Αντίο ξανά

Το σουτιέν της ήταν μουσκεμένο με αίμα.

«Που να σε πάρει,» της γάβγισα. «Μου είχες πει ότι θα τα παράταγες.»

«Χαλάρωσε,» γέλασε. «Ξυστά με πήρε. Στο εσωτερικό της μασχάλης, αν έχεις το θεό σου. Και έχω και δυο μέρες να ξυριστώ.»

Σήκωσε το αριστερό χέρι της. Έχανε σταθερά αίμα από τη υποκλείδια αρτηρία, τα πλευρά της είχαν καλυφθεί από μια σκούρα κόκκινη κρούστα. Και η τρελή σκύλα δεν έδειχνε καν ζαλισμένη.

«Έχεις καμιά μπυρίτσα;» με ρώτησε. «Έχω κορακιάσει.»

«Ξάπλωσε,» την έσπρωξα στο κρεβάτι. Έχωσα στο εσωτερικό του αγκώνα της τη βελόνα. Ρύθμισα τη ροή του αίματος. «Άουτς!» διαμαρτυρήθηκε. «Πώς τρυπάς έτσι; Τι απέγιναν οι τρόποι σου; Το στυλ σου;» Η δεύτερη βελόνα, αυτή του αναισθητικού, την εξόργισε. «Άχ! ΠΡΟΣΕΧΕ ΕΙΠΑΜΕ.»

Της έχωσα ένα χαστούκι. «Θα σκάσεις επιτέλους; Θα νιώσεις ζάλη και νύστα.» Έκοψα με το ψαλίδι το σουτιέν της, την καρώ σκωτσέζικη φούστα της, το βρακί της.

«Με ναρκώνεις; Μα είσαι τρελός; Βάλε μου ένα επίδεσμο να φύγω, παιδί μου! Πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο… σε δύο ώρες… στις… έντεκα… δηλαδή… πρέπει… να… βιαστ… μια μπύρα… διψ…»

Της έβγαλα της μπότες. Η αλφεντανύλη έκανε τα μάτια της να κλείσουν σε slow-motion.

***

Στην Πράγα το 2001, ένα βράδυ που η πόλη φωτιζόταν συχνά πυκνά από αστραπές, για ώρες, χωρίς ποτέ να ξεκινάει η βροχή, συνεργάστηκα για πρώτη φορά με την Λίντι. Ήταν 22 χρόνων.

Δεν ήξερα και δεν έμαθα ποτέ ποια ήταν η αποστολή. Είμαι απλά αυτός που βρίσκεται εκεί σε περίπτωση που χρειαστεί ένας ασφαλής χώρος όπου παρέχεται ιατρική φροντίδα. Δε ρωτάω και δε θέλω να με ρωτάνε, ούτε για το ρόλο μου στην οργάνωση, ούτε για το τι πιστεύω για τις ενέργειές μας. Με λίγες εξαιρέσεις (ανάμεσά τους και η Λίντι) τις περισσότερες φορές δεν ξέρω καν τα ονόματα των τραυματιών μου. Μερικοί ζουν, μερικοί πεθαίνουν. Έτσι πάνε αυτά.

Πριν μια ώρα είχε εκτελεσθεί ο πενηντατριάχρονος πολιτικός αναλυτής Γιοβάνοφ, Πολωνικής καταγωγής δημοσιογράφος, υποστηρικτής της παλαιάς τάξης πραγμάτων. Στο ισόγειο της πολυκατοικίας όπου έμενε, ο θυρωρός τον είδε να μπαίνει στο ασανσέρ νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8.30. Είκοσι λεπτά αργότερα, όταν η πόρτα του ασανσέρ ξανάνοιξε μπροστά στον επόμενο ένοικο, το πτώμα του ήταν απλωμένο σαν να δείχνει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα στο ξύλινο πάτωμα, το αίμα του πιτσιλισμένο παντού στους καθρέφτες.

Ποτέ δεν περιμένω τον ήχο του κουδουνιού της πόρτας. Είναι, άλλωστε, τόσο σπάνιο κάποιος πράκτορας να χρειάζεται τη βοήθειά μου, που πολλοί θα έλεγαν ότι έχω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Βρίσκομαι σε διαφορετική πόλη κάθε εβδομάδα, και το μόνο που συνήθως χρειάζεται να κάνω είναι να προετοιμάζομαι σωστά. Να ελέγχω ότι οι φιάλες αίματος με τις οποίες με έχουν προμηθεύσει διατηρούνται στη θερμοκρασία που πρέπει, να σιγουρεύομαι ότι ο απινιδωτής είναι σωστά καλωδιωμένος, να έχω σακούλες και φτυάρια στο αυτοκίνητο σε περίπτωση που χρειαστεί να θάψω κάπου ένα πτώμα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πρακτόρων δε με έχει ποτέ γνωρίσει. Και δε θέλουν.

Στην πόρτα, αντί για κάποιον που να αιμορραγεί εμφανώς και να τρεκλίζει, στεκόταν μια πιτσιρίκα. Είχε αγριεμένα μαύρα σγουρά μαλλιά, αγριεμένα μαύρα μάτια.

Ήταν αλλόκοτη. Μια όμορφη τσουκνίδα. Έμοιαζε σα να την είχε φέρει μαζί της κάποια αστραπή. Φορούσε μαύρο τζην, μπότες, μαύρο πουλοβερ. Κουβαλούσε ένα σάκο. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, περιμένοντας το σύνθημα.

Για ένα δευτερόλεπτο δυσκολεύτηκα να το θυμηθώ. Ίσως έφταιγε το δέρμα του προσώπου της, τόσο φωτισμένο και λευκό.

Σχεδόν ρώτησα «Ο Στηβ;» Έπειτα το μυαλό μου είπε στο στόμα μου να πει το σύνθημα για γυναίκες πράκτορες.

«Η Σύλβια;»

Άφησε μια ανάσα ανακούφισης. «Η Σύλβια δεν προλάβαινε. Ήρθα εγώ. Σ’αυτή την πόλη υπάρχουν πολλά κουνέλια.»

«Έλα μέσα,» παραμέρισα. Πέρασε μπροστά μου και είδα την πλάτη της. Ούτε εκεί υπήρχε άμεσα εμφανές τραύμα.

Ήξερε ότι κάποιο δωμάτιο θα ήταν διαμορφωμένο ιατρείο. Βρήκε πρώτα την τουαλέτα και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Την άκουσα να κατουράει και να τραβάει το καζανάκι. «Σε χρειάζομαι,» μου φώναξε πλένοντας τα χέρια της.

Μπήκε στην αμέσως επόμενη πόρτα και πήγε κατευθείαν να καθίσει πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι.

«Δε φαίνεται να έχεις τραυματιστεί κάπου,» της είπα από την άλλη άκρη του δωματίου.

Ίσως να την έχουν στείλει απλά για να με καθαρίσει, σκέφτηκα. Ίσως να έχω κάνει κάτι που τους ενόχλησε. Ποτέ δε μπορεί να είσαι απόλυτα σίγουρος, ακόμα και όταν για χρόνια ολόκληρα δε μιλάς σε κανέναν και δεν πηγαίνεις πουθενά. Ακόμα και αν ακολουθείς τις οδηγίες σου κατά γράμμα, πάντα μπορεί να υπάρχει λόγος για να πεθάνεις, χωρίς να τον μάθεις ποτέ.

«Αστειεύεσαι,» μου χαμογέλασε. «Μόλις σκότωσα κάποιον με τέσσερις σφαίρες στο κεφάλι. Φυσικά και έχω τραυματιστεί. Στην καρδιά.»

Εξέτασα τη στάση της. Ο λεπτός της κορμός ήταν ολόισιος, οι μηροί της κολλημένοι μαζί, οι παλάμες της πάνω τους. Την πλησίασα. Κοίταξα με γυμνό μάτι μέσα στα μάτια της, ήταν πεντακάθαρα και φωτεινά.

«Είσαι εντελώς εκτός πρωτοκόλλου,» της είπα. «Δεν έπρεπε να έρθεις εδώ χωρίς να έχεις τραυματιστεί.»

«Κουφός είσαι; Έχω τραυματιστεί. Στην καρδιά. Μόλις αφαίρεσα τη ζωή κάποιου. Τραυματίστηκα στην καρδιά. Από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο θα σκάσει μέσα στο στήθος μου. Μπορείς να κάνεις κάτι;»

«Αισθάνεσαι κάποιου είδους δυσφορία στο στήθος;»

«Ναι. Δυσφορία. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Σου είπα. Σαν η καρδιά μου να ετοιμάζεται να σκάσει, από δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Χτυπάει, και δεν ξέρω αν θα ξαναχτυπήσει. Νομίζω ότι θα κάνω εμετό και θα την βγάλω.»

Μου ήταν προφανές ότι το κορίτσι απολάμβανε πλήρους σωματικής υγείας. «Δεν είμαι ψυχοθεραπευτής, αγαπητή μου.» Την κοίταξα κατάματα, ξανά. Είχα πλησιάσει κι’άλλο, χωρίς καν να το καταλάβω. «Δίνε του.»

Κάγχασε. «Ωραίος γιατρός είσαι εσύ! Σου λέω ότι από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο θα πάθω ανακοπή, κι εσύ το χαβά σου. Το γαμημένο σου πρωτόκολλο!»

«Σήκωσε το μανίκι σου, λοιπόν,» την πρόσταξα αγανακτισμένος. Αρτηριακή πίεση 118/76. Λίγο γρήγορος (γύρω στις 100 σφύξεις το λεπτό) αλλά σταθερός καρδιακός παλμός. «Τι θέλεις από μένα,» μουρμούρισα βγάζοντας το πιεσόμετρο απ’το μπράτσο της. «Αν είναι να με καθαρίσεις, απλά προχώρα.»

«Μπα,» μου απάντησε τρίβοντας το μπράτσο της στο σημείο που είχε σφιχτεί. «Ένας φόνος είναι αρκετός για μια βραδιά. Δεν καταλαβαίνεις; Αισθάνομαι το θάνατο να μπαίνει εδώ,» και ακούμπησε τη γροθιά της στο κέντρο του στήθους της. «Βάλε κάτι στην καρδιά μου,» συνέχισε, «κάνε της ένεση με κάποιο κάποιο δροσερό υγρό, κάνε τη να σταματήσει να καίει.»

«Βγάλε τη μπλούζα σου και το σουτιέν σου.»

«Δε φοράω σουτιέν,» απάντησε, και γδύθηκε.

Οι χτύποι μέσα στο λεπτό της στέρνο μεταδιδόταν εύκολα απ’το στηθοσκόπιο. Τα μάτια της καρφωμένα στο ταβάνι, τα φρύδια της ενωμένα με ανησυχία. Η σάρκα του αριστερού μαστού της κάτω απ’το μεταλλικό άγγιγμα του ιατρικού εργαλείου απαλή, λευκό τριαντάφυλλο, οι παλμοί του ζωτικού της οργάνου δυνατοί και γρήγοροι, έκαναν το σωλήνα που μετέφερε τους ήχους του να δονείται. «Είσαι μια χαρά,» την καθησύχασα χωρίς να κουνήσω το δίσκο πάνω από την τριγλώχινα βαλβίδα της , «απλά πρέπει να ηρεμήσεις.»

«Άκου λίγο ακόμα,» με διέκοψε. «Θα ακούσεις το θάνατο.»

Τη φίλησα ξαφνικά, σα να με βάζει να το κάνω κάποιος άλλος. Όταν η γλώσσα μου χώθηκε στο στόμα της η καρδιά της σκόνταψε, η αριστερή κοιλία μπερδεύτηκε και διεστάλη πρώιμα. Ο κανονικός ρυθμός επανήλθε αμέσως, αλλά γρηγορότερος από πρίν.

«Γάμησέ με,» ανοιγόκλεισε τα χείλη της αθόρυβα. Το εργαλείο έπεσε στο πάτωμα. «Κάνε με να νιώσω ότι αξίζω ακόμα να ζω,» μουρμούρισε ξεκουμπώνοντας το παντελόνι της.

***

Για μια ώρα δούλεψα πάνω στην πληγή της ασταμάτητα, ίδρωσα. Η σφαίρα είχε σφηνωθεί ψηλά στο αριστερό πλευρό της, ανάμεσα στον πρώτο και δεύτερο εσωπλεύριο, μια ίντσα απ’την καρδιά της. Σταμάτησα την αιμορραγία, μαντάρισα την αρτηρία της, ρούφαγα με την αντλία το αίμα της που γέμιζε την τρύπα κάθε λίγο και λιγάκι. Της έβαλα τη δεύτερη και τελευταία φιάλη αίματος. Ήταν εκεί ξαπλωμένη, αναίσθητη.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο θα έπρεπε να της χορηγήσω νεοστιγμίνη και να την ξυπνήσω το συντομότερο δυνατόν. Ένας πράκτορας μετά από μια αποστολή, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βιάζεται να φύγει. Όμως περίμενα. Την άφησα να κοιμηθεί όλη τη νύχτα, μέχρι που μέσα απ’τα πατζούρια άρχισαν να μπαίνουν κηλίδες φωτός. Με τις ώρες παρακολουθούσα την καρδιά της, ήρεμη πια, να ζωγραφίζει μικρούς λόφους και μεγάλες κορυφές στον ηλεκτροκαρδιογράφο.

Για τους περισσότερους άντρες, η γυναίκα της ζωής τους έρχεται εξίσου αναπάντεχα όσο ήρθε αυτή, αλλά μένει δίπλα τους για πάντα. Η δική μου έρχεται απρόσμενα και τυχαία, που και που, απρογραμμάτιστα και μυστικά. Και όσο προσεύχομαι να την ξαναδώ, άλλο τόσο ζω τον εφιάλτη ενός πρώιμου θανάτου της, στα χέρια μου.

***

«Πρέπει να φύγεις, καλή μου,» τη φίλησα καθώς τα μάτια της άνοιγαν, ξανά σε αργή κίνηση.

«Σκατά,» μου απάντησε. «Ονειρευόμουν ότι ήμασταν εφτά χρονών αδερφάκια, δίδυμα. Παίζαμε στην αυλή του πατρικού μας. Είχαμε κάτι πολύ μεγάλα ποδήλατα.»

«Πρέπει να φύγεις,» επανέλαβα, με το χέρι της στα χείλη μου.

«Ω, γαμώτο, το χέρι μου πονάει.»

«Θέλει προσοχή. Όταν φτάσεις εκεί που πας, να βρεις τρόπο να φροντίσεις το τραύμα σου. Το άκουσες; Χρειάζεσαι μετεγχειρητική φροντίδα.»

Έφυγε χωρίς φιλιά, χωρίς αγκαλιές, όπως πάντα.

***

Την ξαναείδα στο Λονδίνο το 2006. Χάζευε ένα πάγκο με δερμάτινες μπότες στο παζάρι του Κάμντεν. Την πλησίασα και στάθηκα δίπλα της.

«Τι λες,» με ρώτησε χωρίς να πάρει τα μάτια της απ’τα εμπορεύματα, «παραείμαι μεγάλη για τις κόκκινες με τη μεγάλη πόρπη;»

«Φυσικά και όχι,» απάντησα. «Για κάτι κορίτσια σαν εσένα, πέντε χρόνια είναι σαν ένας μήνας.»

«Κόλακα,» γέλασε, και γύρισε και με κοίταξε. Άγγιξε το πρόσωπό μου. «Είσαι σαν την πρώτη φορά που σε είδα. Σαν την πρώτη φορά.» Ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, έριξε τα χέρια της γύρω απ’το λαιμό μου και με φίλησε.

Το αριστερό της χέρι ήταν σκληρό και άκαμπτο κάτω απ΄το παλτό της. Το άγγιξα. Κρύο πλαστικό. Λεία φρίκη.

«Προσθετική,» χαμογέλασε πάνω στα χείλη μου. «Κάνει θαύματα αυτές τις μέρες.»

Λες και το φιλί ήταν σύνθημα: τα σύννεφα που λίγα-λίγα μαζευόταν από νωρίς το πρωί βάρυναν και άρχισαν να στάζουν βροχή. Μια σταγόνα έπεσε στο πρόσωπό της, την είδα να κυλάει στο μάγουλό της. Αντανακλαστικά, την άγγιξα με τον αντίχειρά μου, τη σκούπισα σα να ήταν δάκρυ.

Λίγες μέρες αργότερα ο Λιτβινένκο αργοπέθαινε στην εντατική, δηλητηριασμένος από πολώνιο-210. Τη φαντάστηκα να του σερβίρει το πρωινό του στο δωμάτιο ντυμένη σα καμαριέρα, το καλό της χέρι να ρίχνει την ουσία στο τσάι του κάνοντάς το ρόφημα θανάτου.

Δολοφονία μετά τη δολοφονία, ακρωτηριαζόταν. Μια πόρνη του σκότους που οι πελάτες της δε ζουν για να δουν ξανά την ανατολή. Στέκεται όρθια μέσα στις μεγαλουπόλεις, με κομμάτια του σώματός της να πλαστικοποιούνται, επικεντρωμένη περισσότερο στο να μην κάνει εμετό την καρδιά της. Δεν υπάρχει προσθετική για την καρδιά.

Η Λίντι, μοναδική, και υπέροχη, γυναίκα της ζωής μου.

 

Ohhh Doc.....

 

Απάντηση: Αντίο ξανά

Υπέροχο. Απλά, υπέροχο.

 

Απάντηση: Αντίο ξανά

Πανέμορφο. Πόσο ζωντανά τους ζωγραφίζεις...

 

Απάντηση: Αντίο ξανά

You are a painter!!!! 

 

hip hip hip

επιτέλους λίγο καλό mainstream νουαρ  

κι είχα αρχίσει να βαριέμαι με τη μπακαλική της κυριαρχίας

τα σέβη μου

 

Καλό. Αξιοπρεπέστατο...

 

Απάντηση: Αντίο ξανά

... α ν {ν} α τ ρ ι χ ι α σ τ ι κ ό ...

{Long live πολωνέζα!}

{22 x 4 = 88}

 

 

Εξαιρετικό!

 

Υπεροχα, ρεαλιστικά δοσμενο!

 

Απάντηση: Αντίο ξανά

   

Απλά υπέροχο...