Αν μ'ακους...

Και ήμουν έτοιμη να έρθω... 

 

ξερεις την απαντηση μου.... παρ το κωλο σου κ κατεβα επιτελους!!!!!!!!!

 

 

Όλοι για κάπου είμαστε.

 

Αντερχερφητουλη, θα είναι πολλοί οι χειμωνες που θα πηδηξεις ακόμα!
 

 

Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί....

 

Ίσως κάποτε αν το διαβάσεις να καταλάβεις

Φυγή.
Τέσσερα γράμματα, δύο συλλαβές για να χωρέσει μια έννοια που μερικές φορές δεν χωρεσε ούτε ο νους μας. Φεύγω. Από πού? Για Που? Με εδιωξαν ή αυτο_εκδιωχθηκα?
Γιατί? Φοβήθηκα ή με φόβισαν? Με αφησες ή δεν σου έδωσα ποτέ άλλη επιλογή?
Ήταν η σωτηρία μου ή εύκολη λύση? Με καταδίωκαν άνθρωποι και σκέψεις? Έδωσα χρόνο ή απλώς τέλος? Ήταν πρώτη φορά ή φεύγω πάντα απο εκεί που δεν μπορώ να κρατηθω?

Τους άκουσα να λένε "τασεις φυγής". Το έχω σκεφτεί και εγώ καμία φορά για τον ευατο μου. Αυτήν την ταμπέλα πήγα και κόλλησα σε εκείνο το πνίξιμο που ένοιωθα παντα, σε εκεινη την ανυπόφορη αγανάκτηση, στο μυαλό μου που έτρεχε πάντα πιο γρήγορα από το σώμα μου και με παρασέρνε μαζί του. Τους ακούω να λένε ότι δε βαζω άγκυρες, για να έχω την επιλογή να φύγω. Μου φάνηκε ότι υπονοούν πως το κάνω κέφι, πως το διαλέγω, πως με κάποιο τρόπο επωφελούμαι.

Και δεν με ρώτησε ποτέ κανείς αν είχα άλλη δυνατότητα, παρά να μαζέψω Ο,τι μου απέμεινε και να τραβήξω πίσω μου την πόρτα. Δεν μπήκαν στο κόπο να σκεφτούν , πόσες φορές το είχα ανάγκη στο παρελθόν και πόσες φορές το έχω καταπολεμησει, γιατί ήθελα να ανήκω κάπου.
Σου λέω λοιπόν και σε εσένα και στους άλλους πως η φυγή δεν είναι τάση. Μερικές φορές είναι η μόνη επιλογή. Όταν τα έχεις παλέψει όλα και έχεις νικηθεί από αυτά, όταν έχεις δοκιμάσει να αλλάξεις μέχρι και τον εαυτό σου , μήπως και αλλάξεις την μοίρα σου, όταν ο,τι θέλησες φάνηκε να μην θέλει να σου δοθεί, τοτε τι μένει να κάνεις? Όταν έχεις αδειάσει από αυτό που Θα έπρεπε να σε γεμίζει κι έχεις αρχίσει να μην γνωρίζεις ούτε και εσύ τον άνθρωπο που έχεις καταντήσει να είσαι , τότε μήπως πρέπει να δεχθείς ότι έχασες πρίν να χαθείς τελειως?

Και με κατηγορησατε γιατι έφυγα σαν κυνηγημένη. Γιατί μια μέρα δραπέτευσα , χωρίς εξηγήσεις, χωρίς απολογίες, χωρίς κατηγορίες. Τα παρατησα ολα όπως ήταν φτασμενα στον πατο και ανεβηκα στην επιφάνεια να πάρω μια σωτήρια ανάσα.

Πόσες εξηγήσεις είχα δώσει μέχρι τότε .
Αυτό το σκεφτηκατε?
Πόσο μέτρησα για λάθη μου απλά για να μην τάραξω τις ισορροπίες?
Δεν έφυγα τόσο άπλα όσο θέλεις , θέλετε να νομίζετε. Απλά μου τελείωσε ο χρόνος και μαζί με αυτόν και οι αντοχές μου. Οι λογαριασμοί μου, με το τι έδωσα, τι εκτιμήθηκε, τι έχασα έπρεπε να κλείσουν μια για πάντα. Ξοφλημενοι μεν αλλά όχι δικαια μοιρασμένοι. Γιατί δεν με ένοιαζε να βρω τον δίκιο μου . Ήθελα πια να βρω τον εαυτό μου.
Και εξαφανιστηκα. Με ένα σύντομο μήνυμα, μια ολιγολεπτη κλήση, μια τελευταία σύντομη συνάντηση και με εκείνο το " αντίο" που ποτέ δεν πίστεψες ότι θα πω. Με εκείνο το "αντίο" που νόμιζα πως ποτέ δεν θα έβρισκα τη δύναμη να πω. Με τα ρούχα στο χέρι ή παρατημενα στα συρτάρια σου. Με τον αριθμό σου στο κινητό , με την δύναμη της συνήθειας κολλημένη στο μυαλό μου.
Και είπατε και άλλα. Και υπονοησατε ακόμα περισσότερα. Αλλά σας αφησα να λέτε και να νομίζετε ό,τι θέλετε. Γιατί στο κάτω κάτω κάνεις δεν ξέρει καλύτερα από αυτόν που έφυγε.

Πόσο θα ήθελε ρε γαμωτο να είχε μείνει
Να είχα μείνει......

 

....

......

...........

 

Κάνεις λάθος.
Δεν ελέγχεις τίποτα.
Έτσι σε αφήνει να πιστεύεις.
Ελέγχει τα πάντα και εσένα μαζί.
*
Κρίμα που το επέτρεψα.
Τα κατάφερε να φτάσω στα όρια μου.
Δε φταις εσύ. Απλά εσύ την πληρώνεις με το να νιώθεις απογοήτευση.
Αλλά όταν μαλώνουν τα βουβούλια στο βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια.
*
Αν μ' ακούς...
Σταμάτα.
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα για σένα.
Μείνε στην ψεύτικη ασφάλεια σου.
Εδώ δεν προσφέρουμε τίποτα, παρά μόνο ψυχικό πόνο.

 

was I not allowed to wait?