Ανεμολόγιο

Κι οι αναγωγές μαθηματικά είναι. Ως εκ τούτου καταλαβαίνεις… 

 

Πόσο καταστροφικό είναι να μείνεις πίσω ενώ ο χρόνος προχωράει;

Και ο τελευταίος είναι το μόνο πραγματικό συνάλλαγμα που έχουμε.

Πονάει η απώλεια. Μα όποιος κρατιέται πίσω για το φόβο της απώλειας που ίσως έρθει, τι πραγματικά έζησε;

Τι αξία θα είχαν οι κάθε Κ και Χ της ζωής μου αν η απώλειά τους δε με είχε αφήσει άδειο;

Γιατί για να θρηνείς που έμεινες άδειος σημαίνει ότι κάποτε ένιωσες γεμάτος.

Στο τέλος της ημέρας η αξία κάτι χαμένου μετριέται μόνο με το πώς σε έκανες να νιώσεις όσο το είχες.

Σφίγγεις τα δόντια και πας παρακάτω. Το πρώτο βήμα είναι σα να περπατάς σε μαχαίρια, το δεύτερο σα να περπατάς σε σπασμένα γυαλιά, το τρίτο σα να περπατάς σε κοφτερές πέτρες. Το πόδι αρχίζει να σκληραίνει και ο βηματισμός γίνεται όλο και πιο σταθερός, όλο και πιο γρήγορος.

Και πας παρακάτω.

 

Για να το πουμε με μαθηματικη γλωσσα, η ζωη ειναι οπως μια ημιτονοειδης καμπυλη. Οσο πιο ψηλα πας, τοσο πιο χαμηλα θα πεσεις.
Αν θες νασαι ασφαλης, κοιτας τα μεγιστα να ειναι μικρα, για ναναι και τα ελαχιστα αντιστοιχα.
Αν θες να ζησεις στο φουλ, τ αφηνεις να πανε στο θεο και δε γαμιεται! Αντιστοιχα θαναι και τα ελαχιστα, αλλα ποιος νοιαζεται!
Την εχεις πιασει απ το μαλλι τη ζωη και της αλλαζεις τα φωτα κι αυτη τα δικα σου!
Ναμαστε καλα να αντεχουμε!