Ανοιχτοί Λογαριασμοί....

Eδώ και αρκετά χρόνια, έχω κρυμμένο στο συρτάρι μου ένα γράμμα. Έχει κιτρινίσει από τον καιρό, αλλά ποτέ δεν αποφάσισα να το στείλω, στο πρόσωπο που το προόριζα. Το γράμμα αυτό θα είχε σαν παραλήπτη την αγαπημένη μου Σοφία, φίλη από τα μαθητικά μου χρόνια, τότε που ήμουν ακόμη 15 περίπου χρονών... Τα χρόνια πέρα των μαθητικών, μας βρήκαν εμένα παντρεμένη και με τρία παιδιά και εκείνη ζούσε την ζωή της αναζητώντας τον Mr Perfect.

Στα είκοσι επτά μας περίπου χρόνια, μετά από ένα απρόβλεπτο και γελοίο συμβάν, ήρθαν τα πάνω κάτω και η φιλία μας τελείωσε πολύ άδικα και άδοξα. Πόνεσα πολύ τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια, μέχρι να μπορέσω να ξεπεράσω την απώλεια της. Με την πάροδο κάποιων ετών μετά, όταν ήμουν περίπου στα τριάντα δυο, έγραψα αυτό το γράμμα με σκοπό να το στείλω στην παλιά φίλη μου. Ποτέ όμως δεν το έστειλα ...Δεν ξέρω ακόμα τους λόγους, που δεν αποφάσισα να της το στείλω.... Ούτε όμως και ποτέ το διάβασα σε κανένα.
Τώρα όμως, με έπιασε μια τρελή επιθυμία να θέλω να το κομματιάσω και να το σκορπίσω στον άνεμο. Πριν το κάνω όμως, θα μοιραστώ τις σκέψεις μου από τα γραφόμενα μου, πιστεύοντας έτσι, ότι η πράξη μου αυτή θα πνίξει ή θα εξαγνίσει τα συσσωρευμένα από τότε συναισθήματα μου. Ύστερα έστω από πολλά χρόνια και δοθείσης της ευκαιρίας από ένα πρόσφατο παρόμοιο συμβάν, συνειδητοποίησα ότι μια ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα, με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά με την ίδια ένταση, αφήνοντας την ίδια γεύση κάτι σαν Deja vu. Αποφάσισα να παραδεχθώ επίσης ότι, όντως "ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα" και ότι "οι παλιές Φιλίες πάνε στον Παράδεισο" ...όπως ακριβώς κάνουν και οι παλιές Αγάπες!!

 ​

"Αγαπητή Σοφία ....

Όταν μια σιωπή κρατάει επτά χρόνια, δυο μήνες και έντεκα μέρες, σημαίνει πως τον άλλο τον έχεις κιόλας πενθήσει. Τι σημασία όμως έχει αυτό? Απλά ότι στους νεκρούς, μιλάμε ευκολότερα. Η αλήθεια είναι βέβαια πως εγώ δεν πολυξέρω τι θα πει σιωπή. Είμαι βλέπεις εξωστρεφής τύπος, που μπορεί να ξορκίζει τις απουσίες, με τους θορύβους της ζωής του. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι μόνο για κάποιους λόγους...
Σου λείπω αφόρητα ή πάρα πολύ?
Ποια είναι η γνώμη σου για τις παλιές φιλίες Σοφία?

Κάποτε είχαμε ορκιστεί, πως η φιλία μας θα αντέξει στους αιώνες των αιώνων. Πως οι δρόμοι μας θα είναι παράλληλοι "άρα πάντα θα συναντιόμαστε" είπες τότε αγεωμέτρητο πλάσμα και εγώ συμπλήρωσα με το γελοίο ποιητικό τρόπο, που χρησιμοποιούσα καμία φορά "Ακόμα και αν η ζωή μας, δεν είναι πεδιάδα".

Σε ήθελα φίλη μου από την πρώτη κιόλας μέρα που μπήκα στην τάξη σου.... Επειδή ήσουν ή σε έβλεπα την πιο όμορφη, ή την πιο στοχαστική.. Εσύ όμως ήσουν που με διάλεξες.
Γιατί με διάλεξες Σοφία έμενα το αγοροκόριτσο, που δεν έλαμπε από θηλυκότητα, ένα οργισμένο παιδί, που ενδιαφερόταν για τς ροκιές και τους Rolling Stones, για τα βιβλία και τις αράχνες και για το τι όνειρα βλέπουν οι κροκόδειλοι στον ύπνο τους....?
Μπορεί και να με διάλεξες, επειδή σε θαύμαζα να μου μιλάς για πράγματα που με θάμπωναν και δεν έκανα, αλλά και για άλλα που δεν με αφορούσαν.
Θυμάσαι τίποτε από αυτά Σοφία? Σου έχει μείνει τίποτε ακριβό?

Τι είναι αυτό που σε κάνει να ξυπνάς κάθε πρωί?
Θα έδινα ένα πεντοχίλιαρο για να το μάθω! Αλλά δεν είναι ο λόγος που σου γράφω, αυτός που ξεπερνάει ακόμα και την μικροπρέπεια σου, να κάνεις θέμα ένα .... "τίποτε"...και να διαλύσεις μια δυνατή φιλία, όπως πίστευα ότι ήταν τότε.

Εδώ και καιρό, κάτι με έχει πιάσει και δεν θέλω διόλου να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους. Μια νοσταλγία για ότι έζησα τα πρώτα χρόνια της νεότητας μου, με έχει προσβάλει. Οι φίλοι που μ΄ενδιαφέρουν ανήκουν όλοι στο παρελθόν μου. Είναι το μόνο μου παρών, αν με καταβαίνεις τρικυμισμένη ψυχή.
Τι να απόγινες Σοφία? Έγινες άραγε μοντέλο όπως σκόπευες? Έγινες άραγε ζωγράφος? Παντρεύτηκες όπως έλεγες, κανένα πουρό με λεφτά?
Τα όνειρα του γυμνάσιου που έκανες "θα κάνω το ένα, το άλλο και μετά το άλλο" και ύστερα με ρώταγες ανόρεκτα "κι εσύ?"

Εμένα έξω με περίμενε ο δρόμος. Κι αυτό μου έφτανε. Κανένα σχέδιο. Τίποτα. Σε γνώρισα στα 15 και είσαι τριάντα δυο. Εχεις βέβαια την ομορφιά του ενδογενούς σου σκελετού. Το τσιτωμένο σου δέρμα, θα αργήσει να σπάσει. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς, να αποκλείσει πως εσύ ίσως και να κακόπεσες. Να μην έκανες ούτε τα μισά απ΄ όσα είχες σκοπό να κάνεις. Μπορεί να παντρεύτηκες, τα παιδιά σου να μην σου βγήκαν όσο έξυπνα τα ήθελες και τώρα να είσαι μια μαραμένη housewife που πίνει τον καφέ της με ηρεμιστικά. Μπορεί ακόμα, μαξιλαράκια λίπους να μαζεύτηκαν στον κώλο σου και να έπνιξαν τους γοφούς σου, το στήθος σου να κρέμασε, τα πόδια σου να γέμισαν σπασμένα αγγεία. Μπορεί το βράδυ να κλαις κρυφά στο κρεβάτι σου, που τίποτε απ΄ όσα είχες κατά νου δεν έγινε και να μην έχεις πουθενά να πας, να κάθεσαι μόνη σου και να πλήττεις με την υποψία πως έχεις ήδη αργοπορήσει.

Εγώ νά είσαι σίγουρη ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θέλω να σου έχει συμβεί. To μίσος μου, αυτή η μεταβολισμένη αγάπη, είναι πια εξασθενημένο. Δεν με πειράζει καθόλου που μου φέρθηκες όπως εκείνη η χαζή στο μονόπρακτο του Στρίντμπεργκ στην "Πιο Δυνατή"....Που ήσουν καλή μαζί μου για να με τσακίσεις και όχι για να με βοηθήσεις. Θυμάσαι Σοφία την ηρωίδα στο μονόπρακτο? Σαν κι αυτή, έτσι κι εγώ. Για καιρό φόραγα ρούχα που σου άρεσαν, τακούνια που δεν άντεχα στα πόδια μου, έπινα κονιάκ όταν βγαίναμε, που άρεσε σε σένα... Και λοιπόν τι έγινε, αν εσύ η κάποιος άλλος με έμαθε σε ποια δόση μπαίνει το ποτό στο ποτήρι. Τι σημασία άραγε να έχει?
Εσύ δεν πήρες τίποτε από εμένα. Αντίθετα σκόρπισες πολλά από τα δικά σου. Και κάποια στιγμή συνέβη ότι και με τον κλέφτη.... Καθώς ξύπνησες, είχες χάσει όσα σου πήρα εγώ.
Έτσι αν σε συναντούσα τώρα Σοφία, παιδική μου φίλη, το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα σε συμπονούσα για ότι έχασες, αντί να σε ευχαριστήσω για όσα με έμαθες, κακή Σοφία, κακόμοιρη Σοφία, άθλια πολιτικάντισα.

Θυμάμαι όταν κάποτε με απέβαλαν από το σχολείο, δεν πήρες θέση και ας ήσουν η αιτία εσύ. Ένα χρόνο σ΄έψαχνα κι εσύ ούτε μια λέξη, κανένα σημάδι. Η νέα μου ζωή δεν ήταν εύκολη και συ Σοφία έλειπες... Δεν μπορούσες να διανοηθείς, πως στ’ απελπισμένα μου σε σένα τηλεφωνήματα, έλεγα αλήθεια. "Εσύ ήσουν η μόνη οικογένεια μου" κίβδηλη, ουτοπική, ετοιμόρροπη- πάντως οικογένεια. Ναι, οι δυο μας μια οικογένεια.

Όταν δέησες επιτέλους να έρθεις να με βρεις, δεν βρήκες τίποτε να με ρωτήσεις. Ετοιμαζόσουν να παντρευτείς και έπρεπε εγώ πάλι να είμαι αυτή που θα σε άκουγε και που θα χαιρόταν μαζί σου. Μύριζες ακριβό perfume και μύριζα ταλκ. Με ζάλιζες με τα έτσι σου και τα αλλιώς σου και μπαίνοντας στην ΒΜW σου, το μόνο που είχες να μου πεις "Δεν μου αρέσει αυτή η κατάσταση. Γίνε και πάλι μια γυναίκα με προσωπικότητα... Γίνε μια γυναίκα δυναμική, όπως ήσουν παλιά στο σχολείο, μην καταπιέζεσαι, προσπάθησε..." και με αυτή σου την ταφόπλακα μικρή μου κομψή Σοφία, με ταπείνωσες, με θύμωσες, αλλά άθελα σου ξεφτίλισες την ουδέτερη ζωή μου, των εικοσιπέντε μου χρόνων και μου θύμισες και πάλι πώς έξω με περίμενε ξανά ο δρόμος. Στο χρωστώ Σοφία.

Το παιχνίδι που άρχισα και που κάθε τόσο έβαζε σε κίνδυνο ότι είχα και δεν είχα - στο χρωστώ- Και πληροφοριακά στο λέω πως δεν μου βγήκε σε κακό. Πάντα έχανα λιγότερα από όσα κέρδιζα.
Εσύ?

Κάποτε που κατάφερα και ξέφυγα, σε βρήκα να κοπροσκυλιάζεις. Ύστερα αρρώστησες κι εγώ σε φρόντιζα. Σου διάβαζα Όμηρο - τον αγαπημένο μου - πήγα να σου διαβάσω κάτι για νίκες κι εσύ τότε γύρισες και μου είπες ανόρεκτα "δεν με ενδιαφέρει ο Όμηρος όταν κρυώνω και πονάω". Εκεί όμως, ήταν που πρωτοαναμετρήθηκα μαζί σου. Εγώ όσο πιο πολύ κρύωνα, τόσο καιγόμουν από πόθο να μάθω για νίκες. Μέσα σε λίγες ώρες συνειδητοποίησα πως είχα πια, το πάνω χέρι.

Είχα μπεί στον ζωτικό σου χώρο. Αυθόρμητα, κέρδιζα τους φίλους σου. Είχα μάθει πια να ντύνομαι καλύτερα από σένα και φόραγα πάντα ψηλότερα τακούνια, έπινα σαμπάνιες, καπνίζοντας ακριβά τσιγάρα. Και το σημαντικότερο όλων, όλ’ αυτά τα είχα καταφέρει μόνη μου, μέσα απο την εξέλιξη του χαρακτήρα μου, συνηδητά...Αβίαστα.
Που πήγαν οι υποσχέσεις μας Σοφία?

Όταν η μάχη βρίσκεται στο αποκορύφωμα της, οι αρχικές διαταγές δεν έχουν πια κανένα νόημα. Κάποια στιγμή, η περιφρόνηση ξεχείλισε. Σε χαστούκισα και ύστερα χαθήκαμε. Έκανα άλλες φιλίες και αν θέλεις να μάθεις, τα πήγα καλά. Το λιγότερο θηλυκό της τάξης, το παιδί που προσπαθούσε έως τα δεκαέξι του να δαγκώσει τον εαυτό του στον καθρέφτη, πόντο προς πόντο, πάλευε για νίκες που μπορεί να ήταν καταστροφικές, αλλά ποιος νοιάζεται? Τριάντα δύο χρονάκια Σοφία και να που τώρα δεν μπορώ να ξορκίζω την παρατεταμένη σιωπή, με τους θορύβους του νέου ευτυχισμένου μου σπιτιού. Και αν θες να στα πω όλα έξω από τα δόντια, μάθαινα πάντα για σένα, τα κατορθώματα σου. Θυμάμαι κάποτε μου έλεγες "θα σε θάψουν κάποια μέρα, δημοσία δαπάνη" και εγώ σου ούρλιαζα. "Μακάρι!! Ελπίζω να γίνει το συντομότερο δυνατόν γλυκιά μου Σοφία".
Τώρα θα ξέρεις πια φαντάζομαι πως ένα χαστούκι, μάλλον δεν είναι παρά ένα χάδι για τον τσαλακωμένο. Πολύ φοβάμαι ότι θα καταλήξεις μόνη και άσχημη μέσα στο ωραίο σου σπίτι και τα ωραία αντικείμενα γύρο σου, θα κάνουν πιο αισθητή ακόμα την ασχήμια σου. Θα ψωνίζεις βρώμικους νεαρούς και θα τους πληρώνεις για sex, με την σύνταξη του άντρα σου. Φοβάμαι ότι θα σε συντρίψει η μοναξιά, εσένα την περίοπτη. Θέλω να σε δω τότε. Όμως μην αναζητήσεις την εύνοια μου, θα ήταν η καταστροφή σου. Η ξαναζεσταμένη μου αγάπη για σένα, θα ήταν αγάπη εναντίον σου.

Και όμως πανάθεμα σε Σοφία….Κρατάω ακόμα στα πολύτιμα αντικείμενα μου, ένα μπουκαλάκι από άρωμα που μου είχες χαρίσει κάποτε στην γιορτή μου.
Θέλω ωστόσο να ξέρεις ότι πολλές φορές μας θυμάμαι. Δυο κοριτσάκια που πάλευαν για την αγγλική προφορά, που κάθονταν και άκουγαν μουσική ραδιοφώνου κάνοντας αφιερώσεις στους αγαπημένους μας φίλους, μέχρι τα μεσάνυκτα. Τι ωραία δυστυχισμένα βράδια Σοφία!

Όλα αυτά τα χρόνια είχα στο νου μου μια εικόνα. Εσύ και εγώ – λέει – καθισμένες σε δυο πολυθρόνες μπροστά σε ένα τζάκι, να συζητάμε τα διάφορα και τα παιδιά μας, τα δικά σου, τα δικά μου, να παίζουν κοντά μας ήσυχα με ένα αρκουδάκι και μέσα στο άλλο δωμάτιο οι άντρες, να βλέπουν ποδόσφαιρο, ενώ από την κουζίνα να έρχεται η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού με ρίγανη, που μαζί θα είχαμε ζυμώσει για το βραδινό μας και να σηκώνω το κεφάλι και να σου λέω βιβλικές περικοπές, όπως "Εκείνοι που φύτρωσαν στα δάκρυα θα σαβανωθούν στην χαρά".

Αυτή ήταν η εικόνα. Δεν μπορέσαμε, δεν έγινε και τώρα είναι αργά.
Γεια σου Σοφία. Πρόσεχε τον εαυτό σου.
Κάποτε σε αγαπούσα."
 

 

πικρα..

 

Mε έκανες να κλάψω και σε
ευχαριστώ για αυτό....
Ο λόγος δεν έχει σημασία...
Σε ευχαριστώ και πάλι.

 

Με μελαγχολισε ειλικρινα!

 

......


[nomedia]www.youtube.com/watch?v=3rjXCQENShU[/nomedia]

 

Απάντηση: Ανοιχτοί Λογαριασμοί....

Σκίστο...μάχες δίχως νόημα, χαρακιές από μαχαίρια σκουριασμένα.