Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Re: Απάντηση: Re: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Αυτή είναι η διαφορά μας. Ο σαδισμός δεν είναι, τουλάχιστον για μένα , μια ασχολία. Δόξα το Αλλάχ υπάρχουν χιλιάδες πράγματα να ασχοληθεί κανείς. Ο σαδισμός είναι...θα έλεγα μια ανάγκη. Και τις ανάγκες σου ...τις εκπληρώνεις.

 

Θα μας βοηθούσες να καταλάβουμε καλύτερα αυτό που γράφεις, αν Μ/μας εξηγούσες για ποιες ανάγκες μιλάς. Μπορείς να τις προσδιορίσεις?

 

Ακριβώς. Το είπες μια χαρά. «Είναι ηλίθια διαδικασία». Στο ηλίθια διαδικασία δεν χωράει αλλά. Τι σόι σαδιστής είναι αυτός που καλεί ένα μαζοχιστή στο στίλ. «Έλα στο μπουντρούμι μου να σου δείξω τη συλλογή με τα μαστίγια μου». Ή «Έλα στο μπουντρούμι μου να σε εξευτελίσω». «Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αυτό και το άλλο και εκείνο.» «Α όχι εμένα μ' αρέσει το άλλο και τούτο». «Καλά όπως θέλεις, θα σου κάνω το άλλο και το τούτο.» Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια. Πολύ πιθανόν να είναι απολαυστικά, δεν αντιλέγω. Αλλά δεν έχουν να κάνουν με s/m σχέσεις.

Θα μου πεις πενία τέχνας κατεργάζεται. Σωστός.

 

...Απάντηση ....

 

Aν ήσουν Pro Domme θα ήσουν αποτυχημένη.

 

Θυμαται κανεις την περιβοητη περιπτωση του γερμανου κανιβαλου και του θυματος του; Παρακατω εβαλα links απο ειδησεις της εποχης, και ενα link απο wikipedia που δινει το ιστορικο του θεματος και της καταληξης του.

Το θετω εδω, γιατι αυτη η ιστορια με ειχε προβληματισει πολυ, προσωπικα, και πιστευω πως ειναι μεσα στο πνευμα και τη θεματολογια του νηματος.

Στο πρωτο μου post σε ετουτο το νημα, ειχα κανει quote διαγνωστικα κριτηρια απο την μεγαλυτερη ψυχολογικη οργανωση της ΗΠΑ. Αυτο το site το συμβουλευωμαι απο καιρο σε καιρο, ιδιως αν κατι με προβληματιζει στην συμπεριφορα τη δικη μου η ατομων που γνωριζω. Βιτσιο ειναι κι αυτο.

Ο τροπος που τελικα ελυσα το προβλημα της αντιφασεως για μενα, ηταν στο να καταληξω στο οτι δεν εχω (και κανεις δεν εχει) το δικαιωμα να εισβαλω στην πραγματικοτητα του αλλου. Γιατι ο καθενας μας ειναι μια ξεχωριστη πραγματικοτητα, ενα συμπαν. Και εαν κανω οτιδηποτε δυσκολο η οδηνυρο σε καποιον, ειναι με την συναινεση του, και με την θεληση και των δυο μας. Οποτε με καλυπτει η ηθικη μου και η συμπονοια μου για τον συνανθρωπο μου.

Το παρακατω παραδειγμα ομως, εξακολουθει να με προβληματιζει. Το εγκλημα εγινε με την καθαρη συναινεση και τον δυο.

Πιστευω πως αυτα τα links αρμοζουν και στα δυο νηματα, γι αυτο και τα εχω βαλει και στα δυο. Εαν δεν επρεπε, ας σβηστει απο καποιο απ΄τα δυο.

http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3286721.stm

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,714339,00.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Armin_Meiwes

__________________

 

Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Οχι. Δεν τη θεωρώ τυχαία. Είναι αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων που εγκαθίδρυσαν το σαδισμό στον ψυχισμό του ανθρώπου ερήμην του και σε ηλικία που διαμόρφωνε αμυντικούς μηχανισμούς. Ίσως ο σαδισμός να είναι ένας απ’ αυτούς τους μηχανισμούς.
Η ύπαρξη αυτής την ψυχολογικής ιδιαιτερότητας «εγκρίνεται» από το άτομο, αν την έχει αποδεχθεί και την έχει εντάξει αρμονικά στην εν γένει νοητική, ηθική και λοιπή ψυχολογική του συγκρότηση. Αν δεν υπάρχει αυτό, τότε βρίσκεται σε εσωτερική σύγκρουση. Δεν υπάρχει νοητική αντίφαση. Κάποιος πχ. που θεωρεί την ομοφυλία ηθικά απαράδεκτη και είναι ομοφυλόφιλος δεν έχει πέσει σε καμιά λογική αντίφαση. Απλώς έχει ένα, ανεπίτρεπτο γι’ αυτόν, πάθος.

Οι λύσεις δεν είναι πολλές αλλά όλες είναι εξαιρετικά δύσκολες και επώδυνες. Ή θα αλλάξει απόψεις περί ομοφυλοφιλίας ή σαδισμού ή.... και θα την εντάξει αρμονικά στη ζωή του (πράγμα που ενδεχομένως προσκρούει σε άλλους ισχυρούς ψυχολογικούς μηχανισμούς που ήταν το υπόστρωμα για την ανάπτυξη αρνητικών απόψεων περί ομοφυλοφιλίας) ή θα ζήσει με τη σύγκρουση ενδίδοντας στην ομοφυλία και οικτίροντας τον εαυτό του ή θα ζήσει με τη σύγκρουση μη ενδίδοντας και ακολουθώντας αποτρεπτικές μεθόδους (περιορισμό, μοναστική ζωή, εξοντωτικά σπορ, κλπ.).


ΥΓ. Θεωρώ πως το θέμα που συζητάμε είναι ουσιαστικό γιατί απασχολεί πολύ κόσμο, είτε είναι σαδιστές, είτε βρίσκονται σε άλλου είδους εσωτερικές συγκρούσεις.

 

Re: Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Το οποίο συνιστά "πρόβλημα" και εφόσον υπάρχει πρόβλημα θα πρέπει να υπάρχει και κάποιος που το θέτει (κάποιος που φταίει) και κάποια λύση. Ναι;

Το πρόβλημα δεν έχει λύσεις δηλαδή κύριε G;

 

Re: Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Βεβαίως και έχει, μία και μοναδική. (όχι πως είναι εύκολη). Αποδοχή αυτού που είναι. 'Αλλη δεν υπάρχει.

 

Re: Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Η μη θεώρηση του προβλήματος ως πρόβλημα συνιστά λύση;

 

Όχι. Γιατί αν δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα ως πρόβλημα, γιατι να προβληματιζεται και ν αναζητά λύσεις ;

 

Ωραία τα παραδείγματα. Δες και αυτό: όταν ήμουν μικρή έπαιζα με τα αγόρια. Στις εκδρομές ήμουν πάντα ο αρχηγός της μίας ομάδας και παίζαμε πόλεμο με την άλλη ομάδα αγοριών. Όμως, επειδή μου έσπαγαν τα νεύρα τα κοριτσάκια που έπαιζαν ήσυχα με τις κούκλες τους, οργάνωνα επιδρομές εναντίον τους, όπου τους τα κάναμε όλα λίμπα, ποδοπατούσαμε τις κούκλες και τα κουζινικά και μετά φεύγαμε αλαλάζοντας. Μου άρεσε πολύ να βλέπω την απελπισία τους, τον θυμό τους, αυτή την ανήμπορη λύσσα. Καθαρά θέμα αισθητικής, πρωτίστως. Αλλά από ότι φαίνεται και η ηθική έπαιζε τον ρόλο της.

Και όπως ρωτάς κι εσύ, πώς προκύπτει λοιπόν η υπέρβαση; Ποια όρια καταλύονταν με αυτή την πράξη;

Τα ηθικά όρια ήταν αυτά της κοινωνίας. Πρέπει να σεβόμαστε την ελευθερία των άλλων. Πρέπει να μην προκαλούμε πόνο. Τα αισθητικά όρια ήταν πάλι της κοινωνίας. Δεν είναι ωραίο να χαίρεσαι με τα δάκρυα των άλλων. Και ο βανδαλισμός είναι αντιαισθητικός, σύμφωνα με τα κοινά κριτήρια αισθητικής.

Το ότι θα μπορούσα να επιλέξω άλλον τρόπο υπέρβασης των ορίων, ήταν το δικό μου, προσωπικό μου κομμάτι. Ας πούμε θα μπορούσα να στρέψω την ομάδα μου εναντίον των αδύναμων αγοριών, των λελέδων. Αισθητικά δεν μου έκανε κλικ. Τα κορίτσια αντιδρούν πιο ωραία. Τσιρίζουν και κλαίνε. Και άρα στην αισθητική υπεισέρχεται και το προσωπικό στίγμα του καθενός. Δεν είναι μόνο εξωγενής δηλαδή.

ΥΓ1. Δεν ήταν η ίδια η υπέρβαση η αιτία που έβρισκα όμορφη την πράξη. Είχα αναπτύξει τα δικά μου κριτήρια αισθητικής (πρώτα) και ηθικής κατόπιν. Και άρα έχεις δίκιο όταν λες ότι η αισθητική έρχεται πρώτη. Πιστεύω πως η ικανοποίηση των δικών μου κριτηρίων σε συνδυασμό με την υπέρβαση των (εσωτερικευμένων ως ένα βαθμό) ηθικών και αισθητικών ορίων των άλλων οδηγούσε στην μεγιστοποίηση της αισθητικής απόλαυσης. Δεν είχα καθόλου ηθικά κωλύματα και τύψεις, μάλλον λόγω διάχυσης της ευθύνης (παρέσερνα όλα τα αγόρια να συμμετέχουν στις ατασθαλίες μου).

ΥΓ2. Νομίζω πως αυτό που αποδεικνύει το μέγεθος της δικής σου ελευθερίας, δεν είναι η υπέρβαση των ορίων, ηθικών ή αισθητικών, που είναι έτσι κι αλλιώς εξωγενή κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, ούτε τα όρια που ξεπερνάς όλο και περισσότερο μέσα από την Κυριαρχία σου επί του άλλου. Νομίζω πως αυτό που αποδεικνύει την ελευθερία σου είναι ο έλεγχος του εαυτού σου. Δηλαδή, η ελευθερία του Κυρίαρχου εκδηλώνεται (ιδεωδώς)με την Κυριαρχία επί ενός έτερου, Κυριαρχία της οποίας ένα τμήμα αποτελεί η δυνατότητα να κάνεις απολύτως ότι θέλεις με αυτόν που είναι ιδιοκτησία σου και παρόλα αυτά να διατηρείς τον έλεγχο του εαυτού σου ώστε να μην κάνεις αυτό που κρίνεις ότι δεν πρέπει να κάνεις, παρά το γεγονός ότι θέλεις να το κάνεις. Ένα τμήμα της επίσης αποτελεί η δυνατότητα να προσφέρεις όση απόλαυση κρίνεις ότι θέλεις ή ενδείκνυται να προσφέρεις σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν είναι ελεύθερος ο λυσσάρης Κυρίαρχος, που μαστιγώνει μέχρι θανάτου ή που προκαλεί ψυχικό πόνο μέχρι που η ιδιοκτησία του να γίνει ψυχικό σκουπίδι. Δεν είναι ελεύθερος ο "τσιγγούνης" Κυρίαρχος που δίνει στο υ το απόλυτο μίνιμουμ έτσι ώστε να χορταίνει ο ίδιος, αφήνοντας το υ να ρέψει κυριολεκτικά (διευκρινίζω ότι δεν μιλώ για τον δικό μου Κ). Ελεύθερος είναι ο Κυρίαρχος που ελέγχει, πόσο, πώς, πότε, είτε πρόκειται για πόνο είτε για απόλαυση. Ενώ θέλει να σκοτώσει, δεν σκοτώνει. Δεν του τρέχουν τα σάλια για το αίμα του άλλου. Γρατζουνάει εκεί που πονάει περισσότερο αλλά δεν κόβει το λαρύγγι του υ. Γεύεται το αίμα αλλά δεν το πίνει όλο.

Αφαιρεί επομένως από την αισθητική του (δεν φτάνει στον κόρο), προσθέτοντας στην ηθική (δεν φτάνει στον φόνο, ούτε στην ανεπανόρθωτη βλάβη). Ισορροπεί. Δεν καταρρέει κάτω από το βάρος των επιθυμιών του. Είναι μαιτρ της απόλυτης ισορροπίας ανάμεσα στην αισθητική και την ηθική.

Σηκώνεται πάντα από το τραπέζι του ακριβώς όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας: ελαφρώς πεινασμένος.