Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Αντε ρε απο κεί που θαρρείτε πως το παρελθόν μου ή η ζωή μου είναι πίσω από τα παρωνύμια του διαδικτύου, ή την κλείνω σε ένα φόρουμ.

 

Xάινριχ φον Κλάιστ wrote:

"Ουδεμία συναίνεση Σύριε. Ο σκλάβος έκλαιγε σαν αρνί που το σφάζουν.
Όσο για το τριο που αναφέρεις είναι εντελώς ντεκαβλέ και ερασιτεχνικό."

Tι λε ρε παιδί μου, άντε; Ήσουνα και μπροστά; Πάσχα ήτανε μήπως;

Ανάρτησε και καμιά φώτο να γουστάρουμε.

Ναι, για το τριο θα συμφωνήσω τελικά... τους πιάσανε τους μαλάκες.

 

Πάσχα ήταν ναι.

 

Xάινριχ wrote:
"Πάσχα ήταν ναι."

A, τότε σχωρεμένος.


υ.γ. Ήταν παρών και ο Φέρμας;

 

Το νήμα πραγματεύεται το θέμα της αντίφασης μεταξύ αισθητικού κριτηρίου και ηθικού κριτηρίου ενός σαδιστή.

Για να υπερθεματίσω στο θέμα της αντίφασης, έθεσα προς εξέταση μία ακραία περίπτωση όπου το υποκείμενο φαντασιώνεται σκηνές θανάτωσης, ενώ ταυτόχρονα η ηθική του αντιτίθεται στη φαντασίωση αυτή. Θα μπορούσα να είχα αναφερθεί περισσότερο επιφανειακά στο θέμα, διερωτώμενη δημοσίως γιατί κανείς θέλει να χαστουκίζει τη φίλη του στο σεξ, ενώ ταυτόχρονα την αγαπά, αλλά καθώς πιστεύω ότι η υπερβολή/μεγέθυνση πάντα αφήνει να διαφανούν ενδεχόμενες επιπλοκές στις συσχετίσεις των εννοιών που ένα θέμα περιλαμβάνει, προτίμησα την πρώτη λύση.

Ότι το θέμα είναι δύσπεπτο, καθώς και ότι δεν ενδιαφέρει πολλούς συνομιλητές είναι κατανοητό. Φρονώ όμως πως μπορεί να γίνει μία αξιοπρεπέστερη προσπάθεια να το πραγματευούν, όσοι το βρίσκουν είτε αμιγώς θεωρητικά ενδιαφέρον, είτε βιωματικά εγγύς.

Θα παρακαλέσω να δοθεί λίγος χώρος για την ανάπτυξη του θέματος που αυτό το νήμα επιχείρησε να εισάγει, και συζητήσεις με μη συναφή θεματολογία καθώς και προσωπικές αντεγκλήσεις να μην συνεχιστούν περαιτέρω εδώ.

 

Τι έγινε τελείωσε το τσιμπούσι?
Αντε καλή χώνεψη μπρέ!
 

 

Νομίζω ότι η όλη συζήτηση γίνεται χωρίς να διακρίνονται περιπτώσεις. Έχω την αίσθηση ότι ακραίες περιπτώσεις σαδισμού αντιμετωπίζονται σαν να είναι ο κανόνας. Μπερδεύτηκε ο κανιβαλισμός με το σαδισμό, η ηθική με την ενοχή, η εικαστικότητα ενός βίαια σκοτωμένου,η απόλαυση ενός τέτοιου θεάματος, με το σαδισμό κλπ κλπ. Και έτσι ενώ η όλη συζήτηση φαίνεται λογικοφανής, νομίζω΄οτι πάσχει στα θεμέλιά της. Αν μάλιστα προσθέσεις και τις διάφορες ψυχολογικές θεωρίες, τότε το όλο θέμα πλατυάζει χωρίς να μπορεί να αναδείξει. Από τις ακραίες περιπτώσεις δεν συνάγονται, δε θεμελιώνονται θεωρίες. Ένας ακραίος σαδιστής δεν είναι μπορεί να συγκρίνεται, ούτε να θεωρείται η λογική εξέλιξη ενός ανθρώπου που αρέσκεται να παίζει "σαδιστικά" ερωτικά παιχνίδια. Το αν κάποιος ηδονίζεται να μαστιγώνει το "σκλάβο' του, δεν σημαίνει ότι ηδονίζεται μόλις αρχίζει να τον ξαντεριάζει. Και αυτό όχι για λόγους ηθικής μόνο αλλά και για πολλούς άλλους, Γιατί εδώ που τα λέμε, πόλλα από αυτά έχουν να κάνουν με το φόβο του θανάτου. Του δικού μας θανάτου. Ένας ακραίος σαδιστής, αγαπητή μου Συρά, δεν σκέφτεται το νόμο. Απλώς πράττει τον εαυτό του, σίγουρος ότι δεν θα πιαστεί... όπως όλοι οι εγκληματίες. Σε αυτό μπορώ να σε διαβεβαιώσω. Αυτή η συζήτηση σε μεγάλο βαθμό μου θυμίζει το λιοντάρι του Αρκά που είχε πάθει έλκος από τις τύψεις του που έτρωγε αντιλόπες.... Ο λόγος που συνήθιως επικαλούμαστε, το επιχείρημα ότι 'αν δεν ήταν ο νόμος.... εγώ..........." είναι ο άλλος τρόπος για να πεις χωρίς όμως να παραδεχθείς, ότι εντέλει δεν θα μπορούσες, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, να ξαντεριάσεις τον υποτακτικό που αγαπάς. Ήδη λοιπόν βάζεις το όριο σου, (ο νόμος είναι πρόσχημα) είτε από φόβο είτε από αγάπη. αλλά είναι ο δικός σου φόβος, η δική σου αγάπη.

Επίσης ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ένα. Δεν είναι μόνο σαδιστής, μόνο μαζοχιστής. είναι και πολλά άλλα.... Το μίγμα όλων αυτών είναι. Σπάνια ένα χαρακτηριστικό το, μια ανάγκη του θα είναι τοσο καθολική, ώστε να ισοπεδώσει, αποδομήσει και να εξαφανίσει όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του και εν τέλει να υπερβεί κάθε αναστολή ή φόβο. Και η αλήθεια έιναι ότι δεν πολυπιστεύω στις πούρες θεωρίες, στους πούρους ανθρώπους, στην πούρα αθωότητα, ή ενοχή... (όχι ότι δεν υπάρχουν αλλά αναλογικά σπανίζουν)

Δε ξέρω αν ο σαδισμός χαρίζει ελευθερία... Έχω την αίσθηση, και μόνο την αίσθηση γιατί δεν γνωρίζω, ότι δίνει ένα αίσθημα δύναμης που μεταφράζεται σε ελευθερία.Πιθανόν εκτονώνει, καθησυχάζει προσωρινά εσωτερικές μας αναταραχές, σκέψεις, φόβους, κλπ. αυτή η εκτόνωση μπορεί να ληφθεί σαν ελευθερία γιατί προς στιγμή ικανοποιείται η ανάγκη να προκαλέσεις πόνο αλλά πραγματικά δεν πιστεύω ότι είναι ελευθερία γιατί ό,τι πράττουμε από ανάγκη δεν είναι ελευθερία.

Ούτε εγώ κατέστρεφα με λύσσα τις κούκλες μου. Αυτό το έκανε ο αδελφός μου και εγώ πλάνταζα στο κλάμα. Κάποια φορά που το έκανε για χιλιοστή φορά, πήρα μια ρακέτα που ήταν μπροστά μου και του την έφερα στο κεφάλι. του το άνοιξα και το θέμα έληξε. Αμφιβάλλω αν ο αδελφός μου ήταν σαδιστής...

Αλλά το γεγονός ότι εγώ δεν κατέστρεφα τις κούκλες μου ενώ εσύ το έκανες με περίσσια χαρά, δεν με καθιστά εμένα ηθική και εσένα ανήθικη...

Το να αποδεχτεί κανείς το δαίμονα του είναι μια καλή αρχή για να τον απομυθοποιήσει και να το διαχειριστεί.

Αυτά τα σκόρπια, ως σκέψεις, όχι ως θέσφατα...

 

Πολύ ενδιαφέρον.  
Η D επί του ίδιου θέματος έθιξε το ζήτημα της (αίσθησης της) υπέρβασης, που παύει αμέσως μόλις τα όποια τεχνικά προσκόμματα αρθούν. Αναρωτιέμαι, αν έχει νόημα να δηλώνει κανείς οπαδός του σαδισμού, ως φιλοσοφηκή θεώρηση, αν έχει -πρακτικά- αυτή την ελευθερία που ο σαδισμός ευαγγελίζεται.

 

Σε ποιο ακριβώς πρωτάθλημα αγωνίζεται ο σαδισμός, ή με ποιο ακριβώς κόμμα πολιτεύεται;

 

Δεν έχω καταλάβει το σκοπό της ρητορικής σου ερώτησης.

 

Ο «σκοπός»...δεν έχω σκοπό. Τι ακριβώς σημαίνει «οπαδός του σαδισμού» αναρωτιέμαι.