για μαθηματικά!)

 

@Mystique το σπαγγάτο είναι απλό... αυτό δε σημαίνει ότι είναι και εύκολο... κάνε τις αναγωγές σου  

 

Επειδή τώρα τον προκάλεσες να στο εξηγήσει με εξισώσεις, πετάγομαι να πάρω ποπ κορν και κάθομαι να απολαύσω το διάλογο.  

 

Εξισώσεις;;; Εσείς κάντε ότι θέλετε, εγώ πάλι φευγω!

 

Πόσο δύσκολο αυτό το "πας παρακάτω"..