Απαιτεί πλάνο η εκπαίδευση υ/σ?

Οριοθετώ την ασυμβατότητα ως την κατάσταση αυτή που ο Εκπαιδευτής Κ και το εκπαιδευόμενο υ δεν έχουν τον ίδιο κεντρικό στόχο. Αν ο ένας θέλει να εκπαιδεύσει / εκπαιδευτεί και ο άλλος να Κυριαρχήσει / υποταχτεί, γράφω αλίμονο.

Δεν είναι δουλειά της εκπαίδευσης να επιλύει ασυμβατότητες. Η έννοια "ασυμβατότητα" από μόνη της αξίζει να δίνεται μόνο σε ουσιαστικές διαφορές και είναι ένα τελικό συμπέρασμα που ωθεί σε μια μόνον μορφή επίλυσης, την αποδέσμευση.

 

Συμφωνώ σε αυτό.

 

Τις φαινομενικές ασυμβατότητες;

 

Ενδιαφέρον θέμα για νήμα

 

Έρχομαι πάλι, σε δεύτερο χρόνο καιρό μετά να ματαξαναπώ πόσο με δυσκολεύει αυτή η χρήση της λεξούλας ΄΄οικειοποιούμενη΄΄ σε σχέση πάντα με τις αναστολές του Κ μέλους.
Η προσαρμογή στον Κ είναι εκ των ουκ άνευ δε λέω, όμως το να εκπαιδεύεις κάποια υ για να απαλλαγεί από αναστολές προσδίδοντάς άλλες πόσο φρόνιμο είναι ως προς το ίδιο το οικοδόμημα που θέλεις να χτίσεις; Είναι άλλο η αποδοχή των αναστολών του Κ από το υ και η προσαρμογή του ως προς αυτές για να ικανοποιεί τον ίδιο και άλλο η οικειοποίησή τους.
Αν υποθέσουμε ότι ο Κ κατάφερε με την εκπαίδευσή του να την απαλλάξει από τις όποιες δικές της αναστολές και ταυτόχρονα της κόλλησε άλλες δικές του, τις οποίες το ίδιο το υ οικειοποιήθηκε το αποτέλεσμα μου κάνει μηδέν εις το πηλίκον. Αν προσθέσουμε και το χρόνο και την ενέργεια που αφιέρωσε ο Κ για να πετύχει αυτό το οικοδόμημα μου κάνει υπο κατάρρευση.
Για να φέρω ένα παράδειγμα, η απαίτηση ενός Κ η οποία περιέχει μέσα κάποια αναστολή του δεν κάνει την υ να την οικειοποιηθεί. Μια εκπαιδευμένη υ θα υπακούσει έχοντας γνώση της αναστολής του Κ αλλά θέλοντας να τον ικανοποιήσει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Το βάλε βγάλε στη ζυγαριά υλικά που έχουν το ίδιο πρόσημο μου μοιάζει με δουλειά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, εν προκειμένω ίσως και με φθορά.

 

Η εκπαίδευση δεν γίνεται για να απαλλαγεί το υ από το ο,τι. Η εκπαίδευση γίνεται για να υπηρετεί το υ τον κ του όπως εκείνος επιθυμεί. Αν λοιπόν το κ θέλει το υ να έχει άλλες αναστολές και ιδεασμους από αυτές που έχει, θα τις έχει. Διότι έτσι του είναι χρήσιμο και αρεστό.

Η οικειοποίηση, με τον καιρό, είναι αναποδραστη.

 

Αυτές τις φτιάχνει η εκπαίδευση. Αλλιώς τι εκπαίδευση θα ήταν;  

Γιατί δεν γίνεται και το ένα και το άλλο; Διότι από άποψη τεχνική είναι έτσι, το υ απαλλάσσεται από πράγματα που κουβαλάει και στη διαδικασία της εκπαίδευσης κατά την έννοια του νήματος και στην διαδικασία της προσαρμογής στις επιθυμίες και τα κριτήρια του συγκεκριμένου Κ που το κατίσχυσε και το ανέλαβε ως υ.

Νομίζω ότι λέτε το ίδιο πράγμα με την @snoopy, διολισθαίνοντας στον κατήφορο που διέγραψε ο @tithon, με τον οποίο κατήφορο διαφωνώ θεωρητικά, βιωματικά και λογικά  

Ούτε αναπόδραστη είναι, δηλαδή σύμπτωμα, ούτε ο καιρός κάνει παιχνίδι. Είναι θέμα του Κ και αν δεν την θέλει ο Κ την οικειοποίηση δεν γίνεται και μερικές φορές είναι εξαιρετικά δύσκολες ορισμένες προσαρμογές στο πλαίσιο αναφοράς Κ που όμως επηρεάζει πολύ το υ, παράδειγμα υ που καπνίζει αρειμανίως και Κ που δεν καπνίζει και το έχει απαγορέψει και στο υ. Μακάρι να γίνονταν "αναπόδραστα" και "με τον καιρό" αλλά δεν...

 

@subwhat και @snoopy

Θα Απαντήσω συνοπτικά στο ζήτημα που μόλις τέθηκε, παρόλο που μια πλήρης ανάπτυξη του θέματος θα άξιζε δικό της νήμα. Εντούτοις, Κρίνω σημαντική τη παρέμβασή Μου, γιατί Γ/γκώσαμε με τις ετεροκανονικές μεταμοντέρνες ηθικολογίες.

Το BDSM ως lifestyle και κοινωνικό μόρφωμα πέρα από τις λογοτεχνικές αναφορές που το τροφοδοτούν (βλ. Sade, Desclos, Masoch κλπ) γεννήθηκε μέσα στις queer κοινότητες (βλ. Califia, stein, Townsend, Samois lesbian group, κλπ). Αναπτύχθηκε μέσα από συλλογικές διαδικασίες όπου gay, lesbian και trans άτομα πρότειναν έναν τρόπο ζωής ελευθεριακό, πέρα από αναστολές, ιδεασμούς και προκαταλήψεις.

Υπό αυτή την έννοια, σαφέστατα η εκπαίδευση έχει ως στόχο το υ/σ να υπηρετεί Τον/Την Κ/Α όπως Αυτός/ή Επιθυμεί. Και σαφέστατα αυτή η διαδικασία πολύ συχνά - σχεδόν πάντα - εμπεριέχει την άρση αναστολών από το υ/σ για να επιτευχθεί ο στόχος.

Κ/Α που να διατηρεί αναστολές, σύμφωνα με όσα Ανέφερα έστω και συνοπτικά, δεν γίνεται να υπάρχει, διότι επί της ουσίας αντιβαίνει στον ελευθεριακό χαρακτήρα που οφείλει να διέπει αυτού του είδους τις σχέσεις, ήδη από τις ιστορικές απαρχές τους. Ειδάλλως, δεν θα υπήρχε καμία διαφορά με το χριστιανοαμερικανικό 50's household.

 

Γιατί η εκπαίδευση δεν έχει ρόλο ψυχοθεραπείας.

Ο κ δεν είναι πυγμαλιων. Έχει και αναστολές, και ιδεασμους, κτλ κτλ. Οι βδσμερς δεν είναι καμία φατρία αρίστων.

Η ανάγκη του λογικού άλματος ταύτισης του αναπόδραστου με σύμπτωμα, απαντά και περιγράφει τον λαβύρινθο που χρειάζεται ο ισχυρισμός σας.
Αν δεν την θέλει, δεν γίνεται, αν την θέλει, γίνεται.

 

Όταν πίσω από μια προσέγγιση υπολανθάνει η έννοια του "απόλυτου" και του "τέλειου", ανεξαρτήτως περιεχομένου, με μαθηματική βεβαιότητα εκπορεύεται από έναν σπουδαρχίδη, ό,τι κι αν πρεσβεύει και όπως κι αν το πρεσβεύει.
Ο μεγαλοϊδεατισμός δεν έχει πρόσημο, εργαλείο του όποιου ιδεολογήματος είναι.

 

Καμία σχέση το ένα με το άλλο. Η εκπαίδευση έχει στόχο να απαλλαγεί το υ από τις αναστολές του ώστε να ευχαριστεί τον Κ. Δικό σας ήτο το λογικό άλμα, κοιτάξτε μη σπάσετε κανένα λογικό πόδι.

Αν ο συγκεκριμένος Κ έχει αναστολές και ιδεασμούς τότε σωστά παρατηρεί η @snoopy προς τι όλο αυτό; Το τελευταίο σας εδάφιο είναι λάδι στο οδόστρωμα, δεν θα πάρω.

Δεν κατάλαβα γρι, όχι ότι έχει τεράστια σημασία αλλά αν μπορείτε αναδιατυπώστε για να καταλάβω.

Χαίρομαι που συμφωνείτε μαζί μου   κατ' αρχήν.

Κατά τα λοιπά είναι βέβαιο ότι δεν είναι η οικειοποίηση the name of the game. Δεν είναι στο θέμα του νήματος ώστε να εξηγώ και θυμάμαι ότι έχετε μια ευχέρεια στο google search.

 

η εκπαίδευση έχει στόχο να μάθει να ικανοποιεί το αφεντικό. το να ικανοποιείται το αφεντικό με αναστολές¹ ή χωρίς είναι θέμα της δικής του ικανοποίησης, κι όχι των ηθικών ιδεασμών τρίτων.

1. αναστολές, ιδεολογίες, πεποιθήσεις, ιδεοληψίες, ιδεασμούς, εμμονές, κι ότι μπορείτε να φανταστείτε