Αντίσταση κι Αντίδραση

lara[Ε-p] έχω κάποια ερωτήματα και σχόλια για το post σου, αλλά πριν από την αναφορά τους θα ήθελα να μου διευκρινίσεις, το ποιητικό αίτιο του ρήματος "υποθέτω" στην ανωτέρω διατύπωση.

 

Απάντηση: Re: Αντίσταση κι Αντίδραση

Τί ερώτηση!!! Αισθάνομαι βαθύτατα θιγμένος. Μπορεί να υπάρχει αμφιβολία περί του ότι, όταν η "βελτίωση" περιγράφεται ως "υποτιθέμενη", το "ποιητικό αίτιο" (σ' αυτό το φόρουμ τουλάχιστον) είμαι Εγώ;





Επί τη ευκαιρία, ξαναείδα το πιό κάτω, που μου θύμιζε κάτι έντονα:

Τελικά το θυμήθηκα:

«Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν θα έχει εξαφανιστεί η υποταγή των ατόμων στον διαχωρισμό της εργασίας και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αντίθεση μεταξύ διανοητικής και φυσικής εργασίας θα έχει επίσης εξαφανιστεί, όταν η εργασία δεν θα είναι πλέον μέσο επιβίωσης, αλλά θα έχει γίνει ζωτικής σημασίας ανάγκη, όταν η ολόπλευρη ανάπτυξη των ατόμων θα έχει επίσης αυξηθεί και οι παραγωγικές τους δυνάμεις και κάθε πηγή συνεταιριστικής ροής του πλούτου θα βρίσκεται σε αφθονία - μόνο τότε θα μπορεί η κοινωνία να διασχίσει πλήρως το στενό ορίζοντα του αστικού δικαίου και να γράψει στις σημαίες της την αρχή: Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του!».
(Η πεμπτουσία του κομμουνισμού στο τελικό του στάδιο, κατά Κ. Μάρξ)...



Η ζωή μου, κύκλους κάνει...

 

Re: Απάντηση: Re: Αντίσταση κι Αντίδραση

Σε αυτή την περίπτωση, όταν νοσήσεις, μπορείς να απευθυνθείς στον τσαγκάρη της γειτονιάς σου. Θα έχει λάβει την ίδια ακριβώς εκπαίδευση, με τα ίδια κίνητρα, την ίδια αμοιβή, το ίδιο στάτους κλπ, κλπ., με τον οποιονδήποτε γιατρό...

Εγώ προσωπικά, θα σε καθάριζα, αν νοσούσες, διότι θα ήτο ασυγκρίτως πιο επωφελές για την κοινωνία, κατά Μαρξ. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Αντίσταση κι Αντίδραση

Ήρθε η ώρα, να σου ανταποδώσω αυτό που σου χρωστούσα από καιρό: Όσο ξέρω εγώ από Μ/s, άλλο τόσο ξέρεις κι εσύ από κομμουνισμό...  

(Πέραν των αστεϊσμών πάντως, αυτό που έγραψες δεν βασίζεται θεωρητικά πουθενά, δεν μπορεί να πηγάζει παρά μόνο από την παντελή άγνοια, οπότε, σοβαρά κρινόμενο, είναι παντελώς ανούσιο και ως δικό σου σχόλιο, απογοητευτικό...).

 

Απάντηση: Αντίσταση κι Αντίδραση

 

Αναφορικά με την παράγραφο που αναφέρεται και πιο πάνω, την ε) Συντριπτική δύναμη (που σημαίνει πως γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη στον Αφέντη της με την αντίσταση ή την αντίδραση), θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία.
Δεν ξέρω αν κάνω σωστά που καταθέτω εδώ την προσωπική μου εμπειρία. Η θεωρία αυτή έχει εφαρμοστεί πάνω σε μένα επί 1,5 χρόνο ή ίσως και λίγο περισσότερο, με σταθερότητα και συνέπεια. Εγώ δεν ήξερα αν πρόκειται για μέθοδο, απλά το κατάλαβα από το αποτέλεσμα. Θεωρούσα ότι επρόκειτο για αναισθησία, για παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, για υπερβολική σκληρότητα. Σε μία δεδομένη χρονική στιγμή μετά από αυτό το χρονικό διάστημα εσωτερικών συγκρούσεων που μου προκαλούσαν και σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητα, και αφού όλες αυτές τις δυσκολίες και τις συγκρούσεις τις μετέφερα χωρίς να έχω την παραμικρή αντίδραση, ούτε θετική ούτε αρνητική, παρά μόνο μία σταθερή θέση του "είμαι εδώ", είπα από μέσα μου "δεν έχω άλλη επιλογή". Αυτή τη στιγμή της ζωής μου τη θυμάμαι και θα τη θυμάμαι πιστεύω για πάντα, γιατί ήταν εξαιρετικά συγκλονιστική τόσο ψυχικά, γιατί επέφερε δραστική μεταβολή στον ψυχισμό μου, όσο και σωματικά, καθώς μου προκάλεσε μία ελαφρά διαταραχή στην υγεία μου διάρκειας λίγων ημερών. Στη συνέχεια διαπιστώνω μια αυξανόμενη εσωτερική σταθεροποίηση σε κατάσταση ηρεμίας, ισορροπίας και ευφορίας.

 

Αυτό το "δεν έχω άλλη επιλογή" είναι όλα τα λεφτα!

Αυτό το κείμενο το διαβάζω ξανά και ξανά, είναι λες και ένα κομμάτι μου δεν θέλει να το απορροφήσει με τη μία.
Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν το ε.

Σε ένα νήμα της Συρά που πραγματεύεται το μπορώ της σκλάβας, είχα μιλήσει ακριβώς για τις περιπτώσεις που η σκλάβα θέλει μεν, δεν μπορεί δε και το δεν μπορώ πηγάζει από τις συγκρούσεις μέσα της που μερικές φορές είναι τόσο πολυσύνθετες και πολύπλοκες, που αν δεν βρεθεί τρόπος επίλυσης τους, τότε ποτέ το θέλω δεν θα μετατραπεί σε μπορώ.

Με την επιλογή αυτής της μεθόδου, η οποία μπορεί με τη σειρά της να έχει και διαβαθμίσεις, ανάλογα με την σοβαρότητα της αντίστασης/αντίδρασης, ουσιαστικά ο Αφέντης κάνει δώρο στην σκλάβα εκείνο τον χρόνο που η ίδια χρειάζεται ώστε να επιλύσει μόνη της κάτι που μόνο μόνη της με μοναδικό κίνητρο την επιθυμία της να παραμείνει σκλάβα του, μπορεί να επιλύσει.
Τότε μόνο όσο δύσκολο κι αν είναι το συγκεκριμένο τασκ, θα έχει το πείσμα και την επιμονή να δουλεύει γι αυτό.
Είναι σαν ένα crash test που αν δεν περάσει, θα είναι πιθανόν θάνατος για την ίδια τη σχέση.

 

Απάντηση: Αντίσταση κι Αντίδραση

Αυτο το νημα δεν ξερω απο που να το πιασω...λολ

 

Απάντηση: Αντίσταση κι Αντίδραση

    Συμφωνω... οντως δε ξερει τι λεει... και τι τον περιμενει ενιοτε....

 

Απάντηση: Αντίσταση κι Αντίδραση

Αχ το αγαπημένο μου νήμα! Που ακόμα δεν ξέρω από που να το πιασω χαχαχα

 

Πραγματικά, σπουδαίο, σπουδαίο, μοναδικό, εξαιρετικό, χρησιμότατο άρθρο. Δεν το είχα εκτιμήσει ποτέ για αυτό που είναι, δεν το είχα καταλάβει, εξαιρετικό.

Να πω μερικές σκέψεις, οκτώ χρόνια μετά που το διάβασα για πρώτη φορά, έχω την εντύπωση πως η αντίδραση δεν φεύγει ποτέ, μόνο μικραίνει πολύ, ξεμακραίνει και κρύβεται κάπου. Δεν γίνεται αισθητή γιατί σταδιακά λιγοστεύουν τα πράγματα και οι καταστάσεις που προκαλούν αυτό το άγχος από την απώλεια της ελευθερίας. Αλλά όταν κάτι γίνεται, νά σου την πάλι εκεί! Πριν από λίγο καιρό πήρα διαταγή να κάνω κάτι που δεν ήθελα διόλου - αν ήθελα θα το είχα κάνει, διάολε, τόσες δεκαετίες που μετρώ στον κόσμο τούτο. Φοβήθηκα και αγχώθηκα και στεναχωρέθηκα απίστευτα πολύ. Δεν είχα χρόνο να νιώσω πολλά αλλά κάπου δούλευε όλο αυτό. Τελικά κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο και μπόρεσα να το διαχειριστώ.

Θα έλεγα, καμία σχέση. Στη δουλειά δεν γίνεται να περιμένει κάποιος να γίνει η στραβή (να του πάρουν κάτι δηλαδή) και μετά να βγάλει αντίδραση στις επιπτώσεις της στραβής. Στη δουλειά προσπαθεί να προβλέπει και να προσαρμόζεται έγκαιρα, έχουν άλλη θέση η επιθετικότητα, η δύναμη, τα κονέ, τα προσόντα, η διαπραγμάτευση, η συναίσθηση της αξίας. Η σκληρή δουλειά στο κάτω κάτω. Ή αποφασίζει να αντιδράσει συλλογικά αλλά και να προλάβει. Τελείως άλλες τακτικές δηλαδή. Αν κάθεται κάποιος στη δουλειά να σκέπτεται ότι κακώς αντιδρά που του μειώνουν τον μισθό και του ξεκόβουν την προαγωγή π.χ. και τι καλά που θα είναι όλα με το αφεντικό αν προσαρμοστεί, τότε, πες μου εσύ όχι για τί πράγμα αλλά για τι άνθρωπο μιλάμε…

Με την ευκαιρία, δεν είναι μια πιθανή αιτία δυστυχίας, κατά καιρούς, να έχει οργανώσει την ψυχική του ζωή ένας άνθρωπος έτσι ώστε να υπηρετεί ευτυχισμένα και χωρίς μπλοκαρίσματα τον Αφέντη του και να πρέπει στη δουλειά να είναι τελείως διαφορετικός για να μπορεί να βιοποριστεί στοιχειωδώς;  

Και εμείς τι φταίγαμε;   Να καταλάβω ότι σε ανατρίχιαζε, το 2008, που οι επιθυμίες άλλων και κατ' επέκταση τι θεωρούν καλό και τι κακό για αυτούς και πώς γίνονται ευτυχισμένοι διέφερε από τα αντίστοιχα δικά σου;

Με προβλημάτισε αρκετά αυτό που γράφεις και σκέπτομαι ότι μπορεί να είναι ένας φόβος που ερμηνεύεται με άλλους τρόπους, όχι με την αντίδραση. Εδώ δεν φαίνεται να είναι μια ελευθερία που σου παίρνει ο Αφέντης, εδώ μοιάζει να έχεις να κάνεις με το άγνωστο αυτοπροσώπως.

Αλλά ακόμα και μόνη της να φροντίζει αυτά τα θέματα, όταν εμφανίζονται, μια σκλάβα, πιστεύεις ότι μπορεί να μην βλέπει ο Αφέντης της τόσο την αντίδραση όσο και τον χειρισμό της; Γνωρίζει την σκλάβα, ελέγχει πλήρως το ερέθισμα, τί άλλο θα χρειαζόταν για να ξέρει τι παίζει στην ψυχή της;

kitsch ερωτικοποίηση, νιάτα και κάβλες no matter what! Ζηλεύω, ζηλεύω πάρα πολύ  

 

Ο Νιόνιος ο Σαββόπουλας είχε φάει κατακέφαλα μιαν ...επιφοίτηση κάπου εκεί στα '80 κι έβαλε στο στόμα του Δικαιόπολι την ατάκα "κάτω η διαλεκτική των τεχνικών της εξουσίας"....
(Προσωπικά σαν μπινελίκι στον Κουν μού φάνηκε τότε, γιατί πολύ βόλευε στην παρέα τότε, μια τέτοια άποψη -δεν ήταν και πολύ ξάστοχη, ισχυρίζομαι ακόμα)...

Αυτοί που έτρωγαν τέτοιες επιφοιτήσεις είχαν κατά νου κάτι ρομαντικά, σαν την κατακλείδα του κυρ-Κάρολου, του παλιού όχι του δικού μας, Κάρολος ο ένας κι ο άλλος...

Έχω την πολύ ζαβή άποψη πως κάποιος πρέπει να έχει πολλά κιλά ούμπαλα ώστε να χρησιμοποιήσει τα τακτικά και στρατηγικά όπλα του άλλου για να πάρει την παρτίδα ενώ συγχρόνως υιοθετεί μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στο τι εστί βερύκοκο (οι τροτσικιστικές ονειροφαντασίες με αφήνουν αδιάφορο).

Ακόμα χειρότερα τιμώ όοολα τα παλιόπαιδα που αναφέρω καθώς και άλλα -χίλιες φορές τόσα- διγιότι τιμώ τους παικταράδες.

Δυστυχά (πούλεγε κι ένας σπάνιος μάλαξ) δεν βρίσκω κάποια ικανοποίηση στα πολυπαιγμένα παιχνίδια, θέση που συνηγορεί στη ζαβοσύνη μου παιδιόθεν.
Η παρέα των παλιομπομπιραίων τότες κάναμε δικά μας παιχνίδια και όχι μόνο.
Τα άλλα μας φαίνονταν πολύ προφανή -μάς άρεσαν όμως και τα ετοιματζήδικα- κυρίως για επαλήθευση του δικού μας παρακάτω μαθήματος...

Η επαλήθευση είναι ωραίο πράμα, κι ας σού λέει πως τάκανες σκατά, κάποιες φορές. Το πλήθος των επιτυχιών ή αποτυχιών, παραμένει αδιάφορο...
Το να βλέπεις πότε πάει να αλλάξει το πράμα είναι που μ' αρέσει...
Μόλις το δω, το αφήνω και πάω στο μετά...
Μερικοί λένε πως αυτό είναι κακό πράμα...