Αντιστάρ

Ακόμα δεν έχω ξεμπλέξει από το σχολείο, έχω γίνει διάσημη, έβγαλα λεφτά με το τσουβάλι και αποτελώ ονείρωξη για άνδρες και γυναίκες, αλλά δεν έχω ξεμπλέξει με το σχολείο – και τις δύο κολλητές μου.

Τη χοντρούλα και νευρική Βούλα και τη ψηλόλιγνη, παγερή σαν φίδι Δώρα, που την γουστάρω αλλά εκείνη με περιφρονεί. Ευτυχώς μπορώ και τη γλύφω από την κορυφή στα νύχια και έτσι τη φέρνω σε οργασμό, μου παίρνει ώρες, αλλά είναι και μία καλή ευκαιρία για να την πλύνω, γιατί η Δώρα μου ούτε πλένεται ούτε καυλώνει συχνά. Αλλά όταν στο τέλος τα καταφέρω και τα δύο, οι φωνές της ακούγονται σε όλο το τετράγωνο, κάτι σαν ανάσταση νεκρών! Μένει μόνη της σε ένα σκοτεινό θάλαμο, ακίνητη σαν φωτογραφία. Πάντα ξινή και κακιασμένη όταν την επισκέπτομαι, με τις ώρες την παρακαλάω να φάει κάτι, σέρνομαι στα πόδια της, τα γλύφω, εκείνη με το ζόρι να τσιμπήσει δύο μπουκιές.

Η Βούλα πάλι είναι παντρεμένη με τέσσερα κουτσούβελα που σπανίως αφήνουν τα μαστάρια της μαμάς αγελάδας να ξεκουραστούν. Έτσι, όταν τις Κυριακές με καλούν για φαγητό εκείνη με περνάει άγαρμπα στον χαμάλη άνδρα της να με πηδήξει μία πριν και μία μετά το φαγητό (αληθινά, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πώς πηδιούνται οι διάσημοι).

Αυτή, λοιπόν, η αγελάδα πριν από χρόνια με έβαλε κάτω στις τουαλέτες σε ένα διάλειμμα και μου άλλαξε τα φώτα στο ξύλο. Μετά με σήκωσε και με πήγε να με δείξει στη φίλη της, την Δώρα. Κανονίσαμε μετά το σχολείο να πάμε στο πάρκο για να τους δείξω τις μελανιές και ό,τι άλλο μου είχε απλόχερα χαρίσει η νέα μου φιλενάδα. Εκεί στο παγκάκι, βγάζοντας βάζοντας πρόθυμα μπλουζάκι και παντελόνι, ένιωσα τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα. Αλλά εκεί που άρπαξα αληθινή φωτιά ήταν όταν οι αμαρτίες μας ειπώθηκαν χαρτί και καλαμάρι στη νέα, μεσόκοπη φιλόλογο που ήρθε στην τάξη στα μέσα της χρονιάς. Και ειπώθηκαν όλα από εμένα την ίδια, ενώπιων όλων των εμπλεκόμενων πλευρών. Ήταν μία σαδιστική ιδέα της Δώρας, που λιτά και κατανοητά είχε εκ των προτέρων μαρτυρήσει τα πάντα.

Κοντούλα με μάτια ποντικιού και ξασπρισμένα μαλλιά, η Κυρία μας ήδη ήταν παλιά καραβάνα της δημόσιας εκπαίδευσης, είχε δηλαδή δουλέψει με μαεστρία μεγάλου ηθοποιού το αυστηρό της ύφος. Και εγώ στο επάγγελμα έμαθα με τα χρόνια να εκτιμώ κάτι τέτοια, αλλά δεν ήταν η εκτίμηση παρά ένας τρελός έρωτας που με κοπάνησε κάτω σαν το χταπόδι με αυτήν τη γυναίκα. Μία γυναίκα που ποτέ της δεν μου δόθηκε.

Είκοσι χρόνια μετά, οι τρεις φιλενάδες καθόμαστε στον παλιό τριθέσιο καναπέ απέναντί της, στην καθιερωμένη μας μηνιαία συνάντηση στο μικρό της σαλονάκι στον τρίτο. Εγώ ανάμεσα γυμνή, αυτές ντυμένες, ημίφως και τα μαλλιά μου ξεχτένιστα να πέφτουν στους ώμους.

«Όλα εντάξει Βούλα;», ρωτάει απόμακρα η Κυρία.

«Μάλιστα Κυρία, την έβαλα να τα γλύψει όλα», απάντησε χαχανίζοντας η Βούλα.

«Πώς μπορείς και ανέχεσαι τέτοια συμπεριφορά παιδί μου;» με ρωτάει ο άσβεστος πόθος μου.

«Κυρία θα έκανα τα πάντα για εσάς – το ξέρετε…» μουρμούρισα με νάζι.

«Παιδί μου, παιδί μου, πώς γίνεται να είσαι πάντα ξαναναμμένη, ήμαρτον πια – τρίψου, τώρα!», με επέπληξε. Δίπλα μου η Βούλα χαχάνισε δυνατά. Ξεδίπλωσα ελαφρώς τα μπούτια μου και ξεκίνησα να αγγίζω τρυφερά την κλειτορίδα μου και κοιτάζοντας τη γκριζωπή φιγούρα στο ένα μέτρο απέναντί μου καθισμένη στην πολυθρόνα αμέσως παραδόθηκα σε μικρούς κοφτούς αναστεναγμούς.

«Καριόλα-ξεκωλιάρα», ακούστηκε τρανταχτά η φωνούλα της Δώρας δίπλα μου, ενώ προσπαθούσα να συνέλθω.

«Θέλεις Δώρα χρυσό μου να επιθεωρήσεις αν όλα πράγματι είναι καθαρά;», είπε μελιστάλαχτα η Κυρία.

Εκείνη τινάχθηκε πάνω με δύναμη και με άρπαξε οργισμένη από τα μαλλιά για να με σύρει κακήν κακώς μέχρι το μπάνιο. Μετά από κάποια ώρα – αλλά όχι τη συνηθισμένη για τη Δώρα – ακούστηκε σαν καμπάνα στον φωταγωγό η απόκοσμη κραυγή της. Μετά ακούστηκα κι εγώ. Βγήκε πρώτη ευθυτενής σαν την Κλεοπάτρα και την ακολούθησα σαν βρεγμένη γάτα κρατώντας το ματωμένο στήθος μου, μόνο και μόνο για να φωλιάσω αναμεσά τους.

«Απορώ τι σου αρέσει σε όλο αυτό παιδί μου, άσε το χέρι σου να πέσει», είπε αυστηρά η Κυρία. Ανασηκώθηκα για να φανερωθεί η πληγή όσο γινόταν καλύτερα.

«Τι σου αρέσει, δεν απαντάς;»

«Είναι φίλες μου, τις αγαπώ, τις νοιάζομαι πολύ, και νιώθω ότι όσο μεγαλώνουμε μαζί τόσο περισσότερο μπορώ και θέλω να υπομείνω τα πάνδεινα για αυτές – από αυτές…. Η Δώρα μου χαρίζει σημάδια ζωής και η Βούλα μελανιές σαν φιλιά, όλα τους αγαπημένα.»

«Πάλι ξαναμμένη είσαι, θαρρώ, θεέ μου!»

Την κοίταξα όσο πιο προκλητικά μπορούσα, με αυτό το υγρό βλέμμα έχω κάνει διεθνή καριέρα – όμως όχι εδώ, όχι σήμερα. Επικεντρώθηκα στα γερασμένα χέρια της όπως τα είχε πλεγμένα στα γόνατα. Φαντάστηκα το δικό της χέρι σφιγμένο μέσα μου και άφησα τα δάχτυλά μου κυλίσουν ανάμεσα στα μπούτια μου. Τέλειωσα μέσα σε δύο λεπτά κοιτώντας τώρα χαμηλά στα πόδια την Κυρία μου. Η Βούλα από δεξιά φώναξε «επιτέλους», χαιρέκακα, και μου έριξε μία δυνατή αγκωνιά που μου έκοψε την ανάσα.

«Να την σπάσω στο ξύλο εδώ Κυρία ή μέσα;», ρώτησε ανυπόμονα η Βούλα. Η Κυρία έστρεψε πέρα αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. Με τα χρόνια γνωρίζαμε στην εντέλεια τι σήμαινε ο κάθε μορφασμός της. Η Βούλα μουγκρίζοντας ξεχώθηκε από τα μαξιλάρια, σήκωσε τα μανίκια της και πριν προλάβω να πηδήξω κάτω ξεκίνησε.

Επίσης, με τα χρόνια, έχω μάθει πολύ καλά να συνεργάζομαι με τις σβέλτες κινήσεις της Βούλας, και κάνουμε ένα ωραίο χορευτικό που πολλές φορές βγάζει κάποιες αναπάντεχες φιγούρες. Δηλαδή αν όλο αυτό ήταν χορός, και όχι ξυλοδαρμός, θα μιλούσαμε για έναν όμορφο αυτοσχεδιασμό. Αυτό που μου αρέσει στην Βούλα είναι ότι με μαεστρία αυξομειώνει τη δύναμη της. Το είχα πει παλιότερα στην Κυρία και νομίζω ότι δεν της άρεσε γιατί κατά βάθος θα ήθελε τη Βούλα να είναι ακόμα πιο αποτελεσματική, με πιο ανεβασμένη βαθμολογία.

Όταν τελειώσαμε το νουμεράκι φίλησα τα χέρια της, ρούφηξα τον ιδρώτα της και την βοήθησα να ξεντυθεί. Εκείνη κάθισε ξεθεωμένη, εγώ κομματιασμένη. Δίπλα μου τώρα ήταν και η Δώρα γυμνή. Καθώς η Βούλα προσπαθούσε να βρει την ανάσα της η Δώρα είχε στηριχθεί στο μπράτσο του καναπέ και πασπάτευε με τα ατελείωτα πόδια της το κορμί μου. Στριφογυρίζαμε έτσι για λίγη ώρα και μετά ξάπλωσα στις γάμπες της.

«Ευχαριστημένες;», ακούστηκε καμπάνα στο σκοτάδι η φωνή της Κυρίας μας.

«Μάλιστα, Κυρία», πρόλαβα και απάντησα σαν μία φλόγα που τρεμοέσβηνε.

«Για μένα δεν έχεις λόγια;» μου είπε εξεταστικά.

Ήταν η ατάκα για να μαλακιστώ πάλι.

 

Υπέροχο.