Αξιοπερίεργες Συνεντεύξεις

Αξιοπερίεργες Συνεντεύξεις

με την Λάθος Τραγιάσκα


Νέοι καιροί νέα ήθη, και κάθε μας συνέντευξη φιλοδοξεί να σας γνωρίσει έναν νέο, ένδοξο κόσμο, να σας πάει κάπου που δεν φανταστήκατε ποτέ, να σας δείξει κάτι που ποτέ δεν θα λέγατε πως μπορεί να συμβαίνει, εδώ στην ίδια μας την πόλη, στην πόρτα του διπλανού μας. Πείτε το παράξενο, πείτε το παράδοξο, εσείς αποφασίζετε αν είναι άξιο λόγου.


Δημοσιογράφος: Δεν κρύβω ότι κουράστηκα αρκετά για να καταφέρω να βρεθούμε και να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη.

Υπόδουλος: Ναι, λυπάμαι για αυτό. Η Ιδιοκτησία έπρεπε να ζυγίσει καλά τα πλην και τα κατά μιας έκθεσής μου.

Δημ: Μιλάτε ως εκπρόσωπος κάποιας εταιρείας.

Υπό: Όχι, δεν είμαι σε θέση να εκπροσωπώ κανέναν, ανήκω κάπου, έχω ιδιοκτήτη. Φανταστείτε ένα κατοικίδιο, ένα κατοικίδιο που μιλάει…

Δημ: Αυτό ακριβώς είναι το αξιοπερίεργο του πράγματος, δηλώνετε «υπόδουλος», τι σημαίνει στην πράξη αυτό;

Υπό: Υπόδουλος σημαίνει ότι ανήκω κάπου, σε κάποιον, ότι δεν είμαι ελεύθερος, κάτι που συνεπάγεται ότι δεν έχω και την ευθύνη των πράξεων μου.

Δημ: Άρα και των λόγων σας…

Υπό: Ναι. Καταλαβαίνω τι μου λέτε. Να σας πω ότι η μεγαλύτερη πρόσκληση για έναν Υπόδουλο είναι να αρνηθεί την ελευθερία του, όλες αυτές τις καθημερινές ανάγκες που πηγάζουν από το σώμα και τη ψυχή του. Αυτό είναι ένα αληθινό μαρτύριο… Ευτυχώς, ο Κύριος έρχεται για να διευκολύνει αρκετά τα πράγματα.

Δημ: Με ποιον τρόπο;

Υπό: Με τη δύναμη της θέλησης και της πυγμής του. Είναι αυτός που αρχικά με υποδουλώνει και στη συνέχεια πιστά ακολουθώ τη γραφή του τα φιρμάνια του.

Δημ: Όλο αυτό σχετίζεται με τον φετιχισμό και το BDSM;

Υπό: Όχι, το BDSM είναι απολαυστικό, οργιώδες, ενίοτε βασανιστικό. Η υποδούλωση πίνει νερό από την πηγή της Δουλείας, με την έννοια την κοινωνικοπολιτική, αν προτιμάται, την ένοια της ανελευθερίας.

Δημ: Διακρίνω μία δύο αντιφάσεις εδώ. Πρώτον, η δουλεία έχει καταργηθεί, και δεύτερον τόση ώρα μιλάτε και εκφράζεσθε περίφημα, έχετε βήμα.

Υπό: Ναι, καταλαβαίνω και σας ευχαριστώ για το βήμα. Εδώ η Δουλεία δεν πρέπει να ιδωθεί ως μία παραίτηση, μία παραχώρηση νομικών δικαιωμάτων, αλλά ως κάτι που στον πυρήνα του υπάρχει μία βία, μία βίαιη απόσπαση, με τον τρόπο που ο ιδιοκτήτης διαρκώς τραβάει τον σκύλο του δεξιά αριστερά. Ναι, είμαι ένας ημιτελής σκλάβος, δεν έχω επίσημη σφραγίδα του κράτους. Αλλά και η σφραγίδα του κράτους δεν είναι βασιλική, ούτε θεϊκή, ούτε αιώνια. Παίζω έναν ρόλο, ίσως. Αλλά σας ορκίζομαι σε ό,τι πιο ιερό, θέλω να ξεφύγω από αυτόν το ρόλο, με τον τρόπο που όλοι μας, αργά ή γρήγορα, θα παύσουμε…

Δημ: Διαισθάνομαι μία προσπάθεια προσδιορισμού του παρόντος χρόνου σας, κάτι που, συγχωρέσετε με που επαναλαμβάνομαι, αποτελεί ταυτόχρονα και έναν φιλοσοφικό, αν προτιμάτε, ορισμό της ελευθερίας.

Υπό: Ευτυχώς το σύγχρονο κράτος Δικαίου με απαλλάσσει από κάτι τέτοιο, έχει προλάβει να προσδιοριστεί πρώτο. Βέβαια, θα μου πείτε, τα άτομα προσδιορίζουν – όχι οι θεσμοί. Οπότε, αν μιλάμε για άτομα, ήδη «προσδιορίζομαι», ετεροκαθορίζομαι για την ακρίβεια.

Δημ: Και η ελευθερία του λόγου;

Υπό: Είναι κάτι που τώρα που σας μιλάω με πληγώνει – αν και έχω πάρει άδεια για αυτό. Ωστόσο, υπάρχει μία μικρή αχτίνα απαισιοδοξίας (γελάει). Φανταστείτε ότι εμείς οι δύο δεν είμαστε σε αυτόν τον ευχάριστο χώρο αλλά σε ένα έρημο νησί. Γίνεται αντιληπτό ότι θα σας υπηρετούσα πιστά (δεν είναι τυχαίο ότι εσείς κάνετε τις ερωτήσεις), και ότι δεν θα μπορούσε να τεθεί θέμα ελεύθερης έκφρασης: κανείς δεν μας ακούει, ο μεταξύ μας διάλογος – αν τον επιθυμείτε – τον διακόπτετε οποιαδήποτε στιγμή, και θα έχετε σοβαρό λόγο να με τιμωρήσετε για αυτό.

Δημ: Αλήθεια, αυτό έχει ενδιαφέρον, οπότε να συμπεράνω ότι τώρα, που δεν μπορεί κανείς να σας διακόψει (εγώ δεν είμαι ο Κύριός σας), θα τιμωρηθείτε για αυτό; Και πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος για να τιμωρηθείτε;

Υπό: Προς θεού, δεν ορίζω τις τιμωρίες μου. Αλλά δεν θέλω να υπεκφύγω, ναι, πρέπει να τιμωρηθώ… Τώρα, αν πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος, είναι δύσκολο να απαντήσω διότι δεν κρίνω. Ωστόσο, άλλο δουλειά άλλο διασκέδαση.

Δημ: Σωματικά; Τι μορφή συνήθως παίρνουν οι τιμωρίες;

Υπό: Καλή ερώτηση. Να πω μόνο ότι η Τιμωρία δεν είναι Ταπείνωση, γιατί αυτά τα δύο πολλές φορές συγχέονται. Δηλαδή, για παράδειγμα, αν ο Κύριος θέλει να διασκεδάσει τους καλεσμένους του, αυτό είναι Ταπείνωση, παρότι μπορεί να περιλαμβάνει αρκετά κλάματα (γελάει). Η Τιμωρία είναι ένα θέμα προσωπικό, σκοπεύει σε μία εσωτερίκευση και κατανόηση εκ μέρους μου του λόγου και των μέσων που χρησιμοποιήθηκαν για να επιτευχθεί. Επίσης, προϋποθέτει και αρκετή συζήτηση πριν και μετά – ποτέ κατά τη διάρκεια , όταν λαμβάνει χώρα. Τώρα, στο ψητό, περί τίνος πρόκειται. Από απλά πράγματα, από στέρηση νερού και τροφής, μέχρι κάποια «δηλητήρια», ας πούμε το αντίθετο του παυσίπονου – αν γίνομαι κατανοητός. Στην περίπτωσή μας, την ελευθερία που έχω να λέω ό,τι θέλω χωρίς να μπορεί να με διακόψει κανείς, πιστεύω ότι θα τιμωρηθώ συνδυαστικά και πολλαπλά.

Δημ: Δηλαδή, συγνώμη, θα υποφέρεις εξαιτίας μου;

Υπό: Ακριβώς. Αλλά μην το λέτε έτσι δραματικά, είναι κομμάτι της ζωής μου, και μάλιστα ευεργετικό!

Δημ: Μίλησέ μου για αυτό, διακρίνω ένα στοιχείο μαζοχισμού εδώ, πώς είναι η ζωή σου υπό αυτές τις συνθήκες;

Υπό: Δεν έχω ζωή, με την έννοια της κοινωνικής ζωής: να κυκλοφορώ, να συνδιαλέγομαι, όλα αυτά. Είμαι σαν αυτές τις αφίσες στα πάρκα που γράφουν Εξαφανισμένος. Αυτά τα άφησα πίσω την ημέρα που υποδουλώθηκα. Σε γενικές γραμμές η μέρα περνάει «δουλικά», υπηρετώντας και ασκούμενος στο να υπηρετώ. Δεν διαφέρει πολύ από τη ζωή ενός μοναχού παλαιών καιρών – θέλω να πιστεύω. Το θέμα του μαζοχισμού που θίγεται, είναι υπαρκτό και με αφορά, το χρησιμοποιώ κάποιες φορές ως κινητήρια δύναμη, κάποιες άλλες ως φτηνή δικαιολογία.

Δημ: Σχετικά με την καθημερινότητά σου, μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος, πριν ανέφερες κάτι για «διασκέδαση καλεσμένων».

Υπό: Το καθημερινό κομμάτι της φροντίδας του Κυρίου είναι μεγάλο, παίρνει πολύ χρόνο και έχει πολλές και ευαίσθητες πτυχές. Ουσιαστικά ολόκληρη η πράξη της υποδούλωσης βασίζεται πάνω του. Πέραν τούτου, ναι, υπάρχουν οι «διασκεδάσεις», αλλά αυτό είναι σαφώς υποδεέστερης σημασίας και σίγουρα όχι συχνό. Να πω, όμως, μην το ξεχάσω, για την Ταπείνωση. Αυτή είναι πολύ σημαντική και είναι το όχημα, τρόπω τινά, της φροντίδας του Κυρίου. Ένα όχημα, που όπως είπαμε, κάποιες φορές οδηγεί και σε φιλικά σαλόνια.

Δημ: Μία τελευταία ερώτηση. Είναι αναγκαίο να αγαπήσεις για να υποδουλωθείς;

Υπό: Αν μπορούσες, χωρίς καμία συνέπεια, να με σκοτώσεις θα το έκανες;