Αξιοπρέπεια

Η υποθετική μη αξιοπρέπεια του υ σε τι θα συνίστατο; Ποιος θα την έκρινε;

 

Όχι με την απόλυτη θεώρηση.
Όσο ατελέσφορη είναι η υπερανάλυση, αλλά τόσο επικίνδυνη είναι η ισοπεδωτική απολυτότητα .
Εάν μιλάμε για M/s, το σ. ως θέση ιδιοκτησίας του Αφέντη του, δύναται να εμπίπτει σε πολλά δίπολα (χρήσιμο ή όχι, τελέσφορο/ατελέσφορο κλπ), τα οποία έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι γένους ουδέτερου. Η αξιοπρέπεια, ως ουσιαστικό δεν απαντάται στο γένος αυτός, συνεπώς σε θέση σ., η έννοια της αξιοπρέπειας μπορεί να υπάρξει ως επιθετικός ή επιρρηματικός προσδιορισμός πράξεως, εν προκειμένω δε εκτελέσεως εντολής. Άρα στον συσχετισμό αυτό μόνον ο Κ. δύναται να δώσει μια αξιοπρεπή ή μη εντολή, η οποία δύναται να εκτελεσθεί αξιοπρεπώς ή όχι από το σ. Καθώς δε μόνος κριτής τόσο της εντολής όσο και της εκτελέσεως αυτής είναι ο Εντολεύς και το παρόν νήμα ασχολείται με την αξιοπρέπεια του υ. , η συζήτηση εκφεύγει του θέματος.

Εάν τώρα μιλάμε για D/s, υπάρχει διαχωρισμός. Στα πλαίσια που αφορούν το τμήμα για το οποίο η εξουσία έχει εκχωρηθεί/επιβληθεί, ισχύουν τα παραπάνω. Για το εκτός εκχωρήσεως/επιβολής τμήμα, όντως η αξιοπρέπεια αφορά το άτομο.

Και τέλος, είτε μιλάμε για καθαρά ηδονιστικό συσχετισμό ή για συσχετισμούς που η ηδονή έχει τον κυρίαρχο ρόλο..... είναι εξαιρετικά αδύναμη η αξιοπρέπεια που φέρει δυτικοχριστιανικό ένδημα ενώπιον της Αυτού Μεγαλειότητος της κάβλας.

 

Η αξιοπρέπεια είναι η απόλυτη (μικρο)αστική κατασκευή του κακομοίρογλου που γνώριζε ότι δεν μπορεί να είναι ευγενής (να έχει τίτλους ευγενείας) αλλά ήθελε και θέλει διακαώς τουλάχιστον να ξεχωρίζει από την πλέμπα, οπότε εγένετο/είναι αξιοπρεπής με συχνά κωμικοτραγικά αποτελέσματα.

Γι αυτό άλλωστε ελλείψει εξωτερικής "αξίας", επινοήθηκε η αυταξία με την οποία μπορούν να βαυκαλίζονται όλοι χάρη στην διαφήμιση και τα social

Προσωπικά δεν είμαι αξιοπρεπής και καμαρώνω γι αυτό. Παιδιόθεν σπάω πλάκα με τους αξιοπρεπείς.

 

αξιοπρέπεια < αξιοπρεπής Ουσιαστικό Επεξεργασία , αξιοπρέπεια θηλυκό

Η ιδιότητα του αξιοπρεπούς, η συμφωνία με τους κανόνες σωστής συμπεριφοράς, η αίσθηση που έχει ένας άνθρωπος όταν οι άλλοι τον σέβονται και όταν ο ίδιος νιώθει ότι έχει κάποια αξία, τα βασανιστήρια προσβάλλουν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ( σιγουρα δεν αναφέρεται σε βασανιστήρια καύλας και απολαύσεις, για όσους το μπερδεύουν )

Ως νέο μέλος σε μια τόσο διαφορετική κοινότητα λέω να εκφράσω την άποψη μου πάνω στο θέμα... Και ας μην εχω μάθει καλά καλά αν είμαι Top η dominate μέσα μου, σε ότι αφορά όλα αυτά τα μυστήρια μονοπάτια που θέλω να ταξιδέψω.

Αξιοπρέπεια, έχει και ένας άνθρωπος που στη ζωή του μπορεί να υπήρξε δολοφόνος, ο συγχωρεμένος Κοεμτζής , πλήρωσε ένα τεράστιο τίμημα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του πουλούσε βιβλία στο Μοναστηράκι, είχε πάντα το κεφάλι ψηλά, όχι δεν έχω μπερδευτεί κάπου αν νομίζετε κάτι τέτοιο.. μέσα στο θέμα είμαι..

Το τι κάνει ο κάθε ένας όταν κλείνει τι πόρτα του σπιτιού του δεν μας αφορά!, Στο κρεβάτι του η στην καθημερινότητα της ζωής του.

Μια σκλάβα θα μπορούσε να είναι πολύ ποιο αξιοπρεπείς από έναν ζιγκολό αφέντη.. όσο άσχετος και αν είμαι , με βάσει αυτά που έχω διαβάσει σε όλο το θέμα , αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι μπερδεύουν τους ρόλους απολαύσεις με τον ρόλο της ζωής!

Στην ζωή μας οι ήμαστε αξιοπρεπείς οι όχι!

 

Δεν συνδέω την αξιοπρέπεια με την ηθική, ούτε και με τον πουριτανισμό. Συνδέω την αξιοπρέπεια με την ελευθερία να είμαι αυτό που κρίνω και την ελευθερία γενικότερα αλλά και με τον αυτοσεβασμό όπως και με το ήθος.Η αξία (και όχι η τιμή) του ανθρώπου έχει άμεση σχέση με την αξιοπρέπειά του. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την τοποθέτηση της αγαπημένης @Mystique .

Εάν λεγοντας υ αγαπητή @gaby_m αναφέρεσαι στο s τότε εξ ορισμού του M/s αξιοπρεπή s είναι αυτό που βρίσκεται στη θέση του αλλά και αυτό που όταν κάτι ξεφεύγει την προσωπικής του αξίας παίρνει το καπελάκι του και φεύγει.
Στο D/s τα πράγματα είναι αλλιώς. Η προσωπική αξία ενός υ μπορεί να υφίσταται στο ακέραιο και ευτυχώς για αυτό (κατ' εμε).

Πως το έλεγε ο Καντ.. αυτό :
” Μέσα στο κράτος των σκοπών το κάθε τι έχει είτε μια τιμή είτε μια αξιοπρέπεια. Ό, τι έχει μια τιμή μπορεί να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο ισότιμό του. Ό, τι όμως είναι υπεράνω κάθε τιμής, και συνεπώς δεν έχει κανένα ισότιμό του, αυτό έχει αξιοπρέπεια".

 

Off topic, αλλά εν τη απουσία της νηματοθετιδος ίσως επιτραπεί να το συνεχισουμε.
Το απόσπασμα της αναρτήσέως σας αγαπητή @elfcat , από την ιστορική και κοινωνική του θεώρηση, βασίζεται σε εν μέρει αλήθειες, αλλά δομείται και ολοκληρώνεται σε μη αντικειμενικώς ορθές παραδοχές .

Η πορεία της αστικής τάξεως, συντομότατα εξελίχθηκε στους προσδιορισμούς μεγαλοαστική, αστική, μικροαστική.
Οι εντεταγμένοι στην μεγαλοαστική τάξη, παγκοσμίως προσπάθησαν να εγκολπωθουν στην τάξη των εχόντων τίτλους ευγένειας. Όταν έγινε θεσμός η κυριολεκτική αγορά τίτλων, οι εξ αίματος κατέχοντες τους τίτλους , δημιούργησαν τον ταυτοχρόνως περιγραφικό και αξιολογικό όρο «σνομπ», αγγλιστί snob, εκ του συνδυασμού των λέξεων της λατινικής sine nobilitas. Με όλη την εκτίμηση προς εσάς, συνιστώ το «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ-ΑΓΓΛΙΑ», του Καζαντζακη, ιδίως δε το χωρίο στο οποίο περιγράφει το αίτημα κάποιου προς τον Βασιλέα , να κάνει τον υιό του gentleman. Η απάντηση του Βασιλέως ήταν «Μπορώ να τον κάνω Sir, Λόρδο, Κόμη. Gentleman, μόνον ο ίδιος μπορεί να γίνει.»
Στα καθ´ημας και σε απόλυτη σύνδεση του δεύτερου μισού της αναρτησέως σας, οιοσδήποτε δύναται να φέρει κατ´επιλογή του τίτλους σκλαβι, υποτακτική, Μάστερ κλπ.
Όπως όμως είχε γράψει κι ένα εξαφανισμένο μέλος «πριν γίνεις Κυρίαρχος, πρέπει να είσαι Κύριος».
Η αναλογία ισχύει ταυτόσημη και για τα σ και υ.

 

φαίνεται οτι υπάρχει μιά παράδοση στο φορουμ γιά νήματα με μονολεκτικό αλλά χωρίς περιεχόμενο τίτλο.

η ισοπεδωτική και χυλώδης χρησιμοποίηση πιασάρικων λέξεων, που είναι πιασάρικες ακριβώς γιατί στερούνται συγκεκριμένου περιεχομένου, και άρα έκαστος τους αναθέτει το περιεχόμενο του πόνου του, κατά περίσταση, επιτρέπει την απολαυστική παρακολούθηση παράλληλων μονολόγων, αλλά εμποδίζει οποιονδήποτε διάλογο, πλην ανταλλαγής στερεοτυπικών κολακειών.


αναξιοπρεπώς η/υμέτερος

 

Για την προέλευση της λέξεως snob

https://www.merriam-webster.com/words-at-play/snob-word-history-origin

 

Αυτό.

 

Αυτός είναι ένας χαριτωμένος, χιλιοειπωμένος αλλά παντελώς ανυπόστατος αστικός (pun not intended) προφορικός μύθος, κατά τον οποίο η λέξη snob, σημάνουσα "χωρίς τίτλους ευγενείας", συνόδευε ονόματα μη ευγενών φοιτητών πανεπιστημίων σε αντίστιξη με τίτλους, ή επιβατών καραβιού ώστε να επιλεχθεί με ποιούς θα συμφάγει ο καπετάνιος, ή καλεσμένων σε soirées, ώστε να ξέρει να σιωπά ο μπάτλερ στον ερχομό τους. Πολύ fancy και διασκεδαστικό, πλην παντελώς ανεπιβεβαίωτο γραμματολογικά.

Η λέξη snob εμφανίζεται γραπτά πρώτη φορά στην Αγγλία στα μέσα του 1700, και σημαίνει αποκλειστικά "τσαγκάρης", ούτε είναι αξιολογικός όρος. Όταν τέλος του ίδιου αιώνα αρχίζουν να τη χρησιμοποιούν οι φοιτητές του Κέμπριτζ, σημαίνει μόνον "όσοι δεν είναι φοιτητές, οι χωριανοί, οι υπόλοιποι πολίτες". Πέρασε μετά να σημαίνει "μιμητής ευγενών" και έφτασε αρχή του 1900 για να πάρει την σημερινή απαξιωτική έννοια.

Συνοπτικά: ο μύθος του s.nob. δεν χρονολογείται γραμματολογικά, η λέξη snob εμφανίζεται το 1700 στην Αγγλία με την αποκλειστική έννοια τσαγκάρης, ενώ αστική τάξη στην Αγγλία υπήρχε από το 1300. Do your math.

ΥΓ αν είναι να αναφερθεί λατινική έκφραση, ας γίνει με την πτώση που απαιτεί το sine, την αφαιρετική, όχι την ονομαστική: sine nobilitate λοιπόν. Parbleu, αυτοί οι πληβαίοι!

 

@Marqui

Δεν βλέπω να διαφωνούμε στην ουσία. Τότε υπήρχε η δυνατότητα να αγοραστεί από κάποιους η "αξιοπρέπεια", πάλι στην απέλπιδα προσπάθεια να ξεχωρίζουν απ΄τους "τσαγκάρηδες" όπως εξήγησε κι η @estelwen και γλέντησε ο Μολιέρος με τον Αρχοντοχωριάτη (Le Bourgeois gentilhomme, για να είμαστε επιτέλους ακριβείς). Για τους τότε υπολοιπόμενους σε αγοραστική δύναμη, και τώρα πλέον για όλους, μπορεί μόνο να επινοηθεί η "αξιοπρέπεια" στην απέλπιδα προσπάθεια να ξεχωρίσουν από την πλέμπα.

Τώρα για Καζαντζάκηδες, Κοέλιους και άλλους ρομαντικούς που εξιτάρονται με την "τζεντλεμανιά", νομίζω πως στην Ελλάδα το θέμα έχει καλυφθεί πλήρως από την οικογένεια Διονυσίου ("Κύριος ήρθα και Κύριος φεύγω", "Αγνωστε φίλε, εραστή της αγάπης μου", κλπ. κλπ.). Στα μέρη μου, ένας Κυρίαρχος δεν οφείλει να είναι το οτιδήποτε, πόσο μάλλον "τζέντλεμαν".

 

Μερικές από τις πιο ηδονικές στιγμές στη ζωή μου τις πέρασα με γυναίκες καθ’ όλα αναξιοπρεπείς και φερόμενος αναξιοπρεπώς και ο ίδιος.

Σε ένα υποθετικό δίλημμα μεταξύ αξιοπρέπειας και απόλαυσης, δεν θα μου έπαιρνε περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα για να αποφασίσω.