Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

lara[E_p] και Ηλία ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας, μόλις υπάρξει χρόνος θα επανέλθω.

 

Απάντηση: Re: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

lara, μου άρεσε η τοποθέτησή σου, κυρίως γιατί υπερασπίζεται το δικαίωμα να μας αρέσουν αυτά που μας αρέσουν χωρίς να χρειάζεται καμία έξωθεν νομιμοποίηση. Η διαχείριση των επιθυμιών μας είναι δικό μας ζήτημα και δικιά μας είναι η όποια ευθύνη.

 

Αυτή είναι η μόνη σωστή και υγιής τοποθέτηση, που αφορά τον φόνο και που συμφωνώ απόλυτα...

 

Αν ισχύει το παραπάνω, πώς προκύπτει το παρακάτω;

"Σιχένομαι" σημαίνει απορρίπτω καταρχήν αισθητικά. Αμέσως μετά αξιολογείται η δολοφονία τους σε ηθική βάση.


Πιθανώς θα διαταθεί κανείς ότι οι κατσαρίδες ενδεχόμενοι φορείς νοσημάτων και το ζήτημα είναι λειτουργικό. Αν όμως σε διαβεβαίωνε κανείς ότι από αύριο όλες οι κατσαρίδες θα είναι τόσο επικίνδυνες όσο οι πεταλούδες ή τα χνουδωτά γατάκια θα έπαυα να τις σκοτώνεις;

 

εμείς είμαστε αυτοί που καθιστούμε τις κατσαρίδες και τα ποντίκια βρώμικα πλάσματα γιατί γεμίζουμε το κόσμο βρωμίες .

σε μία ευρεία έννοια είναι ειρωνία να σιχαινόμαστα αυτά τα ζώα και όχι τους εαυτούς μας ...

οι κατσαρίδες της επαρχίας είναι πεντακάθαρα ζουζουνάκια και αξιολάτρευτα ,βέβαια η ανθρώπινη παρουσία είναι αρκετά ελφράτυρε από ότι στα αστικά κέντρα ,όπου και εκεί οι κατσαρίδες είναι κατά δεκάδες φορές πλέον "βρώμικες" ...

αυτά όσο αφορά την ηθική ως προς τα ζώα , οι άνθρωποι ας πεθάνουν και πολοί είμαστε !

 

Δεν θα μιλήσω για τις κατσαρίδες που έχω παιδικές πληγές, τις οποίες φοβόμουν τόσο που ούτε να τις σκοτώσω δεν μπορούσα, απλά έτρεχα σαν να είχα δει τέρας όποτε έβλεπα κάποια απ΄αυτές και μου πήρε χρόνια να το ξεπεράσω, τα ποντίκια όμως δεν τα απορρίπτω αισθητικά. Αντίθετα τα βρίσκω πολύ χαριτωμένα και αν δεν φοβόμουν να (ξανα) αρρωστήσω απ΄ αυτά δεν θα με ενοχλούσε να συμβιώσω μαζί τους. Ένας αυτός για τους λόγους που δεν είμαι βέβαιη.  

 

Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Ηθικη...
Ελπίζω τα παραπάνω να είναι απλά φιλοσοφικές τοποθετήσεις με σκόπο την επαγρύπνιση απέναντι σε φαινόμενα εκτροπής και όχι απόψεις που βαθειά μέσα σου έχεις εντυπώσει και ενστερνίζεσαι.
Το να προκαλείς πόνο είναι ανήθικο.
Το να προσφέρεις τον πόνο στα όρια της συναίνεσης και της ασφάλειας είναι ηθικό.
Όποια παρεκτροπή απ αυτό πέρνα στην σφαίρα της ψυχοπαθολογίας και της εκτροπής απο την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Δεν είναι αναγκαία καμία νομοθεσία για να σεβαστεί κανείς την ζωή του άλλου.
Η ηθική ορίζεται από την ισσοροπία μας.
Διαφορετικά στα πλαίσια μιας σαδιστικής παρέκλισης την όποια θα πρέπει να θεώρησουμε ηθική , εφόσον ο νόμος το όριζε ,μπορούμε και επικροτήσουμε τον εξευτέλισμο και την θανάτωση με τους πιο βάναυσους και ανελέητους τρόπους εκατομυρίων εβραίων απο τους Ναζί.
Και αυτό μόνο και μόνο επειδή ικανοποιούσε την διαστροφή και την αρρώστια του μυαλού κάποιων , και επειδή ήταν νομοθετικά ορθό.
Και η τροφή μας είναι αναγκαία όπως επίσης το να σκοτώσεις ένα ζώο για ζήσεις στην ούσια είναι ηθικό γιατί υποκείνται σε καθάρα φυσικούς νόμους.
Το να βασανίζεις και να εγκλωβίζεις χιλιάδες ζώα σε μονάδες παραγωγής κρέατος χώρις να σέβεσαι την ύπαρξη τους με μόνο σκόπο το κέρδος είναι διεστραμένο και ανήθικο άσχετα αν η νομοθεσία το εγκρίνει.
Δεν είναι ηνομοθεσία εκείνη που θα αποτρέψει κάποιον να εγκλωβίζει γάτες σε βαρέλια και να τις καίει ζωντανές ή να γεμίζει φόλες τις γειτονιές.
Δεν είναι η νομοθεσία εκείνη που θα αποτρέψει κάποιον να ευχαριστηθεί με τα χυμένα άντερα ένος συνανθρώπου του.
Είναι η ισσοροπία του.Η ψυχική του υγεία.
Γιατί αναστρέφοντας την τελευταία ερώτηση αναρωτιέμαι και εγώ
πως μπορώ να έχω ερέθισμα όταν δεν έχω αντίληψη;

 

Re: Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Η κώφωση ενός, δεν καθιστά κανένα ήχο ανύπαρκτο.

 

Απάντηση: Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το θέμα και θέτει ερωτήματα θεμελιώδους σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη. Το στοιχειώδες ερώτημα που υποβόσκει σε όλα αυτά είναι: "Γεννιόμαστε ή γινόμαστε". Είμαστε "φύση" ή "πολιτισμός"; Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις στο ζήτημα, αλλά ο προβληματισμός δεν πάει διόλου χαμένος.

Η αισθητική πάντως, όπως και η ηθική είναι κάτι που ανακαλύπτουμε ή καλλιεργούμε ως πολιτισμικά και κοινωνικά όντα. Ως τέτοια επιθυμούμε να ανήκουμε σε κοινότητες. Ωστόσο, οι μηχανισμοί που έχουμε μέσα μας επιβάλλουν ή και αναζητούν τις αμφισβητήσεις δεδομένων πρακτικών στην κοινωνία μας ή στην εκάστοτε κοινότητα. Και αυτή η έξη μας προς την αμφισβήτηση είναι ένα προνόμιο των καλλιεργημένων και των προικισμένων με διαφορετικότητα.

Έτσι ο καθείς μας δημιουργεί, καλλιεργεί, υιοθετεί ή ανακαλύπτει την δική του αισθητική και την δική του ηθική (οι δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένες). Αυτές άλλοτε ακολουθούν την πεπατημένη και άλλοτε την προκαλούν, θέλοντας να λυτρωθούν απ' τα δεσμά της.

Οι ενοχές πηγάζουν από την επιθυμία μας να δημιουργούμε, να ανήκουμε και να είμαστε αποδεκτοί σε ευρύτερα σύνολα και όχι μόνο στους εκ των πραγμάτων ή εκ φύσεως ομοϊδεάτες μας. Θέλουμε να αρέσουμε (δηλαδή, να είμαστε αισθητικά αποδεκτοί) ακόμα και όταν πονάμε ή μας πονάνε (ή γιατί πονάμε και μας πονάνε).

Η προαναφερθείσα έξη, μας οδηγεί στο να καταστρέφουμε, να μην ανήκουμε και να αψηφούμε την κοινωνία. Και οι δύο ροπές είναι εγγενή στοιχεία του ανθρώπου ως πολιτισμικού και κοινωνικού όντος, και ως εκ τούτου ως ερωτικού όντος.

Ο έρωτας ως πράξη με εγγενή στοιχεία βίας, (αυτο) καταστροφής και (αυτο) εκμηδενισμού δεν είναι διόλου φυσικό συμβάν αλλά μέρος του κοινωνικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι σε ιδιωτικό ή προσωπικό επίπεδο. Μιμείται, αναπαράγει και διαδραματίζει τις πρακτικές που ισχύουν με άλλες μορφές στην κοινωνία και έχει οπωσδήποτε ιστορική μνήμη.

 

Ένα από εκείνα τα νήματα που ομολογώ, ότι "τριγύριζα" εδώ και αρκετό καιρό...Πολλές φορές είχα μπει στον πειρασμό, ν' αφήσω δυο λόγια...αλλά πάντα υπαναχωρούσα...Είναι πολύ θελκτικές και ενδιαφέρουσες αυτές οι συζητήσεις...Όπως τ' οτιδήποτε αντικειμενικά "άλυτο" η δύσκολο να "αντιμετωπιστεί" με σταθερά κριτήρια...

Εγώ την πρόκληση πόνου την αντιλαμβάνομαι σαν ορμή...Σαν κάτι που απορρέει από μέσα μου σε μια συγκεκριμένη στιγμή και χωρίς έναν εμφανή "πυροκροτητή" ( που σίγουρα θα υπάρχει, απλά δεν επικεντρώθηκα ποτέ στην αναζήτηση του )...Για μένα δεν τίθεται θέμα αισθητικής σαν βάση της ηθικής...Από την στιγμή που η δική μου θέαση της ηθικής είναι πλέον εντελώς θαμπή...Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτή η τελευταία δεν θα ήταν τίποτε άλλο από ένα ένδυμα από μικρότερες η μεγαλύτερες αλυσίδες...που σαν μοναδικό σκοπό θα είχε να κρατήσει στη θέση του ένα τεράστιο συνονθύλευμα από ετερόκλητα κομμάτια "σάρκας"...Καλό και κακό...Ένας εκ των κορυφαίων δυαδικών εξισώσεων που ρέει σαν λάδι για την εύρυθμη λειτουργία της "μηχανής" κοινωνία...

Η κορυφαία εκδήλωση του πόνου ( και σε αυτόν "σταματώ" σε αυτή μου την παρέμβαση )...ο κολοφώνας του από την στιγμή που το αγαθό που αφαιρείται είναι η ζωή...Φόνος...Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι το υπερβατικό σε αυτόν τον τελευταίο...Δεν τον έχω ακόμη διαπράξει και πιθανότατα να μην το κάνω ποτέ...Δεν πιστεύω να είχα τύψεις, δεν νομίζω να είχα ενοχές...Αλλά αν κάποιος δεν γευτεί τον "απαγορευμένο καρπό", εκ των προτέρων την γεύση του δεν μπορεί να την γνωρίζει...πικρή η γλυκιά που θα μπορούσε να είναι...

Μπορώ όμως να ξέρω ήδη τι επίδραση θα είχε επάνω μου, να συζητώ για παρόμοιες πράξεις, να γίνομαι μέτοχος της "φρίκης" έστω και έμμεσα. Παρατηρώντας και "ακουμπώντας" αρκετές από τις λεπτομέρειες του...Θυμάμαι τα λόγια κάποιου...σε κάποιο "ευαγές" ίδρυμα...Διηγούμενος μου με κάθε λεπτομέρεια το πως είχε ζωγραφίσει τον δικό του "ματωμένο πίνακα" όπως μου τον είχε χαρακτηρίσει...Τα μάτια του ήταν "γυάλινα", με παντελή απουσία συναισθημάτων μετάνοιας η ηδονής...άδεια...Και θυμάμαι και τα δικά μου...η τουλάχιστον πως τα ένιωθα εγώ εκείνη την στιγμή...άδεια εξίσου...Καμία "ηθική κρίση" εναντίον του, καμία επικρότηση της πράξεως του...Καμία συμπάθεια η αποστροφή...Λες και ήμασταν δυο γνωστοί που συζητούσαν για το ποδόσφαιρο η τον καιρό...

Και αν κάτι με ταρακούνησε...σε κάποια ύστερη στιγμή που τα σκεφτόμουν με τον εαυτό μου, ήταν αυτή μου η έλλειψη του παραμικρού "ανακατέματος"...Τελικά ο τύπος είχε δίκιο σε κάτι...είναι να μην περάσεις στην "απέναντι όχθη"...Εκείνος την είχε διαβεί "κολυμπώντας"...εγώ "κοιτώντας" διάφορους που την διαδρομή του την είχαν ήδη διασχίσει...Και ίσως η διαφορά ανάμεσα σε μένα και σ' εκείνον ήταν μονάχα ένας ξύλινος πάγκος που μας χώριζε...Γιατί αν υπήρχε ατιμωρησία, μπορεί και τον φόνο να τον διέπραττα και εγώ κάποτε...Μπορεί πάνω στα νεύρα μου, απλά αφήνοντας αχαλίνωτα τα ζωώδη μου ένστικτα...Μπορεί να τ' έκανα από περιέργεια...Σίγουρα η αισθητική μου δεν θα πληγωνόταν...και η ηθική...θα μου ήταν μια έννοια εντελώς ανύπαρκτη...Αφού θα έλειπε το κυριότερο η μοναδικό θεμέλιο που θα την στήριζε...η καθ' όλα αποκρουστική για μένα ιδέα της στέρησης της ελευθερίας μου...

Y.Γ. Με αρκετά άτομα στην διάρκεια συζητήσεων με παρόμοιες θεματικές...Σε κάποιο σημείο της κουβέντας ακούγοντας τις σκέψεις μου...Μου έχουν πει, το κλασικό "Με τρομάζεις"..σχεδόν κανείς δεν μίλησε ποτέ για αηδία η εξέφρασε μομφή για λόγους ηθικής....Τροφή για σκέψη αυτό το τελευταίο...Εγώ πολλές φορές μπήκα στον κόπο να σκεφτώ και να προσπαθήσω ν' αναλύσω αυτόν τον "τρόμο", που προκάλεσε σε κάποιους συνομιλητές μου, μια απλή υπόθεση και η παράθεση απόψεων...στα πλαίσια της κουβέντας...Και ακόμη απάντηση που να με κάλυπτε, δεν βρήκα...Σίγουρα το μυαλό μου είναι αρκετά περιορισμένο...

 

Ο λόγος που δεν διαπράττουμε φόνο ή οποιοδήποτε άλλο ειδεχθές έγκλημα δεν είναι μόνο τα σίδερα της φυλακής. Η ηθική διαμορφώνεται και από τις προσωπικές αξίες του καθένα. Πως είναι λοιπόν παντελώς ανύπαρκτη;