Αξιοπρέπεια

H ερώτηση για την αξιοπρέπεια τίθεται εξαρχής ως προς BDSM

Μετά από μια συγκεκριμένη, σε βαθμό οπτικοποίησης, διευκρινιστική ερώτηση

διασαφηνίζεται το ερώτημα

και συγχρόνως τίθεται ένας νέος προβληματισμός

Δηλαδή, καταλάβαινα τότε, καταλαβαίνω και σήμερα, σώζει την αξιοπρέπειά του ένα υ συμπεριφερόμενο στο Κ ως εάν δεν ήτο υ;
Με προσωπικά κριτήρια πάντα, διότι "ρίχνω τα μούτρα μου στο πάτωμα και παρακαλώ" κ.ά., που τα έκανε endorse η νηματοθέτης, είναι επιλεγμένες συμπεριφορές και επιπλέον σηκώνουν ερμηνείες για το πότε ισχύουν και πότε όχι.

Η προσωπική μου απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνεται με βάση μια κεντρική θέση μου - την είχα από τότε - ότι δεν έχω δύο σετ αντιλήψεων, το ένα για M/s και το άλλο για όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μου, είτε αυτές είναι ψυχικά ασήμαντες μπροστά στο M/s είτε παίζουν κάποιο ουσιαστικό ρόλο. Έχω ένα σετ αντιλήψεων, πτυχές του οποίου εκφράζονται κατά περίπτωση.
Δηλαδή, αυτό που είναι αξιοπρεπές εντός M/s είναι και εκτός. Ο τρόπος έκφρασης μπορεί να διαφέρει, όμως παρακάλι που προσωπικά θα θεωρούσα απρέπεια εκτός M/s το θεωρώ απρέπεια επίσης εντός M/s ανεξαρτήτως αν θα εκφερόταν στα τέσσερα /με χαμηλωμένα μάτια ή χωρίς καμία M/s ένδειξη στην υπόλοιπη κοινωνική μου ζωή. Και αντίστροφα, όπως δεν διακόπτω τον Αφέντη όταν βλέπω ότι δεν το επιθυμεί για παράδειγμα, δεν διακόπτω και οποιονδήποτε άλλο μου δείξει ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Ασφαλώς εκτός M/s υπάρχουν ανταγωνισμοί, συγκρούσεις, κατά συνθήκη ισότητες που κοιτάζω να τηρούνται και πολλά άλλα, όμως αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι της ζωής μου, δεν πηγαίνω σε αυτό το πεδίο να βγάλω κατάλοιπα του M/s ούτε αντίστροφα. Θα ήταν εξαιρετικά λάθος, στρεβλή, κακή ιδέα για μένα να φέρνω στο M/s όχι πράγματα που δεν μπορώ να κάνω εκτός, αυτό προφανώς συμβαίνει, αλλά πράγματα που θα θεωρούσα άσκημα εκτός.

Δεκαεπτά χρόνια μετά το αρχικό ερώτημα, μπορώ να συμπληρώσω ότι μια σχέση ή θέση M/s βιώνεται δυναμικά και οι συμπεριφορές είναι εντός θέσης (ευκταία) και είναι αυτές που ταιριάζουν στη στιγμή, στις συνθήκες, στον διάλογο των μετεχόντων και στις ιδιοσυγκρασίες τους. Είναι αυτές που μαθαίνονται εμπειρικά, μέσα από λάθη και σωστά, μέσα από το παράδειγμα, το αφήγημα και την μίμηση - όπως μαθαίνονται όλες οι συμπεριφορές δηλαδή και πάντα με περιθώρια προσαρμογής.

Τέλος, ίσως, λέω σήμερα, να είναι περισσότερο αυθεντική ως προς M/s η ερώτηση στην θετική της μορφή, δηλαδή "είναι ο διαρκής εξευτελισμός - και η εξαιτίας αυτού μόνιμη εγκατάλειψη της εντός εισαγωγικών αξιοπρέπειας - η πραγματική, άξια συνθήκη ζωής του υ;"

Δηλαδή συμφωνώ με αυτό

απλά το είπα με πιο πολλά λόγια  

 

Συμφωνώ, αλλά πιστεύω ότι αφορά τους ορισμένους που ακινητοποιούνται σε ένα σημείο του φάσματος. Συχνά η ηθική/ ηθικολογία δημιουργούν τις ορισμένες συνθήκες ή κάποιες από αυτές.

Καθόλου υπεκφυγή ως αυτονόητο το θεώρησα.
Το ποινικό αδίκημα προσβάλει το άτομο και τους νόμους του κοινωνικού συνόλου. Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν το κοινωνικό σύνολο (θεωρητικά) και κάθε άτομο είναι μέλος του συνόλου. Δεν παραβιάζονται μόνο τα ατομικά δικαιώματα αλλά και οι νόμοι.

 

Πολύ ωραία.
Τι λέτε για τα παρακάτω;

 

νομίζω οτι η ηθική, αλλά και η ηθικολογία, δημιουργούνται από την συνθήκη, παρά την δημιουργούν.

 

Έχω την εντύπωση ότι κάποιες συνθήκες δημιουργούν τις ιδέες περί καλού/ κακού σε κάτι που συμβαίνει και επιλέγουμε ατομικά αν και ποιες από αυτές θα "αγοράσουμε" για ηθική/ ηθικολογία και το ενδιαφέρον σε αυτό είναι ότι σήμερα άτομα όμοιας μορφωτικής, οικονομικής, κοινωνικής κατηγορίας, αγοράζουμε μεταξύ μας διαφορετικές ιδέες. Δεν ξέρω αν υπήρχε τόση "ποικιλία" ιδεών στο παρελθόν.

Αλλά δεν διαφωνώ ότι υπάρχουν και άλλες συνθήκες που δεν δίνουν περιθώριο επιλογής.

 

Για τα μέρη που αφορούν τα λεγόμενα του @Iagos θα πρέπει να ρωτήσετε τον ίδιο. Εγώ είμαι αρμόδια και μετά χαράς να σας απαντήσω μόνο για τις δικές μου τοποθετήσεις.

 

Επειδη εμπεριέχει ένα -πρεπει η λεξη, θυμίζει κάπως το καθωσ-πρεπει, που αναφορικά με το αξιο, βαζει στο πλάνο την κοινωνική αποδοχή. Αυτο, θυμιζει λιγο τα παλια τα χρόνια, και μερικά σύγχρονα συντηρητικά κατάλοιπα περι κοινωνικά αποδεκτού σχετίζεσθαι, το οποιο καμία σχέση δεν έχει με το bdsm (ουτε και με έναν σύγχρονο τρόπο σκέψης, απαλλαγμένο απ το κοινωνικά καθωσπρεπιστικό δηθεν). Σε καθε μορφη σχέσης μεταξύ συναινούντων ατόμων, το -πρεπει αντικαθίσταται με το λειτουργεί.
Και σχετικά με τον αυτοσεβασμό του υποτακτικού, εκφράζεται στις επιλογές με τις οποίες λειτουργεί καλύτερα. Δεν ορίζει ο τρόπος (αν ειναι βανιλα, sub, poly, κλπ) που ικανοποιείται συναινετικά ένα άτομο την αξιοπρεπεια του ως αυτοσεβασμο. Ο σεβασμος προς τις επιλογες του, καθοριζει την αξια των επιλογων του.

 

Νομίζω ότι πρέπει να διαχωρίσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που έχουν όλοι οι άνθρωποι και οι υποτακτικοί η οποία προσβάλεται όταν ξεπερνιούνται τα όρια του υ και την <<αξιοπρέπεια>> σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις. Πχ η κοινωνία μπορεί να εκλαμβάνει την υποταγή ενός ανθρώπου ως έλειψη αξιοπρέπειας. Εγω δεν θεωρώ οτι υπάρχει κάτι το αναξιοπρεπές με το να είσαι ο εαυτός σου και να βιώνεις την υποτακτικοτητά σου εφόσον δεν ενοχλεις τους αλλους

 

Συμφωνώ απολύτως

 

Αν μιλάμε για όρια υ, μπορούμε να το συζητήσουμε, μπορεί να είναι και έτσι.
Αν μιλάμε για όρια σκλάβου δεν νομίζω να τίθεται θέμα αξιοπρέπειάς του εντός M/s και όταν καταπατηθούν αυτά. Δεν νομίζω ότι θίγεται η αξιοπρέπειά του, έχω την εντύπωση ότι αν νιώσει θιγμένος ο σκλάβος άλλο πράγμα του έχει θιχτεί, δηλαδή ο εγωισμός του.

Η κοινωνία εν γένει έχει θέμα όποτε αντιλαμβάνεται ότι κάποιος απολαμβάνει την σεξουαλικότητά του περισσότερο από όσο του αναλογεί με κριτήρια από την επικρατούσα κοινή αντίληψη. Μπορεί να ενοχληθεί με sub, με Dom - Dommes, με switches, με φετιχιστές, με οτιδήποτε.

Οι κεντρικές επιλογές του κάθε ενδιαφερόμενου προσώπου εδώ είναι τρεις (δυο μου φαίνονται λίγες, πάντα   ), να αδιαφορήσει ολικά, να φροντίσει η κοινωνία να μη γνωρίζει για να μην εκλάβει οτιδήποτε ως οτιδήποτε ή να μπει σε διαδικασίες κινηματικής παρέμβασης διότι στο κάτω κάτω και αυτός μέλος της κοινωνίας είναι και αν κρίνει ότι αξίζει να παλέψει για να τον δέχεται η κοινωνία όπως είναι και όχι όπως νομίζει η κοινωνία ότι πρέπει να είναι, ώρα του καλή.