Αντίσταση κι Αντίδραση

Η 4ε είναι κατά την άποψη μου η μοναδική ικανή να δουλέψει όταν έχουμε να κάνουμε με πολύ δυνατές και μακροχρόνιες αντιστασεις.

Είναι όμως άλλες που λύνονται ευκολότερα με διαφορετικούς τρόπους οι οποίοι πιθανόν να είναι πιο ενδεδειγμένοι και να προσφέρουν πέρα από κάμψη της αντίστασης της ίδιας και εκπαίδευση γενικότερη, ώστε να δει η ίδια η σκλάβα πως λειτουργούν κάποιοι μηχανισμοί και πως επιλύονται, αλλά και να συνδεθούν φροντίζοντας και δουλεύοντας για την σχέση τους μαζί.

Κάποιοι απολαμβάνουν την ίδια τη διαδικασία της εκπαίδευσης και δεν την θεωρούν πάντα ώς κάτι από το οποίο θέλουν να απαλλαγούν φορτώνοντας το εξολοκλήρου στις πλάτες της σκλάβας για να γλυτώσουν τον κόπο της εκπαίδευσης, μια και αυτός ο κόπος είναι μέρος της απόλαυσης που παίρνουν από τη σχέση.

 

Έκανα λόγο για απαλλαγή από την εφαρμογή χειρισμών προκειμένου να υπερπηδηθεί κάθε νέο πρόσκομμα, όχι για απαλλαγή από την εκπαίδευση που προαπαιτείται προκειμένου να μπορέσει μόνη της να διαχειρίζεται παρόμοια θέματα.

 

Κατανοητό, απλά αναρωτιέμαι αν στόχος του Κ είναι να είναι σε θέση μια σκλάβα να κάνει τα πάντα μόνη της τότε ο Κ. τι θα κάνει?
Απλά θα υπάρχει, χωρις να προσφέρει τίποτα πέρα από την ύπαρξη του? Αυτό καταλήγει να είναι το Ms?

 

Ουτοπικο πολυ αυτο και δεν εχω δει ποτε να συμβαινει αγαπητη lara

 

Αναφερόμουν στο ποστ της Συρα πάνω από μένα που αναφέρεται σε εκπαιδευση που στοχευει στη μελλοντικη διαχείρηση παρομοιων θεμάτων από την ίδια την σκλάβα, κι αναρωτήθηκα τα πιο πάνω, δεν έκφρασα γνώμη, δεν τεκμηρίωσα άποψη.
Ελπίζω τώρα να έγινα πιο κατανοητή.

 

Πιστεύω ότι στα καθ ημάς, μία από τις κύριες αιτίες αντίδρασης, περισσότερο ίσως και από όταν η σκλάβα "αντιλαμβάνεται μια απειλή στις ελευθερίες της", όπως ορίζεται η αντίδραση στο κομμάτι του άρθρου που απομόνωσα, είναι όταν κάτι δεν πάει όπως το ήξερε, όπως η ίδια το είχε καταλάβει ή όπως το περίμενε και γι αυτόν τον λόγο νιώσει ότι πληγώνονται τα αισθήματά της.

Δεν κάνω λόγο για υπερσυναισθηματισμό ως αποτέλεσμα της αντίδρασης, που αναφέρεται στο άρθρο, κάνω λόγο για συναισθηματισμό ως αιτία της αντίδρασης.

Άσχετο ή ίσως όχι τόσο, αλλά αληθινό, η λύση 4)ε) που προκρίνει η Syrah για την αντίσταση ήταν ένα από τα σημεία που με κάβλωσαν στο άρθρο  

 

Η αντίσταση και η αντίδραση μέσα σε μία σχέση BDSM (όχι σε σχέσεις υπαλλήλων προς τους εργοδότες τους) αποτελεί καλή πηγή προβληματισμού σχετικά με τα όρια του Αφέντη. Από τη στιγμή που ο Αφέντης αντιληφθεί κάτι που ο ίδιος θεωρεί αντίσταση ή αντίδραση στην πορεία όπου καθοδηγεί τη σκλάβα του, έχει βρει το πρόβλημα της δικής του προσωπικότητας.

Εκεί πάνω πρέπει να δουλέψει. Ο ίδιος.

 

Δεν θεωρώ απίθανο κάτι τέτοιο.
ιδιαίτερα όταν μια αντίσταση κρατάει πολυ και έχει αποτύχει η εξάλειψη της για μεγάλο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα όταν αυτό συνεχίζει να υφίσταται μετά από το 4ε) Συντριπτική δύναμη, ίσως να όφειλε ένας ώριμος Αφέντης να εξετάσει την δική του αντιμετώπιση και πιθανούς δικούς τους λανθασμένους χειρισμούς αναφορικά με το θέμα ή/και κολλήματα σχετικά με αυτό.

Αλλά πάλι μπαίνει το θέμα του εγωισμού, της αλαζονείας και της ισχυρογνωμοσύνης στη μέση.
Χαρακτηριστικά που αρκετά συχνά συναντιόνται ανάμεσα σε άτομα Κυριαρχικής φύσης, που λένε εγώ να μην έχω δίκιο? Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Ε Τ Α Ι!  

 

Θεωρώ πως κάθε εκπαίδευση (και μιλώ γενικά) αποσκοπεί αφενός στη γνώση καθεαυτή, αφετέρου στο να βελτιώσει τη σχέση του εκπαιδευόμενου με την ίδια τη γνώση, με την έννοια πως ο εκπαιδευόμενος δεν προσλαμβάνει απλώς πληροφορίες, αλλά εκπαιδεύεται και στο να τις αναζητά, κατανοεί, αξιολογεί, απομνημονεύει, οικειοποιείται και εν τέλει χρησιμοποιεί για την εξυπηρέτηση των σκοπών του. Βαθμηδόν, συνεπώς, ο σκλάβος μαθαίνει ευκολότερα/γρηγορότερα ταυτοποιώντας άγνωστες καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει σε κάποια ήδη γνωστά μοντέλα. Είναι σε θέση από ένα σημείο και έπειτα να πάρει ασφαλείς πρωτοβουλίες και να περάσει σε στάδιο παραγωγής υπηρεσιών. Αν προσεγγίσουμε πρακτικά, ίσως και ελαφρώς κυνικά, αυτό το ζήτημα -όσοι έχουμε την ψυχραιμία, οι λοιποί ας μην λάβουν υπόψη τις παρακάτω γραμμές- θα λέγαμε πως ο κυρίαρχος κάποια στιγμή πρέπει να αποσβέσει το χρόνο και τον κόπο που δαπανήθηκε για την εκπαίδευση του υποτακτικού. Το παράδειγμα του MasterJp στο νήμα "Εκπαίδευση σκλάβας" με την εκπαίδευση ενός υπαλλήλου είναι, κατά την άποψή μου, καθόλα εύστοχο.

Πού τείνει το M/s κατά τη δική μου άποψη; Σε ένα μοντέλο όπου ο σκλάβος γίνεται εξάρτημα του κυρίαρχου. Δύο επιπλέον χέρια, 24 επιπλέον ώρες, ένα σύνολο τέλος πάντων πόρων που προστίθεται προς διαχείριση, στη δική του ύπαρξη. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα άπαξ εγώ.

Πώς θα το βίωνε ένας σκλάβος; Δεν το γνωρίζω.

Να δοθεί βαρύτητα στο "τείνει". Γιατί η πιθανότητα να μην υπάρχουν ανάγκες περαιτέρω εκπαίδευσης είναι μηδαμινές καθώς οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους συνεχώς αλλάζουν.

 

Συμφωνώ πως ο σκλάβος "μαθαίνει ευκολότερα/γρηγορότερα ταυτοποιώντας άγνωστες καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει σε κάποια ήδη γνωστά μοντέλα" έχοντας εκπαιδευτεί για αυτό και είναι σε θέση στη συνέχεια να πάρει πρωτοβουλίες στο πως, με ποιους τρόπους, πότε να ευχαριστήσει καλύτερα προσφέροντας τις υπηρεσίες του.

Αναρωτιέμαι όμως.
Απολαμβάνει την εκπαίδευση καθόλου ο Κυρίαρχος?
Γιατί αν την απολαμβάνει, τότε και ο ίδιος μέσα από την εκπαίδευση λαμβάνει.
Επιπλέον βλέποντας τα (καλά) αποτελεσματα της εκπαίδευσης, επίσης λαμβάνει την ευχαρίστηση της δημιουργίας για να μην αναφερθούμε σε όλα τα υπολοιπα που απολαμβάνει όταν έχει εκπαιδεύσει όπως επιθυμεί τη σκλάβα.
Δεν εργάζεται μόνος ο Κ. στη διάρκεια της εκπαίδευσης, αλλά συνεργάζεται με την σκλάβα, η οποία εδώ που τα λέμε επωμίζεται και κόπο και βάρος αλλά και την οδύνη αυτής της εκπαίδευσης.

Είναι δίνω και παίρνω συνέχεια, ο καθένας δίνει εκείνο που έχει και μπορεί και ο άλλος το λαμβάνει επειδή αυτό θέλει να λάβει και δεν δέχομαι με κανένα τρόπο πως εκείνο που δίνεις εσύ έχει μεγαλύτερη αξία απ΄ αυτό που δίνω εγώ. Είναι απλά διαφορετικό.
Και όποιος δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της προσφοράς του σκλάβου στη σχέση κατά την άποψη μου δεν του αξίζει να έχει σκλάβο, ανάλογα με τον σκλάβο που δεν εκτιμά τον κόπο και την ενέργεια που απαιτούνται για την εκπαίδευση του και την θεωρεί δεδομένη.

Εκπαιδεύει εκείνος που μπορεί αλλά και θέλει επειδή αυτό τον ευχαριστει, τον κάνει να νιώθει καλά και επιπλέον αξιοποιεί προς ευχαρίστηση του ένα άλλο άτομο, το οποίο με τη σειρά του μπορεί αλλά και θέλει επειδή αυτό τον ευχαριστεί να εκπαιδεύεται και να προσφέρει αυτή την ευχαρίστηση.
Δίνω, δίνεις, μπορείς να καθοδηγείς και να διδάσκεις, μπορώ να καθοδηγούμαι και να είμαι διδάξιμη.
Κοπιάζεις, κοπιάζω.

Στο ίδιο νήμα περί εκπαίδευσης που αναφέρεις Ο MasterJp γράφει πως η σκλάβα αποτελεί ιδιοκτησία, όμως αυτός που δεν νοιάζεται για την ιδιοκτησία του και την βελτίωσή της δεν την δικαιούται.
Όταν δεν εκτιμάς τον κόπο μου, δεν εκτιμάς εμένα τότε δεν εκτιμάς αυτό το οποίο έχεις.

Όταν Κύριε - οποιεδήποτε Κύριε- θεωρείς πως αυτό που εσύ προσφέρεις μέσα στη σχέση είναι σημαντικότερο από αυτό που προσφέρω εγώ, για την ανάπτυξη της σχέσης και νιώθεις "ριγμένος" και περιμένεις την δυνατότητα να εισπράξεις όσα θεωρείς πως σου χρωστάω για την καθ όλα μισητή από σένα διαδικασία της εκπαίδευσης την οποία ανέχεσαι και προσφέρεις μόνο και μόνο επειδή αποβλέπεις πως θα έχεις ένα επιπλέον εξάρτημα κάποια στιγμή τότε όντως ίσως να έπρεπε να ψάξεις για υπάλληλο και όχι για σκλάβα που δεν εργάζεται το 7ωρο της και πάει σπίτι όπου μπορεί να γλυτώσει από τον προϊστάμενο όπως κάνει ο υπάλληλος. Πολλά άλλα κάνει ένας υπάλληλος που δεν θα ήταν θεμιτό να κάνει μια σκλάβα.

Μιλάμε για αυτοεκτίμηση υποτακτικού, για το ότι οφείλει να έχει εαυτό για να τον προσφέρει κάποιος.
Τι αυτοεκτίμηση μπορώ να έχω, όταν το εξωτερικό μου κέντρο ελέγχου και αξιολόγησης το οποίο υποτίθεται πως είναι εκεί προς βελτίωση μου, δεν με εκτιμά, δεν εκτιμά τη τεράστια μου προσφορά και κόπο στη συγκεκριμένη σχέση?
Εκτός κι αν μιλάμε για σκλάβα-αντικείμενο που είναι η ίδια ευτυχισμένη να ζει σε ένα καθεστώς διαρκούς υποβιβασμού, εξευτελισμού και να υφίσταται μόνο προς χρήση του σαν ένα εξάρτημα διόλου απαραίτητο για την λειτουργία της μηχανής.
Εξάρτημα μπορώ και επιθυμώ να γίνω, άχρηστο εξάρτημα όμως?
Για ποιο λόγο?

Για να δοξάζω και να συντηρώ την ψευδαίσθηση ορισμένων για την ανωτερότητα και υπεραξία αυτού που προσφέρουν αγνοώντας πως χωρίς σκλάβα και την αξία αυτών που εκείνη προσφέρει δεν υφίσταται ούτε αφεντιλίκι ούτε σχέση?
Εκτός πια κι αν θεωρούν το να κάνουν τον Αφέντη του εαυτού τους σχέση Ms.

Τα λέω όλα αυτά, μη πιστεύοντας στο δώρο της υποταγής και μη έχοντας σκλαβοκεντρική θεώρηση του Ms. Αλλά όχι και να φτάνουμε στα άλλα άκρα!

 

Εξαιρετικό το ποστ. Συμφωνώ με πολλά από αυτά που λες. Ξέρεις ότι βδελύσσομαι τις μπούρδες περί υπαλλήλων.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι ίσως, για να γίνει η σχέση, έτσι ώστε να τείνει προς το απόλυτο, το βέλτιστο, η σκλάβα πρέπει να είναι εντελώς γυμνή. Να μην κατέχει τίποτε, ούτε καν τον εαυτό της. Ίσως ούτε καν την δυνατότητα (ή την ψευδαίσθηση) προσφοράς. Δεν εννοώ ότι είναι άχρηστο εξάρτημα της σχέσης. Εννοώ ότι η σχέση, στο επιθυμητό επίπεδο, έχει πάρει την μορφή όπου ο ένας είναι όσο ψηλά γίνεται, και ο άλλος όσο χαμηλά γίνεται. Αυτό βέβαια απαιτεί δύναμη και από τους δύο. Εξ ίσου, θα επιμείνω σε αυτό. Νομίζω πως αυτό λες κι εσύ, κατά κάποιο τρόπο. Έτσι μάλλον γίνεται μία τέτοιου είδους σχέση, ανάμεσα σε δύο άτομα τόσο ανόμοια, και ταυτόχρονα τόσο συμβατά.

(Ότ)αν γίνει αυτό, τότε ο Κύριος είναι Κύριος. Αλλιώς, είναι απλά κάποιος που θα μπορούσε να είναι Κύριος.

Και η σκλάβα, είναι απλά κάποια που θα μπορούσε να είναι σκλάβα.

 

Nαι.
Δύο άκρα τα οποια προσφερει το καθενα αυτο που μπορει χωρις να μπαινει τιποτα στη ζυγαρια, ούτε από τον ένα ούτε από τον άλλο και απλά απολαμβάνουν αυτο που δημιουργείται, γεννιέται μέσα από την ανόμοια αλλά όχι άνιση προσφορά τους (όχι άνιση ίσως γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια τίποτα).
Και κανείς δεν νιώθει ριγμένος και κανείς δεν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κανένα, ανάλογα με τον προϊστάμενο που στόχος είναι να εκπαιδευσει τον υπάλληλο ώστε να του αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος από το οποίο ο ίδιος ο υπάλληλος δεν έχει να λάβει παρά ένα ασήμαντο ποσοστό.
Πρεπει το κάθε μέρος της σχέσης κατα την άποψη μου να νιώθει ολοκληρωμένο μέσα από όσα προσφέρει, τον τρόπο που αυτά γίνονται αποδεχτά και να λαμβάνει αυτά που ο άλλος προσφέρει με ευχαρίστηση και αντίστροφα.