Απαιτεί πλάνο η εκπαίδευση υ/σ?

Λάθος, αγαπητέ. Χωρίς να επεκτείνομαι στον σκοπό της εκπαίδευσης, ο στόχος της εκπαίδευσης είναι η άρση της αιδούς του υ.

 

το ουσιαστικό αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, το "πηλίκο", είναι η προσαρμογή της υ στον κ, ή και στα "γούστα" του.

 

αυτά τα κινηματικά δεν τα γνωρίζω, ούτε τα ψυχοθεραπευτικά μπορώ να συνδέσω.

 

Μου θυμίζετε τον τυπάκο που πήγε να παίξει στον αδύναμο κρίκο. "Πώς έλεγαν τον γιο του Μεγαλέξανδρου;" τον ρωτάνε. Το σκέπτεται λίγο "Φίλιππο" απαντάει, με ύφος αυτονόητου.

 

ο,τι κι αν σας θυμίζω είναι ευανάγνωστα γραμμένο. υποθέτω πως ο τυπάκος τα καταφέρνει στην ανάγνωση.

 

Μα, ναι. Με τον ίδιο τρόπο που τα καταφέρνετε και εσείς.

 

Ζητείται επειγόντως άτομο, το οποίον κατά το οιουδήποτε είδους σχετίζεσθαι να μην έχει ντιπ καταντίπ ιδεασμοί -εντελώς απολύτως άνευ όμως- προκαταλήψεινε κάθε είδους, ιδεοληψίαι έχω λέγετε, εμμοναί ποικίλαι και οσιντιά διάφορα.
Έξω από το σχετίζεσθαι -κατά μόνας ή με τση φίλοι και τση γνωστοί του- να έχει ό,τι θέλει, εχέσθημεν.
Αν είναι και κου, ακόμα καλύτερα, αυξάνει η προστιθέμενη αξία στα μάτια των μεγαλοϊδεατικών υ, που τα βολεύει να πιστεύουν πως τέτχοια κου τους αρμόζει, "θεολογικώς ή θρησκειολογικώς κατά τας οποιασδήποτε γραφάς", αδιάφορον. Ισχύει και τούμπαλιν κάτόπιν συνεννόησης.
Δίδεται και αμοιβή από τα δικαιώματα της φαρσοκωμωδίας που θα ζήσουν ομού αμφότερα και τα δυο (κου + υ = βουδουσουμουλάβ)...
...
Ατομάρες μου κουλ, το "παρ' τον παππά" της πάρτης του καθενού μεγαλοϊδεάτικου απευθύνεται αποκλειστικώς σε σημαίες ευκαιρίας με μπόλικια ιδεατή αυτογνωσία, γυαλιστερή ενσυναίσθηση, κοπτορραπτούδικια λογική, παραφουσκωμένη ρητορικιά και καλοσερβιρισμένη παραμύθα, καθώς και σε δεχτικόπουλα μα νον τρόπο, οδηγούμενα που ζαλίζονται στον δρόμο και εν γένει κακομαθημένα "μα-ρε-γιε-μου-κανακάρη / πριγκιποπούλες / κόμητες / διαμαντομούνες κλπ", ιδανικιά συνταγή για τήδε κακείσε ορθοπολιτικές υστερίες, ορθοκανονκά δράματα και πιασιάρικους συναισθηματικούς αχτιβισμούς ντυ κωλ αλαλλαζόντων δοκησίσοφων κυμβάλων..

 

Κι εγω χαίρομαι, και για τα τρία : και που συμφωνείτε, και που διαφωνείτε.

 

Δεν ισχυρίστηκα πως η εκπαίδευση γίνεται για να απαλλαγεί η υ από το ότι.
Ωστόσο επέτρεψέ μου να διαφωνήσω ως προς το θέμα των αναστολών. Το οικοδόμημα ενός Κ που εγκαθιδρύει στην υ αναστολές το αμφισβητώ. Όχι γιατί δεν είναι ανθρώπινο να έχει αναστολές ο Κ αλλά διότι το να προσπαθήσει να τις εγκαθιδρύσει συνειδητά και να κάνει την υ να τις οικειοποιηθεί σημαίνει για μένα δύο πράγματα. α) ότι ψάχνει συνένοχο για τις όποιες ενοχές του ως προς τις αναστολές του ή β) ότι δεν έχει καθαρή αντίληψη.
Δε θεωρώ έπειτα την οικειοποίηση αναπόδραστη σε καμία περίπτωση. Παρόλο που με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, δε μπορούμε να μιλάμε για επιτυχημένη εκπαίδευση όταν η υ οικειοποιείται το οτιδήποτε εφόσον αυτό δεν αποτελεί θέλω του Κ.

μπαααα, λέμε το τελείως αντίθετο.  

 

Mήπως όμως προ των ηθικών ιδεασμών τρίτων και προ της δικής του ικανοποίησης είναι θέμα των δικών του ηθικών ιδεασμών;
To να χρειάζεται ένας Κ να καλύψει τους ηθικούς του ιδεασμούς για να μπορέσει να ικανοποιηθεί, δεν σας προβληματίζει;

 

βέβαια ένας θρησκευόμενος θα εκπαιδεύσει ώστε να ικανοποιείται η θρησκοτέτοια του, το διευκρίνισα έγκαιρα.

 

Και ο οποίος προφανώς και δεν αντιλαμβάνεται την θρησκοτέτοια του ούτε ως ιδεασμό ούτε ως κάποιου είδους αναστολή για να θέλει την οικειοποίησή της από την υ. Διαφορετικά θα αντιλαμβανόταν το προβληματικό της κατάστασης δεν θα ήθελε να το ΄΄πασάρει΄΄ και στην υ. Κάτι σαν το ψάχνω συνένοχο για τις αμαρτίες μου, ή το δεν φταίω εγώ, η Εύα με παρέσυρε. Χμ....