Αν μ'ακους...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για πρέπει!  

 

Isn't that a great adventure?
Succumbing under Goddess's mercy?

 

ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ (3)

Είσαι νέος – το ξέρω – και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις – δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.

Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ» Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

 

Αν μ'ακούς, σήμερα θα κοιμηθώ με το λούτρινο που μου πήρες...
Κι ας θέλω να κοιμηθώ όπως εχθές, με σένα αγκαλιά, να ζεσταίνομαι, να σκάω, αλλά να μην θέλω να φύγω ποτέ...

 

Να σε άγγιζα πριν φύγω.. Και να με εκανες να έμενα. Θα έμενα. Μόνο για εσένα θα έμενα.. Άλλωστε για εσένα φευγω. Εισαι πολύ κοντά για να είσαι τοσο μακριά.

Δεν θα συμβεί όμως. Θα είσαι εκεί. Θα είμαι εδω και μετα δεν θα είμαι ούτε εδω..

Σε βλέπω ακομη καμία φορά στον υπνο μου. Το αισθάνεσαι; Το αισθάνεσαι. Μονο οταν παυει η σύνδεση εμφανίζεσαι, μέχρι να βεβαιωθεις ξανα οτι εδω είμαι.

Κατι εκανα λάθος ε; Ισως το οτι εμεινα τοτε. Το μοναδικό λάθος. Φουσκωμενος εγωισμός μου και ολα να γινουν οπως τα σκέφτηκα, αυτο φταιει. Αν ειχα φύγει τοτε δεν θα χρειαζοταν να φυγω τώρα..

Και ξέρεις τι σκεφτομαι; Αν ήθελες, εδω θα ήσουν, όχι αλλού.

 

Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει;

Όταν κάτω από το βάρος κάποιου σύννεφου
όλο το μέσα σου σώμα γέρνει
όταν ένα μόνο βλέμμα παλιές πληγές ξύνει
όταν μια νέα αναπηρία καινούργιες πληγές ανοίγει
όταν τα φανάρια τ΄ουρανού σε κοντινή απ΄το μέλλον σου απόσταση λάμπουν
κι όλα τα αποθέματα ζωής που ΄χεις συλλέξει δεν φτάνουν
όταν σε βασανίζει μια θλίψη που δεν ήρθ΄ακόμα
όταν ο πόνος δεν έχει όνομα ούτε χρώμα
τότε αγγίζει η ποίηση σα χέρι τρυφερό το μέτωπό σου
και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι υψηλός ο σκοπός σου
ότι οι στίχοι σου δεν τελειώνουν με τη ζωή σου
ότι η ποίηση είναι η λογοδοσία της ψυχής σου.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ


Κάτω στην λογοδοσία, ναι στην ποίηση.
Σεπτός ο Ελύτης, αλλά και άλλες φωνές μιλάνε στην ψυχή μας,
ίσως με άλλη γλώσσα, πιο χωμάτινη, πιο άγδαρτη.
Πρέπει λοιπόν να σεβόμαστε, ή τίποτα δεν πρέπει?

 

Και ειλικρίνεια καλή μου, και πρόθεση ...

 

Όλα πρέπει χωρίς το πρέπει.

 

αν με ακούς καλημερούδιααααα όμορφα.. γλυκά, ερωτικά, γεμάτο εικόνες, γεμάτο όμορφες σκέψεις...με ένα υπέροχο χαμόγελο...με ευκολία!!αν με ακούς....

 

Αν με ακους....
 

Καφε με ωραια παρεα....
Αξια;;
Ανεκτιμητη