Ανθοδέσμη

Είναι αργά το απόγευμα.
Το κουδούνι χτυπάει στην ώρα που έχω πει.
Ανοίγω.
"Καλώς την, αυτά είναι για σένα."
"Ωωω... ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα! Δεν το περίμενα από Σας. Είστε καλά;"
"Βιάζεσαι."
"Με συγχωρείτε."

Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου κι έρχεται κι εκείνη στο πάτωμα, στα πόδια μου, στη θέση της.
Συζητάμε... Μου δίνει την αναφορά της. Μου μιλάει για τα άγχη της, κάποιους προβληματισμούς. Ζητήματα καθημερινότητας.

"Σήκω και γδύσου όσο πιο γρήγορα μπορείς."
"Μάλιστα."

"Άνοιξε το μπουκέτο και φέρε μου τα τριαντάφυλλα με το στόμα σου ενώ είσαι στα 4."
Προσπαθεί να μην ακουμπήσει τ'αγκάθια όμως ένα της ξεφεύγει και της τρυπάει το άνω χείλος.
"Ορίστε Κυρία."
Ανοίγω την πόρτα της ντουλάπας με τον εσωτερικό ολόσωμο καθρέπτη. Της δίνω εντολή να στηθεί στα τέσσερα με το πρόσωπο εμπρός του ώστε να βλέπει κάθε κίνηση που κάνω πίσω της.

Αρχίζει η τελετουργία.
Χαμηλός φωτισμός. Δυό κεριά που τρεμοπαίζουν. Σολάρισμα σαξοφώνου.
Τυλίγω από ένα κλωνάρι σε κάθε αστράγαλο κι εν συνεχεία, σε κάθε καρπό.
Την πλησιάζω στο πρόσωπο και της δίνω ένα βαθύ φιλί.
Της τυλίγω τα δύο εναπομείναντα κλωνάρια στον λαιμό.
Της δίνω ένα-ένα τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού να μου τα γλείψει καλά.
"Αυτό θα είναι το λιπαντικό σου. Φρόντισέ το καλά λοιπόν."

Πηγαίνω πίσω της και καρφώνω ένα-ένα τα δάχτυλά μου στον κώλο της.
Ακούγεται ένας βαθύς αναστεναγμός απ'το στόμα της.
"Η ώρα για την σφήνα σου."

"Σχεδόν έτοιμη. Σήκωσε το κεφάλι σου και θα έχεις συνέχεια εστιασμένα τα μάτια σου στα δικά μου μέσα απ'τον καθρέπτη. Αντιληπτό;"
"Μάλιστα Κυρία."
"Φρόντισε να μην ξεχαστείς."

Ξεκινάει το μαστίγωμα.
Το βλέμμα της σ'εμένα. Οι πρώτες κραυγές.
Συνεχίζω.
Συνεχίζω.
Συνεχίζω.
Τα πρώτα δάκρυα.
Το κοκκίνισμα στον κώλο έρχονται να διαδεχτούν οι γραμμώσεις.
Το μαστίγιο σχίζει την σάρκα με ρυθμό. Οι ήχοι του μαστιγίου, του λαχανιάσματος, των δακρύων... εκστατικοί. Στο βάθος το σαξόφωνο συνεχίζει μαζί μας την τελετουργία.

Σταματώ.
Τοποθετώ δυο μου δάχτυλα στο μουνί της. Στάζει.

"Ξεκίνα να παίζεις με το μουνί σου. Προσοχή στο βλέμμα σου. Μην το πάρεις από πάνω μου."
"Όπως επιθυμείτε Κυρία."

Επιστρέφω στη θέση μου συνεχίζοντας το μαστίγωμα. Αυτή τη φορά και στην πλάτη.
Χτυπάω. Αγγίζεται. Χτυπάω. Αγγίζεται. Χτυπάω. Αγγίζεται.
Δάκρυα ηδονής και πόνου.
"Δεν αντέχω άλλο Κυρία. Επιτρέψτε μου να χύσω σας παρακαλώ."
"Όχι ακόμα."

Πιάνω τα δύο κεριά και αρχίζω να τα στάζω σε απόσταση αναπνοής απ΄την πλάτη της.
"Μείνε ακίνητη."

Την κοιτάζω βαθιά στα μάτια μέσα απ'τον καθρέπτη.
Εκλιπαρεί για να την αφήσω να "τελείωσει".
Ένα δυνατό χαστούκι στον κώλο και αναφωνώ: "Τώρα!"
Ένα έντονο ουρλιαχτό. Συσπάται ολόκληρη.
Κουλουριάζεται στο πάτωμα προσπαθώντας ν'ανασάνει κανονικά.

Σκύβω στον λαιμό της. Αφαιρώ τα κλωνάρια τριαντάφυλλων.
Φιλάω ευλαβικά τα σημάδια απ'τα αγκάθια.

Ένα "Σας ευχαριστώ" ακούγεται αχνά...
Έχει πλέον νυχτώσει...